ປະລິນຍາຊີວິດ
ທ່າມກາງບັນຍາກາດທີ່ຄຶກຄື້ນຂອງນັກສຶກສາໃຫມ່ທີ່ມາລົງທະບຽນຢູ່ໃນມະຫາວິທະຍາໄລແຫ່ງຊາດ ເຖິງອາກາດຈະຫນາວແດ່ແຕ່ກໍບໍ່ໄດ້ເປັນອຸປະສັກຫຍັງກັບການລົງທະບຽນໃນຄັ້ງນີ້ ເບິ່ງນັກສຶກສາຕໍ່ແຖວເປັນສາຍຍາວຢຽດລຽນຄິວກັນເຂົ້າໄປລົງຊື່ຕາມທີ່ທາງມະຫາວິທະຍາໄລໄດ້ກຳນົດໄວ້ ບາງຄົນເມື່ອຍຖ້າກໍກັບໄປກ່ອນມື້ຫນ້າຈິ່ງມາໃຫມ່ ເບິ່ງນັກສຶກສາທີ່ກຳລັງສົນລະວົນກັນເຂົ້າຢ່າງຫລວງຫລາຍ ໃຜໆກໍຢາກແລ້ວ ແຕ່ ເຖິງແນວໃດມັນກໍ ເປັນໄປຕາມລະບຽບການ, ຕາມບັດຄິວຂອງໃຜມັນ !
“ 39 ... “ ອາຈານອ່ານຕາມບັດຄິວດ້ວຍສຽງດັງ
39 ແມ່ນບັດຄິວຂອງຂ້ອຍ ! ເມື່ອຂ້ອຍໄດ້ຍິນອາຈານອ່ານກໍຟ້າວ ເຂົ້າໄປເອົາສຳເນົາເອກກະສານ, ແບບຟອມ ແລ້ວນຳມາຂຽນລາຍລະອຽດ ເພື່ອເຮັດຕາມຂັ້ນຕອນຕໍ່ໄປ. ໃນຂະນະທີ່ຂ້ອຍກຳລັງນັ່ງຂຽນຢູ່ນັ້ນມີຍິງສາວຜູ້ຫນຶ່ງຍ່າງເຂົ້າມາຫາ ມືຂອງນາງຈັບເອກະສານ ແລະ ບິກ ນາງເປັນຄົນຜິວຂາວ, ຄິງບາງຮ່າງນ້ອຍ, ສູງພໍປະມານ, ເສັ້ນຜົມຍາວດົກດຳ, ຂົນຕາງອນ, ໜ່ວຍຕາອັນແສນຫວານ ແລະທີ່ສຳຄັນແມ່ນນ້ຳສຽງອັນນິ້ມນວນ...
“ ຂໍໂທດ !!! ຂ້ອຍຂໍນັ່ງນຳໄດ້ບໍ ? ” ສຽງຫວານໆທີ່ນາງປ່ອຍ ມັນມາສະກົດຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍ ທີ່ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດຈະປະຕິເສດໄດ້ເລີຍ
“ ບໍ່ເປັນຫຍັງ ? ນັ່ງໂຫລດ !!! ” ຄຳເວົ້າຂອງຂ້ອຍອາດຈະແຂງກະດ້າງໄປແດ່ແຕ່ມັນເປັນນິໄສຂອງຄົນບ້ານນອກຄືຂ້ອຍ ແລະ ອີກອັນຫນຶ່ງ ຂ້ອຍກໍເປັນຄົນຕ່າງແຂວງສຳນຽງສຽງເວົ້າອາດຈະບໍ່ອ່ອນຫວານຄືກັບຄົນໃນເມືອງ. ຮອຍຍິ້ມຂອງນາງເລີ່ມປະກົດຂຶ້ນຕໍ່ຫນ້າຂອງຂ້ອຍ, ຮອຍຍິ້ມທີ່ແສນຫວານ ອັນມີສະເຫນ່ຂອງນາງ ມັນໄດ້ເຮັດໃຫ້ຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍເຕັ້ນແຮງຜິດປົກກະຕິ ທັ້ງໆທີ່ຂ້ອຍກັບນາງບໍ່ເຄີຍຮູ້ຈັກກັນມາກ່ອນ.
