ຂຽນເມື່ອ: ມ.ນ.. 7, 2010
| ມີ
11 ຄຳເຫັນ
ແລະ
0 trackback(s)
ແມ່ເປັນພາລະໃຫ້ແກ່ລູກທຸກຄົນມາຕັ້ງແຕ່ເກີດ, ນັ້ນແມ່ນຄວາມຈິງທີ່ບໍ່ອາດຈະປະຕິເສດໄດ້. ທ່ານລອງຄິດເບິ່ງ ຕັ້ງແຕ່ເຮົາເກີດມາຍັງບໍ່ທັນເຄີຍເຫັນກັນມາກ່ອນ. ຢູ່ດີໆ ຜູ້ຍິງຄົນນີ້ກໍ່ມາກອດ, ໂອບ, ອູ້ມ ຖືກເນື້ອຕ້ອງຕົວເຮົາ. ເຖິງແມ່ນວ່າເຮົາຍັງເວົ້າບໍ່ທັນເປັນ ແຕ່ເຮົາຊ້ຳພັດຮ້ອງໃຫ້ ເໝືອນກັບວ່າເຮົາຂັບໄລ່ບໍ່ຢາກຢູ່ກັບຜູ້ຍິງຄົນນັ້ນ ແຕ່ກົງງກັນຂ້າມ ຍິງຄົນນັ້ນຊ້ຳພັດພະຍາຍາມປອມໂຍນ ເກື້ອກ່ອມ ສາລະພັດ ເຮົາເລີຍຈຳຕ້ອງໄດ້ຢຸດຮ້ອງໃຫ້ ຍອມດູດນົມຍິງຄົນນັ້ນອີກ, ເມື່ອເຮົາຖ່າຍໜັກ ຫຼື ຖ່າຍເບົາ ຍິງຄົນນີ້ກໍ່ລ້າງທຳຄວາມສະອາດໃຫ້ ໂດຍບໍ່ຄິດທີ່ຈະລັງກຽດເລີຍ.... ພໍເຮົາເລີ່ມຮຽນຍ່າງໄດ້ພຽງເຕາະໆແຕະໆ ຈະເດີນໄປໃສຕໍ່ໃສ ຜູ້ຍິງຄົນນັ້ນກໍ່ຍັງຄອຍເອີ້ນຫາເຮົາແບບນັ້ນແຫຼະ.
” ມາລູກມານີ້ ມານີ້ມາ ອີກໜ້ອຍໜື່ງ ອີກກ້າວດຽວ ”
ບໍ່ຮູ້ວ່າຊິເອີ້ນເຮັດຫຍັງກະດັດກະດໍ້. ສ່ວນເຮົາກໍ່ຍ່າງລົ້ມລຸກຄຸກຄານ. ແລະ ຈະຕ້ອງໄດ້ຍ່າງໄປເຖິງເພື່ອໃຫ້ຍິງຄົນນັ້ນກອດອີກ....... ພໍເຮົາໃຫຍ່ຂຶ້ນມາໜ້ອນໜື່ງ ເລີ່ມກິນອາຫານໄດ້ ກໍ່ເອົາຫຍັງຕໍ່ຫຍັງມາຫຍ້ຳ, ຕຳ ຫຼືບົດ ເພື່ອເຮັດໃຫ້ມຸ່ນແລ້ວກໍ່ເອົາໃຫ້ກິນ. ສ່ວນເຮົາບໍ່ກິນກໍ່ບໍ່ໄດ້ ຢ້ານເຂົານ້ອຍໃຈ ກໍ່ຈຳໃຈກິນ ທຳທ່າຫຍ້ຳໄປຈັ່ງຊັ້ນແຫຼະ ເມື່ອເຫັນເຮົາກິນ ເພິ່ນກໍ່ຍິ້ມຢ່າງພູມໃຈ, ຄົງຄິດວ່າເຮົາກິນອາການນັ້ນແຊບຈັ້ງຊັ້ນແຫຼະ ພໍເຫັນເຮົາທຳທ່າບໍ່ຢາກກິນ, ກໍ່ອ້ອນວອນເຮົາ ” ລູກກິນອີກ ອາຫານແຊບໆ ກິນອີກ ” ສ່ວນເຮົາໄດ້ແຕ່ຄິດວ່າ ຖ້າແຊບຄືບໍ່ກິນເອງຊະ... .. ພໍເຮົາເວົ້າຈາໄດ້ພໍຮູ້ເລື່ອງ ກໍ່ຂັບໄລ່ໃສ່ສົ່ງເຮົາໃຫ້ໄປເຂົ້າໂຮງຮຽນ ບໍ່ໄປກໍ່ບໍ່ໄດ້. ບາງເທື່ອຍັງດ່າ, ຕີເຮົາອີກ. ຈັກແມ່ນຫຍັງ ເອົາເຮົາໄປຫັດຂຽນຫັດອ່ານ. ລອງຄິດເບິ່ງວ່າ ອາທິດໜື່ງຕ້ອງໄດ້ໄປໂຮງຮຽນຕັ້ງຫ້າວັນ ມັນເປັນພາລະຂອງເຮົາພຽງໃດ ແຕ່ພໍເວລາເຮົາຈະເບິ່ງທໍລະທັດ (ໜັງກາຕູນມ່ວນໆ) ນອນເດິກຈັກໜ້ອຍກໍ່ບໍ່ໄດ້. ລອງຄິດຢ້ອນກັບເບິ່ງວ່າ ແມ່ນໃຜທີ່ຈູງແຂນເຮົາໃຫ້ເຂົ້າໄປນອນນຳ ທັ້ງໆທີ່ໂຕເອງງ້ວງນອນ ໄປນອນກ່ອນກໍ່ບໍ່ໄດ້ ຕ້ອງບັງຄັບໃຫ້ເຮົາໄປນອນນຳ.
