ບາບໄລ່ເວນທັນ
ນະມຸ ອະມິຕະ ພຸດສຸ! ນະມຸ ອະມິຕະ ພຸດສຸ! ໂອພະຜູ້ເປັນເຈົ້າຜູ້ສັກສິດ
ຍາທ່ານ ອົງໜຶ່ງ ສູດມົນພາວະນາ ຢູ່ໃນຫ້ອງອາຫານນ້ອຍໆແຫ່ງໜຶ່ງໃກ້ໆກັບຕົວເມືອງນາກອຍຢາ. ເພິ່ນໄດ້ມາຢຸດພັກຢູ່ທີ່ນີ້ເພື່ອສັນຈັງຫັນ. ແຕ່ວ່າໃຜໆກໍ່ບໍ່ສົນໃຈກັບເພິ່ນ ແລະ ບໍ່ມີໃຜມາຖາມເພິ່ນເລີຍວ່າຕ້ອງການຫຍັງ, ແຕ່ຍາທ່ານກໍ່ຍັງສະຫງົບຈິດໃຈຄອຍຖ້າຕໍ່ໄປ.
ຍາທ່ານເປັນຄົນນ້ອຍຕໍ່າ ແຖຫົວມີໃບໜ້າແຈ່ມໃສ ແລະ ສະຫງ່າອັນສະແດງເຖິງຄວາມມີເມດຕາຈິດຢ່າງສູງສົ່ງ.
ຢູ່ໂຕະໃກ້ທ່ານກໍ່ມີ ໂຣນິນ ອັດສະວິນເດີນດ່ຽວຄົນໜຶ່ງນັ່ງຢູ່, ທີ່ປະເທດຍີ່ປຸ່ນສະໄໝເກົ່ານັ້ນມີນັກຮົບເດີນດ່ຽວ ຊຶ່ງເອີ້ນວ່າ: ອັດສະວິນ ເດີນດ່ຽວໄປທົ່ວປະເທດຍີ່ປຸ່ນເພື່ອຊອກຫາປະຈົນໄພ. ພາສາຍີ່ປຸ່ນສົມທຽບພວກນີ້ໃສ່ຄື້ນຟອງຍວກຍູ້ຂອງທະເລ.
ເຂົາຄົນນັ້ນເປັນຄົນໃຫຍ່ກຶດອາລົມຮ້ອນແຕ່ກໍ່ມີໃບໜ້າແຫ່ວເຊັ່ນກັນ. ແຕ່ກໍ່ບໍ່ແມ່ນແຫ່ວຍ້ອນສະມາທິຈິດໃຈສູດມົນພາວະນາດອກຫວາ. ເຂົາແຫ່ວຍ້ອນຄວາມທຸກຍາກກາກກຳຂອງເຂົາຕ່າງຫາກ.
ໂຣນິນຄົນນີ້ກໍ່ມາພັກເຊົາເຮືອນແຮມນີ້ເຊັ່ນກັນ. ເຂົາອົດບໍ່ລົນທົນບໍ່ໄດ້ຈຶ່ງຕົບມືຂຶ້ນເພື່ອຮຽກເອົາອາຫານ. ມີສຽງຕອບມາແຕ່ໄກແລ້ວຄົນຮັບໃຊ້ກໍ່ມາປະກົດຕົວພ້ອມທັງອາຫານ. ນາງຄົນຮັບໃຊ້ລັ່ງເລໃຈເພາະບໍ່ຮູ້ວ່າຈະເອົາໃຫ້ໃຜກ່ອນ ຍາທ່ານຈຶ່ງເວົ້າຂຶ້ນວ່າ:
- ໃຫ້ອັດສະວິນກ່ອນ ເພາະເພິ່ນມາຖ້າກ່ອນອັດຕະມາ ແລະ ເພິ່ນອາດຈະມີວຽກຟ້າວກ່ອນ ອັດຕະມາ.
- ບໍ່ ຂະນ້ອຍ! ໃຫ້ຍາທ່ານສັນກ່ອນ ສ່ວນຂະນ້ອຍທີ່ເປັນອັດສະວິນອະນາຖາ ກິນຕາມຫຼັງກະ ໄດ້. ທັງສອງໃຜໆກໍ່ຍາດກັນສະແດງມາລະຍາດ ຈົນໃນທີ່ສຸດກໍ່ໄປເຖິງການຮູ້ຈັກຮັກແກ່ນ ກັນ.
- ຂະນ້ອຍຊື່ວ່າ: ຕະຍິມະ ສຸເມະ ຈະເດີນທາງໄປນະຄອນກຽວໂຕ ທາງເບື້ອງທະເລໂຕໄກ ໂດ.
ໃນທີ່ສຸດທັງສອງກໍ່ຮູ້ວ່າຕ່າງຄົນຕ່າງຈະເດີນທາງໄປນະຄອນກຽວໂຕ ແລະ ຈະໃຊ້ເສັ້ນທາງເບື້ອງທະເລສາຍດຽວກັນ. ເມື່ອເປັນເຊັ່ນນັ້ນ ເລື່ອງຫຍັງຕ່າງຄົນຕ່າງໄປທາງທີ່ດີແໜງເດີນທາງໄປຮ່ວມກັນດ້ວຍກັນຈະດີກວ່າ.
