ກະທູ້ມາໃໝ່ | ຫມວດ | ກະດານແຫ... » ທັມມະ |
ເວັບບອດພັນລາວ
ເວັບບອດພັນລາວ ເປັນກະດານສົນທະນາສຳລັບສະມາຊິກພັນລາວທຸກທ່ານ ທ່ານສາມາດຕັ້ງກະທູ້ເພື່ອສອບຖາມ ສະແດງ ແລະຂໍຄຳເຫັນຈະສະມາຊິກຄົນອື່ນ ໆ ຕະຫຼອດຈົນເຖິງການສົນທະນາທົ່ວ ໆ ໄປໄດ້ໃນເວັບບອດແຫ່ງນີ້. ຫາກຕ້ອງການແຈ້ງກະທູ້ຜິດກົດລະບຽບ ໃຫ້ໂພສໄດ້ທີ່ http://punlao.com/webboard/topic/3/index/288147/
|
ຂຽນເມື່ອ ຫລາຍກວ່າ 12 ປີ ກ່ອນໜ້ານີ້
ຕາມຫົວຂໍ້ເລີຍ |
|
ຂຽນເມື່ອ ຫລາຍກວ່າ 12 ປີ ກ່ອນໜ້ານີ້
ກະອາດຈະເປັນເພາະວ່າ ວັນທີ່15 ເປັນມື້ເລກງາມຫັ້ນນະ.
ເປັນຄົນດີຂອງສັງຄົມ-ເປັນລູກທີ່ດີຂອງພໍ່ແມ່
|
|
ຂຽນເມື່ອ ຫລາຍກວ່າ 12 ປີ ກ່ອນໜ້ານີ້
ຍ້ອນວ່າມັນເປັນວັນພະຈັນເຕັມດວງ |
|
ຂຽນເມື່ອ ຫລາຍກວ່າ 12 ປີ ກ່ອນໜ້ານີ້
ນັກສຶກສາ ປັນຍາຊົນ ຄົນແຫ່ງສະຕະວັດທີ 21
ເຫັນແກ່ຕົວສຸດໆໆໆໆໆໆໆໆໆໆໆໆໆໆໆໆໆໆໆໆ |
|
ຂຽນເມື່ອ ຫລາຍກວ່າ 12 ປີ ກ່ອນໜ້ານີ້, ແກ້ໄຂເມື່ອ ຫລາຍກວ່າ 12 ປີ ກ່ອນໜ້ານີ້
ວັນພະ ຫລືວັນສິນ ເປັນວັນທີ່ພຸດທະສາສະນິກະຊົນມາຮ່ວມກັນທຳບຸນສິນກິນທານເພື່ອປະຕິບັດທຳທາງພຸດທະສາດສະໜາ ຫລືເອີ້ນວ່າເປັນວັນທີ່ສຳຄັນທາງສາດສະໜາ (ລວມທັງເປັນການຊຸມນຸມຂອງຊາວພຸດ ວ່າຈະຕໍ່ເຕີມເສີມແຕ່ງວັດວາອາຮາມຈັ່ງໃດ ລວມທັງເປັນການຟັງຄຳສອນຈາກພະພຸດທະເຈົ້າ) ເຊິ່ງເຈັດວັນໃດຈະມີຄັ້ງໜຶ່ງນັ້ນກໍ່ໝາຍຄວາມວ່າ ເດືອນໜຶ່ງມີວັນສິນ (ວັນພະ) ຢູ່ 4 ມື້ ໄດ້ແກ່ວັນຂື້ນ 8 ຄ່ຳ, ຂື້ນ 15 ຄ່ຳ (ນັບແຕ່ມື້ທີ່ເລີ້ມຕົ້ນເຫັນດວງຈັນຈາກສ້ຽວ ແລະເຕັມດວງເອີ້ນວ່າມື້ຂື້ນ). ແຮມ 8 ຄ່ຳ, ແຮມ 15 ຄ່ຳ (ນັບລົງຈາກມື້ທີ່ດວງຈັນເຕັມດວງຈົນມືດສະນິດ ເອີ້ນວ່າແຮມ) ຫາກວ່າເດືອນໃດເປັນເດືອນຂາດແມ່ນຖືເອົາ ແຮມ 14 ຄ່ຳເປັນມື້ສິນດັບ ເຊິ່ງໃນເມື່ອກ່ອນປະເທດທີ່ຖືສາສະໜາພຸດຈະຖືເອົາວັນສິນ (ວັນພະ) ເປັນວັນຍຸດລາດສະການ. ສ່ວນວັນອາທິດທີ່ເຮົາຖືວ່າເປັນວັນພັກລາດສະການໃນປະຈຸວັນ ແມ່ນວັນສິນ ຂອງສາດສະໜາຄິຼດ ເພາະຊາວຄຼິດທັງຫລາຍກະຕ້ອງໄດ້ເຂົ້າໄປໂບດ |
|
ຂຽນເມື່ອ ຫລາຍກວ່າ 12 ປີ ກ່ອນໜ້ານີ້
ອ້າງເຖິງຂໍ້ຄວາມຈາກ joiyyy ຂຽນວ່າ... ຍ້ອນວ່າມັນເປັນວັນພະຈັນເຕັມດວງດົນໆບໍ່ເຫັນໜ້າຈ່ອຍ ເວົ້າຖືກໃຈອີກໃໝ່ |
|
ຂຽນເມື່ອ ຫລາຍກວ່າ 12 ປີ ກ່ອນໜ້ານີ້
ອ້າງເຖິງຂໍ້ຄວາມຈາກ Thy ຂຽນວ່າ... ວັນພະ ຫລືວັນສິນ ເປັນວັນທີ່ພຸດທະສາສະນິກະຊົນມາຮ່ວມກັນທຳບຸນສິນກິນທານເພື່ອປະຕິບັດທຳທາງພຸດທະສາດສະໜາ ຫລືເອີ້ນວ່າເປັນວັນທີ່ສຳຄັນທາງສາດສະໜາ (ລວມທັງເປັນການຊຸມນຸມຂອງຊາວພຸດ ວ່າຈະຕໍ່ເຕີມເສີມແຕ່ງວັດວາອາຮາມຈັ່ງໃດ ລວມທັງເປັນການຟັງຄຳສອນຈາກພະພຸດທະເຈົ້າ) ເຊິ່ງເຈັດວັນໃດຈະມີຄັ້ງໜຶ່ງນັ້ນກໍ່ໝາຍຄວາມວ່າ ເດືອນໜຶ່ງມີວັນສິນ (ວັນພະ) ຢູ່ 4 ມື້ ໄດ້ແກ່ວັນຂື້ນ 8 ຄ່ຳ, ຂື້ນ 15 ຄ່ຳ (ນັບແຕ່ມື້ທີ່ເລີ້ມຕົ້ນເຫັນດວງຈັນຈາກສ້ຽວ ແລະເຕັມດວງເອີ້ນວ່າມື້ຂື້ນ).ແຮມ 8 ຄ່ຳ, ແຮມ 15 ຄ່ຳ (ນັບລົງຈາກມື້ທີ່ດວງຈັນເຕັມດວງຈົນມືດສະນິດ ເອີ້ນວ່າແຮມ) ຫາກວ່າເດືອນໃດເປັນເດືອນຂາດແມ່ນຖືເອົາ ແຮມ 14 ຄ່ຳເປັນມື້ສິນດັບ ເຊິ່ງໃນເມື່ອກ່ອນປະເທດທີ່ຖືສາສະໜາພຸດຈະຖືເອົາວັນສິນ (ວັນພະ) ເປັນວັນຍຸດລາດສະການ. ສ່ວນວັນອາທິດທີ່ເຮົາຖືວ່າເປັນວັນພັກລາດສະການໃນປະຈຸວັນ ແມ່ນວັນສິນ ຂອງສາດສະໜາຄິຼດ ເພາະຊາວຄຼິດທັງຫລາຍກະຕ້ອງໄດ້ເຂົ້າໄປໂບດ
ນັກສຶກສາ ປັນຍາຊົນ ຄົນແຫ່ງສະຕະວັດທີ 21
ເຫັນແກ່ຕົວສຸດໆໆໆໆໆໆໆໆໆໆໆໆໆໆໆໆໆໆໆໆ |
|
ຂຽນເມື່ອ ຫລາຍກວ່າ 12 ປີ ກ່ອນໜ້ານີ້
ອ້າງເຖິງຂໍ້ຄວາມຈາກ Thy ຂຽນວ່າ... ວັນພະ ຫລືວັນສິນ ເປັນວັນທີ່ພຸດທະສາສະນິກະຊົນມາຮ່ວມກັນທຳບຸນສິນກິນທານເພື່ອປະຕິບັດທຳທາງພຸດທະສາດສະໜາ ຫລືເອີ້ນວ່າເປັນວັນທີ່ສຳຄັນທາງສາດສະໜາ (ລວມທັງເປັນການຊຸມນຸມຂອງຊາວພຸດ ວ່າຈະຕໍ່ເຕີມເສີມແຕ່ງວັດວາອາຮາມຈັ່ງໃດ ລວມທັງເປັນການຟັງຄຳສອນຈາກພະພຸດທະເຈົ້າ) ເຊິ່ງເຈັດວັນໃດຈະມີຄັ້ງໜຶ່ງນັ້ນກໍ່ໝາຍຄວາມວ່າ ເດືອນໜຶ່ງມີວັນສິນ (ວັນພະ) ຢູ່ 4 ມື້ ໄດ້ແກ່ວັນຂື້ນ 8 ຄ່ຳ, ຂື້ນ 15 ຄ່ຳ (ນັບແຕ່ມື້ທີ່ເລີ້ມຕົ້ນເຫັນດວງຈັນຈາກສ້ຽວ ແລະເຕັມດວງເອີ້ນວ່າມື້ຂື້ນ).ແຮມ 8 ຄ່ຳ, ແຮມ 15 ຄ່ຳ (ນັບລົງຈາກມື້ທີ່ດວງຈັນເຕັມດວງຈົນມືດສະນິດ ເອີ້ນວ່າແຮມ) ຫາກວ່າເດືອນໃດເປັນເດືອນຂາດແມ່ນຖືເອົາ ແຮມ 14 ຄ່ຳເປັນມື້ສິນດັບ ເຊິ່ງໃນເມື່ອກ່ອນປະເທດທີ່ຖືສາສະໜາພຸດຈະຖືເອົາວັນສິນ (ວັນພະ) ເປັນວັນຍຸດລາດສະການ. ສ່ວນວັນອາທິດທີ່ເຮົາຖືວ່າເປັນວັນພັກລາດສະການໃນປະຈຸວັນ ແມ່ນວັນສິນ ຂອງສາດສະໜາຄິຼດ ເພາະຊາວຄຼິດທັງຫລາຍກະຕ້ອງໄດ້ເຂົ້າໄປໂບດ ແມ່ນແລ້ວ....ຕອບໄດ້ດີຫຼາຍ
ຮັກເຈົ້າເດີ...!!!
