ຈາກໂທຣະໂຄ່ງທີ່ຫ້ອຍຢູ່ເພດານສົ່ງສຽງມາກະທົບກັບແກ້ວຫູວ່າ:``ພິທີການ!``ທ່ານເລຂາພັກກ່າວປະກາດ.

- ພິທີການ! ນາງຄູ ເຈັ້ງ ກ່າວທວນຄືນເຫມືອນກັບເປັນສຽງທີ່ສະທ້ອນຕອບ. ການມີເວລາຫວ່າງກະພາໃຫ້ນາງ ໂລ່ງໃຈຂື້ນ.

ໃຫ້ເອົາປື້ມ ແນວຄິດ ຂອງປະທານເມົາ ເຊຕຸງ ໄວ້ເທີງຫນ້າໂຕະ. ພວກເຮົາທຸກຄົນຮີບຟ້າວໄປກັນເທາະ!

ເມຶ່ອໄດ້ງິນສຽງເພງ``ຍາມເຊົ້າຕາເວັນແດງຂື້ນ` ທຸກຄົນໃນຫ້ອງຮຽນກໍຟ້າວລຸກຂື້ນ.

ນາງຄູເຈັ້ງ ພານັກຮຽນຍິງຄົນໃຫມ່ໄປນັ່ງຢູ່ຕັ່ງທີ່ຫວ່າງເປົ່າຢູ່ແຖວຫນ້າທາງດ້ານຂວາຂອງຂ້ອຍ. ມັນເປັນບ່ອນນັ່ງທີ່ບໍ່ດີທີ່ສຸດ.

ຂິງປ່າຈະຕ້ອງແນມເບິ່ງທາງຂ້າງເພື່ອຈະໄດ້ເຫັນວ່າແມ່ນຫຍັງຖຶກຂຽນໄວ້ໃນກະດານ.ໄດ້ເອົາຖົງເປ້ເຂົ້າກ້ອງໂຕະ

ແລະນາງກໍໄດ້ຈົກເອົາປື້ມປົກຫຼັງແດງອອກມາ.

ພວກເຮົາພາກັນຮ້ອງເພງ  ຍາມເຊົ້າ ຕາເວັນແດງຂື້ນ.ເປັນເພງທີ່ ໄດ້ເອົາມາ ຮ້ອງແທນ ເພງຊາດ. ແຕ່ກ່ອນແມ່ນພວກຊາວນາທາງພາກກາງ

ຂອງຈີນເຂົາເຈົ້າພາກັນຮ້ອງ ເປັນເພງທີ່ຂ້ອນຂ້າງ ເຊຶອງຊ້າແລະບໍ່ເປັນຣະບຽບ. ຂ້ອຍໄດ້ສັງເກດເຫັນຫນ້າເອິກຂອງນາງຄູເຈັ້ງປຽກອີກແລ້ວ ເພາະນ້ຳນົມ

ໄຫຼອອກມາ.ພາໃຫ້ມີຮອຍປຽກສອງອັນເທິງເສື້ອຂອງນາງ. ວົງປຽກນັ້ນນັບມື້ນັບໃຫຍ່ກວ້າງອອກ.ເສື້ອອ້ອງຂອງເລົາກະປຽກຫມົດ ແລະຍັງສາມາດເຫັນໄດ້

ໃຕ້ເສື້ອຂອງເລົາເປັນຢ່າງດີ. ເລົາໄດ້ໄປລ້າງໃນຫ້ອງລ້າງສ່ວຍແລ້ວແຕ່ວ່າ ມັນຍັງຄືເກົ່າ.

ນາງບໍ່ໄດ້ຮັບອະນຸຍາດໃຫ້ກັບເມຶອເຮຶອນ ຫາລູກນ້ອຍທີ່ຫາກໍເກິດມາບໍ່ນານນີ້.

    ຫມາກ ພິກເຜັດ ໄດ້ລຸກຂື້ນຈາກບ່ອນນັ່ງຂອງຕົນ ແລະ ມາຢືນຕໍ່ຫນ້າ ຫ້ອງຮຽນ. ນາງ ເປັນຜູ່ ຈັດ ການ ທ່ອງ ແນວຄິດຂອງປະທານເມົາ.

