ເຂົາໃຊ້ຝ່າມືຕົບຂ້ອຍເຂົ້າຢ່າງແຮງ  ຂ້ອຍຮູ້ສຶກເຈັບປວດສະເຫຼືອເກີນ....

ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ວ່າເກີດມາຕັ້ງແຕ່ຕອນໃດ  ພໍແຕ່ຄ່ອຍລືມຕາອ້າປາກໄດ້ຂ້ອຍກະອາສັຍຢູ່ໃນນ້ຳແລ້ວ  ບໍ່ຮູ້ວ່າພໍ່ແມ່ຊື່ຫຍັງ

ຂ້ອຍກິນຂີ້ໄຄນ້ຳເປັນອາຫານຢູ່ກັບໝູ່ຂອງຂ້ອຍ  ທີ່ຟັກອອກມາຈາກໄຂ່ໜ່ວຍນ້ອຍໆ ເຊັ່ນດຽວກັນກັບຂ້ອຍ

ຂ້ອຍມັກສົງໃສຢູ່ຕະຫຼອດວ່າເປັນຫຍັງໝູ່ຂ້ອຍຄືໜ້າຕາຄືກັນກັບຂ້ອຍແທ້  ຫຼືວ່າເຮົາເກີດມາຈາກທ້ອງແມ່ດຽວກັນ ຫຼືແມ່ນເປັນຝາແຝດກັນ?

ຂ້ອຍອາສັຍຫາກິນອາຫານກັບໝູ່ຢູ່ໃນແອ່ງນ້ຳນ້ອຍໆ ແບບນີ້ເລື້ອຍມາຍ່າງມີຄວາມສຸຂ

ຂ້ອຍໂຕໃຫຍ່ເປັນບ່າວເຕັມທີ່ແລ້ວ 

ຢູ່ມາມື້ໜຶ່ງໝູ່ຂອງຂ້ອຍແລ່ນຕາລີ້ຕາລານມາບອກກັບຂ້ອຍໃຫ້ຟ້າວແລ່ນໜີ  ໂຕອີຫຍັງກະບໍ່ຮູ້ມັນຕົກມາແຕ່ເທີງຟ້າ 

ມັນໂຕໃຫຍ່ເປັນຕາຍ່ານອີຫລີ  ປາກມັນໃຫຍ່ຄັກຂະໜາດກິນຂ້ອຍກັບໝູ່ໄດ້ເປັນໂຕໆເລີຍ  ມັນແລ່ນໄວຄັກ  ຫາງມັນໃຫຍ່  ສຽງຫາຍໃຈຜ່ານເຫງືອກຂອງມັນດັງ  ເງືອບໆໆ

ນ້ຳຕາຂ້ອຍຍ້ອນຕົກເເມື່ອເຫັນໝູ່ຂອງຂ້ອຍຕ້ອງເສຍຊີວິດ  ມັນກິນລຸ້ນນ້ອງຂອງຂ້ອຍລົງທ້ອງແບບບໍ່ມີຄວາມເມດຕາ  ຂ້ອຍເຂ້ມແຂັງສູ້  ລົບຄວາມເສຍໃຈ ຕ້ອງສະຕິເພື່ອເອົາໂຕລອດ

ຂ້ອຍກັບໝູ່ພາກັນແລ່ນໜີມັນໄປລີ້ຢູ່ປາກໂອ່ງ  ເພື່ອບໍ່ໃຫ້ສັດປະຫຼາດນັ້ນເຫັນຂ້ອຍ   ຂ້ອຍຢູ່ບ່ອນນັ້ນໄດ້ບໍ່ໂດນ  ຂ້ອຍກະຮູ້ສຶກອີຫຍັງແປກໆໆ

ໂຕຂອງຂ້ອຍມັນລອຍຂຶ້ນໄປເທີງນ້ຳເອງ 

:  ກູເປັນຫຍັງວະສູ   ຂ້ອຍຮ້ອງເວົ້າກັບໝູ່

:  ກູກະຄືກັນ    ໝູ່ຂອງຂ້ອຍວ່າກັບຂ້ອຍ

:  ອັສຈັນແທ້!!!  ຂ້ອຍຮ້ອງອອກມາຢ່າງແຮງ  

ຂ້ອຍລອງປ່ອນຫົວອອກມາເໜືອແຜ່ນນ້ຳໃນໂອ່ງນ້ຳນ້ອຍໆນັ້ນ  ຂ້ອຍຮູ້ສຶກມີກຳລັງວັງຊາຫຼາຍ   ຜິວຫນັງຂອງຂ້ອຍມັນຫາຍໃຈເອງໄດ້   