ທັງສອງກໍ່ບໍ່ໃຜມີເຂົ້າຂອງໜັກໜ່ວງຫຍັງເລີຍ. ໂຣນິນ ນອກຈາກມີດາບສະມູໄລສອງດວງແລ້ວກໍ່ບໍ່ສົມບັດຫຍັງພໍຈະເປັນຫາບ. ສ່ວນຍາທ່ານນັ້ນມີແຕ່ພົກນ້ອຍພົກດຽວ.
ເມື່ອເດີນທາງໄປຮ່ວມກັນທັງສອງຍິ່ງຮູ້ຈິດໃຈ, ຮູ້ນິໄສໃຈຄໍເຊິ່ງກັນ ແລະ ກັນພ້ອມທັງຖືກວາດສະໜາກັນ. ການແລກປ່ຽນບົດຮຽນຊີວິດນຳກັນ, ບັນຍາກາດເປັນກັນເອງ ແລະ ຊື່ນບານເຮັດໃຫ້ລືມຄວາມອິດເມື່ອຍ.
ຈະມີຫຍັງໄປກວ່າຄວາມເຊື່ອໝັ້ນ ແລະ ໄວ້ອົກໄວ້ໃຈກັນເພື່ອເປັນເພື່ອນສະໜິດມິດສະໜົມກັນ. ຕາມເສັ້ນທາງ ທີ່ຍາວໄກນັ້ນ ມີຫຼາຍສິ່ງຫຼາຍແນວເປັນຕາໜ້າເບິ່ງໜ້າຊົມ. ມີຄົນເດີນທາງສວນສົນກັນໄປມາ ຈັກໜ້ອຍກໍ່ພົບເຈົ້າຫົວອັດສະວິນເດີນທາງໄປຮ່ວມກັນ ຈັກໜ້ອຍກໍ່ມີຍິງໜຸ່ມຊາວໜຸ່ມພາ ກັນໄປວັດເພື່ອຕັກບາດຍາດນ້ຳ ແລະ ອີກຈັກໜ້ອຍກໍ່ພົບເຫັນຂະບວນແຫ່ໄດມີໂອະ( ຂຸນນາງ ) ຜ່ານໄປໂດຍທີ່ເຫັນເພິ່ນໃສ່ເຄື່ອງທົງທີ່ມີລາຄາແພງຂີ່ມ້າຕົວງາມໆເຊິ່ງເອ້ຍ້ອງເຕັມຍົດ, ມີຂ້ອຍຍິງຂ້ອຍຊາຍແຫ່ແຫນໄປພ້ອມ. ຂະບວນແຫ່ຜ່ານໄປສິ່ງໃໝ່ໆກໍ່ປະກົດໃຫ້ເຫັນເຊັ່ນ: ບັນດານັກປາດ, ນັກແຕ່ງ, ນັກກະວີ ພາກັນນັ່ງຊົງຄວາມຄິດເພື່ອຊົມທຳມະຊາດ ພ້ອມທັງມີນັກແຕ້ມຈິດຕະກອນສີມືດີເດັ່ນ ມາຖ່າຍທອດເອົາພາບທຳມະຊາດເຫຼົ່ານີ້ໄວ້ດ້ວຍ.
ຕົກມື້ໃໝ່ມາອັດສະວິນກໍ່ເລີຍເລີ່ມເລົ່າເລື່ອງພະຈົນໄພຂອງຕົນສະໄໝເປັນທະຫານຮັບໃຊ້ພວກທ້າວຂຸນມຸນນາຍ. ເມື່ອໄດ້ຍິນເຊັ່ນນັ້ນ ຍາທ່ານເລີຍຕຳນິວ່າ: ເປັນຫຍັງຈຶ່ງເອົາຊີວິດຂອງຕົນໄປແລກກັບຄວາມຕາຍ ແລະ ຄວາມທຸກໂສກຂອງຄົນອື່ນ. ເກີດເປັນຄົນບໍ່ຄວນສ້າງຄວາມເດືອດຮ້ອນໃຫ້ແກ່ສັດຕະວະໂລກທັງປວງ.
ຍາທ່ານຢຸດເຊົາເພື່ອພຶມພຳຄຳສູດມົນພາວະນາຂອງເພິ່ນ “ ນະມຸ ອະມິຕະ ພຸດສຸ - ນະມຸ ອະມິຕະ ພຸດສຸ ” ແລ້ວເລີຍເລົ່າເລື່ອງຂອງກະສັດອິນເດຍສູ່ອັດສະວິນເດີນດ່ຽວ ຟັງວ່າ: “ ແຕ່ກີ້ແຕ່ກ່ອນມີກະສັດຂອງອິນເດຍພະອົງໜຶ່ງ ເຊິ່ງໄດ້ແມ່ຮ້າງມາເປັນມະເຫສີ ວັນໜຶ່ງຍິງຄົນດັ່ງກ່າວກໍ່ເລີຍກະທຳບາບແກ່ພະອົງ ໂດຍໃຫ້ຄົນມາຈັບເອົາພະອົງໄປເຈາະຕາ ເຖິງປານນັ້ນກະສັດອົງນັ້ນຍັບອະໄພຍະໂທດໃຫ້ຍິງຄົນຮ້າຍຄົນນັ້ນດ້ວຍຄະຕິທີ່ວ່າ: “ ຖ້າຫາກດັບຄວາມແຄ້ນດ້ວຍຄວາມແຄ້ນ ແລ້ວເຫດສັນໃດຄວາມແຄ້ນຈຶ່ງຈະສິ້ນສຸດລົງໄດ້...? ”
ຫຼາຍວັນຜ່ານມາ ຄວາມສະໜິດສະໜົມກົມກຽວກັນກໍ່ເພີ່ມທະວີຂຶ້ນຈົນບໍ່ມີຫຍັງເລີຍ ທີ່ຈະເວົ້າໄດ້ວ່າເປັນຄວາມລັບລະຫວ່າງຄົນທັງສອງ.