 ພວກເຮົາໄດ້ ພາກັນທ່ອງຢ່າງເນີ້ນນານແລະຢ່າງໄຮ້ຄິດ.ທູກຄັ້ງມັນກະຍຶດເຍື້ອໄປປະມານສອງຊົ່ວໂມງ.

    ດ້ວຍຄວາມເບຶ່ອຫນ່າຍແລະຂີ້ກຽດ ຂ້ອຍໄດ້ລັກຫຼຽວເບິ່ງ ຂິງປ່າ. ຈາກບ່ອນນັ່ງຂອງຂ້ອຍກໍເຫັນນາງພຽງທາງຂ້າງ.

 ເລົາມີຂົນຕາຍາວແລະຫນາເປັນທີ່ສະອອນແລະພາກພູມໃຈ. ແຂນເສື້ອແຈກແກດຂອງນາງ ມີສີມ້ານແລະຂາດສ້ອຍ ແລະສົ້ງສີຟ້າແກ່

ຫັ້ນກະຈົນວ່າກາຍເປັນສີອື່ນໄປເພາະການຊັກຟອກຫຼາຍຄັ້ງ ທັງເນື້ອຜ້າກະມຸ່ນມິນ ຈົນວ່າເຫັນຫົວເຂົ່າເດ່ຊີ້ອອກມາຕາມປ່ອງຮູຂາດຫັ້ນ.

ນາງນັ່ງຢູ່ຢ່າງນັ້ນນາງເກົານັ້ນນີ້ຢູ່ບໍ່ຂາດເຫມຶອນກັບວ່າເປັນໂຣກຜິວຫນັງອິ່ຫຍັງຈັກຢ່າງ. ຮິມສົບກະບໍ່ເຫນັງຕິງຄືກັນກັບພວກຫມູ່ທຸກຄົນໃນຫ້ອງຮຽນ.

ໃນຂະຂະຫນື່ງນາງໄດ້ກົ້ມເບີ່ງກ້ອງໂຕະ ແລະຊອກຫາອີ່ຫຍັງໃນຖົງເປ້. ນາງດຶງເອົາປື້ມປົກແດງອອກມາ ແລະເຣີ້ມເປິດໄປຫຼາຍໆຫນ້າ.

ນາງຄືບໍ່ສົນໃຈການທ່ອງຂອງພວກເຮົາ - ຄືຊິຫາຫນ້າທີ່ພວກເຮົາເລົ່າບໍ່ເຫັນ.

    ພວກເຮົາໄດ້ເລົ່າສາມບົດຂອງປຣິນຍານິພົນທີ່ສຳຄັນຂອງປະທານເມົາ,ທີ່ມີຊື່ວ່າ: ຮັບໃຊ້ຊາດ, ຄວາມຈື່ຈຳຕໍ່ ນໍແມນ ບີທູນ ແລະ ພໍ່ຕູ້ຂີ້ໂງ່ຍ້າຍພູເຂົາ.

 ຂ້ອຍເຫັນ ຂິງປ່າ ຕິຕາງເຮັດ ທີ່ພາໃຫ້ຂ້ອຍງົງນັ້ນກະຄືວ່າເລົາບໍ່ໄດ້ຮ້ອນຮົນ ຫຼືກະວົນກະວາຍແນວໃດ. ເລົາເປິດຫນ້າປື້ມໄປຫນ້າ ຄືນຫຼັງຢູ່ຈັ່ງຊັ້ນ.

ເລົາມີເລັບມືເປື້ອນ ແລະມືນັ້ນມີຮອຍຈາກຄວາມກະດ້າງຫຼົງເຫຼຶອຢູ່.

    -``ການຕາຍເພື່ອຜົນປະໂຫຍດຂອງຊາດມີນ້ຳຫນັກກວ່າພູຜາ - ພວກເຮົາພາກັນເລົ່າ. ຫມາກພິກເຜັດ ເຫຼຶອດສາຍຕາເບິ່ງທົ່ວຫ້ອງຢ່າງປະເມິ່ນ

- ແຕ່ການຕາຍເພື່ອແນວອື່ນ ທຸກຂະແຫນງການມີນ້ຳຫນັກ ນ້ອຍກວ່າຂົນຫ່ານ...``

ຂ້ອຍຮູ້ສືກງ້ວງນອນ,ແຕ່ວ່າຂ້ອຍຄິດໄດ້ວ່າ ຄັ້ງຫນື່ງມີເດັກນ້ອຍຜູ່ຊາຍທີ່ຖຶກໄລ່ອອກຈາກໂຮງຮຽນເພາະວ່າບໍ່ໃຫ້ຄວາມສົນໃຈໃນຍາມອ່ານ ແນວຄິດຂອງປະທານເມົາ.