ຂ້ອຍມີໃບພັດເຮລິຄອບເຕີ້ຢູ່ຂ້າງຫລັງ   ສະຫວັນຈັ່ງແມ່ນເຂົ້າຂ້າງຂ້ອຍໃຫ້ບິນໜີໄດ້  ຂ້ອຍມີປີກສາມາດບິນຫນີສັດປະຫຼາດໂຕຍັກນັ້ນໄດ້ແລ້ວ  ຂ້ອຍດີໃຈຢ່າງແຮງ  ໝູ່ຂ້ອຍກະດີໃຈຄືຂ້ອຍ 

ຂ້ອຍຫັດບິນ  ຂ້ອຍບໍ່ເມື່ອຍເລີຍແຖມຊ້ຳຂ້ອຍຍັງມ່ວນກັບການບິນ  ວິນາທີນີ້ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າຂ້ອຍເປັນຮີໂຣ່ແລ້ວ  ...

ຂ້ອຍຫັດບິນກັບໝູ່  ແລະໄດ້ຮຽນຮູ້ອີຫຍັງຫຼາຍໆ  ຢ່າງກັບໝູ່    ຫຼິ້ນຢ່າງສະໜຸກສະໜານ  ບໍ່ດົນຂ້ອຍກະເລີ່ມເຈັບທ້ອງຢາກກິນອີຫຍັງສັກຢ່າງລົງທ້ອງ

:  ປ່ະ  ເຮົາພາກັນໄປຫາຂີ້ໄຄນ້ຳກິນ    ໝູ່ຂ້ອຍຊວນ

:  ອ໋າວ!!!   ເຮົາກັບໄປໃນໂອ່ງໃນນ້ຳບໍ່ໄດ້  ເຮົາສິໄປຫາຂີ້ໄຄນ້ຳກິນໄດ້ຈັ່ງໃດ໋  

:  ເຮົາຕ້ອງຫາຫຍັງກິນກ່ອນເຮົາສິຫິວຕາຍໄປກວ່ານີ້

ວ່າແລ້ວຂ້ອຍກະອອກບິນໄປເລື້ອຍໆ  ບໍ່ດົນຂ້ອຍກະພໍ້ພວກຜູ້ມີປີກຄືຂ້ອຍ  ພວກຜູ່ນີ້ເຂົາເຖ່າຫຼາຍແລ້ວ  ເຂົາບອກຄວາມຈິງກັບຂ້ອຍວ່າໝູ່ເຮົາແມ່ນໃຜ 

ເຂົາບອກວ່າພວກເຮົາຖືກເອີ້ນວ່າ ຍຸງ   ໝູ່ເຮົາກິນເລືອດເປັນອາຫານເທົ່ານັ້ນ  ເຮົາຕ້ອງກິນເພື່ອລ້ຽງຊີບໂຕເອງໂດຍຫຼີກເລີ້ຍງບໍ່ໄດ້   ເຮົາຈຳເປັນຕ້ອງກິນເພື່ອມີຊີວິດຢູ່ຕໍ່ໄປ

ຂ້ອຍຖາມຜູ້ເຖ່າຍຸງອາວຸໂສວ່າ  

:  ເຮົາບໍ່ກິນເລືອດໄດ້ບໍ່ 

:  ບໍ່ໄດ້  ຂັ້ນເຈົ້າບໍ່ກິນ ເຈົ້າກະສິຕາຍ   ຜູ້ອາວຸໂສຍຸງບອກຂ້ອຍ

:  ແລ້ວຂ້ອຍສິໄປຫາ..  ກິນໄດ້ບ່ອນໃດ

:  ຫາງ່າຍ  ພວກນີ້ມີກະດູກສັນຫລັງ  ສ່ວນຫຼາຍພວກນີ້ເລືອດຣົສຈືດ

ຜູ້ອາວຸໂສບອກຂ້ອຍພໍເປັນຄວາມຮູ້ກັບຂ້ອຍເທົ່ານີ້  ຂ້ອຍກະໄດ້ບິນເພື່ອອອກຫາກິນຕາມຄຳແນະນຳຂອງທ່ານອາວຸໂສທີ່ໃຫ້ໄວ້   

ຂ້ອຍອອກຫາກິນເລືອດສັດມີກະດູກສັນຫຼັງຫຼາຍຊະນິດ   ບາງຊະນິດມີ 4  ຂາ  ບາງຊະນິດກະມີປີກ  2  ຂາ   ແຕ່ວ່າລົດຊາດບໍ່ແຊ່ບໆ  ປານໃດ   ລົດຊາດເປັນຈືດໆ  ຂ້ອຍບໍ່ມັກ

ຂ້ອຍອອກຫາກິນຈັ່ງຊີ້ໄດ້ດົນພໍສົມຄວນ  ບໍ່ດົນຂ້ອຍກະໄປພໍ້ກັບລົດຊາດຂອງອາຫານທີ່ບໍ່ເຄີຍສຳຜັດມາກ່ອນ  ເລືອດລົດນົວ ແຊ່ບໆດີ  ຂ້ອຍໄດ້ດູດແລ້ວມັກຫຼາຍ