- ເຈົ້າຮູ້ບໍ່ວ່າ ພົກຂອງຂ້ອຍນີ້ແມ່ນຫຍັງ? ຍາທ່ານຖາມຂຶ້ນ.
- ບໍ່ ບໍ່ຮູ້ຈັກດອກ, ແມ່ນຫຍັງວິເສດວິໂສແທ້ຫວະ ?
- ວິເສດແທ້.
- ແມ່ນແພທີ່ໄດ້ມາຈາກການຂໍທານນັ້ນບໍ່ ?
- ບໍ່ແມ່ນ.
- ຄັນຊັ້ນກໍ່ແມ່ນໜັງສືຄຳພີຂອງພະພຸດທະເຈົ້າ.
- ບໍ່ແມ່ນຄືກັນ.
ອັດສະວິນເດີນດ່ຽວຢາກຈະເວົ້າຂຶ້ນວ່າ ແມ່ນແຂ້ວຂອງພະພຸດທະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນແລ້ວ ແຕ່ເຂົາ ກໍ່ບໍ່ເວົ້າເພາະມັນຕະລົົກໂພດ.
ຢູ່ໃນຜ້າຂີ້ຮ້າຍນີ້ມີເງິນຢູ່ 200 ຝັກ. ໂຣນິນຫົວກາກຂຶ້ນທັນທີ ພ້ອມທັງເວົ້າວ່າ: ຍາທ່ານຕະ ລົກຫວະ ? ຄັນຍາທ່ານມີເງິນຫຼາຍປານນັ້ນຊິໄປຂໍທານເຮັດຫຍັງ ແຕ່ລະມື້ຍາທ່ານກໍ່ໃສ່ຜ້າສະບົງແລະ ຜ້າຄຸມໃໝ່ໆລະຕິ ແລະ ຈະພາໄປນອນເຮືອນແຮມແບບຂີ້ທຸກນັ້ນເຮັດຫຍັງ. ພາກັນໄປເອົາເຄຫາອັນງົດງາມ, ມີອາຫານດີໆຈະບໍ່ດີກວ່າບໍ່ ?
ບໍ່ ບໍ່ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຕະລົກ. ໃນພົກນີ້ມີເງິນຢູ່ 200 ຝັກແທ້.ແຕ່ບໍ່ແມ່ນເງິນທີ່ຕ້ອງຈ່າຍທົ່ວທີບ, ດຽວນີ້ເຈົ້າກໍ່ເປັນເພື່ອນກັບຂ້ອຍແລ້ວຂ້ອຍຈະບໍ່ປິດບັງຫຍັງຕໍ່ເຈົ້າເລີຍ. ເລື່ອງຂອງມັນເປັນດັ່ງນີ້: ວັນໜຶ່ງອັດຕະມາໄດ້ຈາກໂອໂມຣິ ໄປສູ່ວັດອິຄາມິ ບາງເທື່ອເຈົ້າເຄີຍເຫັນແລ້ວບໍ່ຮູ້ ນະທີ່ນັ້ນທຳມະຊາດປະກົດວ່າສວຍສົດງົດງາມເປັນຮົ່ມເຢັນດີ, ອາກາດສົດຊື່ນ, ເວລານັ້ນມີສຽງລະຄັງຫຼວງແລ້ວສະນິກກະຊົນທັງຫຼາຍເລີຍພາກັນຫຼັ່ງມາເອົາສິນຟັງທຳຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ, ອັດຕະມາຮູ້ສຶກເປັນໜີ້ບຸນຄຸນພະພຸດທະເຈົ້າຈຶ່ງປະຕິຍານວ່າ: ຈະອຸດທິດຊີວິດນີ້ເພື່ອຈະສ້າງພະພຸດທະຮູບທອງອົງຫຼວງ ແລະ ງົດງາມໄດ້. ຈາກນັ້ນ ອັດຕະມາກໍ່ເດີນເລາະໄປທົ່ວທຸກແຫ່ງຂອງປະເທດຍີ່ປຸ່ນເພື່ອບິນພະບາດແຜ່ເງິນໃຫ້ພຽງພໍ.ດຽວນີ້ອັດຕະມາໄປກຽວໂຕເພື່ອຈະຊອກຫາຊ່າງທີ່ມີສີມືດີໆມາຫຼໍ່ພະພຸດທະຮູບອົງທີ່ວ່ານັ້ນ.