    -...ແມ່ນວ່າເຮົາມີເຊື້ອສາຍແຕກຕ່າງກັນ ແຕ່ກະພາກັນຕໍ່ສູ້ເພຶ່ອຈຸດຫມາຍອັນດຽວກັນ. ກະຄືການປົດປ່ອຍໂລກທັງມວນ,

ໃຫ້ຄວາມຄ້ຳປະກັນພວກຍາກຈົນໃຫ້ມີຢູ່ມີກິນ ແລະທີ່ພັກພາອາສັຍ ພວກເຮົາເປັນນັກປະຕິຫວັດທີ່ແທ້ຈິງ. ພວກເຮົາຢູ່ຮ່ວມກັນຄືກັນກັບຄອບຄົວດຽວ,

ທີ່ທຸກຄົນນັບຖືກັນຄືອ້າຍ ຄືເອື້ອຍ.ພວກເຮົາຮຽນເພື່ອໃຫ້ໄດ້ເປັນຄົນເວົ້າແທ້ທຳຈິງ, ສຸພາບ ແລະ ໂອບອ້ອມອາຣີ...``.

    ຂ້ອຍແນມເບິ່ງຮູບແຕ້ມຂອງປະທານເມົາທີ່ຝາຜະຫນັງ. ປະທານມີວາດຊົງທີ່ຫນ້າຮັກ,ດວງຕາທີ່ແວວວາວ, ພວງແກ້ມທີ່ແດງຄ້ຳ,
 ດັງທີ່ກົມມົນ ແລະຝີປາກທີ່ລະອຽດອ່ອນ. ເປັນໃບຫນ້າທີ່ປ່ຽມລົ້ນດ້ວຍຄວາມສະງົບ. ຫມາກພິກເຜັດ ເວົ້າວ່າ :

``ຍາມໃດ,
ຖ້າຫາກວ່າໃຜ*********ງຊອມເບິ່ງຮູບແຕ້ມຂອງປະທານເມົາດົນໆ ທ່ານປະທານ ຈະຄືນມີຊີວີດຊີວາ. ດວງຕາຂອງທ່ານຈະເຣີ້ມພິບຂື້ນ, ຮິມສົບຈະອ້າຂື້ນ.``

     ຂ້ອຍໄດ້ເຄີຍເຮັດມາແລ້ວ, ແແຕ່ວ່າທ່ານປະທານບໍ່ເຄີຍຄືນມີຊີວີດຊີວາເລີຍ. ພາໃຫ້ຂ້ອຍເບື່ອທີ່ຈະເບິ່ງຮູບເພິ່ນຫັ້ນ.

ເທີງຝາຜະຫນັງພັດບໍ່ມີອິ່ຫຍັງນອກຈາກຮູບແຕ້ມແຜ່ນນັ້ນ. ຫຼາຍເດຶອນຜ່ານມາ ນາງຄູເຈັ້ງຫ້າມບໍ່ໃຫ້ຂ້ອຍຂີດຂຽນໃນປື້ມຂຽນໃນຍາມທີ່ມີການເລົ່າເຣື້ອງຈັ່ງຊີ້.

ຕໍ່ມາກະມາອະທິບາຍວ່າ ນາງພະຍາຍາມປ້ອງກັນຂ້ອຍ. ແຕ່ກະບໍ່ໄດ້ບອກວ່າປ້ອງກັນອິ່ຫຍັງໃຫ້, ແຕ່ຂ້ອຍກະເຂົ້າໃຈ ວ່ານາງຫມາຍຄວາມວ່າແນວໃດ. ເລົາມີເຫດຜົນ.

ຖ້າຫາກວ່າຫມາກພິກເຜັດຈັບຂ້ອຍໄດ້ແນ່ນອນຂ້ອຍຕ້ອງຖືກໄລ່ອອກຈາກໂຮງຮຽນ ດັ່ງ ປະຕິການຄົນອື່ນໆ.

    ຮອຍປຽກຊຸ່ມເທິງເສື້ອຂອງນາງຄູເຈັ້ງໄດ້ແຜ່ອອກເປັນຮູບສີ່ຫຼ່ຽມ.

