ເລື່ອງ ຍ້າວຍາວ ຖ້າຄ້ານບໍ່ອ່ານກະບໍ່ເປັນຫຍັງເດີພີ່ນ້ອງ
ຈະເວົ້າວ່າຊີວິດນີ້ເກີດມາໃຊ້ເວນເກີດມາໃຊ້ກຳມັນກະຄືຊິແມ່ນສຳລັບເດັກຍິງຄົນນີ້
ແຫຼ້ ເດັກນ້ອຍຄົນໜຶ່ງທີ່ອາໄສຢູ່ບ້ານນອກຄອກຄະນາ, ພໍ່ແມ່ມີອາຊີບເປັນປະຊາຊົນທຳມະດາ,
ເຮັດໄຮ່ເຮັດນາເຊິ່ງມີເນື້ອທີ່ແຕ່ໜ້ອຍດຽວ, ແຕ່ລະປີເຂົ້າທີ່ໄດ້ຮັບຈາກການເຮັດໄຮ່ເຮັດນາຮອດບໍ່ພໍກິນຊ້ຳ
ແຫຼ້ເປັນລູກສາວກົກ, ມີນ້ອງຊາຍສອງຄົນ ແລະ ນ້ອງສາວຫຼ້າຄົນໜຶ່ງ,
ພໍອາຍຸຍ່າງເຂົ້າ 8 ປີ ແມ່ຂອງແຫຼ້ກໍ່ເສຍຊີວິດດ້ວຍໂລກລິ້ນຫົວໃຈຮົ່ວ,
ປ່ອຍໃຫ້ແຫຼ້ ກັບ ພໍ່ ແລະ ນ້ອງໆພາກັນຢູ່ພຽງລຳພັງ.
ເມື່ອບໍ່ມີແມ່ຄອບຄົວກະຄືກັບວ່າຂາດຫຼັກຂາດເສົາໃຫ້ເພິ່ງພິງ
ພໍ່ຂອງແຫຼ້ເປັນຄົນຂີ້ຄ້ານແດ່, ຫຼັງຈາກເມຍຕາຍໄປລາວກະບໍ່ໄດ້ວ່າຊິມີຈິດມີໃຈຫາຢູ່ຫາກິນມາລ້ຽງລູກ
ແຕ່ລະມື້ລະວັນກະເອົາແຕ່ກິນເຫຼົ້າລະກະເລາະກາງບ້ານຢູ່ພໍສ່ຳນັ້ນ
ຫຼາຍວັນຜ່ານໄປເງິນຄຳທີ່ເຫຼືອຢູ່ຈາກການເຮັດງານສົບເມຍລາວກໍ່ເອົາມາຖົມໃສ່ເຫຼົ້າຈົນໝົດ
ແຫຼ້ຜູ້ເປັນເອື້ອຍກົກຈຶ່ງໄດ້ຕັດສິນໃຈອອກໂຮງຮຽນເພື່ອເຂົ້າປ່າຫາຢູ່ຫາກິນ, ຫາເກັບຜັກຫັກໜໍ່, ເອົາຮາກໄມ້ຮາກຢາ.....ເມື່ອຫາມາໄດ້ກໍ່ຕ້ອງໄດ້ເອົາໄປຂາຍຢູ່ຕະຫຼາດຝັ່ງໄທພຸ້ນຂ້າມນ້ຳຂອງທີ່ແສນກວ້າງໄປເພື່ອເອົາເງິນມາຊື້ຢາ,
ຊຶ້ເຂົ້າ, ຊື້ເຂົ້າຕົ້ມເຂົ້າໜົມ ແລະ ອາຫານການກິນຕ່າງໆມາລ້ຽງນ້ອງທັງສາມ ແລະ ພໍ່,
ເງິນທີເຫຼືອມາທັງໝົດກໍເອົາໃຫ້ພໍ່ເກັບໄວ້ໃຊ້ໃນຍາມຈຳເປັນ
ຄືກັບວ່າວາດສະໜາບໍ່ເຂົ້າຂ້າງນາງນ້ອຍແຫຼ້ຜູ້ໜ້າສົງສານຊ້ຳ