“ ເອີ ... ອັນ ... ບ່ອນນີ້ນະຂຽນວ່າແນວໃດ ? ຂ້ອຍບໍ່ເຂົ້າໃຈ ແລະ ບໍ່ຮູ້ວ່າຈະຂຽນແນວໃດດີ !!! ” ນາງແນມມາເບິ່ງຂ້ອຍກ່ອນທີ່ຈະຖາມປະໂຫຍກນັ້ນອອກມາພ້ອມທັງຈັບເອົາແບບຟອມມາໃຫ້ເບິ່ງ
“ ບ່ອນນີ້ ເຂົາເຈົ້າໃຫ້ຂຽນເລກລະຫັດ ແລະ ທີ່ມາຂອງເຮົາວ່າມາຈາກໃສ ” ກ່ອນທີ່ຈະແນະນຳວິທີຂຽນຂ້ອຍຕ້ອງລວບລວມສະມາທິ ແລະ ຕ້ອງເຮັດຕົວເອງໃຫ້ປົກກະຕິ ເພື່ອບໍ່ໃຫ້ນາງຮູ້ ແລະ ຈັບໄດ້ວ່າຂ້ອຍເປັນຄົນຂີ້ອາຍ !!!
“ ເຈົ້າ!... ຂອບໃຈ ! ເອີເຈົ້າມາຮຽນຕໍ່ສາຍໃດ ? ເປັນຄົນຕ່າງແຂວງແມ່ນບໍ ? ເບິ່ງຈາກການປາກເວົ້າແລ້ວຄືຈະມາແຕ່ທາງໃຕ້ ”
ເບິ່ງຈາກລັກສະນະທ່າທີຂອງນາງແລ້ວຂ້ອນຂ້າງເປັນຄົນເວົ້າເກັ່ງແຕ່ ກໍຫນ້າຮັກດີ
“ ແມ່ນແລ້ວ !!! ຂ້ອຍເປັນຄົນໃຕ້ ມາຈາກແຂວງຈຳປາສັກ ມາຮຽນ ໃນແຜນ ຄູພາສາລາວ - ວັນນະຄະດີ ( ຄະນະສຶກສາສາດ ) ແລ້ວເຈົ້າເດ ຮຽນຫຍັງ ? ” ຂ້ອຍຖາມນາງຄືນ
“ ຂ້ອຍຫວາ ! ຢູ່ຄະນະດຽວກັບເຈົ້າຫັ້ນລະ ແຕ່ຂ້ອຍຮຽນຄູພາສາອັງກິດ ” ນາງຍິ້ມຫນ້ອຍຫນຶ່ງກອ່ນທີ່ຈະເວົ້າຄຳນັ້ນອອກມາ.
ພໍເມື່ອເວລາຜ່ານໄປບໍ່ນານຂ້ອຍ ແລະ ນາງກໍຂຽນແລ້ວພາກັນໄປ ສົ່ງໃຫ້ອາຈານກວດສອບເບິ່ງວ່າຖືກຕ້ອງແລ້ວ ຫລື ບໍ ? ຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍກັບນາງກໍແຍກທາງກັນ. ຂ້ອຍຍັງບໍ່ຮູ້ຊື່ນາງເລີຍວ່າຊື່ຫຍັງ ? ທັ້ງທີ່ຂ້ອຍພະຍາຍາມຈະຖາມຫລາຍໆເທື່ອຕອນນັ່ງຢູ່ນຳກັນ ແຕ່ ... ຂ້ອຍບໍ່ກ້າເລີຍ! ບາງເທື່ອຂ້ອຍຍັງຄິດວ່າເປັນຫຍັງ? ຈິ່ງຄິດເຖິງເຂົາ ແລະ ຍ້ອນຫຍັງ ຈິ່ງຢາກ ຮູ້ຊື່ນາງ ທັ້ງທີ່ຫາກໍເຫັນກັນເທື່ອດຽວ. “ ບ້າໄປແລ້ວວິໄລເອີ່ຍ ” ຂ້ອຍດ່າຕົວເອງຢູ່ໃນໃຈ ແລະ ຫົວກັບແນວຄິດທີ່ບໍ່ມີທາງເປັນໄປໄດ້.