ຄືກັບຂ້ອຍໄດ້ຂຶ້ນສະຫວັນເລີຍ  ຂ້ອຍໄປດູດເລືອດຂອງສັດສອງຂາຊະນິດໜຶ່ງ   ໂຕມັນໃຫຍ່ເອາແທ້ເອົາວ່າບາງເທື່ອຂ້ອຍກະດູດເລືອດມັນໄວ້ຈົນເຕັມທ້ອງ  ເກັບໄວ້ມາໃຫ້ໝູ່ຊິມກະມີ

ຢູ່ມາມື້ໜຶ່ງເຫດການບໍ່ຄາດຄິດກະເກີດຂຶ້ນກັບຂ້ອຍ      ໃນຂະນະທີ່ຂ້ອຍກຳລັງດູດເລືອດອັນແຊ່ບນົວຂອງສັດສອງຂາສະນິດນີ້ຢູ່   ມັນເອົາອີຫຍັງກະບໍ່ຮູ້ມີ 5 ງ່າ  ຄືງ່າໄມ້ຕົບຂ້ອຍຢ່າງແຮງ

ຂ້ອຍຖືກເຂົາຕົບຢ່າງແຮງ!!!   ດີທີ່ຂ້ອຍມີສະຕິໄດ້ຂ້ອຍກະເລີຍທຳທ່າຕາຍ  ຕົກລົງມາກອງຢູ່ຂີ້ດິນ   ແລ້ວບິນໜີລອດຕາຍອອກມາ...

ຂ້ອຍຈົ່ມໃນໃຈ  ສັດພວກນີ້ຈັ່ງແມ່ນມັນໂຫດຫຼາຍ   ຂ້ອຍມາຫາຂອງກິນເດີ້  ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຄຶດສິມາດູດເລືອດເຈົ້າ!!  ບໍ່ເຈດຕະນາສິເຮັດໃຫ້ເຈົ້າບໍ່ພໍໃຈ 

ຖ້າເລືອກໄດ້ຂ້ອຍບໍ່ກິນເລືອດດອກ   ແຕ່ວ່າຕອນນີ້ເລືອດມັນເປັນອາຫານຂອງຂ້ອຍຊື່ໆໆ

 ........................................................................................................................................................

ຄຳເຕືອນ :  ຖ້າອ່ານບົດຂອງຂ້າພະເຈົ້າແລ້ວມີຄຳລາວປົນໄທຍ໌  ຂໍໃຫ້ລະໄວ້ໃນຖານທີ່ເຂົ້າໃຈ

   DOO JIT THE SERIE 2009   

ຂໍຂອບໃຈຜູ້ໃຫ້ການສະຫນັບສະຫນຸນ ໂດຍບໍ່ມີການຂໍອະນຸຍາດ ^^

...........................................................................................................................................

   "ເຮົາພະຍາຍາມເວົ້າຫາຢູ່ຕະຫຼອດເວລາວ່າ "ສະຕິປັນຍາ"
ເຮົາໃຊ້ປັນຍາຢູ່ສະເໝີກໍ່ຈິງຢູ່  ແຕ່ສະຕິນັ້ນແທ້ຈິງແລ້ວ
ເຮົານຳອອກມາໃຊ້ນ້ອຍໂພດ ທັ້ງທີ່ສະຕິນັ້ນມີຄຸນຄ່າຢ່າງຫຼວງຫຼາຍຕໍ່ຊີວິດ
ແລະຈຳເປັນແກ່ຊີວິດ ມັນມີຄຸນຄ່າເຫຼືອທີ່ຈະປະມານໄດ้"  

...............................................................................................................................................

   ຕອນທີ່ 1  ເກັບສັມພາຣະຕາມຫາສະຕິທີ່ຫາຍໄປ      

ຫາກທ່ານລອງສັງເກດຫຼືມອງເຈົ້າຂອງໃຫ້ດີຈະເຫັນວ່າ ຄວາມເລວຮ້າຍໃນຊີວິດຂອງຄົນເຮົາລ້ວນມາຈາກການຂາດສະຕິທັ້ງສິ້ນ ເຊັ່ນ ການໂກດຫັວຟັດຫົວເສຍ  ການທະເລາະຕົບຕີກັນໃນບ້ານ  ການຈີ້ປົ້ນລົກເລັກຂີ້ຂະໂມຍ  ແຟນລັກມີຊູ້  ຕິດການພະນັນ ກິນເຫຼ້າເມົາຍາ ຯ ໂດຍຮວມຄືການລະເມີດສີນ ໕  ອັນເປັນທັມແຫ່ງຄວາມ "ທັມມະດາ" ຂອງຄົນເຮົາ

