ນັ່ງເຮັດວຽກໄປໆ ມາໆ! ກະເລີຍມີຄຳຖາມອອກມາວ່າ ເອ໋! ເປັນຫຍັງຈິ່ງມີການ ຄິດຮອດ!

ມັນກໍ່ເປັນເລື່ອງແປກ ທີ່ມະນຸດມະນາ ຫຼື ແມ່ນແຕ່ສັດກະວ່າໄດ້! ທີ່ຈະມີຄວາມສາມາດໃນການ ຈົດຈຳ ບັດດາອາດິດ ທີ່ເປັນການຊ່ວຍເຕື່ອນສະຕິ, ຊ່ວຍໃຫ້ຫວນຄິດຫາ ຄວາມຮູ້ສຶກອັນດີໆ ແລະ ບົດຮຽນຕ່າງທີ່ຜ່ານມາ! ການຄິດຮອດທີ່ມີຄວາມສຸກທີ່ສຸດ ແມ່ນເປັນການ ຄິດຮອດ ອາດິດ ທີ່ຕົນເອງ ອາດຈະໄດ້ສຳພັດ ດ້ວຍປະສົບການ ອັນທີ່ປະທັບໃຈ! ໂດຍສະເພາະ ແມ່ນເລື່ອງ ຄວາມຮັກ! ຫຼາຍຄົນຕ້ອງມີປະສົບການນີ້ແນ່ນອນ! 

ຄິດຮອດຄວາມຮັກໄວມັດທະຍົມ: ອັນນີ້ກໍ່ແມ່ນອີກຄວາມຄຳນຶງທີ່ ຫວານແວວ ແລະ ໄຮ້ດຽງສາກໍ່ວ່າໄດ້! ຄວາມຮັກ ຫຼື ການແອບຮັກ ໃຜບາງຄົນໃນໄວຮຽນມັດທະຍົມ ຖືໄດ້ວ່າເປັນອີກລົດຊາດ ຫຼື ອະທະລົດ ທີ່ເຕີມແຕ່ງ ໃຫ້ການໄປຮ່ຳໄປຮຽນ ແຕ່ລະມື້ ເຕັມໄປດ້ວຍ ສີສັນ ແລະ ດອກໄມ້! ຄວາມຮັກຊ່ວງນີ້ ບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງສະໜິດ ຕິດແໜ້ນ ຫຼື ຕ້ອງໄດ້ເປັນແຟນກັນດ໋ອກ! ພຽງໄດ້ແອບຮັກ, ມີຄົນເຢີ້ຍໃສ່ ກະເຮັດໃຫ້ມັນໜ້າແດງແລ້ວ! ອັນນີ້ເວົ້າຕອນສະໄໝຂອງຕົນເອງ! ແຕ່ກະບໍ່ຮູ້ວ່າ ສະໄໝນີ້. ເດັກນ້ອຍມັນຕິດຈະຫຼວດປານໃດແລ້ວ!

ຄິດຮອດຄວາມຮັກໄວມະຫາໄລ: ອັນນີ້ຖືໄດ້ວ່າ ເປັນຄວາມຮັກທີ່ຂ້ອນຂ້າງຈະເປັນທາງການ, ມີການເອົາໃຈໃສ່ ແລະ ລົດຊາດ ທີ່ລຶກຊຶ້ງ! ເພາະຕ່າງຄົນກໍ່ບັນລຸນິຕິພາວະ, ໃຫຍ່ກ້າໜ້າບານ, ກ້າສ່ຽງ ແລະ ກ້າພະຈົນໄພ! ເວົ້າມາຮອດນີ້ ກະຄິດຮອດ ອະດີດເດ໋! ບໍ່ຮູ້ວ່າຜູ້ທີ່ກຳລັງອ່ານ ຢູ່ນີ້ກະມີອະດີດ ທີ່ຫວານຊືນຕອນມະຫາໄລ ຢູ່ວະ? ຜູ້ຂຽນນີ້ກະບໍ່ໄດ້ມີອາດິດຫຼາກຫຼາຍຕອນຮຽນມະຫາໄລ ແຕ່ວ່າຄິດຮອດຍາມໃດ ກະອົດອົມຍີ້ມບໍ່ໄດ້! ຄິດຮອດລະມີຄວາມຄຶກຄັກ ຢາກກັບໄປ ຮຽນດົງໂດກອີກຄັ້ງ!

ແລ້ວທ່ານເດ! ຄິດຮອດຫຍັງແດ່ນໍ້?