ຫລັງຈາກລົງທະບຽນເຂົ້າຮຽນເປັນທີ່ສຳເລັດຮຽບຮ້ອຍແລ້ວ ອາທິດຕໍ່ມາກໍເຂົ້າຮຽນເປັນປົກກະຕິຕາມທີ່ໄດ້ແຈ້ງການໄວ້. ມື້ທຳອິດຂ້ອຍຍ່າງໄປ ໂຮງຮຽນແຕ່ເຊົ້າໆ ສັງເກດເຫັນວ່ານັກສຶກສາພາກັນມາຮຽນເປັນຈຳນວນຫລວງຫລາຍ ເບິ່ງໄປທາງໃດກໍແມ່ນແຕ່ຄົນທີ່ບໍ່ຮູ້ຈັກ ແລະ ບໍ່ຮູ້ວ່າມາແຕ່ໃສແດ່ !!!
“ ພົບກັນອີກແລ້ວ !!! ” ຍິງຄົນນັ້ນເຂົ້າມາທັກທາຍພ້ອມກັບຫມູ່ອີກຄົນຫນຶ່ງ
ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ຈະເວົ້າແນວໃດດີ ! ຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຂ້ອຍມັນບົ່ງບອກເຖິງ ຄວາມບໍ່ເປັນຕົວຂອງຕົວເອງ ຂ້ອຍພະຍາຍາມລົບສາຍຕາຂອງນາງແລ້ວ ເວົ້າຂຶ້ນວ່າ
“ ເຈົ້າມາຮຽນແຕ່ເຊົ້າເນາະ ! ” ເວົ້າພຽງປະໂຫຍກສັ້ນໆເທົ່ານີ້ ແຕ່ມັນຍາກສຳລັບຜູ້ຊາຍຂີ້ອາຍຄືຂ້ອຍ. ນາງຫົວຫນ້ອຍຫນຶ່ງພ້ອມທັງສົ່ງຮອຍຍິ້ມ ຫວານໆມາທັກທາຍອີກເປັນເທື່ອທີ່ສອງ
“ ນີ້ ວິສາ ຮຽນຢູ່ຄະນະດຽວກັນກັບເຮົາ ” ນາງເວົ້າຄືກັບວ່າຮູ້ຈັກກັບຂ້ອຍດີ
“ ໄປເທາະ ລີນາ ຫມູ່ເຮົາຖ້າຢູ່ພຸ້ນນະ !!! ” ວິສາ ເວົ້າຂຶ້ນກັບນາງ ກ່ອນທີ່ທັງສອງຈະພາກັນຍ່າງຈາກໄປ
ພໍຮອດຕອນນີ້ຂ້ອຍຮູ້ໄດ້ເລີຍວ່ານາງຊື່ ລີນາ, ຂ້ອຍຍ່າງຍິ້ມເຂົ້າໄປໃນຫ້ອງຮຽນຢ່າງມີຄວາມສຸກ. “ ຂ້ອຍຕ້ອງຮູ້ ຈັກນາງໃຫ້ຫລາຍກວ່ານີ້ ” ຂ້ອຍຄິດຢູ່ໃນໃຈ
ແລະແລ້ວເມື່ອເວລາຜ່ານໄປບໍ່ນານມັນກໍເປັນດັ່ງທີ່ຂ້ອຍຫວັງໄວ້ ຂ້ອຍຮູ້ຈັກ ແລະ ສະຫນິດສະຫນົມກັບ ລີນາ ຈົນຫລາຍໆຄົນເວົ້າວ່າ ຂ້ອຍກັບລີນາເປັນແຟນກັນ ແຕ່ ຂ້ອຍກໍຍັງອົດຄິດບໍ່ໄດ້ ເພາະຂ້ອຍຮູ້ຕົວດີວ່າລະຫວ່າງຂ້ອຍກັບນາງມັນຕ່າງ, ຕ່າງເຫລືອເກີນ ທັ້ງໆທີ່ຂ້ອຍພະຍາຍາມຫັກຫ້າມໃຈຕົວເອງບໍ່ໃຫ້ຮັກນາງແຕ່ມັນຄົງຫ້າມບໍ່ໄດ້ເພາະຕອນນີ້ຂ້ອຍຮັກນາງໄປແລ້ວ.