ຄົນເຮົາທຸກຄົນລ້ວນມີກິເຫຼດຕັນຫາ ມີຄວາມໂລບ ຄຽດງ່າຍ  ຫຼົງງ່າຍກັນທຸກຄົນ ດັງນັ້ນຫາກຂາດສະຕິຍາມໃດລ່ະ ກໍ່ພ້ອມທີ່ຈະເຜີເຮັດຊົ່ວຂຶ້ນມາທັນທີ ໃນຂະນະທີ່ກັມດີອັນໄດ້ແກ່ ທານ ສີນ ພາວະນາ ກໍ່ແທບຈະບໍ່ໄດ້ເຮັດເລີຍ

ຮູບປະກອບ Sirie ຮູບທີ່ທຳອິດ ຊື່ "ໂລບ ໂກດ ຫຼົງ  ລູກສາວຈອມມານອັມມະຕະ"

                 ການມີສະຕິເລີຍຄ້າຍໆກັບເປັນແນວຄວບຄຸມໃຫ້ເຮົາມີຄວາມເປັນ "ທັມມະດາ" ຄືຢູ່ໃນກອບຂອງສີນ ເຊັ່ນ ຍາມເຮົາຄຽດຫຼາຍໆ ກະສິຮູ້ຕົວບໍ່ເຮັດການວ່າດ່າໃຜ  ໂລບມາກກໍ່ຈະຮູ້ຕົວບໍ່ໄປຫາລັກເລັກຂີ້ຂະໂມຍເອົາຂອງໃຜຫຼືໂກງໃຫ ຯ ດັງນັ້ນກັມຊົ່ວເລີຍແທບສິບໍ່ສາມາດເກີດຂຶ້ນໄດ້ເລີຍ  ໃນຂະນະທີ່ຝ່າຍກັມດີຄື ສີນແລະພາວະນາໄດ້ເຮັດທຸກມື້ຈນເປັນອາຈີນ

ເມື່ອປຽບທຽບຝ່າຍທີ່ບໍ່ຄ່ອຍມີສະຕິກັບຝ່າຍທີ່ສະຕິດີໃນທາງຄະນິດສາດກໍ່ຈະເຫັນພາບຢ່າງຊັດເຈນ ຝ່າຍທຳອິດນັ້ນເບີ່ງແລ້ວກະສິມີເຣື່ອງໃຫ້ຕິດລົບຢູ່ເຣື່ອຍໆ ອາດສິໄດ້ຄະແນນບວກແດ່ບາງເທື່ອ ສ່ວນຝ່າຍທີ່ສອງນັ້ນເຣື່ອງຕິດລົບແທບບໍ່ເກີດ ແຕ່ໄດ້ຄະແນນບວກຢູ່ທຸກມື້ ຖ້າເວລາຜ່ານໄປເປັນຫຼາຍເດືອນຫຼາຍປີຜົນຮວມດ້ານກຸສົນກັມຂອງທັ້ງສອງຄົງຈະຕ່າງກັນຢ່າງທຽບບໍ່ຕິດເລີຍທີດຽວ  ນີ້ກະເປັນເຫດຜົນຂໍ້ນຶງ

ແຕ່ທີ່ເຫັນໄດ້ຊັດຄືຄຳສອນຂອງຫຼວງພໍ່ຈລັນ ຖ້າຫາກພິຈາລະນາເບີ່ງກໍ່ແມ່ນເລີຍທີດຽວ ຜູ້ທີ່ມີສະຕິດີມັກຈະເປັນຄົນຂະຫຍັນ ເບີກບານ ມີຄວາມໄວຄັກ  ໄຜມີໜ້າທີ່ອີສັງກໍ່ຈະເຮັດຕາມໜ້າທີ່ເຈົ້າຂອງໄດ້ຢ່າງດີ  ເຊັ່ນເປັນລູກທີ່ດີຂອງພໍ່ແມີ  ເປັນຜົວທີ່ດີຂອງເມຍ ຄອບຄົວອົບອຸ່ນ ການງານກໍ່ຈະມີຄວາມຈະເຣີນກ້າວຫນ້າອັນເກີດຈາກຄວາມຂຍັນຂັນແຂັງ ຄວາມມີສະຕິກໍ່ໃຫ້ເກີດປັນຍາ  ປັນຍາຕາມມາ ສາມາດແກ້ໄຂປັນຫາຊີວີດໄດ້  ນີ້ກາເລີຍເປັນອານິສົງຂອງການຝຶກສະຕິທີ່ເຫັນໄດ້ຊັດເຈນ