    ຫມາກພິກເຜັດ ໄດ້ມີຄວາມພໍໃຈໃນນ້ຳສຽງຂອງຕົນ. ໄດ້ສະແດງອອກເຖິງຄວາມສາມາດຂອງຕົນ ຢ່າງແນບນຽນແລະວ່ອງໄວ.

ໃນທີ່ສຸດກະໃກ້ເຂົ້າຫາວາຣະສຸດທ້າຍ. ພາໃຫ້ຂ້ອຍສະເດຶອກຢ້ານ ຕໍ່ຫມາກພິກເຜັດ. ຂ້ອຍນຶກໄປວ່າ, ເຮັດຈັ່ງໃດຈື່ງຈະຫວິດພົ້ນຈາກການຕີ.

ຫຼືວ່າແທນທີ່ຈະເຂົ້າຜ່ານປະຕູຂົງ,  ສົມຄວນລອດຮົ້ວເຂົ້າທາງຫຼັງໂຮງຮຽນເອົາບໍ? ແຕ່ມັນຈະເປັນໄປຈັ່ງໃດຍາມນັ້ນຫາກວ່າມີໃຜພົບເຫັນຂ້ອຍ?

ແນ່ນອນຕ້ອງເອົາໄປແຈ້ງໃຫ້ຫມາກພິກເຜັດຮູ້. ເວລານັ້ນຈະບໍ່ມີໃຜຈະມາຂັດຂວາງໄດ້ ແມ້ແຕ່ ນາຍຄູເຈັ້ງ.

    ຂ້ອຍໄດ້ສວດມົນເລື້ອຍໆ ເພື່ອຢາກໃຫ້ເລົາເຈັບປ່ວຍ. ຍາມເລົາ ຈາມກະຍັງພາໃຫ້ຂ້ອຍຊື່ນໃຈ ແລະມີຄວາມຫວັງວ່າຈະເປັນມື້ທີ່ສົມບູນ.

ເລົາພັດແຂງແຮງປານວ່າຫມີໃນຍາມຣະດູໃບໄມ້ປົ່ງ. ຫຼາຍຄັ້ງເລົາໄດ້ຂໍແນວກິນນຳຫມູ່ຄູ່. ມັນກະຂື້ນນຳວ່າ ,ພວກເຂົາເອົາໃຫ້ ອັນທີ່ສາຍຕາຂອງຫມາກພິກເຜັດໄດ້*********ງເບິ່ງ

ຫຼືວ່າພວກເຂົາບໍ່ໃຫ້ ພວກເຂົາກາຍເປັນນັກປະຕິຫວັດຫຼື ປະຕິການ. ກິ່ນຈາກປາກນາງຄືກັນກັບວ່າຈາກກອງຂີ້ເຫຍື່ອ. ນາງມີແຂ້ວເຫຼຶອງປານໃນຫມາກເຂົ້າໂພດ.

ລີ້ນຫັ້ນມີສີດຳປົນຟ້າແກ່ເພາະການເລັຍປາກກາ. ດຽວນີ້ ໄດ້ຈ້ອງມອງເບິ່ງຫນ້າເອິກນາຍຄູເຈັ້ງ. ໄດ້ສົ່ງແສງຕານ້ອຍຕາໃຫຍ່ໃສ່ ຕິຕິ ແລະຢາຢາ-ພັກພວກໃນແກ້ງຂອງນາງ.

ພາກັນຫົວອີ໋ກໆ. ທຸກຄົນໃນຫ້ອງຮຽນກະໄດ້ເຫັນ ແລະ ພວກນັກຮຽນກຸ່ມຫນື່ງກະໄດ້ພາກັນຫົວນຳ. ໃນທັນໃດນັ້ນສີຫນ້າຂອງຫມາກພິກເຜັດ ໄດ້ປ່ຽນໄປຢ່າງພິບຕາ.

ນາງໄດ້ຈ້ອງມອງໄປຫາຈຸດດຽວ. ໄດ້ອ້າປາກຂື້ນ, ປານວ່າຖຶກ ຊອກໄປ. ຂ້ອຍແນມໄປທາງນັ້ນ ເພື່ອຈະເບິ່ງ ວ່ານາງກຳລັງຈ້ອງມອງອິ່ຫຍັງ.
ຂ້ອຍກະ ຖຶກຊອກເຫມຶອນກັນ:

ຂິງປ່າ ໄດ້ວາງຫົວລົງກັບມືທີ່ຄວ່າຍກັນນັ້ນແລະຫຼັບນອນ.