|
|
ຂຽນເມື່ອ ຫລາຍກວ່າ 12 ປີ ກ່ອນໜ້ານີ້
ອັນນີ້ຂ້ອຍກະບໍ່ຮູ້ ແຕ່ຖ້າໃຫ້ເດົາກະອາດຈະແມ່ນ ວັນພະຈັນເຕັມດວງ ຕາມທີ່ຂ້ອຍເດົາເພາະວັນອື່ນພະຈັນບໍ່ເຕັມດວງ ເຕັມແຕ່ບາງເທື່ອ ແຕ່ຖ້າ15ຄ່ຳພະຈັນເຕັມດວງແນ່ນອນ |
|
ຂຽນເມື່ອ ຫລາຍກວ່າ 12 ປີ ກ່ອນໜ້ານີ້
ຄັນມື້ວັນສິນດັບເດຊັ້ນພະຈັນບໍ່ເຫັນເຕັມດວງ????
ເປັນຄົນດີຂອງສັງຄົມ-ເປັນລູກທີ່ດີຂອງພໍ່ແມ່
|
|
ຂຽນເມື່ອ ຫລາຍກວ່າ 12 ປີ ກ່ອນໜ້ານີ້
ຄືບໍ່ເອົາ16ຄ່ຳ 16ຄ່ຳແຮງຊິເຕັມດວງກວ່າ |
|
ຂຽນເມື່ອ ຫລາຍກວ່າ 12 ປີ ກ່ອນໜ້ານີ້
ຍ້ອນວ່າ ເປັນວັນພະ |
|
ຂຽນເມື່ອ ຫລາຍກວ່າ 12 ປີ ກ່ອນໜ້ານີ້
ຮັກຈິງ ເຈັບຈິງ ຮັກຫລອກ ເຈັບຫລອກ ໆ
|
|
ຂຽນເມື່ອ ຫລາຍກວ່າ 12 ປີ ກ່ອນໜ້ານີ້
ອ້າງເຖິງຂໍ້ຄວາມຈາກ somparn ຂຽນວ່າ... ອັນນີ້ຂ້ອຍກະບໍ່ຮູ້ ແຕ່ຖ້າໃຫ້ເດົາກະອາດຈະແມ່ນ ວັນພະຈັນເຕັມດວງ ຕາມທີ່ຂ້ອຍເດົາເພາະວັນອື່ນພະຈັນບໍ່ເຕັມດວງ ເຕັມແຕ່ບາງເທື່ອ ແຕ່ຖ້າ15ຄ່ຳພະຈັນເຕັມດວງແນ່ນອນແຮມ 15 ຄ່ຳເດ ເຕັມດວງເນາະ |
|
ຂຽນເມື່ອ ຫລາຍກວ່າ 12 ປີ ກ່ອນໜ້ານີ້
ອ້າງເຖິງຂໍ້ຄວາມຈາກ Thy ຂຽນວ່າ... ວັນພະ ຫລືວັນສິນ ເປັນວັນທີ່ພຸດທະສາສະນິກະຊົນມາຮ່ວມກັນທຳບຸນສິນກິນທານເພື່ອປະຕິບັດທຳທາງພຸດທະສາດສະໜາ ຫລືເອີ້ນວ່າເປັນວັນທີ່ສຳຄັນທາງສາດສະໜາ (ລວມທັງເປັນການຊຸມນຸມຂອງຊາວພຸດ ວ່າຈະຕໍ່ເຕີມເສີມແຕ່ງວັດວາອາຮາມຈັ່ງໃດ ລວມທັງເປັນການຟັງຄຳສອນຈາກພະພຸດທະເຈົ້າ) ເຊິ່ງເຈັດວັນໃດຈະມີຄັ້ງໜຶ່ງນັ້ນກໍ່ໝາຍຄວາມວ່າ ເດືອນໜຶ່ງມີວັນສິນ (ວັນພະ) ຢູ່ 4 ມື້ ໄດ້ແກ່ວັນຂື້ນ 8 ຄ່ຳ, ຂື້ນ 15 ຄ່ຳ (ນັບແຕ່ມື້ທີ່ເລີ້ມຕົ້ນເຫັນດວງຈັນຈາກສ້ຽວ ແລະເຕັມດວງເອີ້ນວ່າມື້ຂື້ນ).ແຮມ 8 ຄ່ຳ, ແຮມ 15 ຄ່ຳ (ນັບລົງຈາກມື້ທີ່ດວງຈັນເຕັມດວງຈົນມືດສະນິດ ເອີ້ນວ່າແຮມ) ຫາກວ່າເດືອນໃດເປັນເດືອນຂາດແມ່ນຖືເອົາ ແຮມ 14 ຄ່ຳເປັນມື້ສິນດັບ ເຊິ່ງໃນເມື່ອກ່ອນປະເທດທີ່ຖືສາສະໜາພຸດຈະຖືເອົາວັນສິນ (ວັນພະ) ເປັນວັນຍຸດລາດສະການ. ສ່ວນວັນອາທິດທີ່ເຮົາຖືວ່າເປັນວັນພັກລາດສະການໃນປະຈຸວັນ ແມ່ນວັນສິນ ຂອງສາດສະໜາຄິຼດ ເພາະຊາວຄຼິດທັງຫລາຍກະຕ້ອງໄດ້ເຂົ້າໄປໂບດ like+1
ຕາມຫາທີມເວີກເປົ້າໝາຍດຽວກັນເພື່ອເປັນມະຫາເສດຖີນຳກັນ
|
|
ຂຽນເມື່ອ ຫລາຍກວ່າ 12 ປີ ກ່ອນໜ້ານີ້
ອ້າງເຖິງຂໍ້ຄວາມຈາກ kiengkai ຂຽນວ່າ... ອ້າງເຖິງຂໍ້ຄວາມຈາກ somparn ຂຽນວ່າ... ອັນນີ້ຂ້ອຍກະບໍ່ຮູ້ ແຕ່ຖ້າໃຫ້ເດົາກະອາດຈະແມ່ນ ວັນພະຈັນເຕັມດວງ ຕາມທີ່ຂ້ອຍເດົາເພາະວັນອື່ນພະຈັນບໍ່ເຕັມດວງ ເຕັມແຕ່ບາງເທື່ອ ແຕ່ຖ້າ15ຄ່ຳພະຈັນເຕັມດວງແນ່ນອນແຮມ 15 ຄ່ຳເດ ເຕັມດວງເນາະ |
|
ຂຽນເມື່ອ ຫລາຍກວ່າ 12 ປີ ກ່ອນໜ້ານີ້
ອ້າງເຖິງຂໍ້ຄວາມຈາກ Thy ຂຽນວ່າ... ວັນພະ ຫລືວັນສິນ ເປັນວັນທີ່ພຸດທະສາສະນິກະຊົນມາຮ່ວມກັນທຳບຸນສິນກິນທານເພື່ອປະຕິບັດທຳທາງພຸດທະສາດສະໜາ ຫລືເອີ້ນວ່າເປັນວັນທີ່ສຳຄັນທາງສາດສະໜາ (ລວມທັງເປັນການຊຸມນຸມຂອງຊາວພຸດ ວ່າຈະຕໍ່ເຕີມເສີມແຕ່ງວັດວາອາຮາມຈັ່ງໃດ ລວມທັງເປັນການຟັງຄຳສອນຈາກພະພຸດທະເຈົ້າ) ເຊິ່ງເຈັດວັນໃດຈະມີຄັ້ງໜຶ່ງນັ້ນກໍ່ໝາຍຄວາມວ່າ ເດືອນໜຶ່ງມີວັນສິນ (ວັນພະ) ຢູ່ 4 ມື້ ໄດ້ແກ່ວັນຂື້ນ 8 ຄ່ຳ, ຂື້ນ 15 ຄ່ຳ (ນັບແຕ່ມື້ທີ່ເລີ້ມຕົ້ນເຫັນດວງຈັນຈາກສ້ຽວ ແລະເຕັມດວງເອີ້ນວ່າມື້ຂື້ນ).ແຮມ 8 ຄ່ຳ, ແຮມ 15 ຄ່ຳ (ນັບລົງຈາກມື້ທີ່ດວງຈັນເຕັມດວງຈົນມືດສະນິດ ເອີ້ນວ່າແຮມ) ຫາກວ່າເດືອນໃດເປັນເດືອນຂາດແມ່ນຖືເອົາ ແຮມ 14 ຄ່ຳເປັນມື້ສິນດັບ ເຊິ່ງໃນເມື່ອກ່ອນປະເທດທີ່ຖືສາສະໜາພຸດຈະຖືເອົາວັນສິນ (ວັນພະ) ເປັນວັນຍຸດລາດສະການ. ສ່ວນວັນອາທິດທີ່ເຮົາຖືວ່າເປັນວັນພັກລາດສະການໃນປະຈຸວັນ ແມ່ນວັນສິນ ຂອງສາດສະໜາຄິຼດ ເພາະຊາວຄຼິດທັງຫລາຍກະຕ້ອງໄດ້ເຂົ້າໄປໂບດ ແມ່ນໆ |
|
ຂຽນເມື່ອ ຫລາຍກວ່າ 12 ປີ ກ່ອນໜ້ານີ້
ແມ່ນແລ້ວ ເຮົາສ້າງປະຕິທິນຈາກການສັງເກດເບິ່ງດວງຈັນ, ສ່ວນຊາວຕາເວັນຕົກສ້າງຈາກການສັງເກດເບິ່ງດວງອາທິດ
So much I need to say been lonely since the day
the day you went away...... |
|
ຂຽນເມື່ອ ຫລາຍກວ່າ 12 ປີ ກ່ອນໜ້ານີ້
ຫນ້າສົນໃຈເນາະຄຳຖາມແຕ່ຈິ່ມບໍ່ຕອບເພາະຈິ່ມບໍ່ຮູ້ ແລ້ວຈິ່ມຈະຫາມາຕອບໃຫ້ເດີ |
|
ຂຽນເມື່ອ ຫລາຍກວ່າ 12 ປີ ກ່ອນໜ້ານີ້
ໃຜຖືສາດສະໜາພຸດ ວັນສິນກະໄປນະໂມຢູ່ວັດ ສ່ວນຄົນທີ່ຖືສາດສະໜາຄິດຣວັນອາທິດ ກະໄປ ອາເມັນ ອາເມັນ... |
|
ຂຽນເມື່ອ ຫລາຍກວ່າ 12 ປີ ກ່ອນໜ້ານີ້
ອາ..ເມນນນນນນ |
|
ຂຽນເມື່ອ ຫລາຍກວ່າ 12 ປີ ກ່ອນໜ້ານີ້
ນະໂມນະໂມ |
|
ຂຽນເມື່ອ ຫລາຍກວ່າ 11 ປີ ກ່ອນໜ້ານີ້