3 ປີຜ່ານໄປ
“ ເວລາມັນຊ່າງຜ່ານໄປໄວເນາະ ລີນາ ” ຂ້ອຍເວົ້າຂຶ້ນກັບລີນາ
“ ໄວຊັ້ນເບາະ ! ຂ້ອຍຄິດວ່າມັນດົນກວ່າຈະມາຮອດປີ 4 ຍັງຕັ້ງ 1 ປີພຸ້ນຈິງຈະຈົບ ” ນາງເວົ້າພ້ອມກັບຮອຍຍິ້ມອັນແສນຫວານຂອງນາງ ແລ້ວນາງກໍເວົ້າຕໍ່ຕື່ມວ່າ
“ ຕອນຄ່ຳໄປເບິ່ງຄອນເສີດຢູ່ໄອເຕັກເນາະ ! ຂ້ອຍຈະມາຮັບເດີ !!! ”
“ ໄປກໍໄປ ” ຂ້ອຍຟ້າວຕອບຕົກລົງທັນທີ
ຕາເວັນໄດ້ຄ່ອຍໆຫລັບລົງສູ່ລ່ຽມພູ ສາຍລົມກໍພັດຫອບເອົາຄວາມຫນາວເຂົ້າມາວອຍໆ ແສງສະຫວ່າງຈາກດອກໄຟແຄມທາງເລີ່ມປະກົດຂຶ້ນໃຫ້ເຫັນໃນເວລາຕໍ່ມາ. ຂ້ອຍຍ່າງວົນໄປວົນມາຢູ່ຫນ້າຫໍພັກນັກສຶກສາ ແລ້ວກໍກັບມານັ່ງລົງກ້ອງຕົ້ນໄມ້
“ ວິໄລ ນັ່ງໃຈລອຍຫຍັງຢູ່ຫັ້ນ ! ຄິດຮອດໃຜຢູ່ !!! ” ມີນາ ເວົ້າຂຶ້ນ
ມີນາ ເປັນຄົນຂາວນ້ອຍ ແລະ ເປັນຄົນທີ່ຂ້ອຍຮູ້ຈັກດີທີ່ສຸດ ເພາະຂ້ອຍກັບນາງເປັນຄົນບ້ານດຽວກັນ, ຮຽນນຳກັນມາຕັ້ງແຕ່ນ້ອຍຈົນເຖິງຂັ້ນ ມະຫາວິທະຍາໄລກໍໄດ້ມາຮຽນນຳກັນ ແຕ່ນາງຮຽນຢູ່ເສດຖະສາດ ແລະ ບໍລິຫານທຸລະກິດ ແຕ່ເຖິງແນວໃດ ພໍ່ແມ່ຢູ່ບ້ານກໍບອກໃຫ້ຂ້ອຍເບິ່ງນາງແດ່ ! ມີຫຍັງກໍຊ່ອຍເຫລືອກັນ.
“ ບໍ່ນາ ! ນັ່ງຫລິ້ນຊື່ໆ ແລ້ວມີນາຈະໄປໃສຫັ້ນນະ ! ຄືແຕ່ງຕົວງາມແທ້ !!! ” ຂ້ອຍເວົ້າຂຶ້ນກັບນາງ.