ຮູບປະກອບຫຼັງຮູບທຳອິດ ມີຊື່ວ່າ  ກຽມພ້ອມກັນກ່ອນດູຈິດ ຝຶກສະຕິ

ເອົາລ່ະ  ຮຽນຮູ້ເຂົ້າໃຈຄອນເຊັບຮວມກໍ່ພໍ  ຫາກທ່ານມີຂໍ້ສົງໃສປະການໃດສາມາດສຶກສາຕື່ມໄດ້ອີກເດີ້  ສິ່ງສຳຄັນຄືການຮຽນຮູ້ການປະຕິບັດຈາກຄູບາອາຈານໃຫ້ຖືກຕ້ອງແມ່ນຍຳ  ເພື່ອໃຫ້ບໍ່ເດີນຜິດເສັ້ນທາງຫຼືວ່າປະຕິບັດຜິດມັນເສຍເວລາ ເຊີ້ງຂ້ອຍກະພະຍາຍາມໂຮມຂໍ້ມູນໄວ້ໃຫ້ທຸກທ່ານແລ້ວກະພະຍາຍາມມອບສິ່ງດີໆ ໃຫ້ທ່ານໄດ້ສຶກສາ ເຊີ້ງມັນບໍ່ແມ່ນເລື່ອງຍາກທີ່ຫຼາຍຄົນເຂົ້າໃຈເລີຍ  ກົງກັນຂ້າມເປັນທັມມະທີ່ອ່ານງ່າຍກວ່າທີ່ຄຶດຫຼາຍເລີຍຂໍໃຫ້ມີຄວາມສຸກກັນທຸກຄົນເດີ້....

   ຕອນທີ່ 2  ດູຈິດຄືອີສັງນໍ້ພີ່ນ້ອງເອີ້ຍ  ເອີງ ເອ້ຍຍ .... ^^      

"ດູຈິດ" ທ່ານທີ່ບໍ່ເຄີຍໄດ້ຍິນອາດສິງົງ ທີ່ຈິງການດູຈິດຄືການ "ຝຶກສະຕິ" ນັ່ນເອງ ... ສະຕິ ແປວ່າຄວາມລະລຶກໄດ້  ດັງນັ້ນການດູຈິດຈຶ່ງບໍ່ໄດ້ມີຄວາມໝາຍອີຫຍັງຊັບຊ້ອນໄປກວ່າ  "ຄວາມຮູ້ສຶກຕົວ" ຍາມໃດທີ່ເຮົາມີຄວາມຮູ້ສຶກຕົວນັ່ນຫມາຍຄວາມວ່າເຮົາມີສະຕິຢູ່ນັ່ນເອງ

ຮູບປະກອບທີ່ ໓  ອັນວ່າສະຕິທາງກາຍຂ້ານ້ອຍ

ຮູ້ສຶກຕົວທີ່ວ່າຄືຮູ້ອີສັງ?
ຫຼາຍຄົນອາດຈະເຄີຍໄດ້ຍິນຄຳວ່າ "ສະຕິປັດຖາານ ໔"  ມາຫຼາຍ  ການມີສະຕິກໍ່ຄືການຝຶກສະຕິປັດຖານ ໔  ສີ່ຢ່າງທີ່ວ່ານັ້ນຄື  ກາຍ  ເວທະນາ  ຈິດ  ທັມ  ຟັງໄປແລ້ວກະອາດສິງົງໄດ້  ເວົ້າງ່າຍໆກໍ່ຄືຍາມໃດເຮົາເກິດຄວາມຮູ້ສຶກໃນສຶ່ງທີ່ຊັດກໍ່ໃຫ້ຮູ້ອັນນັ້ນ  ການຮູ້ນັ້ນຮູ້ອີຫຍັງກໍ່ແມ່ນ ຫາກເຮົາຢ່າງກໍ່ໃຫ້ຮູ້ສຶກຕົວວ່າຢ່າງຢູ່, ນັ່ງກໍ່ຮູ້ສຶກວ່ານັ່ງ. ຍືນກໍ່ຮູ້ສຶກວ່າຍືນ. ນອນກໍ່ຮູ້ສຶກວ່ານອນ.
ດີໃຈກໍ່ຮູ້ສຶກວ່າດີໃຈ. ໂກດກໍ່ໃຫ້ຮູ້ວ່າກຳລັງໂກດ. ສຸກກໍ່ໃຫ້ຮູ້ວ່າສຸກ. ທຸກກໍ່ໃຫ້ຮູ້ວ່າທຸກ. ບໍ່ວ່າທ່ານສິຂະຫຍັບແຂນຊ້າຍ  ແລຂວາ  ຫັນຫນ້າ  ມອງຫລັງ  ເຄື່ອນໄຫວໃດໆ ກ໊ພຽງແຄ່ "ຮູ້ສຶກ" ຮູ້ສຶກທາງກາຍແມ່ນທີ່ເວົ້າມາທັ້ງຫມົດ  ຕໍ່ມາແມ່ນການຮູ້ສຶກທາງໃຈ ຄິດກໍ່ໃຫ້ຮູ້ວ່າຄິດ . ຟຸ້ງຊ່ານກໍ່ໃຫ້ຮູ້ວ່າຟຸ່ງຊ້ານ . ເຜີລືມບໍ່ມີສະຕິກໍ່ໃຫ້ແຄ່ຮູ້ວ່າເຜີ 

