ໝໍ ຈັບຈຸດຕຳນິສ່ວນຕົວທັງໝົດຂອງ ອີ່ບື້ງ ໄດ້ແລ້ວ ໝໍ ເລີ່ມໃຊ້ອຸບາຍຕາມຈຸດປະສົງຂອງຕົນ ໂດຍອ້າງວ່າບັນດາຈຸດຕຳນິເລົ່ານັ້ນລ້ວນແຕ່ແມ່ນຮ່ອງຮອຍຂອງໂຕຊວງສ້າງຂຶ້ນ

> ດຽວນີ້ໃນຕົວຂອງເຈົ້າມີຊວງຢູ່ຫຼາຍຕົວ ບໍ່ທັນຊາບລະອຽດວ່າມີຈັກຕົວແທ້ ຕ້ອງໄດ້ກວດກາລະອຽດຕື່ມອີກກ່ອນ

> ຊວງທີ່ວ່ານີ້ໄດ້ເຂົ້າຝັງຕົວໃນຮ່າງກາຍຂອງເຈົ້າແຕ່ຕອນເຈົ້າຍັງເປັນເດັກຫຼີ້ນຕາມຫາດຊາຍ,ຕອນນີ້ຊວງໄດ້ເກີດແມ່ແຜ່ລູກອອກຫຼາຍໂຕ ຫາກບໍ່ປົວໄວມັນຈະກະຈາຍໄປທົວຕົນໂຕ ແລ້ວບໍ່ສາມາດປົວໄດ້ອີກ ແລະຄົນເຮົາກໍ່ມີຊີວິດຢູ່ບໍ່ນານ(ບໍ່ເກີນ 3 ປີ )

ອີ່ບື້ງ ຕາສວດຂຶ້ນທັນທີ

> ໝໍຊ່ວຍປົວຍັງພໍໄດ້ບໍ່?, ຄົມຄາຍຫາກບໍ່ທັນພໍຂ້ານ້ອຍຈະກັບເມືອຂາຍນາມາຕື່ມ.

ຕອນນີ້ປະເດັນທີ່ ອີ່ບຶ້ງ ວາດກົວທີ່ສຸດຄື: ຢ້ານປົວບໍ່ໄດ້, ຢ້ານບໍ່ມີເງິນປົງຄາຍ ສ່ວນເລື່ອງບໍ່ມີລູກສືບຕະກຸນນັ້ນຕົກເປັນລອງ.

> ເຖິງຈະຍາກປານໃດກໍ່ຕາມ ໝໍ ຈະພະຍາຍາມຂ້າຊວງໃນໂຕຂອງເຈົ້າໃຫ້ໄດ້,ເຈົ້າບໍ່ຕ້ອງຕົກໃຈ ຂໍແຕ່ເຈົ້າຈະພ້ອມໃຫ້ໝໍປົວ ຫຼື ບໍ່?,ຄິດຄັກໆກ່ອນເພາະການຂ້າຊວງທີ່ມີຫຼາຍໂຕແບບນີ້ມັນຍາກຫາກເຈົ້າ

ບໍ່ທຳໃຈ ໝໍຈະບໍ່ປົວ

> ອັນໜຶ່ງ: ຕ້ອງໄດ້ໃຊ້ມືບີບຄັ້ນຕົນໂຕຂອງເຈົ້າແຕ່ຫົວຈຳຕິນ ເພື່ອຫາໂຕຊວງ,

> ອັນສອງ: ເມື່ອພົບໂຕຊວງແລ້ວຕ້ອງໃຊ້ປາກດູດຄາບອອກ  

ພິເສດ: ເລື່ອງນີ້ຫ້າມບອກໃຜເດັດຂາດນັບທັງຜົວນອນຄຽງຂ້າງ,ຖ້າບໍ່ດັ່ງນັ້ນຈະບໍ່ເຂັດບໍ່ຄົມ ແລະການປີ່ນປົວກໍ່ບໍ່ມີຄວາມໝາຍຫຍັງ(ປົວບໍ່ໄດ້).

      ເປັນອັນວ່າໝາກິນຄວາມຄຶດ ອີ່ບື້ງ ຕົກລົງຮັບປາກທຸກຢ່າງ ຂໍແຕ່ຊີວິດຍັງເປັນພໍ.

ອີ່ບື້ງ ຢູ່ໃນທ່ານອນງາຍເທິງຕຽງ,ເສື້ອໄໝຂອງນາງກໍ່ຖອດອອກ ຕາມຄຳສັ່ງຂອງໝໍ, ເຫຼືອແຕ່ເສື້ອຊ້ອນໃນສວດຈຸ່ນພຸ່ນປານໜ່ວຍໝາກໂມຕັດເຄິ່ງຊ່ອນຢູ່ຂ້າງໃນ, ນາງວາງແຂນລົງຕຽງແນບກັບເລົາຄິງຢ່າງເປັນລະບຽບ,ຫຼັບຕາປິດສະນິດ ແລະບໍ່ປາກບໍ່ຕິງ(ຢ້ານຜິດມົນ).

ໝໍ ເລີ່ມໃຊ້ມືປີບນວດເບົາໆທີ່ໜ້າພາກ,ສອງພວງແກ້ມ(ຄືກັບໝໍນວດ),ນານໆກໍ່ກົ້ມດູດ ແລະກັດເບົາໆຕາມໜ້າພາກ,ພວງແກ້ມ,ເບົ້າຕາ,ວອຍດັງທີ່ສູງຄົມ,ປາຍຄາງແລ້ວລາມລົງສູ່ລຳຄໍ ແລະບໍລິເວັນໜ້າເອິກ.

      ທຳອິດ ໝໍ ໃຊ້ມື້ເບື້ອງດຽວສຳພັດເບົາໆຄືກັບແພດກວດພະຍາດ,ໃຊ້ນິ້ວມືສອດເຂົ້າໃຕ້ເສື້ອຊ້ອນໃນ,ສຳພັດຈຸດຂີ້ແມງວັນເພື່ອລອງໃຈ ອີ່ບື້ງ, ເຫັນທ່າທາງເສີຍນີ້ງຢູ່ ຈາກນັ້ນກໍ່ໃຊ້ສອງມື້ສອດເຂົ້າໄປໃຕ້ເສື້ອຊ້ອນ,ນວດໜ່ຽງໄປມາ ທຳທ່າຊອກຫາໂຕຊວງ,

ຟ້າເອີ່ຍ..ຢາກໃຫ້ຝາມືໃຫຍ່ຂຶ້ນສອງເທົ່າຕົວເດ່ນໍ່…(ໝໍ ເຫຼືອໃຈ ເພາະໝາກໂມຂອງ ອີ່ບື້ງ ມັນໃຫຍ່ເກີນ ຕ້ອງໃຊ້ສອງມືໂອບຈິ່ງຫຸ້ມໜ່ວຍ ຕາມໃຈແທ້ຕ້ອງຫຸ້ມເບື້ອງລະໜ່ວຍ).

ນານໆກໍ່ກົ້ມລົງດູດ,ກັດເບົາໆ ທຳທ່າຄາບດຶງ ແລ້ວພົ່ນໂຕຊວງອອກຈາກປາກລົງໃສ່ຖ້ວຍນ້ຳມົນທີ່ກະກຽມໄວ້ແລ້ວ. ທໍາອິດ ໝໍ ເລືອກກັດດູດຕາມຈຸດທີ່ເປັນຕຳນິຕ່າງຂອງ ອີ່ບື້ງ ເທົ່ານັ້ນເຊັ່ນ: ຂີ້ແມງວັນ,ປານ,ຮອຍແປ້ວ…ເພື່ອບໍ່ໃຫ້ສົງໃສວ່າຕົນເອງກຳລັງບ້າຕັນຫາ, ຕໍ່ມາກໍ່ເລີ່ມລາມໄປບາງຈຸດທີ່ສຳຄັນເຊັ່ນ:ຂົ້ວນົມ,ລຳຄໍ,ໄສ້ບື..ເພື່ອກະຕຸນອາລົມຂອງອີ່ບື້ງ,ແຕ່ໜ່ຽງ,ດູດ ແລະກັດເທົ່າໃດ ອີ່ບື້ງ ກໍ່ຍັງເສີຍ ບໍ່ສະແດງອາການອອກມາໃຫ້ເຫັນ.

ນອກຈາກຜົວກູຄົນດຽວ ກູບໍ່ເຄີຍມີຊາຍໃດມາລວນລາມແບບນີ້,ຄັນມຶງບໍ່ແມ່ນໝໍ ຕ້ອງຖືກຢັນຕົກຕຽງແນ່ນອນ( ອິ່ບື້ງ ນຶກຢູ່ໃນໃຈ ).

ໝໍ ແຫ້ງປາກ,ນ້ຳລາຍໜຽວຈົນກຶນບໍ່ລົງ ຈຳເປັນຕ້ອງຍໍຖ້ວຍນ້ຳມົນທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຂີ້ເຫຍື້ອຍ,ຂີ້ເທີນ້ຳລາຍຂອງຕົນເອງພົ່ນໃສ່ເອງຕອນຄາຍໂຕຊວງອອກນັ້ນ ຂຶ້ນມາຫູດ ແລ້ວຫຼັບຕາກຶນກຶກລົງທ້ອງດ້ວຍຄວາມຂິນໃຈ.

ເມື່ອບໍ່ໄດ້ຜົນໝໍຈີ່ງປ່ຽນກົນລະຍຸດໃໝ່.

ຕອນນີ້ຍັງມີຊວງໂຕໜຶ່ງທີ່ຈັບຢູ່ທອງນ້ອຍກ້ຽວໄປຫາຊ່ອງຂອດຂອງເຈົ້າເຊິ່ງ ໝໍ ບໍ່ສາມາດຄາບອອກມາໄດ້ ສະນັ້ນ ໝໍ ຈີ່ງມີຄວາມຈຳເປັນຕ້ອງໃຊ້..(ຂອງໝໍ) ເຂົ້າໄປອ່ອຍ,ລໍ້ມັນອອກມາທາງຊ່ອງຂອດ ແລ້ວໃຊ້ດາບຕັດຄໍມັນຖີ້ມ

ອີ່ບື້ງ ຕາສວດຂຶ້ນທັນທີ (ຈະເອົາແນວໃດຫວະ? ນຶກໃນໃຈ).

ແຕ່ບໍ່ໃຫ້ຕົກໃຈ ເພາະໝໍໃຊ້ຝ້າຍມົງຄຸນຄຽນທີ່ຄໍມັນໄວ້ 9 ຮອບແລ້ວ,ມັນຈະບໍ່ລຸດເຂົ້າກາຍເຂດເດັດຂາດ(ໝໍປອບໃຈ).

ອີ່ບື້ງ ມຶນຕາພໍຮີບຮີ່ ລັກແນມເບິ່ງໝໍຈະເຮັດຫຍັງ?

ໝໍ ໂລດຜ້າສະໂລ່ງລົງຈໍາຕິນ, ນາງມາບເຫັນທ່ອນ…ຂອງໝໍ ທັງໃຫຍ່,ຍາວ,ດຳຄຶກລຶກ ຄຽນດ້ວຍຝ້າຍຂາວກ່ານເຄິກເລິກ ປານທະຫານຟຣັງໃສ່ໝວກເຫຼັກ ໃນສະໄໝສົງຄາມຮຸກຮານລາວ.

ປ່າໂທ່…!!! ອິ່ພໍ່ກູ. ຜົວໂຕເອງທຽບບໍ່ຕິດເລີຍ..ໃຄແດ່ແຕ່ມີຟ້າຍມົງຄຸນຄຽນຄໍໄວ້ແລ້ວ (ນາງນຶກຢ້ານ ແຕ່ໝັ້ນໃຈນຳເສັ້ນຝ້າຍຂາວເຫຼືອເກີນ).

ໝໍ ຄ່ອຍຕູດໆຕິນສີ້ນຂຶ້ນມາໄວ້ກາງຂາ ເພື່ອຢັ້ງໃຈອີ່ບື້ງ,

> ປ້າ…..ໂທ່…!!!

ສອງລຳຂາຂອງ ອີ່ງບຶ້ງ ກົມສ້ວຍຂາວອູດລູດປານທ່ອນຢວກ,ມີຂົນດຳອ່ອນໆຢາຍຫ່າງໆລາຍວະຢຸ້ຍຢູ່ຕາມລຳຂາ,

> ມັນຊ່າງເກີດມາຖືກສະເປັກແທ້ເດ່…

ໝໍ ກັ້ນໃຈເອົາມືຫຼູບຄໍາໄປມາສອງລຳຂາ,ສັງເກດເບິ່ງໃບໜ້າຂອງ ອີ່ບື້ງເລີ່ມແດງຂຶ້ນ(ໝໍຮູ້ວ່າ ອີ່ບຶ້ງ ເລີ່ມເກີດອາລົມ).

ຕອນນີ້ ໝໍ ພໍຢາກໂດດຄຸມ,ຍີຍ້ອງໃຫ້ສົມໃຈ ແຕ່ກໍ່ກົວວ່າ ອິ່ບຶ້ງ ຍັງບໍ່ພ້ອມ ແລ້ວຈະໄດ້ຂຶ້ນສານ ແລະໄດ້ນອນຂຸກດ.

ໝໍ ຍົກຂາຂ້າມຂາຂອງ ອີ່ບື້ງ, ເອົາຮ່າງຄີງຂອງຕົນກວມຮ່າງຄີງຂອງອີ່ບື້ງເຮັດໂຢ່ງໂຢ້ຢູ່.

> ຕັ້ງໃຈນະໝໍຈະລອງອ່ອຍຢູ່ຂ້າງນອກລອງເບິ່ງກ່ອນບາງເທື່ອມັນອອກມາເອງ. ຕິດຕາມຕອນຕໍ່ໄປ......

ເລົ່າໂດຍ: ວິສະນຸ ທ່າບົກ

ປະພັນໂດຍ: ພັນທະຫົວໃຈ