“ ວ່າຈະໄປເບິ່ງຄອນເສີດນຳຫມູ່ຢູ່ໄອເຕັກ ! ໄປນຳກັນບໍ ? ”
“ ຂອບໃຈ ! ໄດ້ແລ້ວ ຂ້ອຍບໍ່ຢາກໄປເປັນ ກ.ຂ.ຄ ໃຜນະ !!! ”
“ ບ້າ ! ” ນາງຝາກຄຳນີ້ໄວ້ກ່ອນທີ່ຈະອອກໄປຫາຫມູ່. ເມື່ອນາງອອກໄປໄດ້ໄລຍະຫນຶ່ງ ລີນາກໍມາຮອດ
“ ປານນັ້ນບອກວ່າ 6 ໂມງເດີ ! ນີ້ 7 ໂມງປາຍແລ້ວ ” ຂ້ອຍເວົ້າໃຫ້ນາງ
“ ລົດຕິດກັນເປັນແຖວເລີຍ ! ຂ້ອຍອອກຈາກເຮືອນມາຕັ້ງແຕ່ 5 ໂມງປາຍພຸ້ນ ” ນາງເວົ້າພ້ອມທັງສົ່ງແວວຕາແສນຫວານອັນມີສະເຫນ່ຂອງນາງ
“ ແມ່ນຫວາ ! ນີ້ ຕົກລົງວ່າໄປກັນໄດ້ແລ້ວບໍ ? ”
“ ອື ໄປ໊ ເພາະວ່າລົດຕິດຫລາຍບໍ່ຮູ້ວ່າຈະຮອດພຸ້ນຈັກໂມງ ”
ສູນການຄ້າລາວ - ໄອເຕັກ ທ່າມກາງບັນຍາກາດທີ່ຄຶກຄື້ນ ເບິ່ງຄົນຈຳນວນຫລວງຫລາຍຍ່າງບຽດກັນເຂົ້າໄປທາງໃນ ເພື່ອເຂົ້າໄປເບິ່ງຄອນເສີດ ຂ້ອຍກັບນາງກໍພາກັນບຽດເຂົ້າໄປເຊັ່ນດຽວກັນ. ສຽງໂຮ່ຮ້ອງຈາກຜູ້ເບິ່ງດັງສະນັ່ນຟົດຟື້ນບວກກັບສຽງດົນຕີເທິງເວທີ ດັງຂຶ້ນຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ, ບາງຄົນກໍພາກັນເຕັ້ນໄປຕາມຈັ່ງຫວະສຽງດົນຕີ.
“ ເທ້ເນາະນັກຮ້ອງຄົນນັ້ນນະ ! ເຕັ້ນກໍເກັ່ງໆ ແຖມຍັງຫນ້າຮັກອີກ !!! ” ລີນາເວົ້າຂຶ້ນ. ພໍໄດ້ຍິນນາງເວົ້າຂ້ອຍຮູ້ສຶກບາງສິ່ງບາງຢ່າງທີ່ມັນເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍບໍ່ສະບາຍໃຈ ຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍມັນເຫມືອນອ່ອນລ້າລົງ “ ຄິດໄປໄດ້ແນວໃດ ? ວິໄລເອີຍ ! ” ຂ້ອຍຄິດຢູ່ໃນໃຈ
“ ໄປ໊ ອອກໄປນອກເທາະ ! ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າຢາກກິນເຂົ້ານະ !!! ” ນາງກະຊິບໃສ່ຫູຂອງຂ້ອຍ
“ ໄປກໍໄປ ຂ້ອຍກໍຢາກກິນນ້ຳຄືກັນ ! ”