ເງິນທີ່ຫາມາໄດ້ຝາກພໍ່ໄວ້ພໍຍາມຈຳເປັນໃຊ້ຖາມເອົານຳພໍ່ຊ້ຳພັດວ່າບໍ່ມີ, ເອົາໄປກິນເຫຼົ້າໝົດ
ນອກຈາກພໍ່ແລ້ວ ນອກສາວຫຼ້າຂອງນາງເຊິ່ງມີອາຍຸພຽງແຕ່ 2 ປີນັ້ນ, ທຸກໆຄືນກໍ່ເອົາແຕ່ຮ້ອງໄຫ້ຫາແມ່
ກວ່າທີ່ຈະອອຍໃຫ້ເຊົາໄດ້ກໍ່ວ່າຈົນເດິກຈົນດື່ນພຸ້ນລະ
ໄທບ້ານກໍ່ພາກັນຊ່ວຍຍື່ນຂອງຢູ່ຂອງກິນໃຫ້ນາງນ້ອຍແຫຼ້ບໍ່ໄດ້ຂາດ,
ແຕ່ກະຄືວ່າຫັ້ນລະຄອບຄົວບ້ານນອກກະຊ່ວຍກັນໄດ້ເລັກໆນ້ອຍໆຫັ້ນລະ
ເມື່ອປ້າຂອງແຫຼ້ເຫັນນ້ອງເຂີຍຕົນເອງເປັນແບບນີ້ອົດບໍ່ໄດ້ຈຶ່ງໄດ້ເອີ້ນນ້ອງເຂີຍມາລົມ
ເມື່ອຖືກອົບຮົມບົ່ມສອນແທນທີ່ລາວຈະປ່ຽນແປງຊ້ຳພັດຫອບເຄື່ອງຂອງໜີຈາກລູກທັງສີ່ກັບໄປບ້ານເກີດຕົວເອງຈ້ອຍເລີຍ
ຕອນນີ້ເຮືອນຫຼັງກະຕູບນ້ອຍໆແຄມທົ່ງນາກະເຫຼືອພຽງແຕ່ສີ່ເອື້ອຍນ້ອງເທົ່ານັ້ນ
ເມື່ອເປັນດັ່ງນັ້ນປ້າຂອງນາງນ້ອຍແຫຼ້ກໍ່ຮັບເອົາຫຼານທັງສີ່ໄປລ້ຽງ
ແຫຼ້ອາໄສຢູ່ນຳປ້າກໍ່ໄດ້ເຮັດວຽກເຮັດງານທຸກຢ່າງຊ່ວຍປ້າ,
ຫຼັງຈາກຢູ່ນຳປ້າໄດ້ປະມານສອງເດືອນພໍ່ຂອງນາງນ້ອຍແຫຼ້ກໍ່ກັບມາບ້ານ
ມາຂາຍດິນ ແລະ ເຮືອນກະຕູບນ້ອຍໆອັນນັ້ນ, ນາງນ້ອຍແຫຼ້ບໍ່ຢາກຂາຍແຕ່ລູກກໍ່ຕ້ອງຟັງຄວາມພໍ່ຫັ້ນລະ
ເດັກນ້ອຍອາຍຸດ້າມ 8 ປີ ຊິຖຽງຜູ້ໃຫຍ່ກໍ່ບໍ່ໄດ້
ຫຼັງຈາກຂາຍດິນແລ້ວ ພໍ່ກໍ່ໄດ້ພາແຫຼ້ ແລະ ນ້ອງໆໄປຢູ່ບ້ານເກີດຂອງພໍ່ນຳກັນ
ເມື່ອມາຮອດບ້ານພໍ່ນາງນ້ອຍແຫຼ້ຈຶ່ງໄດ້ຮູ້ວ່າພໍ່ຂອງຕົນຂາຍດິນຂາຍເຮືອນ ເພື່ອເອົາເງິນມາໃຫ້ເມຍໃໝ່
ນາງນ້ອຍແຫຼ້ທຸກໃຈຫຼາຍ, ມາຢູ່ນຳແມ່ນ້າເພິ່ນໃຊ້ວຽກໜັກເອົາແທ້ເອົາວ່າ, ນ້ອງຊາຍຜູ້ຖັດຍັງນ້ອຍໆກະຕ້ອງໄດ້ເຮັດວຽກນຳອີກ