ອ້າງເຖິງຂໍ້ຄວາມຈາກ Thy ຂຽນວ່າ... ວັນພະ ຫລືວັນສິນ ເປັນວັນທີ່ພຸດທະສາສະນິກະຊົນມາຮ່ວມກັນທຳບຸນສິນກິນທານເພື່ອປະຕິບັດທຳທາງພຸດທະສາດສະໜາ ຫລືເອີ້ນວ່າເປັນວັນທີ່ສຳຄັນທາງສາດສະໜາ (ລວມທັງເປັນການຊຸມນຸມຂອງຊາວພຸດ ວ່າຈະຕໍ່ເຕີມເສີມແຕ່ງວັດວາອາຮາມຈັ່ງໃດ ລວມທັງເປັນການຟັງຄຳສອນຈາກພະພຸດທະເຈົ້າ) ເຊິ່ງເຈັດວັນໃດຈະມີຄັ້ງໜຶ່ງນັ້ນກໍ່ໝາຍຄວາມວ່າ ເດືອນໜຶ່ງມີວັນສິນ (ວັນພະ) ຢູ່ 4 ມື້ ໄດ້ແກ່ວັນຂື້ນ 8 ຄ່ຳ, ຂື້ນ 15 ຄ່ຳ (ນັບແຕ່ມື້ທີ່ເລີ້ມຕົ້ນເຫັນດວງຈັນຈາກສ້ຽວ ແລະເຕັມດວງເອີ້ນວ່າມື້ຂື້ນ).ແຮມ 8 ຄ່ຳ, ແຮມ 15 ຄ່ຳ (ນັບລົງຈາກມື້ທີ່ດວງຈັນເຕັມດວງຈົນມືດສະນິດ ເອີ້ນວ່າແຮມ) ຫາກວ່າເດືອນໃດເປັນເດືອນຂາດແມ່ນຖືເອົາ ແຮມ 14 ຄ່ຳເປັນມື້ສິນດັບ ເຊິ່ງໃນເມື່ອກ່ອນປະເທດທີ່ຖືສາສະໜາພຸດຈະຖືເອົາວັນສິນ (ວັນພະ) ເປັນວັນຍຸດລາດສະການ. ສ່ວນວັນອາທິດທີ່ເຮົາຖືວ່າເປັນວັນພັກລາດສະການໃນປະຈຸວັນ ແມ່ນວັນສິນ ຂອງສາດສະໜາຄິຼດ ເພາະຊາວຄຼິດທັງຫລາຍກະຕ້ອງໄດ້ເຂົ້າໄປໂບດ ກະແມ່ນໃດເນາະ
ເປັນເທວະດາມານານ
|
|
ຂຽນເມື່ອ ຫລາຍກວ່າ 11 ປີ ກ່ອນໜ້ານີ້
ອ້າງເຖິງຂໍ້ຄວາມຈາກ tunna ຂຽນວ່າ... ອ້າງເຖິງຂໍ້ຄວາມຈາກ Thy ຂຽນວ່າ... ວັນພະ ຫລືວັນສິນ ເປັນວັນທີ່ພຸດທະສາສະນິກະຊົນມາຮ່ວມກັນທຳບຸນສິນກິນທານເພື່ອປະຕິບັດທຳທາງພຸດທະສາດສະໜາ ຫລືເອີ້ນວ່າເປັນວັນທີ່ສຳຄັນທາງສາດສະໜາ (ລວມທັງເປັນການຊຸມນຸມຂອງຊາວພຸດ ວ່າຈະຕໍ່ເຕີມເສີມແຕ່ງວັດວາອາຮາມຈັ່ງໃດ ລວມທັງເປັນການຟັງຄຳສອນຈາກພະພຸດທະເຈົ້າ) ເຊິ່ງເຈັດວັນໃດຈະມີຄັ້ງໜຶ່ງນັ້ນກໍ່ໝາຍຄວາມວ່າ ເດືອນໜຶ່ງມີວັນສິນ (ວັນພະ) ຢູ່ 4 ມື້ ໄດ້ແກ່ວັນຂື້ນ 8 ຄ່ຳ, ຂື້ນ 15 ຄ່ຳ (ນັບແຕ່ມື້ທີ່ເລີ້ມຕົ້ນເຫັນດວງຈັນຈາກສ້ຽວ ແລະເຕັມດວງເອີ້ນວ່າມື້ຂື້ນ).ແຮມ 8 ຄ່ຳ, ແຮມ 15 ຄ່ຳ (ນັບລົງຈາກມື້ທີ່ດວງຈັນເຕັມດວງຈົນມືດສະນິດ ເອີ້ນວ່າແຮມ) ຫາກວ່າເດືອນໃດເປັນເດືອນຂາດແມ່ນຖືເອົາ ແຮມ 14 ຄ່ຳເປັນມື້ສິນດັບ ເຊິ່ງໃນເມື່ອກ່ອນປະເທດທີ່ຖືສາສະໜາພຸດຈະຖືເອົາວັນສິນ (ວັນພະ) ເປັນວັນຍຸດລາດສະການ. ສ່ວນວັນອາທິດທີ່ເຮົາຖືວ່າເປັນວັນພັກລາດສະການໃນປະຈຸວັນ ແມ່ນວັນສິນ ຂອງສາດສະໜາຄິຼດ ເພາະຊາວຄຼິດທັງຫລາຍກະຕ້ອງໄດ້ເຂົ້າໄປໂບດ ກະແມ່ນໃດເນາະ ໂອໂຮ..... |
|
ຂຽນເມື່ອ ຫລາຍກວ່າ 11 ປີ ກ່ອນໜ້ານີ້
|
|
ຂຽນເມື່ອ ຫລາຍກວ່າ 11 ປີ ກ່ອນໜ້ານີ້
ພະຈັນເຕັມດວງ |
|
ຂຽນເມື່ອ ຫລາຍກວ່າ 11 ປີ ກ່ອນໜ້ານີ້
(ຫ້າມຄ້ານອ່ານຄັນຢາກຮູ້ແທ້ໆ) ความเป็นมาของวันพระ วันพระ ในสมัยพุทธกาล เหล่านักบวชนอกศาสนาได้ประชุมแสดงคำสอนตามความเชื่อของตนทุกวัน ๘ ค่ำ ๑๔ ค่ำ และ ๑๕ ค่ำ เป็นปกติ ครั้งนั้น พระเจ้าพิมพิสาร พระราชาแห่งแคว้นมคธ เกิดความคิดว่า น่าที่เหล่าสงฆ์ในพระพุทธศาสนาจะได้กระทำเช่นนั้นบ้าง เพื่อความเลื่อมใสศรัทธาของเหล่าชน เฉกช่นที่นักบวชนอกศาสนานั้นได้รับ จึงกราบทูลขอพุทธานุญาตจากพระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระพุทธองค์ทรงอนุญาตตามนั้น การประชุมกันของเหล่าสงฆ์ตามพุทธานุญาต ได้มีวิวัฒนาการขึ้นตามลำดับ ตั้งแต่การมาประชุมแล้วนั่งนิ่ง เริ่มแสดงธรรม ต่อมาทรงอนุญาตให้สวดปาฏิโมกข์ ซึ่งเป็นการทบทวนข้อปฏิบัติที่เป็นวินัยของสงฆ์ในพระพุทธศาสนา พร้อมแสดงอาบัติ คือ เปิดเผยข้อผิดพลาดในวินัยต่อผู้อื่น ให้เป็นกิจกรรมในวันอุโบสถ คือวัน ๘ ค่ำ ๑๔ ค่ำ และ ๑๕ ค่ำ จากที่สงฆ์ถือปฏิบัติทุกวันอุโบสถ คือ ๓ ครั้งต่อปักษ์ (ปักษ์หนึ่ง = ๒ สัปดาห์) จนกระทั่งท้ายที่สุด ทรงบัญญัติชัดเจนว่า ให้สงฆ์ประชุมกันเพื่อสวดปาฏิโมกข์เพียงปักษ์ละ ๑ ครั้ง คือ ทุก ๑๔ ค่ำ หรือ ๑๕ ค่ำ เท่านั้น ซึ่งสงฆ์ได้ถือปฏิบัติมาจนกระทั่งทุกวันนี้ นั่นคือ แม้วันอุโบสถ หรือ วันพระ จะมีทั้งในวัน ๘ ค่ำ และวัน ๑๔ ค่ำ หรือ ๑๕ ค่ำก็จริง แต่ก็ประชุมกันเฉพาะในวัน ๑๔ ค่ำ หรือ ๑๕ ค่ำ ตามพุทธานุญาตเท่านั้น วันขึ้น (แรม) ๘ ค่ำ ๑๔ ค่ำ และ ๑๕ ค่ำ กำหนดโดยถือการเปลี่ยนแปลงของพระจันทร์ จากเดือนเต็มดวงจนถึงเดือนมืด และกลับเป็นเดือนเต็มดวงอีกครั้ง โดยคืนพระจันทร์เต็มดวงเรียก ขึ้น 15 ค่ำ พระจันทร์ค่อย ๆ ดับนับ แรม ๑ ค่ำ ๒ ค่ำ ตามลำดับ ถึง ๑๕ ค่ำ เป็นวันพระจันทร์ดับพอดี จากนั้นเริ่มนับขึ้น จากวันขึ้น ๑ ค่ำ ๒ ค่ำ จนถึงขึ้น ๑๕ ค่ำ เป็นวันพระจันทร์เต็มดวงอีกครั้งหนึ่ง เป็นอันครบรอบ ๑ เดือน ความสำคัญของวันอุโบสถ จากพุทธานุญาตให้มีตัวแทนสงฆ์รูปหนึ่งสวดทบทวนสิกขาบท ที่ทรงบัญญัติไว้เป็นระเบียบปฏิบัติ เพื่อการอยู่ร่วมกันอย่างผาสุก และเพื่อความบริสุทธิ์ในเพศสมณะที่ต้องบริบูรณ์ด้วย ศีล สมาธิ และปัญญา อันเป็นทางหลุดพ้นจากทุกข์ทั้งปวง ตามเส้นทางของพระพุทธศาสนา โดยมีภิกษุผู้สวดทบทวน เมื่อสวดถึงข้อใดแล้วมีภิกษุรูปใดรูปหนึ่งประพฤติผิดข้อบังคับนั้น