ໂດຍທີ່ເປັນກາງແຄ່ຮູ້ສຶກຫ້າມກ້າວກ່າຍຍຸ່ງກ່ຽວເດັດຂາດ  ຂໍກ່າວໂດຍຍໍ່ຄືໃຫ້ມີຄວາມຮູ້ສຶກຕົວຜ່ານອາຍຕນະທັ້ງ ໖  ໄດ້ແກ່ ຕາ(ຮູບ) ຫູ(ສຽງ) ດັງ(ກິ່ນ) ລິ້ນ(ຣົດຊາດ) ກາຍ(ສັມຜັດ) ໃຈ(ຄວາມຮູ້ສຶກ-ຄວາມຄິດປຸງແຕ່ງຂຶ້ນ)  ຮູ້ໄປເລື່ອຍຕາມອາຣົມຫຼືສະພາວະທີ່ກຳລັງປາກົດຢູ່ທຸກຂະໜະນັ້ນຕາມຄວາມເປັນຈິງ  ຮູ້ແບບນີ້ມັນຈະຊີຣຽດບໍ່? ຂໍຕອບວ່າບໍ່ເລີຍ  ການມີຄວາມຮູ້ສຶກຕົວນັ້ນເຮັດໄດ້ແບບສະບາຍໆ ໃຫ້ເປັນທັມມະຊາດຕາມປົກກະຕິ ບໍ່ຕ້ອງເພັ່ງ  ບໍ່ຕ້ອງຈ້ອງ ບໍ່ຕ້ອງບັງຄັບ ບໍ່ຕ້ອງຄວບຄຸມ ງ່າຍໆ ຄືເປັນປົກກະຕິຢ່າງທີ່ເຄີຍເປັນນັ່ນລ່ະ  ພຽງແຕ່ມີຄວາມຮູ້ສຶກຕົວຢູ່ສະເໝີໆ

   ຕອນທີ່ 3  ອຸບປະສັກເຂົ້າມາເມື່ອຂ້ອຍເລີ່ມສົງໄສ      

ຮູ້ໄປເພື່ອອິຫຍັງ?

                     ສະຕິນັ້ນຫາກນຳມາໃຊ້ກັບທາງໂລກທົ່ວໄປກໍ່ຍ່ອມມີປະໂຍດມະຫາສານຢູ່ແລ້ວ  ບໍ່ວ່າຈະເປັນການງານ  ຄວາມສັມພັນກັບຜູ້ອື່ນໆ ການຄຶດອ່ານທີ່ມີຄວາມເປັນລະບົບລະບຽບ ຈິດຍ່ອມມີສະມາທິໃນການເຮັດວຽກເຮັດວຽກ  ອາຣົມມັກສິເປັນທັມມະດາ  ບໍ່ຄ່ອຍໂກດ ຄ່ອຍຄຽດ ຫຼືທຸກໃຈອີຫຍັງຫຼາຍ  ກ່າວໂດຍຮວມຄືຍ່ອມເກື້ອກູນຊີວິດປະຈຳວັນທາງໂລກໄດ້ຢ່າງດີເຊີ້ງເປັນປະໂຍດທີ່ຄ່ອນຂ້າງເຫັນໄດ້ຢ່າງຊັດເຈນ  ຫາກແຕ່ຖ້າຮູ້ສຶກຕົວຫຼາຍໆ ດູ໋ໆ ຈົນເປັນມະຫາສະຕິ ກໍ່ຈະໄດ້ປະໂຍດຈາກທາງທັມນຳ ການທີ່ເຮົາມີສະຕິຢູ່ ແບບຮູ້ແດ່ ບໍ່ຮູ້ແດ່  ເຮັດຕິດຕໍ່ກັນເປັນໄລຍະເວລາໂດນ ກໍ່ເພື່ອໃຫ້ສະຕິເກື້ອກູນຕໍ່ການ "ເຫັນຄວາມຈິງ" ຄວາມຈິງນີ້ເປັນສິ່ງທີ່ໃກ້ຕົວເຮົາທີ່ສຸດກໍ່ຄືກາຍກັບໃຈຂອງເຮົາ ແຕ່ເຮົາບໍ່ເຄີຍຮູ້ສຶກເຖີງຄວາມຈິງອັນນີ້ເລີຍ  ຈຸດໝາຍຂອງການຮູ້ກໍ່ເພື່ອໃຫ້ເຫັນຄວາມຈິງ ອັນໄດ້ແກ່ ເກິດ ແກ່ ເຈັບ ຕາຍ ວ່າກາຍແລະໃຈຂອງຄົນເຮົານັ້ນເປັນສຶ່ງທີ່ບໍ່ທ່ຽງ ເປັນທຸກ  ແລະບໍ່ແມ່ນຕົວເຮົາ ເນື່ອງຈາກສັມມາສະຕິເຮັດໃຫ້ເຮາໄດ້ເຫັນການເກິດຂຶ້ນ ຕັ້ງຢູ່ ດັບໄປ ຕາມສະຖາວະທັມຕ່າງໆ ທີ່ເກີດຂຶ້ນຢູ່ນັບຄັ້ງບໍ່ຖ້ວນ ຊ້ຳແລ້ວຊ້ຳອີກ ຈົນໃນທີ່ສຸດຈິດຂອງເຮົາມັນຈະຮັບຄວາມຈິງໃນຂໍ້ນີ້ ອັນນຳໄປສູ່ຫົນທາງຂອງການດັບທຸກ ທີ່ເປັນຈຸດໝາຍສຳຄັນຂອງພະພຸດທະສາດສະໜາ

ດູຈິດມີອີຫຍັງດີ
໑. ດູຈິດ ຄືການຮຽນທັມມະທີ່ "ຮຽບງ່າຍແລະທັມມະດາທີ່ສຸດ"  ບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງຮູ້ຄຳສັບທາງສາດສະໜາຍາກໆຫຼືນັ່ງທ່ອງພະໄຕປິດົກ ເພາະຈຸດເປົ້າໝາຍຄືການຮຽນຮູ້ກາຍແລະໃຈຂອງຕົນເອງ ໃຫ້ປ່ອຍວາງຄວາມຍຶດມັ່ນຖືມັ່ນ ອັນເປັນສາເຫດເຮັດໃຫ້ເຮົາມີຄວາມທຸກນັ່ນເອງ
໒. ການດູຈິດສາມາດເຮັດໄດ້ "ທັນທີ" "ບ່ອນນີ້" ແລ້ວກະ "ດ໋ຽວນີ້" ເຊີ້ງຄົນຈຳນວນບໍ່ນ້ອຍມັກເຂົ້າໃຈຜິດວ່າການປະຕິບັດທັມຕ້ອງເຮັດອີຫຍັງທີ່ຍາກໆ ເຄັ່ງຄຽດ ນ່າເບື່ອ ຫຼືຕ້ອງໃຊ້ໄລຍະເວລາ ເນື່ອງຈາກເຈົ້າຂອງບໍ່ມີເວລາກະເລີຍບໍ່ສາມາດສິໄປປະຕິບັດທັມໄດ້ ເຊີ້ງຄວາມຈິງແລ້ວທ່ານສາມາດຮຽນທັມມະດ້ວຍການຝຶກສະຕິໄດ້ຕະຫຼອດເວລາ  ດ້ວຍໃຈທີ່ປົກຕິສະບາຍໆ ບໍ່ວ່າສິຕອນເບີ່ງໂທລະພາບ ກິນຂ້າວ  ຫຼິ່ນຄອມ  ອາບນ້ຳ  ໄປທ່ຽວ  ອອກກຳລັງກາຍ ຯ ລ້ວນສາມາດຝຶກສະຕິໄດ້ທັ້ງຫມົດເລີຍ
໓. ທັມທັ້ງປວງຮວມຢູ່ທີ່ຈິດ (ຕາມທີ່ຄູບາອາຈານໄດ້ກ່າວໄວ້) ດັງນັ້ນການດູຈິດຄືການຮຽນຮູ້ທັມມະພາກປະຕິບັດທີ່ເປັນເສັ້ນຕົງ ບໍ່ອ້ອມແອ້ມ ຊ່ອຍໃຫ້ເຖີງຈຸດໝາຍປາງທາງໄດ້ໄວຂຶ້ນແລະບໍ່ຫລົງທາງ
໔. ຫາກສິເວົ້າໄປໃນແງ່ຂອງບຸນກຸສົນສຳລັບຄົບມັກທຳບຸນທຳທານ ການດູຈິດປຽບໄດ້ກັບການວິປັດສະນາກັມມະຖານ ເລີຍເປັນພາວະນາບາຣະມີ ເຊີ້ງເໜືອກວ່າສີນແລະທານ ດັງນັ້ນມັນກໍ່ຄືການເຮັດບຸນເຮັດທານໂດຍບໍ່ເສຍເງີນເສຍຄຳ ແລະຍັງເປັນບຸນກຸສົນສູງສຸດ  ເຮັດໄດ້ທຸກທີ່ ທຸກເວລາຕາມກຳລັງສະຕິທີ່ເຮົາມີ
໕. ເສັ້ນທາງນີ້ມີກັນລະຍານະມິດທີ່ເດີນທາງດຽວກັນຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ ເມື່ອຕິດປັນຫາຫຼືບໍ່ເຂົ້າໃຈສຶ່ງໃດແລ້ວກະຊ່ອຍກັນຕອບຂໍ້ສົງໄສໄດ້  ມີແຫຼ່ງຂໍ້ມູນໃຫ້ສຶກສາຕື່ມ (ສຽງທັມມະຂອງຫຼວງພະອະຣິຍະເຈົ້າ ພອ.ປາໂມດ ປາໂມດໂຊ)