ເວົ້າມາຮອດນີ້ດວງຕາທັງຄູ່ຂອງທ່ານໃສຂຶ້ນທັນທີ ແລະ ໜ້າກໍ່ຊື່ນຂຶ້ນເຊັ່ນດຽວກັນ ເພາະມອງເຫັນພະພຸດທະຮູບອົງນັ້ນຢູ່ໃນຄວາມສຳນຶກຂອງຕົນໄວ້ກ່ອນແລ້ວ.
ຈະເປັນພະພຸດທະຮູບນັ່ງເທິງດອກບົວຫຼວງ ໃນຊົງຂັດຕະໝາດ, ຍົກມືຂວາຂຶ້ນພຽງບ່າ ແລະ ປິ່ຝາມືເບື້ອງໜ້າສະແດງເຖິງຄວາມຜາບມານ, ທີ່ໜ້າຜາກຈະມີເມັດແຫງຍານ ແລະ ຮີມສົບຈະມີຮອຍຍິ້ມບາງໆນີ້ແລ້ວ. ເຈົ້າເຂົ້າໃຈບໍ່ວ່າເປັນຫຍັງອັດຕະມາຈຶ່ງປະຄັບປະຄອງພົກນ້ອຍນີ້ໄວ້ໃຫ້ດີ ແລະ ເປັນການຕະລົກໄປນຳ ຍາທ່ານເລີຍຍົກຄຳສອນເກົ່າບົດໜຶ່ງເວົ້າສູ່ຟັງ.
- ໃຜຖືສົມບັດຖືອັນຕະລາຍໄປພ້ອມ ແຕ່ກັບອັດສະວິນຄືເຈົ້າອັດຕະມາບໍ່ຢ້ານຫຍັງເລີຍ.
ຕະຍິມະ ສຸເມະ ກົ້ມຫົວຮັບຮອງ ແຕ່ວ່າທ່າທາງຂອງເຂົາບໍ່ໄດ້ສະແດງຕອບຕາມຄວາມໄວ້ເນື້ອເຊື່ອໃຈຂອງຍາທ່ານເລີຍ. ໜ້າຕາເຂົາມີສີປ່ຽນແປງ ແລະ ເຂົາເອງກໍ່ຄ່ອຍໆເອົາຕົວຫ່າງຍາທ່ານອົງນັ້ນ, ເຂົາຍ່າງໄວເຂົ້າກວ່າເດີມໄກຈາກຍາທ່ານ, ໜ້າຜາກຂອງເຂົາເປັນເສັ້ນສົນເຂົາໃຊ້ຄວາມຄິດຢ່າງໜັກ.
- ກູເຄີຍເອົາຊີວິດເປັນເດີມພັນເວລາຮັບໃຊ້ເຈົ້ານາຍຈະແມ່ນຂັ້ນໃຫຍ່ ຫຼື ຂັ້ນນ້ອຍກໍ່ຕາມ, ກູກໍ່ຮັບໃຊ້ດ້ວຍຄວາມສັດຊື່ສຸດຈະຫຼິດ ແຕ່ກູກໍ່ບໍ່ເຄີຍໄດ້ມີເງິນມີຄຳສໍ່າສ້ຽວໜຶ່ງຂອງພະຂີ້ກາກໂຕນີ້. ໃນທີ່ສຸດກູກໍ່ກາຍເປັນຄົນພະເນຈອນຂາດທີ່ເພິ່ງພາອາໄສ, ບັດນີ້ກູທຸກຍາກເຖົ້າແກ່ ແລະ ອາຍຸກໍ່ເຖິງ 40 ປີແລ້ວ.
ເຂົາຫາຍໃຈ ແລະ ຈົ່ມພຶມພຳອີກວ່າ:
- ບັດນີ້ກູບໍ່ມີນາຍ, ບໍ່ມີທີ່ເພິ່ງ ແລະ ກໍ່ບໍ່ສາມາດໄດ້ນາຍອີກເລີຍ. ຫາກກູໄດ້ເງິນພົກນີ້ຈັກໜ້ອຍໜຶ່ງກໍ່ຍັງໄຄແດ່ ແຕ່ຄູບາຕາຍຫ່ານີ້ບໍ່ຄິດແດ່ວ່າ ຈະຕ້ອງປັນໃຫ້ກູຈັກໜ້ອຍໜຶ່ງ ແທນທີ່ຈະເອົາໄປສ້າງພະພຸດທະຮູບອັນອັບປີຢ່າງທີ່ວ່າຈົນໝົດ.
ຄວາມຄິດອິດສາລິດສະຫຍາເລີ່ມກໍ່ຕົວຂຶ້ນໃນສະໝອງຂອງເຂົາ. ຈົນມີບາງເທື່ອເຂົາຍັງວອນໃຫ້ຍາທ່ານລືມພົກນັ້ນໄວ້ບ່ອນໃດບ່ອນໜຶ່ງແລ້ວຄວນໃຫ້ເຂົາເປັນຜູ້ເກັບມັນໄດ້ ແລະ ໜີໄປດ້ວຍເງິນດັ່ງກ່າວ.