จะเปิดเผยท่ามกลางที่ประชุม หรือที่เรียกว่า แสดงอาบัติ ซึ่งถือปฏิบัติเช่นี้สืบต่อ ๆ กันมาตั้งแต่ครั้งพุทธกาล ก่อให้เกิดผลดังนี้ คือ ๑. เกิดความสามัคคีเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันของพระสงฆ์ ด้วยระเบียบปฏิบัติที่หมั่นทบทวน และเตือนตนด้วยการแสดงการยอมรับในสิ่งที่ตนละเมิด เพื่อแก้ไขต่อไป ในข้อนี้มีปรากฎการณ์เด่นชัด เมื่อครั้งพุทธกาล คือ เมื่อครั้งพระภิกษุชาวเมืองโกสัมพี ทะเลาะเบาะแว้งแตกความสามัคคีกัน ภายหลังเมื่อกลับมีความสามัคคีใหม่ พระพุทธองค์ทรงอนุญาตให้ประชุมทำอุโบสถสวดพระปาฏิโมกข์เป็นกรณีพิเศษที่เรียกว่า “วันสามัคคีอุโบสถ” ๒. การหมั่นทบทวนอย่างสม่ำเสมอ ทำให้พระธรรมคำสอนไม่คลาดเคลื่อน เลือนหาย และทำให้หมู่คณะจรรโลงพระพุทธศาสนาให้เจริญรุ่งเรืองสืบต่อกันมาถึงปัจจุบันนี้ วันอุโบสถนั้น นอกเหนือจากเป็นวันสำคัญของทางคณะสงฆ์ดังกล่าวแล้ว ยังเป็นวันประชุมฟังธรรมของเหล่าพุทธศาสนิกชนตั้งแต่สมัยพุทธกาลจนถึงปัจจุบันนี้ทำทาน รักษาศีล และเจริญภาวนาก็จริง แต่ในชีวิตประจำวันแล้ว โลกภายนอกสำหรับคฤหัสถ์ผู้ครองเรือนเต็มไปด้วยข้อจำกัดในการกระทำความดีเหล่านั้นให้สมบูรณ์ ดังนั้น วันอุโบสถ จึงเป็นการปรารภเหตุที่จะให้พุทธศาสนิกชนทั้งหลายได้มีโอกาสหันกลับมาทบทวนการทำดีดังกล่าว โดยการทำทาน รักษาศีล เจริญภาวนา มากขึ้นเป็นพิเศษ ในส่วนของพุทธศาสนิกชนนั้น การละชั่ว ทำดี ทำจิตใจให้ผ่องใส เป็นห้วใจของพระพุทธศาสนา ผ่านการแสดงออกเป็นรูปธรรมด้วยการ ประเภทของอุโบสถ การรักษาอุโบสถ…ถูกกำหนดขึ้นเพื่อเอื้อต่อการเลือกปฏิบัติตามความพร้อมของพุทธศาสนิกชน โดยแบ่งออกเป็น ๒ ประเภท คือ ๑. ปกติอุโบสถ คือ อุโบสถที่รับรักษากันตามปกติเฉพาะวันหนึ่งกับคืนหนึ่ง ๒. ปฏิชาครอุโบสถ คือ อุโบสถที่รับรักษาเป็นพิเศษกว่าปกติธรรมดา คือ รักษาคราวละ 3 วัน จัดเป็นวันรับวันหนึ่ง วันรักษาวันหนึ่ง และวันส่งอีกวันหนึ่ง แต่โดยเนื้อแท้แล้ว ทั้งสองประเภทก็มีขึ้นเพื่อมุ่งให้พุทธศาสนิกชนมีโอกาสรักษากาย วาจา ใจ ให้บริสุทธิ์ ตามหัวใจของพระพุทธศาสนานั่นเอง ศีลที่นิยมถือในวันอุโบสถ คือ ศีล 8 อันได้แก่ ๑. เว้นจากการฆ่า ๒. เว้นจากการลักทรัพย์ ๓. เว้นจากการประพฤติผิดในกาม ๔. เว้นจากการพูดเท็จ ๕. เว้นจากการดื่มสุรา และเมรัย ๖. เว้นจากการบริโภคอาหารหลังจากเที่ยงวันแล้ว ๗. เว้นจากการตกแต่งร่างกายด้วยเครื่องประดับและของหอม และเว้นจากการดูการละเล่นต่าง ๆ ๘. เว้นจากการนอนที่นอนอันอ่อนนุ่ม และสูงใหญ่ ข้อพึงปฏิบัติในเวลารักษาอุโบสถ วันอุโบสถ สาธุชนจะไปทำบุญที่วัดใกล้บ้าน มีการถวายภัตตาหารพระ รักษาศีล และเจริญภาวนา ทำความสะอาดวัด นิมนต์พระเทศน์ให้ฟัง เพราะถ้าไม่มีการสอนธรรมะแล้ว ความรู้ที่แท้จริงก็จะเลือนหายไป เนื่องจากสังคมทุกวันนี้ คนเชื่อ คิด ทำ ต่าง ๆ นานา จนมักไปทำความชั่วหรือดำเนินชีวิตที่ไม่ถูกต้อง เพื่อเป็นการส่งเสริมให้กิจกรรมในวันอุโบสถเอื้อต่อการรักษากาย วาจา ใจ ให้บริสุทธิ์ด้วยดี พุทธศาสนิกชนจึงควรถือปฏิบัติดังนี้ - มีความสันโดษ พอใจในสิ่งที่ตนเองมี – รักษากาย วาจา ใจ ให้สงบ – อยู่ร่วมกับผู้อื่นด้วยความปรองดอง – ตั้งใจทำกุศลกรรมยิ่งขึ้นไป – ตั้งใจรักษาศีล ในอดีต…วันพระ มิใช่เป็นเพียงวันของพระสงฆ์เท่านั้น หากเป็นโอกาสที่พุทธศาสนิกชนทั้งหลายจะได้สั่งสมบุญกุศลของตนเองให้เพิ่มยิ่ง ๆ ขึ้นไป ทั้งทางราชการก็สนับสนุน โดยให้วันโกน และวันพระเป็นวันหยุดประจำสัปดาห์ ในครั้งนั้นพุทธศาสนิกชนจึงมีโอกาสได้ไปวัด ทำทาน รักษาศีล และฟังพระธรรมเทศนาที่วัดกันเป็นประจำ เพราะมีวันหยุดที่พ้องตรงกันกับวันอุโบสถซึ่งเป็นวันพิเศษของพระสงฆ์ด้วย นับเป็นความสะดวกด้วยกันทั้ง 2 ฝ่าย แต่ในปัจจุบัน วันหยุดของทางราชการเปลี่ยนแปลงไปเป็นวันเสาร์ และวันอาทิตย์ หากวันสำคัญของพระสงฆ์ยังคงเป็นวันพระดังเดิม ดังนั้นความสะดวกของพุทธศาสนิกชนที่จะประพฤติปฏิบัติชอบในวันดังกล่าวจึงพลอยหายไปด้วย อาจจะมีบ้างบางวัดที่ปรับเปลี่ยนวันเพื่อให้เอื้อกับความสะดวกของสาธุชน แต่ก็ยังไม่ทั่วถึง จึงเป็นหน้าที่ของเหล่าสาธุชนเองที่จะต้องขวนขวายหาโอกาสนั้น ๆ ด้วยตนเอง ทั้งนี้…เพื่อให้โอกาสเหล่านั้นเป็นไปอย่างสม่ำเสมอ และมีเหตุจูงใจสำคัญไม่แพ้ในสมัยพุทธกาลที่พระพุทธองค์ ให้ความสำคัญกับวัน 