    ໄມ້ຄັນຮົ່ມໄດ້ຟາດຫົວຂ້ອຍຄືຟ້າຜ່ານີ້- ຂ້ອຍໄດ້ຖືກຕີຕາມອັດຕາຂອງມື້ຫຼາຍບາດ. ຫມາກພິກເຜັດ ແລະ ແກ້ງ ໂຈມຕີຂ້ອຍຈາກທຸກມຸມ.

ຂ້ອຍພະຍາຍາມປ້ອງກັນດ້ວຍແຂນທັງສອງຂ້າງ ແລະໃນຂະນະດຽວກັນກະຫາທາງແລ່ນຫນີ. ຫມາກພິກເຜັດ ສະກັດກັ້ນທາງອອກຂອງຂ້ອຍ.

ໄມ້ຄັນຮົ່ມຂອງນາງຟາດບ່າຂອງຂ້ອຍທັງສອງຂ້າງ. ຂ້ອຍຮ້ອງສຽງດັງເພາະຄວາມເຈັບປວດ. ຢາຢາ ແລະຕິຕິ ແລ່ນມາ ແລະເຣີ້ມຕີຫນ້າເອິກຂອງຂ້ອຍ.

ຫມາກພິກເຜັດ ເຂົ້າມາທາງຫຼັງແລະໄດ້ເອົາຫົວເຂົ່າມາອັດເຂົ້າຫຼັງຂອງຂ້ອຍຢ່າງສາຍຟ້າແລບ. ຂ້ອຍລົ້ມພວບລົງ, ຫນ້າຄາບກັບກໍຫຍ້າ.

    ຕິຕິ ແລະຢາຢາກະໂດດ ເຕັ້ນຢ່າງພໍໃຈ.ຂ້ອຍໄດ້ງິນສຽງຫົວຂອງຫມາກພິກເຜັດຢ່າງພໍອົກພໍໃຈ.

    ພວກນັກຮຽນກະພາກັນຍ່າງກາຍໄປເສີຍໆ.ບໍ່ມີຜູ່ໃດຢຸດ.

    ຂ້ອຍໄດ້ມາເວົ້າສູ່ແມ່ຂ້ອຍຟັງ ໃນການກະທຳຂອງຫມາກພິກເຜັດ. ແມ່ຂ້ອຍມາໂຮງຮຽນໃນມື້ຫນື່ງ ແລະໄດ້ກ່າວຟ້ອງຕໍ່ນາຍຄູເຈັ້ງ.
ນາຍຄູເຈັ້ງກ່າວປະຕິເສດ, ແລະວ່າຄາວນັ້ນເລົາຢູ່ຫ້ອງການຂອງຜູ່ອຳນວຍການໂຮງຮຽນແລະໄປໄດ້ງິນຢູ່ຫັ້ນວ່າ: ຫມາກພິກເຜັດ ເປັນໂຕແທນຂອງກອງອາຣັກຂາແດງ

ແລະ ດ້ວຍຄວາມເຫັນພ້ອມຂອງປະທານເມົາສາມາດເຮັດຫຍັງ``ກະໄດ້ຫມົດ,ສິ່ງໃດທີ່ຈຳເປັນ ເພື່ອທີ່ຈະປ່ຽນແປງໂລກ``.

-ຖ້າຫາກວ່າລູກຂອງພວກທ່ານມາຈາກຄອບຄົວກຳມະກອນ, ກໍຈະໄດ້ຮັບການປ້ອງກັນ.

    ສະມາຊິກກຸ່ມຂອງຫມາກພິກເຜັດ ໂຮມກັນອີກແລ້ວເພື່ອຈະຕົບຕີ. ພາກັນດຶງຜົມຂອງຂ້ອຍ. ຊາກດຶງແຂນເສື້ອຂອງຂ້ອຍ.