ບາງເທື່ອເຂົາແຫ່ງເກີດຄວາມຄິດທີ່ຮ້າຍແຮງໄປກວ່ານັ້ນຄືວ່າ:
- ຮວ້າຍ... ຊີວິດນີ້ເກີດມາແກ່ເຈັບຕາຍເທື່ອດຽວ ແລະ ຊີວິດແມ່ນຄວາມຕໍ່ເນື່ອງຂອງ
ຄວາມພະຈົນໄພຮ້າຍແລະດີເທົ່ານັ້ນ, ຕ້ອງຮູ້ກຳກາລະໂອກາດຕິ ຫຼື ຕ້ອງສ້າງໂອກາດລະບໍ່...
ຕະຍິມະ ສຸເມະ ຄິດໄປຄິດມາເປັນວັກເປັນວໍ່ານຳແຕ່ພົກເງິນຂອງຍາທ່ານບໍ່ແລ້ວບໍ່ທົ່ວ.ເຂົາປະ
ຕິເສດຄວາມຄິດຮ້າຍ ແລະ ຊົ່ວຊ້າຕ່າງໆ ແຕ່ກໍ່ຊອກວິທີເພື່ອຈະໄດ້ເງິນນັ້ນມາ ໂດຍທີ່ບໍ່ເປັນໂທດເປັນໂພຍ. ສ່ວນຍາທ່ານນັ້ນບໍ່ໄດ້ສັງເກດຫຍັງເລີຍ ແລະກໍ່ບໍ່ໄດ້ສົງໃສຫຍັງ.
ບັດນີ້ທັງສອງໄດ້ເດີນທາງມາເຖິງແຄມອ່າວ ຊຶ່ງເປັນແງ່ໜຶ່ງຂອງທະເລ. ຈະຕ້ອງໄດ້ອາໄສເຮືອຂ້າມໄປສູ່ຝັ່ງເບື້ອງນັ້ນ.
ໃນເຮືອໃບຈະຂ້າມໄປຝັ່ງເບື້ອງນັ້ນມີຄົນໂດຍສານຢູ່ປະມານ 30 ຄົນ.ເວລາຍາທ່ານປີນຂຶ້ນເຮືອດັ່ງກ່າວ ຕີນຂອງທ່ານພະລິດເກືອບຈະຕົກນ້ຳ ເລີຍເຮັດໃຫ້ຕະຍິມະເກີດຄວາມຄິດອອກມາວ່າ: ຈະຕ້ອງກຳຈັດຍາທ່ານນີ້ດ້ວຍວິທີໃດ. ບັດນີ້ຄວາມຫງໍ່າຮ້າຍຂອງເຂົາແກ່ຂຶ້ນນຳທຸກວິທີ ແລະ ຄວາມໂຫດຫ້ຽມຂອງເຂົາກໍ່ຕາມມາດ້ວຍຈົນວ່າເຂົາຈະຕັດສິນໃຈປະຕິບັດຕາມສັນດານສາໂຫດຂອງເຂົາ.
ຍາທ່ານ ແລະ ອັດສະວິນ ພາກັນນັ່ງຢູ່ທ້າຍເຮືອຫ່າງຈາກເພື່ອນຝູງພໍສົມຄວນ, ພົກອັນລ້ຳເລີດດັ່ງກ່າວຂອງຍາທ່ານໄດ້ປົງໄວ້ລະຫວ່າງກາງ. ເວລາເຮືອແລ່ນໄປດ້ວຍຄວາມໄວພໍສົມຄວນ ແລະ ກະແສລົມແຮງກໍ່ພໍດີເປັນໂອກາດທີ່ ໂຣນິນປະຕິບັດແຜນການຮ້າຍຂອງເຂົາ. ເຂົາເອົາມືຊີ້ໃສ່ປາຕົວງາມໆທີ່ລອຍມາຂ້າງເຮືອ ໂດຍກວັກໃຫ້ຍາທ່ານເບິ່ງນຳ, ເມື່ອຍາທ່ານກະໂຢ້ຕົວກົ້ມເບິ່ງປາເຂົາເລີຍເອົາແຂນສອກດະ ເຮັດໃຫ້ຍາທ່ານປັກຄິດລົງນ້ຳຈົມໄປ ເຂົາປະໃຫ້ເຮືອແລ່ນໄປຄາວໜຶ່ງແລ້ວຈຶ່ງຕາງຕິຮ້ອງອີເລີເປີເສີວ່າ: ຍາທ່ານຕົກລົງນ້ຳຊ່ອຍແດ່. ຊາມຈະປົດໃບເຮືອ ແລະ ຕຸ້ນໃຫ້ເຮືອຢຸດ ເຮືອກໍ່ເລີຍແລ່ນອອກຫ່າງຈາກບ່ອນທີ່ຍາທ່ານຕົກນັ້ນໄປໄກຈົນແນມເກືອບບໍ່ເຫັນ. ທຸກຄົນແນມນຳທະເລດ້ວຍຄວາມເສົ້າສະຫຼົດໃຈ ແຕ່ບໍ່ເຫັນຮ່ອງຮອຍວ່າຍາທ່ານຈະຍັງມີຊີວິດຢູ່ເລີຍ. ໂຣນິນຜູ້ໃຈມານທຳ
ທ່າຈົ່ມທຸກໂສກໄປຕາມໆກັນ ແລະ ພ້ອມທັງຮັບຮູ້ນຳກັນແລ້ວວ່ານີ້ເປັນເຫດຮ້າຍເຊິ່ງບໍ່ມີໃຜເປັນຕົ້ນເຫດເລີຍ.