8 ค่ำ, 14 ค่ำ และ 15 ค่ำ จึงน่าจะเป็นโอกาสที่ดีที่พุทธศาสนิกชนที่ดีจะได้ถือเอาวันดังกล่าวเป็นนิมิตหมายในการสั่งสมคุณงามความดี ระลึกถึงคำสอนของพระพุทธองค์ด้วยการหมั่นทำทาน รักษาศีล และเจริญภาวนา เป็นพิเศษกว่าวันปกติซึ่งเป็นสิ่งที่พึงทำหัวใจของพระพุทธศาสนาเยี่ยงพุทธศาสนิกชนที่ดีอยู่แล้ว และนอกจากจะได้ถือปฏิบัติด้วยตนเองแล้ว การทำหน้าที่เชิญชวนคนรอบข้าง และคนในสังคมให้ร่วมระลึกถึงและปฏิบัติด้วยก็ยิ่งเป็นสิ่งประเสริฐ เพราะเป็นที่รู้กันอยู่ว่า สังคมไม่อาจจะดีได้ด้วยคนเพียงคนเดียว การขยายเครือข่ายคนดีให้เกิดขึ้นรอบกาย รอบสังคม และรอบประเทศ รอบโลก จึงเป็นสิ่งที่ต้องการเป็นพิเศษในสังคมปัจจุบันนี้ มาช่วยกันจรรโลงโลกสังคมนี้ให้น่าอยู่ ด้วยการฟื้นฟูวันพระกันเถิด… ธรรมทั้งหลาย มีใจเป็นใหญ่ มีใจเป็นประธาน สำเร็จด้วยใจ หากบุคคลมีใจขุ่นมัว จะพูดอะไรก็ตาม จะทำอะไรก็ตาม ทุกข์ย่อมจะติดตามผู้นั้น เหมือนล้อเกวียนหมุนตามรอยเท้าโคฉะนั้น ธรรมทั้งหลาย มีใจเป็นใหญ่ มีใจเป็นประธาน สำเร็จด้วยใจ หากคนเรามีใจผ่องใส จะพูดอะไรก็ตาม จะทำอะไรก็ตาม ความสุขย่อมจะติดตามคนนั้นไป เหมือนเงาติดตามตัวไป |
|
ຂຽນເມື່ອ ຫລາຍກວ່າ 11 ປີ ກ່ອນໜ້ານີ້
ອ້າງເຖິງຂໍ້ຄວາມຈາກ Lodsada ຂຽນວ່າ... (ຫ້າມຄ້ານອ່ານຄັນຢາກຮູ້ແທ້ໆ)ความเป็นมาของวันพระ วันพระ ในสมัยพุทธกาล เหล่านักบวชนอกศาสนาได้ประชุมแสดงคำสอนตามความเชื่อของตนทุกวัน ๘ ค่ำ ๑๔ ค่ำ และ ๑๕ ค่ำ เป็นปกติ ครั้งนั้น พระเจ้าพิมพิสาร พระราชาแห่งแคว้นมคธ เกิดความคิดว่า น่าที่เหล่าสงฆ์ในพระพุทธศาสนาจะได้กระทำเช่นนั้นบ้าง เพื่อความเลื่อมใสศรัทธาของเหล่าชน เฉกช่นที่นักบวชนอกศาสนานั้นได้รับ จึงกราบทูลขอพุทธานุญาตจากพระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระพุทธองค์ทรงอนุญาตตามนั้น การประชุมกันของเหล่าสงฆ์ตามพุทธานุญาต ได้มีวิวัฒนาการขึ้นตามลำดับ ตั้งแต่การมาประชุมแล้วนั่งนิ่ง เริ่มแสดงธรรม ต่อมาทรงอนุญาตให้สวดปาฏิโมกข์ ซึ่งเป็นการทบทวนข้อปฏิบัติที่เป็นวินัยของสงฆ์ในพระพุทธศาสนา พร้อมแสดงอาบัติ คือ เปิดเผยข้อผิดพลาดในวินัยต่อผู้อื่น ให้เป็นกิจกรรมในวันอุโบสถ คือวัน ๘ ค่ำ ๑๔ ค่ำ และ ๑๕ ค่ำ จากที่สงฆ์ถือปฏิบัติทุกวันอุโบสถ คือ ๓ ครั้งต่อปักษ์ (ปักษ์หนึ่ง = ๒ สัปดาห์) จนกระทั่งท้ายที่สุด ทรงบัญญัติชัดเจนว่า ให้สงฆ์ประชุมกันเพื่อสวดปาฏิโมกข์เพียงปักษ์ละ ๑ ครั้ง คือ ทุก ๑๔ ค่ำ หรือ ๑๕ ค่ำ เท่านั้น ซึ่งสงฆ์ได้ถือปฏิบัติมาจนกระทั่งทุกวันนี้ นั่นคือ แม้วันอุโบสถ หรือ วันพระ จะมีทั้งในวัน ๘ ค่ำ และวัน ๑๔ ค่ำ หรือ ๑๕ ค่ำก็จริง แต่ก็ประชุมกันเฉพาะในวัน ๑๔ ค่ำ หรือ ๑๕ ค่ำ ตามพุทธานุญาตเท่านั้น วันขึ้น (แรม) ๘ ค่ำ ๑๔ ค่ำ และ ๑๕ ค่ำ กำหนดโดยถือการเปลี่ยนแปลงของพระจันทร์ จากเดือนเต็มดวงจนถึงเดือนมืด และกลับเป็นเดือนเต็มดวงอีกครั้ง โดยคืนพระจันทร์เต็มดวงเรียก ขึ้น 15 ค่ำ พระจันทร์ค่อย ๆ ดับนับ แรม ๑ ค่ำ ๒ ค่ำ ตามลำดับ ถึง ๑๕ ค่ำ เป็นวันพระจันทร์ดับพอดี จากนั้นเริ่มนับขึ้น จากวันขึ้น ๑ ค่ำ ๒ ค่ำ จนถึงขึ้น ๑๕ ค่ำ เป็นวันพระจันทร์เต็มดวงอีกครั้งหนึ่ง เป็นอันครบรอบ ๑ เดือน ความสำคัญของวันอุโบสถ จากพุทธานุญาตให้มีตัวแทนสงฆ์รูปหนึ่งสวดทบทวนสิกขาบท ที่ทรงบัญญัติไว้เป็นระเบียบปฏิบัติ เพื่อการอยู่ร่วมกันอย่างผาสุก และเพื่อความบริสุทธิ์ในเพศสมณะที่ต้องบริบูรณ์ด้วย ศีล สมาธิ และปัญญา อันเป็นทางหลุดพ้นจากทุกข์ทั้งปวง ตามเส้นทางของพระพุทธศาสนา โดยมีภิกษุผู้สวดทบทวน เมื่อสวดถึงข้อใดแล้วมีภิกษุรูปใดรูปหนึ่งประพฤติผิดข้อบังคับนั้น จะเปิดเผยท่ามกลางที่ประชุม หรือที่เรียกว่า แสดงอาบัติ ซึ่งถือปฏิบัติเช่นี้สืบต่อ ๆ กันมาตั้งแต่ครั้งพุทธกาล ก่อให้เกิดผลดังนี้ คือ ๑. เกิดความสามัคคีเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันของพระสงฆ์ ด้วยระเบียบปฏิบัติที่หมั่นทบทวน และเตือนตนด้วยการแสดงการยอมรับในสิ่งที่ตนละเมิด เพื่อแก้ไขต่อไป ในข้อนี้มีปรากฎการณ์เด่นชัด เมื่อครั้งพุทธกาล คือ เมื่อครั้งพระภิกษุชาวเมืองโกสัมพี ทะเลาะเบาะแว้งแตกความสามัคคีกัน ภายหลังเมื่อกลับมีความสามัคคีใหม่ พระพุทธองค์ทรงอนุญาตให้ประชุมทำอุโบสถสวดพระปาฏิโมกข์เป็นกรณีพิเศษที่เรียกว่า “วันสามัคคีอุโบสถ” ๒. การหมั่นทบทวนอย่างสม่ำเสมอ ทำให้พระธรรมคำสอนไม่คลาดเคลื่อน เลือนหาย และทำให้หมู่คณะจรรโลงพระพุทธศาสนาให้เจริญรุ่งเรืองสืบต่อกันมาถึงปัจจุบันนี้ วันอุโบสถนั้น นอกเหนือจากเป็นวันสำคัญของทางคณะสงฆ์ดังกล่าวแล้ว ยังเป็นวันประชุมฟังธรรมของเหล่าพุทธศาสนิกชนตั้งแต่สมัยพุทธกาลจนถึงปัจจุบันนี้ทำทาน รักษาศีล และเจริญภาวนาก็จริง แต่ในชีวิตประจำวันแล้ว โลกภายนอกสำหรับคฤหัสถ์ผู้ครองเรือนเต็มไปด้วยข้อจำกัดในการกระทำความดีเหล่านั้นให้สมบูรณ์ ดังนั้น วันอุโบสถ จึงเป็นการปรารภเหตุที่จะให้พุทธศาสนิกชนทั้งหลายได้มีโอกาสหันกลับมาทบทวนการทำดีดังกล่าว โดยการทำทาน รักษาศีล เจริญภาวนา มากขึ้นเป็นพิเศษ ในส่วนของพุทธศาสนิกชนนั้น การละชั่ว ทำดี ทำจิตใจให้ผ่องใส เป็นห้วใจของพระพุทธศาสนา ผ่านการแสดงออกเป็นรูปธรรมด้วยการ ประเภทของอุโบสถ การรักษาอุโบสถ…ถูกกำหนดขึ้นเพื่อเอื้อต่อการเลือกปฏิบัติตามความพร้อมของพุทธศาสนิกชน โดยแบ่งออกเป็น ๒ ประเภท คือ ๑. ปกติอุโบสถ คือ อุโบสถที่รับรักษากันตามปกติเฉพาะวันหนึ่งกับคืนหนึ่ง ๒. ปฏิชาครอุโบสถ คือ อุโบสถที่รับรักษาเป็นพิเศษกว่าปกติธรรมดา คือ รักษาคราวละ 3 วัน จัดเป็นวันรับวันหนึ่ง วันรักษาวันหนึ่ง และวันส่งอีกวันหนึ่ง แต่โดยเนื้อแท้แล้ว ทั้งสองประเภทก็มีขึ้นเพื่อมุ่งให้พุทธศาสนิกชนมีโอกาสรักษากาย วาจา ใจ ให้บริสุทธิ์ ตามหัวใจของพระพุทธศาสนานั่นเอง ศีลที่นิยมถือในวันอุโบสถ คือ ศีล 8 อันได้แก่ ๑. เว้นจากการฆ่า ๒. เว้นจากการลักทรัพย์ ๓. เว้นจากการประพฤติผิดในกาม ๔. เว้นจากการพูดเท็จ ๕. เว้นจากการดื่มสุรา และเมรัย ๖. เว้นจากการบริโภคอาหารหลังจากเที่ยงวันแล้ว ๗. เว้นจากการตกแต่งร่างกายด้วยเครื่องประดับและของหอม และเว้นจากการดูการละเล่นต่าง ๆ ๘. เว้นจากการนอนที่นอนอันอ่อนนุ่ม และสูงใหญ่ ข้อพึงปฏิบัติในเวลารักษาอุโบสถ วันอุโบสถ สาธุชนจะไปทำบุญที่วัดใกล้บ้าน มีการถวายภัตตาหารพระ รักษาศีล และเจริญภาวนา ทำความสะอาดวัด นิมนต์พระเทศน์ให้ฟัง เพราะถ้าไม่มีการสอนธรรมะแล้ว ความรู้ที่แท้จริงก็จะเลือนหายไป เนื่องจากสังคมทุกวันนี้ คนเชื่อ คิด ทำ ต่าง ๆ นานา จนมักไปทำความชั่วหรือดำเนินชีวิตที่ไม่ถูกต้อง เพื่อเป็นการส่งเสริมให้กิจกรรมในวันอุโบสถเอื้อต่อการรักษากาย วาจา ใจ ให้บริสุทธิ์ด้วยดี พุทธศาสนิกชนจึงควรถือปฏิบัติดังนี้ - มีความสันโดษ พอใจในสิ่งที่ตนเองมี – รักษากาย วาจา ใจ ให้สงบ – อยู่ร่วมกับผู้อื่นด้วยความปรองดอง – ตั้งใจทำกุศลกรรมยิ่งขึ้นไป – ตั้งใจรักษาศีล ในอดีต…วันพระ มิใช่เป็นเพียงวันของพระสงฆ์เท่านั้น หากเป็นโอกาสที่พุทธศาสนิกชนทั้งหลายจะได้สั่งสมบุญกุศลของตนเองให้เพิ่มยิ่ง ๆ ขึ้นไป ทั้งทางราชการก็สนับสนุน โดยให้วันโกน และวันพระเป็นวันหยุดประจำสัปดาห์ ในครั้งนั้นพุทธศาสนิกชนจึงมีโอกาสได้ไปวัด ทำทาน รักษาศีล และฟังพระธรรมเทศนาที่วัดกันเป็นประจำ เพราะมีวันหยุดที่พ้องตรงกันกับวันอุโบสถซึ่งเป็นวันพิเศษของพระสงฆ์ด้วย นับเป็นความสะดวกด้วยกันทั้ง 2 ฝ่าย แต่ในปัจจุบัน วันหยุดของทางราชการเปลี่ยนแปลงไปเป็นวันเสาร์ และวันอาทิตย์ หากวันสำคัญของพระสงฆ์ยังคงเป็นวันพระดังเดิม ดังนั้นความสะดวกของพุทธศาสนิกชนที่จะประพฤติปฏิบัติชอบในวันดังกล่าวจึงพลอยหายไปด้วย อาจจะมีบ้างบางวัดที่ปรับเปลี่ยนวันเพื่อให้เอื้อกับความสะดวกของสาธุชน แต่ก็ยังไม่ทั่วถึง จึงเป็นหน้าที่ของเหล่าสาธุชนเองที่จะต้องขวนขวายหาโอกาสนั้น ๆ ด้วยตนเอง ทั้งนี้…เพื่อให้โอกาสเหล่านั้นเป็นไปอย่างสม่ำเสมอ และมีเหตุจูงใจสำคัญไม่แพ้ในสมัยพุทธกาลที่พระพุทธองค์ ให้ความสำคัญกับวัน 8 ค่ำ, 14 ค่ำ และ 15 ค่ำ จึงน่าจะเป็นโอกาสที่ดีที่พุทธศาสนิกชนที่ดีจะได้ถือเอาวันดังกล่าวเป็นนิมิตหมายในการสั่งสมคุณงามความดี ระลึกถึงคำสอนของพระพุทธองค์ด้วยการหมั่นทำทาน รักษาศีล และเจริญภาวนา เป็นพิเศษกว่าวันปกติซึ่งเป็นสิ่งที่พึงทำหัวใจของพระพุทธศาสนาเยี่ยงพุทธศาสนิกชนที่ดีอยู่แล้ว และนอกจากจะได้ถือปฏิบัติด้วยตนเองแล้ว การทำหน้าที่เชิญชวนคนรอบข้าง และคนในสังคมให้ร่วมระลึกถึงและปฏิบัติด้วยก็ยิ่งเป็นสิ่งประเสริฐ เพราะเป็นที่รู้กันอยู่ว่า สังคมไม่อาจจะดีได้ด้วยคนเพียงคนเดียว การขยายเครือข่ายคนดีให้เกิดขึ้นรอบกาย รอบสังคม และรอบประเทศ รอบโลก จึงเป็นสิ่งที่ต้องการเป็นพิเศษในสังคมปัจจุบันนี้ มาช่วยกันจรรโลงโลกสังคมนี้ให้น่าอยู่ ด้วยการฟื้นฟูวันพระกันเถิด… ธรรมทั้งหลาย มีใจเป็นใหญ่ มีใจเป็นประธาน สำเร็จด้วยใจ หากบุคคลมีใจขุ่นมัว จะพูดอะไรก็ตาม จะทำอะไรก็ตาม ทุกข์ย่อมจะติดตามผู้นั้น เหมือนล้อเกวียนหมุนตามรอยเท้าโคฉะนั้น ธรรมทั้งหลาย มีใจเป็นใหญ่ มีใจเป็นประธาน สำเร็จด้วยใจ หากคนเรามีใจผ่องใส จะพูดอะไรก็ตาม จะทำอะไรก็ตาม ความสุขย่อมจะติดตามคนนั้นไป เหมือนเงาติดตามตัวไป |