              ເຖີງທີ່ສຸດແລ້ວຫາກສຶກສາດ້ວຍຕົວເອງເຕັມທີ່ແລ້ວຍັງມືດບອດຢູ່  ກໍ່ຈົ່ງມັ່ນໃຈໄດ້ວ່າມີພຮະສຸປະຕິປັນໂນທີ່ສາມາດຕອບຂໍ້ສົງໄສຂອງໝູ່ເຮົາໄດ້ແນ່ນອນໃນຍຸກປັດຈຸບັນ  ຕ້ອງດູຈິດໂດນປານໃດ໋?
ອັນນີ້ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດຕອບໄດ້  ເພາະຂຶ້ນຢູ່ກັບຄວາມເອົາໃຈໃສ່ແລະບາຣະມີຂອງແຕ່ລະທ່ານ ໄຜໝັ່ນຍ່າງກໍ່ໄປໄດ້ໄກກວ່າໝູ່ (ແລ້ວກະຕ້ອງຢ່າງໃຫ້ມັນຖືກທາງນຳ ອິອິ) ແຕ່ມັ່ນໃຈໄດ້ວ່າຖຶງແນ່ນອນ ເພາະມີພຸດທະວັດຈະນະຮັບຮອງໄວ້ວ່າ ບຸກຄົນໃດຝຶກສະຕິປັດຖານຢ່າງຖຶກຕ້ອງແລະຕໍ່ເນື່ອງ ຢ່ອມດັບທຸກໄດ້ແນ່ນອນຢ່າງໄວ 7 ມື້ ຢ່າງກາງ 7 ເດືອນ ຫຼືຢ່າງຊ້າ 7 ປີ

              ຈະເຫັນໄດ້ວ່າແມ້ຄົນທີ່ຄຶດວ່າເຈົ້າຂອງບໍ່ໄດ້ມີບຸນບາຣະມີອີຫຍັງ ຂ້ອຍຈະເຮັດໄດ້ຫວາ? ກໍ່ມັ່ນໃຈໄດ້ເລີຍວ່າທຳໄດ້ແນ່ນອນຕາມທີ່ພະພຸດທະອົງໄດ້ບອກໄວ້  ແຕ່ທົ່ວໄປຫາກຝຶກສະຕິໃນລະດັບນຶ່ງແລ້ວ ຈະເຫັນຜລການປ່ຽນແປງຄ່ອນຂ້າງດີ ຈິດຈະຮູ້  ຕື່ນ ເບີກບານ ບໍ່ຄ່ອຍມີອາຣົມຄຽດ ຫງຸດຫງິດ ຫຼືອາລົມພ້ຽນໆພວກນີ້ປານໃດ

ມີອານິສົງອີຫຍັງ?
ຢ່າງທີ່ໄດ້ກ່າວໄວ້ແລ້ວ  ອານຶສົງຂອງຝຶກສະຕິຄືຄວາມດັບທຸກ ຫາກອານິສົງມັນເບີ່ງແລ້ວຄືກັບວ່າຫ່າງໄກຈາກຄວາມຮູ້ສຶກເຮົາກໍ່ຂໍໃຫ້ລອງມາເບີ່ງໃກ້ໆຕົວ ທ່ານອາດຈະເຄີຍໄດ້ຍິນວ່າມີຄົນເຂົ້າກັມມະຖານທີ່ວັດແລ້ວຊີວິດປ່ຽນແປງໃນທາງທີ່ດີຂຶ້ນ ເຊັ່ນ ເຊົາກິນເຫຼ້າຕິດພະນັນ. ໜ້າທີ່ການງານດີຂຶ້ນ. ການຄ້າຂາຍດີຂຶ້ນ. ແລ້ວກະຈະເກີດຄວາມສົງໄສວ່າມັນກ່ຽວກັນໄດ້ແນວໃດ໋?  ແລ້ວສຸດທ້າຍເຈົ້າກະສິໄດ້ໃຊ້ຊີວິດນີ້ຢ່າງມີຄວາມສຸກບໍ່ທຸກອີກຕໍ່ໄປ

...........................................  ຈົບ ບໍລິບູນ  ..............................................................

ທ່ານເບີ່ງຄລິບນີ້ແລ້ວ  ທ່ານປີຕິ  ມີຄວາມສຸກຄືຂ້ອຍບໍ່