ສີກຄໍເສື້ອຂອງຂ້ອຍໄປ. ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດໄປຮອດປະຕູຂົງ. ຂ້ອຍພະຍາຍາມອອກໄປທໍ່ໃດພວກເຂົາແຮງພາກັນຕີຫນັກຂື້ນ.ຂ້ອຍພະຍາຍາມ

ປ້ອງກັນຫົວໄວ້ດ້ວຍມືທັງສອງ ແລະດ້ວຍຄວາມອ່ອນອົກອ່ອນໃຈຂ້ອຍຫຼັ່ງນ້ຳຕາຢ່າງຫມົດຫົນທາງ.

    -ທ່ານປະທານເມົາ ຄາວນີ້ຄົງໄດ້ຟັງກ ູຄືກັນ! ຂ້ອຍຮ້ອງສຽງແຂງ.- ກ ູ ກະ ສື່ສັດຕໍ່ທ່ານຄືກັນ!ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍຂຽນຜິດອິ່ຫຍັງຈັກຄຳ
ໃນບົດຝຶກຫັດຂອງທ່ານ. ແຕ່ມຶ ງ, ຫມາກພິກເຜັດ, ມຶ ງປະພຶດການທີ່ບໍ່ເປັນທຳ ແລະຫ້ຽມໂຫດ. ທ່ານປະທານ ເມົາຈະບໍ່ພໍໃຈ ຫາກວ່າທ່ານໄດ້ຮູ້
ໃນເຫດການທີ່ເກິດຂື້ນແກ່ ກ ູ ໃນມື້ນີ້.

    - ກົງກັນຂ້າມ!- ຫມາກພິກເຜັດ ເອົາໄມ້ຄັນຮົ່ມຟາດຫົວຂ້ອຍ. ທ່ານຈະເວົ້າວ່າ: ``ພາກັນ ຂູດເນື້ອເຖຶອຫນັງໂຕຫນູໂຕນີ້ຈາກຜືນແຜ່ນດິນນີ້!
ຖ້າຫາກສັດຕຣູບໍ່ຍອມຈຳນົນ, ກະ ສົ່ງມັນໄປຫາຄວາມຕາຍ!``.

    ໃນທັນໃດ ບາດໄມ້ຄັນຮົ່ມກະຢຸດລົງ. ສຽງຮ້ອງດັງກ້ອງຂື້ນ. ມີໃຜຕີ ຫມາກພິກເຜັດ. ຂ້ອຍສອດມອງເບິ່ງກ້ອງແຂນສອກ. ນັ້ນແມ່ນສາວນ້ອຍ

ຄົນໃຫມ່, ຂິງປ່າ. ປ້ຳກັນກັບຫມາກພິກເຜັດ. ນາງຍາດເອົາໄມ້ຄັນຮົ່ມມາແລ້ວຟາດລົງກັບພື້ນ ເບຕົງຈົນຫັກ. ຫມາກພິກເຜັດ 

ໃຈຮ້າຍໂດດເຂົ້າໃສ່ ຄູ່ຕໍ່ສູ້ຢ່າງເດຶອດດານປານບ້າ,.
ເອົາແຂ້ວກັດເສື້ອ. ກະດູມເສື້ອແຈກແກດ ຟົ້ງຊະຊາຍໄປ. ທັນໃດນັ້ນ ຂິງປ່າກະ ໂຕ້ຕອບຄືນຫຼາຍບາດ. ຫມາກພິກເຜັດລົ້ມຫງາຍຫຼັງໄປນັ່ງໃນຕັ່ງ.

    -ສັດຕຣູໄດ້ເຜີຍໂສມຫນ້າ! -ສຽງເວົ້າທີ່ແຮງ.

-ແມ່ນ ອິ່ ທີ່ນອນໃນຍາມສືກສາ ແນວຄິດຂອງປະທານເມົານັ້ນ! ເບິ່ງແມ້ພວກເຈົ້າໃບຫນ້າທີ່ຫນ້າຫົວນີ້!
ອິ່ນີ້ມັນຕ້ອງມີໃນເສັ້ນເລຶອດຂອງພວກພໍ່ຄ້າຝິ່ນທາງຕາເວັນຕົກ!

ສະຫາຍທີ່ຮັກແພງ, ພວກເຮົາພາກັນໄປຫ້ອງການຂອງ ເລຂາພັກ! ໄປເອົາ ເອກສານຂອງມັນມາເບິ່ງ.

ຂິງປ່າ - ອັງຈີ ມິນ.

(ຈົບພາກຫນື່ງ).