ພໍເມື່ອຫົວເຮືອຮອດຝັ່ງແລ້ວ ຕະຍິມະ ສຸເມະ ກໍ່ຮີບຫອບເອົາພົກເງິນດັ່ງກ່າວນັ້ນໄປຢ່າງບໍ່ຫຼຽວຫຼັງ.
ບັດນີ້ເຂົາມີເງິນແລ້ວເປັນຈຳນວນຕັ້ງ 200 ຝັກ. ເຂົາຮູ້ຄຸນຄ່າຂອງມັນດີຈຶ່ງຮີບມຸ້ງໜ້າໄປສູ່ນະຄອນກຽວໂຕ ໂດຍໄວ, ນະທີ່ນັ້ນເຂົາໄດ້ປ່ຽນຊື່ເປັນ ທ່ານ ໂຕກູເບະ ແລະ ມີຖານະເປັນພໍ່ຄ້າເຂົ້າໃຫຍ່ຂອງເມືອງນັ້ນ. ບັກນີ້ເຂົາໄດ້ມ້ຽນດາບຂອງເຂົາເອົາເຄື່ອງງາມໆອອກມານຸ່ງ. ກິດຈະການຄ້າຂາຍຂອງເຂົາຂະຫຍາຍຕົວໄວ ແລະ ກວ້າງຂວາງ ເງິນຄຳສົມບັດກໍ່ຫຼັ່ງໄຫຼເຂົ້າມາບໍ່ຂາດ. ເຂົາຕັດສິນໃຈສ້າງຄອບຄົວ ເຊິ່ງບໍ່ເທົ່າໃດກໍ່ເລີຍໄດ້ລູກນ້ອຍຄົນທຳອິດ. ທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງມີຢ່າງພຽງພ້ອມ ແຕ່ເຂົາຮູ້ ສຶກວ່າ ຍັງມີແປ້ວແມງອັນໃດໜຶ່ງຢູ່ໃນຫົວໃຈຂອງເຂົາ, ຫຼອກລວງເຂົາຢູ່ຢ່າງບໍ່ແລ້ວບໍ່ທົ່ວ,ເຂົາຄິດເຫັນພາບແຫ່ງໂທດກຳອັນຊົ່ວຊ້າຂອງເຂົາອັນພາໃຫ້ເຂົາມີຖານະ
ອັນລ້ຳລວຍຢ່າງນີ້. ແຕ່ເວລາທີ່ເຂົາຄິດເຫັນເລື່ອງເກົ່າເລື່ອງຫຼັງຂອງເຂົາຂຶ້ນມາ ເຂົາກໍ່ຮີບບຸກບືນ
ໃສ່ທຸລະກິດຂອງເຂົາເພື່ອໃຫ້ລືມມັນ.ເຂົາຍິ່ງບຸກບືນເທົ່າໃດເງິນຄຳກໍ່ຫຼັ່ງໄຫຼເຂົ້າມາຫາເຂົາຊັກໄຊ້. ເມື່ອໄດ້ເງິນຄຳຫຼາຍກໍ່ຍິ່ງເຮັດໃຫ້ເຂົາບໍ່ລືມການກະທຳທີ່ຕໍ່າຊ້າຂອງເຂົາ.
ສາມປີຕໍ່ໄປເຂົາຮູ້ສຶກອິດເມື່ອຍແລະຕ້ອງພັກຜ່ອນເປັນຍ່ານຄາວຈຶ່ງຕົກລົງຊື້ເຮືອນຫຼັງງາມທີ່ມີອຸທິຍານອ້ອມຮອບ, ມີໜອງນ້ຳ, ມີນ້ຳບໍ່ ແລະ ຫີນຜາເປັນທີ່ພັກຜ່ອນຂອງເຂົາ.
ສະຖານທີ່ ແລະ ເຮືອນຊານຂອງເຂົາຈະງາມປານໃດແຕ່ຈິດໃຈຂອງເຂົາກໍ່ບໍ່ສາມາດສະຫງົບລົງ
ໄດ້. ຄວາມຄິດເຖິງການກະທຳອັນຕໍ່າຊ້າຂອງເຂົາມາຫຼອກເລັ້ມຢູ່ບໍ່ເຊົາ ເຮັດໃຫ້ເຂົາຄິດກິນແໜງແຄງ
ໃຈຢູ່ບໍ່ຂາດ.
ເພື່ອເປັນການລະດົມກຳລັງໃຈຂອງຕົນ ເຂົາເລີຍຈົ່ມຄຳສຸພາສິດທີ່ເກົ່າແກ່ບົດໜຶ່ງອອກມາວ່າ:
“ ຄວາມອານາຖານັ້ນ ເປັນທີ່ປຶກສາຜູ້ຊົ່ວຮ້າຍ ”. ແລ້ວເຂົາກໍ່ຄິດຕໍ່ “ ໂຊກຊາຕານີ້ຊົ່ວຫຼາຍ ເປັນຫຍັງຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ກູເກີດເປັນຄົນທຸກຍາກ ແມ່ນແຕ່ໂຊກຊາຕານີ້ແຫຼະ ຈຶ່ງຈຳໃຫ້ກູກາຍເປັນນັກປຸ້ນ ແລະ ຄາດຕະກອນ ”.