ຈາກນນັ້ນຂ້ອຍກັບນາງກໍພາກັນບຽດຄົນອອກໄປ ມືຂອງນາງຈັບແຂນຂ້ອຍໄວ້ຢ່າງແຫນ້ນ “ ຂໍໂທດໆ ! ຂໍທາງແດ່ ” ນາງທັງເວົ້າ ທັງຍ່າງໄປເລື້ອຍໆ ໃນທີ່ສຸດກໍຫລຸດພົ້ນອອກຈົນໄດ້. ນາງຫາຍໃຈຍາວບາດຫນຶ່ງ ກ່ອນທີ່ຈະເວົ້າຂຶ້ນວ່າ
“ ຄົນຫລາຍເອົາແທ້ເອົາວ່າເນາະ ! ຢູ່ໃນຮ້ອນກໍຮ້ອນ ພໍອອກມາຢູ່ນອກພັດຫນາວ ”
ຂ້ອຍແກ້ເສື້ອກັນຫນາວຂອງຂ້ອຍໃຫ້ນາງ ແລ້ວເວົ້າກວນນາງຫລິ້ນໆ
“ ເອົາເສື້ອ ! ບຶດຫນຶ່ງຫນາວຕາຍຊ້ຳ ! ຮູ້ວ່າອາກາດຫນາວກໍຍັງບໍ່ນຸ່ງເສື້ອຍາວມາ ! ຜູ້ຍິງນໍ່ຜູ້ຍິງຢ້ານແຕ່ບໍ່ງາມ ”
ນາງກົ້ມລົງຫນ້ອຍຫນຶ່ງ ແລ້ວຫົວອິໆ
“ ຍອມຮັບແລ້ວແມ່ນບໍ ? ວ່າຂ້ອຍງາມ ”
“ ໃຜວ່າເຈົ້າງາມ ! ຂ້ອຍກໍເວົ້າໄປຊື່ໆຫັ້ນແຫລະ ! ”
ຂ້ອຍຢາກຢຸດເວລາໄວ້ຢູ່ບ່ອນນີ້ດົນໆ, ຂ້ອຍຢາກຢູ່ກັບນາງ, ບໍ່ຢາກໃຫ້ນາງໄປຈາກຂ້ອຍ ເພາະຂ້ອຍຍັງບໍ່ຮູ້ວ່າຜ່ານຄືນນີ້ໄປແລ້ວ ມື້ອື່ນຈະເກີດຫຍັງຂຶ້ນກັບເຮົາສອງຄົນ. ຕະຫລອດ 4 ປີ ທີ່ຂ້ອຍຮູ້ຈັກນາງ ແລະ ຮຽນນຳກັນມາ ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າມີຄວາມສຸກເວລາທີ່ໄດ້ຢູ່ໃກ້ນາງ ແຕ່ ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ເອີ່ຍປາກບອກໃຫ້ນາງຮູ້ວ່າ ຂ້ອຍຮັກນາງ ເພາະຂ້ອຍຮູ້ດີວ່າລະຫວ່າງຂ້ອຍກັບນາງມັນຄົງຈະເປັນໄປບໍ່ໄດ້ ຖ້າທຽບໃສ່ທາງຖານະຄອບຄົວແລ້ວມັນແຮງໄປກັນໃຫຍ່ ບາງເທື່ອຂ້ອຍກໍຍັງຄິດກັບຕົວເອງວ່າ “ ຖ້າຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ ຈັກນາງຄົງຈະດີ ແລະ ຈະບໍ່ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍເຈັບປວດພຽງນີ້ ! ສະຫວັນນໍ່ສະຫວັນ ” ແຕ່ກົງກັນຂ້າມບາງເທື່ອຂ້ອຍກໍຄິດວ່າ “ ຂ້ອຍໂຊກດີທີ່ໄດ້ຮູ້ຈັກກັບນາງ ແລະ ນາງເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຮູ້ຈັກເຖິງຄວາມຮັກ, ຄວາມເຈັບປວດ ແລະ ຍິ້ມຫົວໄປນຳໆກັນ, ນາງໃຫ້ກຳລັງໃຈຂ້ອຍຕະຫລອດມາ ”. ຕອນນີ້ຂ້ອຍສັບສົນ, ຂ້ອຍໂຊກດີ ຫລື ໂຊກຮ້າຍທີ່ໄດ້ຮູ້ຈັກກັບນາງ. ຍິ່ງວ່າເວລາຜ່ານໄປນານເທົ່າໃດຂ້ອຍກໍຮູ້ສຶກວ່າຂ້ອຍຈະຮັກນາງຫລາຍຂຶ້ນເທົ່ານັ້ນ. ແຕ່ແລ້ວ ມາວັນຫນຶ່ງຂ່າວຮ້າຍກໍເກີດຂຶ້ນກັບຊີວິດຂອງຂ້ອຍ ເມື່ອຂ້ອຍຮູ້ຂ່າວວ່າແມ່ຂອງຂ້ອຍໄດ້ລົ້ມປ່ວຍກະທັນຫັນເຖິງຂັ້ນເຂົ້າໂຮງຫມໍຜ່າຕັດ ຄອບຄົວຕ້ອງການໃຊ້ເງິນຫລວງຫລາຍເພື່ອປິ່ນປົວຮັກສາແມ່ ແລະ ຂ້ອຍກໍບໍ່ຮູ້ວ່າຈະຊ່ອຍແມ່ໄດ້ແນວໃດດີ ຂ້ອຍຈິ່ງຕັດສິນໃຈໄປຈາກຄວາມຝັນ, ຈາກຄົນທີ່ຂ້ອຍຮັກດ້ວຍຄວາມທຸກທໍລະມານ ແລະ ດ້ວຍຄວາມຈຳເປັນ ຂ້ອຍຕ້ອງອອກຈາກມະຫາວິທະຍາໄລເພື່ອຊອກຫາເຮັດວຽກຫາເງິນເພື່ອຊ່ອຍກູ້ຊີວິດແມ່ ທັ້ງໆທີ່ຂ້ອຍກໍຈະຮຽນຈົບແລ້ວຍັງອີກປີດຽວ ການທີ່ຂ້ອຍອອກຈາກມະຫາວິທະຍາໄລໃນຄັ້ງນີ້ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ບອກໃຫ້ລີນາຮູ້ນຳເພາະຂ້ອຍບໍ່ຢາກໃຫ້ນາງຮູ້ເລື່ອງກ່ຽວກັບຕົວຂ້ອຍ. ຕອນນີ້ນ້ຳຕາຂອງຂ້ອຍຄ່ອຍໆໄຫລອອກມາຈາກເບົ້າຕາທັງສອງກ້ຳ , ຂ້ອຍຈຳເປັນຕ້ອງອອກຈາກມະຫາວິທະຍາໄລ ແລະ ຄົນທີ່ຂ້ອຍຮັກ ທັ້ງໆທີ່ຂ້ອຍບໍ່ຢາກຈາກໄປເລີຍ ແຕ່ຊີວິດຂອງແມ່ສຳຄັນກວ່າ “ ລີນາ ຂ້ອຍຂໍໂທດ ! ທີ່ອອກຈາກມະຫາວິທະຍາໄລ ໂດຍບໍ່ໄດ້ບອກເຈົ້າ ! ຂ້ອຍສັນຍາວ່າຈະບໍ່ມີວັນລືມເລື່ອງລາວຕ່າງໆກ່ຽວກັບເຮົາ ! ຂ້ອຍບໍ່ຢາກຈາກເຈົ້າເລີຍ ແຕ່ ວ່າຈຳເປັນ !!! ຂໍໃຫ້ເຈົ້າໂຊກດີ ແລະ ຕັ້ງໃຈຮຽນໃຫ້ຈົບ ! ລາກ່ອນ ” ຂ້ອຍເວົ້າຄ່ອຍໆຄົນດຽວ ກ່ອນທີ່ຈະຍ່າງອອກຈາກຮົ້ວມະຫາວິທະຍາໄລແຫ່ງຊາດ.
ຂຽນເມື່ອ: ມ.ນ.. 3, 2011
| ມີ
ໜວດໝູ່:
