ເສັ້ນທາງແຫ່ງຄວາມຝັນ ບົນຖະໜົນປູຄອນກຼີດ ແລະ ຫ້ອງແອເຢັນໆ ແມ່ນເປົ້າໝາຍຂອງຄົນເດີນດິນ....ທີ່ມີຄວາມຢາກໄດ້, ຢາກເຫັນ,ຢາກລອງ  ຈຶ່ງຈຳເປັນຕ້ອງພັດພາກຈາກບ້ານປ່າພູເຂົາລົງສູ່ຕົວເມືອງໃຫຍ່ແສງສີ ທີ່ຄິດວ່າໜ້າຈະສະດວກສະບາຍ, ໄປໃສມາໃສມີລົດມີລານຂີ່, ໄດ້ກິນຂອງດີໆແຊບໆ ບໍ່ຕ້ອງຕາບແດດຕາບຝົນ ບໍ່ຕ້ອງເຂົ້າປ່າຫາໜໍ່ເກັບຜັກ ຢາກໄດ້ຫຍັງຢາກກິນຫຍັງກໍ່ໄປຕະຫຼາດ ຢາກມ່ວນຢາກຊື່ນກໍ່ຕ້ອງເຂົ້າຮ້ານເຂົ້າເທັກເຂົ້າບາ ດື່ມເບຍ ຫຼື ຈອນນີ ບໍ່ຕ້ອງຕັ້ງວົງກິນເຫຼົ້າຂາວ ເຫຼົ້າໄຫ....ໂອ໋ຍ! ອານິຈາ...ຊີວິດນໍ ຊີວິດ ເວນກຳ ເວນກຳ ມາເຖິງວັນນີ້ ກໍ່ປະມານ 8 ປີ ກວ່າແລ້ວແຕ່ຍັງຫາຍໃຈບໍ່ເຕັມປອດຈັກເທື່ອມາເປັນມະນຸດເງິນເດືອນໝົດເດືອນໝົດເງິນ, ຊິກິນກໍ່ຕ້ອງຄິດວ່າເງິນຄຸ້ມບໍ ມີສານພິດບໍ ຊິຂີ້ຊິຍ່ຽວກໍ່ຕ້ອງຈ່າຍເງິນ ເຮືອນຢູ່ເຮືອນຄົວຄ່ານຳ້ຄ່າໄຟກໍ່ໃຊ້ເງິນ ຊິໄປຊິມາກໍ່ຕ້ອງລະວັງລົດຕຳແນມຊ້າຍຍັງບໍ່ທັນຫຼຽວເບິ່ງຂວາກໍ່ມີຜູ້ບີດແກປີດ!ໆ!ໆ!ໆ!! ຈົນບໍ່ຮູ້ຊິໄປທາງໃດ ແຕ່ລະຄົນກົ້ມໜ້າກົ້ມຕາດິ້ນຮົນເພື່ອຄວາມຢູ່ລອດ ຈົນບໍ່ມີໃຜສົນນຳໃຜບໍ່ມີໃຜຈັກໃຜ ທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງບໍ່ມີຄຳວ່າຂອງຕ້ອນຂອງຝາກຊ່ວຍເຫຼືອເຊິ່ງກັນ ແລະ ກັນ ຖ້າມີເງິນ ກໍ່ມີເພື່ອນ ແລະ ຂອງຢູ່ຂອງໃຊ້ . ເຈັບໄຂ້ໄດ້ປ່ວຍບໍ່ມີຮອດຜູ້ດູແລ ແມ່ນແຕ່ໄປຫາໝໍຢູ່ໂຮງໝໍກໍ່ໃສ່ແຕ່ນຳ້ເກືອ ບໍ່ມີເບິ່ງແຍງກັນ ຖ້າຜູ້ມີເງິນຈ້າງໝໍພິເສດ ຫຼື ຫ້ອງ vipກໍ່ໃຄແດ່.............ແນມເບີ່ງຖົງນຳ້ເກືອຢົດເທື່ອລະຢົດປົນກັບນຳ້ຕາເທື່ອລະຢົດທີ່ຕົກລົງມາປົນເປື້ນໝອນເກົ່າໆ ແສນຄິດຮອດບ້ານເຫຼືອເກີນ, ຢາກກັບບ້ານເຫຼືອເກີນ, ຢາກກິນນຳ້ຮ້ອນທີ່ແມ່ຕົ້ມໃຫ້ກິນ, ຢາກໃຫ້ພໍ່ມາລູບຫົວ ແລະ ຖາມວ່າເປັນຫຍັງູລູກໃຄແດ່ລະບໍ ຢາກກິນຕົ້ມໄກ່ ຫຼື ກ້ອຍປາພໍ່ຊິຫາໃຫ້ ແຕ່ວັນນີ້ແນມບິ່ງແພດານກັບພັດລົມແທນໜ້າພໍ່ໜ້າແມ່............ ໂອ໋ຍ!   ຢາກກັບບ້ານເຫຼືອເກີນ