ວັນເວລາຜ່ານໄປ ເຮົາກໍ່ໃຫຍ່ຂຶ້ນ ເລີ່ມຮູ້ຈັກແຕ່ງຕົວ, ໃສ່ເຄື່ອງແບບນັ້ນງາມ, ລຸ້ນນີ້ທັນສະໄໝ ຕັດຜົມຊົງນັ້ນຊົງນີ້ ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ເຮົາເຮັດໄດ້ຕາມໃຈບໍ່ ? ແລ້ວແມ່ນໃຜທີ່ເປັນຄົນຂັດຂວາງ ຖ້າບໍ່ແມ່ນແມ່. ແມ່ຍັງສັ່ງເຮົາທຳຕົວແບບນັ້ນແບບນີ້ໃຫ້ເໝືອນກັບໃຈຕົນເອງທີ່ຕ້ອງການ. ພໍເມື່ອເຮົາໄດ້ຍ້າຍຈາກແມ່ເພື່ອເຂົ້າມາຮຽນທີ່ມະຫາວິທະຍາໄລ, ແມ່ກໍ່ຍັງບອກແລ້ວບອກອີກ ຢ້ານລູກຕິດໝູ່ທີ່ບໍ່ດີ, ຢ້ານລູກກະທຳຕົວເປັນຄົນເສເພ. ຕະຫຼອດໄລຍະທີ່ຮຽນມະຫາວິທະຍາໄລ ແມ່ຍັງຍອມຕັ້ງໜ້າຕັ້ງຕາເຮັດວຽກໂດຍບໍ່ຮູ້ເມື່ອຍ ເພື່ອຫາເງິນສົ່ງມາໃຫ້ລູກ. ຫຼັງຈາກຈົບການສຶກສາ ແລະ ໄດ້ເຮັດວຽກ ແມ່ກໍ່ຍັງບໍ່ເລີກລາທີ່ຈະບອກສອນລູກແບບນັ້ນແບບນີ້. ຖ້າເວົ້າເລື່ອງຄູ່ຄອງ ແມ່ກໍ່ບອກວ່າຄົນນັ້ນດີຈັ່ງຊັ້ນ ຄົນນີ້ບໍ່ດີຈັ່ງຊີ້ ໃນທີ່ສຸດເຮົາກໍ່ຕ້ອງໄດ້ຕັດສີນໃຈ. ພໍແຕເຮົາມີລູກ, ແມ່ນກໍ່ຍັງດັນມາເປັນພາລະໃຫ້ກັບລູກເຮົາອີກ ແລະ ຍັງອ້າງວ່າພໍ່ແມ່ສະໄໝນີ້ເອົາລູກບໍ່ເປັນເໝືອນສະໄໝກ່ອນ. ເມື່ອເຮົາມີລູກທີ່ເປັນພາລະ, ເຮົາຮັກລູກ ເຮົາບອກສອນລູກ ທຸກຄຳເວົ້າທີ່ເຮົາເວົ້າອອກໄປ ເໝືອນກັບຄຳເວົ້າຂອງແມ່ທີ່ສັ່ງສອນເຮົາຕອນຍັງນ້ອຍ ຕອນນີ້ເຮົານຶກໄດ້ວ່າຕັ້ງແຕ່ເຮົາເກີດມາ ແມ່ຄືຜູ້ທີ່ມີພາລະໜັກສຳລັບເຮົາ ເພີ່ນເຮັດທຸກສິງຢ່າງແມ່ນເຮັດສຳລັບເຮົາ ເພື່ອຈະໃຫ້ເຮົາເປັນຄົນດີຢູ່ໃນສັງຄົມ
ແມ່ຄືຜູ້ທີ່ມີພະຄຸນສຳລັບເຮົາ, ເຮົາມີທຸກວັນນີ້ກໍ່ຍ້ອນແມ່ ແລ້ວກົງກັນຂ້າມ ເຮົາເດເຮັດຫຍັງແລ້ວເພື່ອແມ່. ແຕ່ແມ່ກໍ່ບໍ່ໄດ້ຫວັງຫຍັງຫຼາຍດອກ ພຽງແຕ່ຢາກເຫັນລູກເປັນຄົນດີກໍ່ພໍໃຈ. ດັ່ງນັ້ນ ລູກທຸກຄົນຄວນຈະໃຫ້ແມ່ໄດ້ໃນສິ່ງນີ້ ນັ້ນກໍ່ຄື ກ່ອນຈະເຮັດ ຫຼື ກະທຳສິ່ງໃດໜື່ງ ຄວນນຶກເຖິງແມ່ແດ່ ວັນທີ່ 8 ມິນາ ຂອງທຸກປີ ລູກໆທັງຫຼາຍຖ້າມີໂອກາດກໍ່ຄວນຈະກັບໄປຫາແມ່ ຫຼື ບໍ່ໄດ້ຢກັບກໍ່ຄວນໂທລະສັບຫາແມ່ແດ່ ຢ່າງໜ້ອຍແມ່ກໍ່ຍັງຄິດວ່າ ລູກເຮົາກໍ່ຍັງຄິດຮອດແມ່
ໜວດໝູ່:
