8-มี.ค.-59  ปีนี้อายุ 30 ปี แล้ว เรามาถึงจุดๆ นี้ได้ยังงัย นั่งทบทวน เส้นทางที่ผ่านมา 10 ไร้เดียงสา 10 ปีเล่นๆเรียนๆ 10 ปีหาตัวเอง ท้ายสุดก็มายืนที่เดิม ทางสามแพร่ง ที่เคยยืนครั้งแรกเมื่อครั้งเรียนจบใหม่ๆ  มีคนกล่าวไว้ว่า เกิดมาให้หาคำตอบจากคำถามเหล่านี้ เกิดมาทำไม   เราอยากทำอะไร  ปลายทางอยากเป็นอย่างไร  จนวันนี้ยังสบสนไม่เลิก หาคำตอบไม่เจอ รู้อย่างเดียวว่าปลายทางอยากเป็นอิสระ  ใช่อิสระ ที่มีความหมายกว้างๆ ที่ไม่ใช่คำโฆษณาในโทรศัท หรือ คำพูดเท่ๆ ของนักดนตรี คนใด  แต่ยิ่งเดินกลับยิ่งยุ่งเหยิง เกี่ยวพันจนจมลงไปสู่พันธนาการต่างๆ ...

มันช่างยากเสียเหลือเกินกับการเดินไป แม้โดยลำพัง ไม่มีใครช่วยคิดอ่าน เราไม่คบเพื่อน หรือเพื่อนไม่คบเรา เราจำเหตุผลของการมาเดินคนเดียวไม่ได้แล้ว รู้แต่เพียงว่า (หากไม่มีใครได้ยินเสียงกู่ร้องของท่าน จงเดินไปลำพัง) อ.ถวัล ดัชนี ผู้ล่วงลับ กล่าวไว้ ช่วงมันสิ แม้เพื่อนมากมายรอบตัว แต่ใจกลับว่างเปล่า มันก็เท่านั้น เท่านั้นจริงๆ .. ช่างมัน

30 ปี มันช่างไร้แก่นสาร ไร้สาระ เรียนมามากมาย อย่างยากลำบาก เพื่อที่จะรู้ว่า จะต้องเรียนต่อไป เพราะความรู้มันไม่มีที่สิ้นสุด ซึ่งในโลกแห่งวัตถุนิยม กลับเป็นทางที่พลาดยิ่งกว่า เพราะทางที่สมควรกว่า คือ เรียนเพื่อได้เลื่อนขั้นในตลาดแรงงานที่สูงกว่า ไม่ใช่เรียนเพราะอยากรู้ มันก็จะเป็นพวก ความรู้ท่วมหัวเอาตัวไม่รอด ..