ບໍ່ຈັກກ້ານກົບກ້ານຂຽດ, ຫາຢູ່ຫາກິນ, ວຽກໄຮ່ວຽກນາ, ວຽກເຮືອນວຽກຊານ, ເຮັດໝົດທຸກຢ່າງ
ລວມທັງຫາຂອງໄປຂາຍຢູ່ຕະຫຼາດ, ໄດ້ເງິນມາກະແມ່ໃໝ່ເອົາໝົດ
ສອງປີເຕັມທີ່ນາງນ້ອຍແຫຼ້ຢູ່ກັບແມ່ນ້າ, ນາງນ້ອຍແຫຼ້ຈຶ່ງໄດ້ຕັດສິນໃຈໄປເຮັດວຽກຕ່າງບ້ານຕ່າງເມືອງ
ກະຄືປະເທດໄທຫັ້ນລະຕອນນັ້ນອາຍຸກະປະມານ 10 ປີນີ້ລະ
ໄປເຮັດວຽກໄດ້ເງິນກະຝາກມາໃຫ້ນ້ອງໃຊ້, ໃຫ້ພໍ່ສ້າງເຮືອນໃໝ່
ຊີວິດການເຮັດວຽກຢູ່ເມືອງໄທມັນຈັ່ງແມ່ນທຸກແທ້ໆ, ຖືກເຂົາປ້ອຍເຂົາດ່າທຸກມື້,
ເຮັດວຽກບໍ່ໄດ້ພັກໄດ້ຜ່ອນພໍທໍ່ໃດ, ນອນມື້ໜຶ່ງກະບໍ່ຮອດ 4 ຊົ່ວໂມງຊ້ຳ
ຫຼັງຈາກເຮັດວຽກຢູ່ເມືອງໄທໄດ້ 5 ປີ ກໍ່ພໍດີໃຫຍ່ເປັນສາວ
ລາວໄດ້ກັບມາບ້ານ ແລະ ໄດ້ແຕ່ງງານກັບຊາຍຄົນໜຶ່ງຢູ່ບ້ານດຽວກັນ, ຍຶດອາຊີບເຮັດໄຮ່ເຮັດນາ,
ລະກະຮັບພາລະເບິ່ງແຍງສົ່ງເສຍນ້ອງຮຽນໄປນຳ
ຕັ້ງແຕ່ນັ້ນມາຂ້ອຍເອງກະຍັງບໍ່ທັນໄດ້ເຫັນນາງນ້ອຍແຫຼ້ຄົນນັ້ນອີກເລີຍວ່າລາວເປັນແນວໃດແລ້ວ
ແຕ່ຂ້ອຍຍັງຈື່ບໍ່ລືມໃນມື້ນັ້ນ, ຕອນຂ້ອຍຮຽນຢູ່ ມໍ 4ນີ້ລະ
ນາງນ້ອຍແຫຼ້ເອົາໝາກແຕງໄຮ່ມາໃຫ້ສູ່ຂ້ອຍກິນແລ້ວເວົ້າອອກມາດ້ວຍສີນ້າເສົ້າໝອງວ່າ
ຂ້ອຍຢາກຮຽນໜັງສືຄືເຈົ້າເດ ແຕ່ຂ້ອຍຄືຊິບໍ່ໄດ້ຮຽນແລ້ວ, ເອື້ອຍຕັ້ງໃຈຮຽນໃຫ້ສູງໆເດີ້
ຄິດເຖິງຄຳນີ້ຍາມໃດລະຍັງຄິດລະອາຍໃຈຢູ່ທີ່ໂຕເອງບໍ່ຕັ້ງໃຈຮຽນໜັງສື
ຢາກໃຫ້ໝູ່ເພື່ອນສະມາຊິກພັນລາວຜູ້ທີ່ມີໂອກາດໄດ້ສຶກສາຮ້ຳຮຽນຕັ້ງໃຈໃສ່ໃນໂອກາດນັ້ນຫຼາຍໆ
ໂອ້ຍ ! ! !ຂຽນຍາວໂພດລະຂ້ອຍນະ
ຂຽນໂດຍ wunwan
ຂຽນເມື່ອ: ທ.ວ.. 23, 2009
| ມີ
ໜວດໝູ່:
ຄິດບໍ່ອອກ)