ແຕ່ຍິ່ງງຄິດຈິດໃຈຂອງເຂົາຍິ່ງວຸ້ນວາຍບໍ່ສະຫງົບເປັນ ແລະ ເມື່ອຕອນກາງຄືນເດືອນແຈ້ງມາເຂົາກໍ່ອອກມາເລາະ ເອົາອາກາດຕາມອຸທິຍານທີ່ຫງຽບສະຫງັດ ແລະ ສວຍງາມຂອງເຂົາ. ທັນໃດນັ້ນເຂົາຮູ້ສຶກວ່າ ມີປະກົດການອັນໃດອັນໜຶ່ງຕ້ອງສາຍຕາຂອງເຂົາເຮັດໃຫ້ເຂົາແນມໄປຫາຕົ້ນແປກໃຫຍ່ ແລະ ຮຽວດົກຕົ້ນໜຶ່ງ. ຮູບຮ່າງຂອງສົງອົງນັ້ນປະກົດອອກມາຄ່ອຍໆແຈ້ງອອກ. ມັນແມ່ນຮູບຮ່າງຂອງຍາທ່ານທີ່ຕາຍດິກນ້ຳນັ້ນເອງ, ໃບໜ້າຂຽວຊ້ຳໃນຕາໂປອອກມາຈາກເບົ້າຕາ. ແຕ່ມັນແມ່ນຍາທ່ານທີ່ຕາຍດິກນ້ຳອີຫຼີແລະອີກຈັກໜ້ອຍປະກົດວ່າເໜັງຕີງຂຶ້ນຍິ້ມຫົວຕໍ່ເຂົາ ເຮັດໃຫ້ເຂົາຢ້ານ ແລະ ສັ່ນໄປໝົດທັງຕົວ. ແຕ່ຄາວໜຶ່ງເຂົາເລີຍຊວາດວ່າເຂົາແມ່ນນັກຮົບເກົ່າຄົນໜຶ່ງທີ່ມີຄວາມກ້າກັ່ນ. ເຂົາຈຶ່ງຮີບແລ່ນໄປດຶງເອົາດາບຂອງເຂົາມາແຕ່ເຮືອນເຂົາກວັດແກວ່ງດາບຟັນຜ່າສັດຕູຂອງເຂົາ. ຈົນໃນທີ່ສຸດແສງສະຫວ່າງຍາມເຊົ້າໄດ້ມາເຖິງເງົາຂອງຍາທ່ານອົງນັ້ນຈຶ່ງໄດ້ຈາງຫາຍໄປ.
ຄືນຕໍ່ມາ ແລະ ຕໍ່ມາກໍ່ເປັນເຊັ່ນດຽວກັນນີ້ທຸກມື້ເຮັດໃຫ້ເຂົາສູ້ກັບເງົາຂອງຍາທ່ານນັ້ນຈົນຮູ້ສຶກອິດອ່ອນໂຮຍແຮງ. ເພື່ອກຳຈັດເຫດຮ້າຍດັ່ງກ່າວເຂົາໄດດ້ສັ່ງໃຫ້ຄົນໄປປ້ຳຕົ້ນແປກນັ້ນຖິ້ມທັນທີ. ແຕ່ວ່າເງົາຂອງພະອົງນັ້ນຊ້ຳພັດໄປປະກົດຢູ່ຕົ້ນໄມ້ໃຫຍ່... ດັ່ງນີ້ຕໍ່ໆໄປຈົນໃນທີ່ສຸດເຂົາກໍ່ເລີຍຕັດສິນໃຈບໍ່ຍອມອອກໄປສວນຂອງເຂົາອີກ. ແຕ່ວ່າເງົາຂອງພະອົງນັ້ນຊ້ຳພັດມາປະກົດຢູ່ໃນຫ້ອງນອນຂອງເຂົາ. ເຮັດໃຫ້ເຂົາໃຈຂວ້າມໃຈຫງາຍ ຈົນໃນທີ່ສຸດເຂົາເລີຍລົ້ມປ່ວຍໜັກ. ເກີດເປັນວັນພັນເປັນມື້ມີແຕ່ຮ້ອງຄາງ: “ ຕາຍ - ຕາຍ. ພະ - ພະ - ບາບ - ບາບ - ໂອບາບ ... ”
ຜູ້ເປັນເມຍໄດ້ໄປເກນເອົານາຍໝໍຜູ້ທີ່ລືຊື່ທັງເມືອງມາປິ່ນປົວຜູ້ເປັນຜົວແຕ່ກໍ່ບໍ່ຫາຍໄດ້.
