ຄົນເຮົາມີເກີດກໍຕ້ອງມີຕາຍ...ເກີດມາກໍຕ້ອງມີການພົວພັນກັນ,

ມີສັງຄົມຂອງໃຜມັນ...ລະອັນຄຳວ່າພົວພັນກັນນິແຫລະທີ່ເຮັດໃຫ້ເກີດມີຄວາມສະຫນິດສະຫນົມກັນ...

ບໍ່ວ່າຈະໃນຖານະພໍ່ແມ່ພີ່ນ້ອງ, ຫມູ່ເພື່ອນ ຫລື ຊູ້ແຟນ...ເກີດມີຄວາມຮັກ ແລະ ຄວາມຊັງ

ປົນເປກັນໄປໃນສັງຄົມ...ແຕ່ເຮົາເຄີຍຕັ້ງຄຳຖາມກັບໂຕເອງບໍ່ວ່າການທີ່ເຮົາຈະ

ປັກໃຈຮັກໃຜຜູ້ຫນຶ່ງສຸດຫົວໃຈນັ້ນ,ເຮົາຄວນເຜື່ອໃຈໄວ້ແນ່ ເຜື່ອໃຈຕັ້ງຮັບກັບການຜິດຫວັງ, ກັບການ

ສູນເສຍ: ບໍ່ວ່າຈະເປັນການເລີກລາຢ່າຮ້າງ ຫລື ລົ້ມຫາຍຕາຍຈາກ

ທີ່ອາດຈະເກີດຂີ້ນໃນອະນາຄົດທີ່ບໍ່ມີໃຜຮູ້ວ່າຈະເກີດຫຍັງຂຶ້ນ.ເປັນທີ່ຮູ້ກັນດີຢູ່ແລ້ວວ່າ ການເກີດການຕາຍ

ມັນເປັນສິ່ງທີ່ທຳມະຊາດກຳນົດ ບໍ່ມີໃຜທີ່ຈະຝືນກົດເຫລັກຂອງທຳມະຊາດນີ້ໄດ້ ແຕ່ເຮົາຈະເຮັດຈັ່ງໃດ,

ຈະວາງໂຕຈັ່ງໃດ ແລະ ຈະດຳລົງຊີວິດຢູ່ໄດ້ຈັ່ງໃດ ຖ້າມື້ໃດມື້ຫນຶ່ງຄົນທີ່ເຮົາຮັກທີ່ສຸດ, ຮັກສຸດອົກສຸດໃຈ

ເຂົາໄດ້ຈາກເຮົາໄປໂດຍບໍ່ມີວັນກັບຄືນມາຫາເຮົາ ບໍ່ວ່າເຮົາຈະຮ້ອງຂໍອ້ອນວອນ

ຮ້ອງໄຫ້ເສຍອົກເສຍໃຈຈົນໃຈຈະຂາດ ເພື່ອພຽງແຕ່ຂໍໃຫ້ໄດ້ເຂົາກັບມາໃຊ້ຊີວິດຮ່ວມກັນຄືເກົ່າ

ແຕ່ມັນບໍ່ມີທາງເປັນຄວາມຈິງໄດ້ເລີຍ...ສະນັ້ນ ຖ້າມັນເກີດຂຶ້ນກັບໂຕເຮົາແທ້ ເຮົາຕ້ອງໄດ້ທຳໃຈ

ຍອມຮັບຄວາມຈິງ ແລະຕັ້ງຮັບກັບສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນ...ແລະຖ້າເຮົາສາມາດກ້າວຜ່ານຄວາມເຈັບປວດນີ້ໄດ້

ເຮົາກໍຈະມີຫົວໃຈທີ່ແຂງແຮງຂຶ້ນ ແລະສາມາດເກັບເຂົາຄົນນັ້ນໄວ້ເປັນຄວາມຊົງຈຳທີ່ດີ ບໍ່ແມ່ນເຈັບປວດ ຫລື

ຮ້ອງໄຫ້ ເມື່ອຄິດເຖິງເຂົາ.