|
ຂຽນເມື່ອ ຫລາຍກວ່າ 11 ປີ ກ່ອນໜ້ານີ້
ອ້າງເຖິງຂໍ້ຄວາມຈາກ Num1 ຂຽນວ່າ... ຫນ້າສົນໃຈເນາະຄຳຖາມແຕ່ຈິ່ມບໍ່ຕອບເພາະຈິ່ມບໍ່ຮູ້ ແລ້ວຈິ່ມຈະຫາມາຕອບໃຫ້ເດີຊິລໍຖ້າຄຳຕອບເດີ ສາວຈີມ |
|
ຂຽນເມື່ອ ຫລາຍກວ່າ 11 ປີ ກ່ອນໜ້ານີ້
ອ້າງເຖິງຂໍ້ຄວາມຈາກ Lodsada ຂຽນວ່າ... (ຫ້າມຄ້ານອ່ານຄັນຢາກຮູ້ແທ້ໆ)ความเป็นมาของวันพระ วันพระ ในสมัยพุทธกาล เหล่านักบวชนอกศาสนาได้ประชุมแสดงคำสอนตามความเชื่อของตนทุกวัน ๘ ค่ำ ๑๔ ค่ำ และ ๑๕ ค่ำ เป็นปกติ ครั้งนั้น พระเจ้าพิมพิสาร พระราชาแห่งแคว้นมคธ เกิดความคิดว่า น่าที่เหล่าสงฆ์ในพระพุทธศาสนาจะได้กระทำเช่นนั้นบ้าง เพื่อความเลื่อมใสศรัทธาของเหล่าชน เฉกช่นที่นักบวชนอกศาสนานั้นได้รับ จึงกราบทูลขอพุทธานุญาตจากพระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระพุทธองค์ทรงอนุญาตตามนั้น การประชุมกันของเหล่าสงฆ์ตามพุทธานุญาต ได้มีวิวัฒนาการขึ้นตามลำดับ ตั้งแต่การมาประชุมแล้วนั่งนิ่ง เริ่มแสดงธรรม ต่อมาทรงอนุญาตให้สวดปาฏิโมกข์ ซึ่งเป็นการทบทวนข้อปฏิบัติที่เป็นวินัยของสงฆ์ในพระพุทธศาสนา พร้อมแสดงอาบัติ คือ เปิดเผยข้อผิดพลาดในวินัยต่อผู้อื่น ให้เป็นกิจกรรมในวันอุโบสถ คือวัน ๘ ค่ำ ๑๔ ค่ำ และ ๑๕ ค่ำ จากที่สงฆ์ถือปฏิบัติทุกวันอุโบสถ คือ ๓ ครั้งต่อปักษ์ (ปักษ์หนึ่ง = ๒ สัปดาห์) จนกระทั่งท้ายที่สุด ทรงบัญญัติชัดเจนว่า ให้สงฆ์ประชุมกันเพื่อสวดปาฏิโมกข์เพียงปักษ์ละ ๑ ครั้ง คือ ทุก ๑๔ ค่ำ หรือ ๑๕ ค่ำ เท่านั้น ซึ่งสงฆ์ได้ถือปฏิบัติมาจนกระทั่งทุกวันนี้ นั่นคือ แม้วันอุโบสถ หรือ วันพระ จะมีทั้งในวัน ๘ ค่ำ และวัน ๑๔ ค่ำ หรือ ๑๕ ค่ำก็จริง แต่ก็ประชุมกันเฉพาะในวัน ๑๔ ค่ำ หรือ ๑๕ ค่ำ ตามพุทธานุญาตเท่านั้น วันขึ้น (แรม) ๘ ค่ำ ๑๔ ค่ำ และ ๑๕ ค่ำ กำหนดโดยถือการเปลี่ยนแปลงของพระจันทร์ จากเดือนเต็มดวงจนถึงเดือนมืด และกลับเป็นเดือนเต็มดวงอีกครั้ง โดยคืนพระจันทร์เต็มดวงเรียก ขึ้น 15 ค่ำ พระจันทร์ค่อย ๆ ดับนับ แรม ๑ ค่ำ ๒ ค่ำ ตามลำดับ ถึง ๑๕ ค่ำ เป็นวันพระจันทร์ดับพอดี จากนั้นเริ่มนับขึ้น จากวันขึ้น ๑ ค่ำ ๒ ค่ำ จนถึงขึ้น ๑๕ ค่ำ เป็นวันพระจันทร์เต็มดวงอีกครั้งหนึ่ง เป็นอันครบรอบ ๑ เดือน ความสำคัญของวันอุโบสถ จากพุทธานุญาตให้มีตัวแทนสงฆ์รูปหนึ่งสวดทบทวนสิกขาบท ที่ทรงบัญญัติไว้เป็นระเบียบปฏิบัติ เพื่อการอยู่ร่วมกันอย่างผาสุก และเพื่อความบริสุทธิ์ในเพศสมณะที่ต้องบริบูรณ์ด้วย ศีล สมาธิ และปัญญา อันเป็นทางหลุดพ้นจากทุกข์ทั้งปวง ตามเส้นทางของพระพุทธศาสนา โดยมีภิกษุผู้สวดทบทวน เมื่อสวดถึงข้อใดแล้วมีภิกษุรูปใดรูปหนึ่งประพฤติผิดข้อบังคับนั้น จะเปิดเผยท่ามกลางที่ประชุม หรือที่เรียกว่า แสดงอาบัติ ซึ่งถือปฏิบัติเช่นี้สืบต่อ ๆ กันมาตั้งแต่ครั้งพุทธกาล ก่อให้เกิดผลดังนี้ คือ ๑. เกิดความสามัคคีเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันของพระสงฆ์ ด้วยระเบียบปฏิบัติที่หมั่นทบทวน และเตือนตนด้วยการแสดงการยอมรับในสิ่งที่ตนละเมิด เพื่อแก้ไขต่อไป ในข้อนี้มีปรากฎการณ์เด่นชัด เมื่อครั้งพุทธกาล คือ เมื่อครั้งพระภิกษุชาวเมืองโกสัมพี ทะเลาะเบาะแว้งแตกความสามัคคีกัน ภายหลังเมื่อกลับมีความสามัคคีใหม่ พระพุทธองค์ทรงอนุญาตให้ประชุมทำอุโบสถสวดพระปาฏิโมกข์เป็นกรณีพิเศษที่เรียกว่า “วันสามัคคีอุโบสถ” ๒. การหมั่นทบทวนอย่างสม่ำเสมอ ทำให้พระธรรมคำสอนไม่คลาดเคลื่อน เลือนหาย และทำให้หมู่คณะจรรโลงพระพุทธศาสนาให้เจริญรุ่งเรืองสืบต่อกันมาถึงปัจจุบันนี้ วันอุโบสถนั้น นอกเหนือจากเป็นวันสำคัญของทางคณะสงฆ์ดังกล่าวแล้ว ยังเป็นวันประชุมฟังธรรมของเหล่าพุทธศาสนิกชนตั้งแต่สมัยพุทธกาลจนถึงปัจจุบันนี้ทำทาน รักษาศีล และเจริญภาวนาก็จริง แต่ในชีวิตประจำวันแล้ว โลกภายนอกสำหรับคฤหัสถ์ผู้ครองเรือนเต็มไปด้วยข้อจำกัดในการกระทำความดีเหล่านั้นให้สมบูรณ์ ดังนั้น วันอุโบสถ จึงเป็นการปรารภเหตุที่จะให้พุทธศาสนิกชนทั้งหลายได้มีโอกาสหันกลับมาทบทวนการทำดีดังกล่าว โดยการทำทาน รักษาศีล เจริญภาวนา มากขึ้นเป็นพิเศษ ในส่วนของพุทธศาสนิกชนนั้น การละชั่ว ทำดี ทำจิตใจให้ผ่องใส เป็นห้วใจของพระพุทธศาสนา ผ่านการแสดงออกเป็นรูปธรรมด้วยการ ประเภทของอุโบสถ การรักษาอุโบสถ…ถูกกำหนดขึ้นเพื่อเอื้อต่อการเลือกปฏิบัติตามความพร้อมของพุทธศาสนิกชน โดยแบ่งออกเป็น ๒ ประเภท คือ ๑. ปกติอุโบสถ คือ อุโบสถที่รับรักษากันตามปกติเฉพาะวันหนึ่งกับคืนหนึ่ง ๒. ปฏิชาครอุโบสถ คือ อุโบสถที่รับรักษาเป็นพิเศษกว่าปกติธรรมดา คือ รักษาคราวละ 3 วัน จัดเป็นวันรับวันหนึ่ง วันรักษาวันหนึ่ง และวันส่งอีกวันหนึ่ง แต่โดยเนื้อแท้แล้ว ทั้งสองประเภทก็มีขึ้นเพื่อมุ่งให้พุทธศาสนิกชนมีโอกาสรักษากาย วาจา ใจ ให้บริสุทธิ์ ตามหัวใจของพระพุทธศาสนานั่นเอง ศีลที่นิยมถือในวันอุโบสถ คือ ศีล 8 อันได้แก่ ๑. เว้นจากการฆ่า ๒. เว้นจากการลักทรัพย์ ๓. เว้นจากการประพฤติผิดในกาม ๔. เว้นจากการพูดเท็จ ๕. เว้นจากการดื่มสุรา และเมรัย ๖. เว้นจากการบริโภคอาหารหลังจากเที่ยงวันแล้ว ๗. เว้นจากการตกแต่งร่างกายด้วยเครื่องประดับและของหอม และเว้นจากการดูการละเล่นต่าง ๆ ๘. เว้นจากการนอนที่นอนอันอ่อนนุ่ม และสูงใหญ่ ข้อพึงปฏิบัติในเวลารักษาอุโบสถ วันอุโบสถ สาธุชนจะไปทำบุญที่วัดใกล้บ้าน มีการถวายภัตตาหารพระ รักษาศีล และเจริญภาวนา ทำความสะอาดวัด นิมนต์พระเทศน์ให้ฟัง เพราะถ้าไม่มีการสอนธรรมะแล้ว ความรู้ที่แท้จริงก็จะเลือนหายไป เนื่องจากสังคมทุกวันนี้ คนเชื่อ คิด ทำ ต่าง ๆ นานา จนมักไปทำความชั่วหรือดำเนินชีวิตที่ไม่ถูกต้อง เพื่อเป็นการส่งเสริมให้กิจกรรมในวันอุโบสถเอื้อต่อการรักษากาย วาจา ใจ ให้บริสุทธิ์ด้วยดี พุทธศาสนิกชนจึงควรถือปฏิบัติดังนี้ - มีความสันโดษ พอใจในสิ่งที่ตนเองมี – รักษากาย วาจา ใจ ให้สงบ – อยู่ร่วมกับผู้อื่นด้วยความปรองดอง – ตั้งใจทำกุศลกรรมยิ่งขึ้นไป – ตั้งใจรักษาศีล ในอดีต…วันพระ มิใช่เป็นเพียงวันของพระสงฆ์เท่านั้น หากเป็นโอกาสที่พุทธศาสนิกชนทั้งหลายจะได้สั่งสมบุญกุศลของตนเองให้เพิ่มยิ่ง ๆ ขึ้นไป ทั้งทางราชการก็สนับสนุน โดยให้วันโกน และวันพระเป็นวันหยุดประจำสัปดาห์ ในครั้งนั้นพุทธศาสนิกชนจึงมีโอกาสได้ไปวัด ทำทาน รักษาศีล และฟังพระธรรมเทศนาที่วัดกันเป็นประจำ เพราะมีวันหยุดที่พ้องตรงกันกับวันอุโบสถซึ่งเป็นวันพิเศษของพระสงฆ์ด้วย นับเป็นความสะดวกด้วยกันทั้ง 2 ฝ่าย แต่ในปัจจุบัน วันหยุดของทางราชการเปลี่ยนแปลงไปเป็นวันเสาร์ และวันอาทิตย์ หากวันสำคัญของพระสงฆ์ยังคงเป็นวันพระดังเดิม ดังนั้นความสะดวกของพุทธศาสนิกชนที่จะประพฤติปฏิบัติชอบในวันดังกล่าวจึงพลอยหายไปด้วย อาจจะมีบ้างบางวัดที่ปรับเปลี่ยนวันเพื่อให้เอื้อกับความสะดวกของสาธุชน แต่ก็ยังไม่ทั่วถึง จึงเป็นหน้าที่ของเหล่าสาธุชนเองที่จะต้องขวนขวายหาโอกาสนั้น ๆ ด้วยตนเอง ทั้งนี้…เพื่อให้โอกาสเหล่านั้นเป็นไปอย่างสม่ำเสมอ และมีเหตุจูงใจสำคัญไม่แพ้ในสมัยพุทธกาลที่พระพุทธองค์ ให้ความสำคัญกับวัน 8 ค่ำ, 14 ค่ำ และ 15 ค่ำ จึงน่าจะเป็นโอกาสที่ดีที่พุทธศาสนิกชนที่ดีจะได้ถือเอาวันดังกล่าวเป็นนิมิตหมายในการสั่งสมคุณงามความดี ระลึกถึงคำสอนของพระพุทธองค์ด้วยการหมั่นทำทาน รักษาศีล และเจริญภาวนา เป็นพิเศษกว่าวันปกติซึ่งเป็นสิ่งที่พึงทำหัวใจของพระพุทธศาสนาเยี่ยงพุทธศาสนิกชนที่ดีอยู่แล้ว และนอกจากจะได้ถือปฏิบัติด้วยตนเองแล้ว การทำหน้าที่เชิญชวนคนรอบข้าง และคนในสังคมให้ร่วมระลึกถึงและปฏิบัติด้วยก็ยิ่งเป็นสิ่งประเสริฐ เพราะเป็นที่รู้กันอยู่ว่า สังคมไม่อาจจะดีได้ด้วยคนเพียงคนเดียว การขยายเครือข่ายคนดีให้เกิดขึ้นรอบกาย รอบสังคม และรอบประเทศ รอบโลก จึงเป็นสิ่งที่ต้องการเป็นพิเศษในสังคมปัจจุบันนี้ มาช่วยกันจรรโลงโลกสังคมนี้ให้น่าอยู่ ด้วยการฟื้นฟูวันพระกันเถิด… ธรรมทั้งหลาย มีใจเป็นใหญ่ มีใจเป็นประธาน สำเร็จด้วยใจ หากบุคคลมีใจขุ่นมัว จะพูดอะไรก็ตาม จะทำอะไรก็ตาม ทุกข์ย่อมจะติดตามผู้นั้น เหมือนล้อเกวียนหมุนตามรอยเท้าโคฉะนั้น ธรรมทั้งหลาย มีใจเป็นใหญ่ มีใจเป็นประธาน สำเร็จด้วยใจ หากคนเรามีใจผ่องใส จะพูดอะไรก็ตาม จะทำอะไรก็ตาม ความสุขย่อมจะติดตามคนนั้นไป เหมือนเงาติดตามตัวไป |