ສຽງຊ່າລືໄປທົ່ວເມືອງວ່າ: ພໍ່ຄ້າໃຫຍ່ ໂຕກູເບະ ລົ້ມເຈັບໜັກ. ສຽງດັ່ງກ່າວດັງໄປຮອດ
ຫູຂອງຍາທ່ານອົງໜຶ່ງ ທີ່ມີຊື່ສຽງວ່າ ເປັນຄົນທີ່ມີຫູແຈ້ງຕາທິບ ດຳລົງຊີວິດຢູ່ດ້ວຍຄວາຍາກຈົນ ແຕ່ດ້ວຍສິນທຳ. ວັນໜຶ່ງສາວໃຊ້ຂອງໂຕກູເບະ ໄດ້ໄປເວົ້າເລື່ອງລາວໃຫ້ພະອົງທ່ານຟັງ ພະອົງຈຶ່ງສົນໃຈ ແລ້ວຈຶ່ງຂໍມາເບິ່ງອາການຂອງຜູ້ກ່ຽວ.
ເມື່ອ ໂຕກູເບະ ມາບເຫັນຍາທ່ານເຂົ້າມາຫາ ເຂົາກໍ່ຮ້ອ້ງໄຫຼຂຶ້ນທັນທີວ່າ:
- ຫັ້ນເດ - ຫັ້ນເດ - ຄູບາ - ຄູບາ - ແມ່ນມັນແລ້ວ ຂ້ອຍເຫັນແຈ້ງທີ່ສຸດ ຈັບມັນ ຈັບມັນ ຊ່ອຍເອົາຂ້ອຍແດ່...
ໂຕກູເບະ ຮ້ອງໄຫ້ ພ້ອມທັງໝູບໜ້າລົງຕຽງ ແລ້ວຊັກຜ້າຫົ່ມມາປົກ.
ຍາທ່ານ ໃຫ້ທຸກຄົນອອກຈາກຫ້ອງເພື່ອຈະໄດ້ຢູ່ສອງຕໍ່ສອງນຳກັນ.
- ແມ່ນແລ້ວ ແມ່ນອັດຕະມາແລ້ວ. ອັດຕະມາແມ່ນສົງທີ່ເຈົ້າງັດລົງນ້ຳຢູ່ ກູອານະ ກ່ອນໜ້ານີ້ 3 ປີ ຫັ້ນເດ.
ໂຕກູເບະ ຍັງຮ້ອງສັ່ນຢູ່ບໍ່ເຊົາ ແຕ່ກ່ອນເອົາເງົາເປັນວິນຍານຂອງສົງອົງນັ້ນ ຍັງບໍ່ປາກ. ມາ
ບັດນີ້ຍັງສາມາດເວົ້າໄດ້ນຳອີກ... ຍາທ່ານຕວງແນວຄິດຂອງເຂົາໄດ້ ຈຶ່ງເວົ້າກັບເຂົາວ່າ:
- ອັດຕະມາບໍ່ແມ່ນຜີ ບໍ່ແມ່ນເງົາ ແມ່ນຄົນອີຫຼີອັດຕະມາຍັງບໍ່ທັນຕາຍ ອັດຕະມາແມ່ນສົງ ທີ່
ໄດ້ເດີນທາງໂຕໄກໂດ ຮ່ວມອອກມາກ່ອນໜ້ານີ້ 3 ປີຫັ້ນເດ ຈື່ບໍ່ໄດ້ບໍ່ ? ຜູ້ເຈົ້າງັດລົງນ້ຳແມ່ນ ອັດຕະມານີ້ແຫຼະ ແຕ່ໂຊກດີ ອັດຕະມາໄດ້ຮຽນລອຍນ້ຳໃນເວລາເປັນເດັກນ້ອຍຈຶ່ງລອຍອອກຮອດຝັ່ງໄດ້. ອັດຕະມາໄດ້ເດີນເລາະໄປທຸກແຫ່ງຫົນ ເພື່ອຊອກຫາເຈົ້າເພື່ອຈະຂໍເອົາເງິນນັ້ນມາສ້າງພະພຸດທະຮູບ. ແຕ່ອັດຕະມານັ້ນກໍ່ບໍ່ໄດ້ພໍ້ກັບເຈົ້າ ຈາກນັ້ນອັດຕະມາກໍ່ຕັດສິນໃຈໄປເລາະຂໍທານອີກເພື່ອເກັບເງິນມາສ້າງຈົນສຳເລັດ. ເຈົ້າໄດ້ສ້າງໂທດກຳອັນສາໂຫດໄວ້ໜັກທີ່ສຸດ ແຕ່ອັດຕະມາເປັນນັກບວດຈຶ່ງອະໄພໂທດໃຫ້ແກ່ອອກ. ພະພຸດທະເຈົ້າສອນໄວ້ວ່າ: “ ຖ້າຫາກວ່າເອົາຄວາມແຄ້ນມາດັບຄວາມແຄ້ນ ແລ້ວເຫດສັນໃດຄວາມແຄ້ນຈຶ່ງຈະດັບມອດລົງໄດ້ ” ຄວາມແຄ້ນນັ້ນໃຫ້ມັນຫາຍໄປດ້ວຍການອະໄພໂທດ.
ໂຕກູເບະ ໄດ້ຍິນຄວາມນີ້ແລ້ວກໍ່ຄ່ອຍຫຼຽວໜ້າມາເບິ່ງຜູ້ເປັນເຫື່ອຂອງຄວາມສາມານຂອງເຂົາແລ້ວກໍ່ຄ່ອຍໆພຶມພຳຄວາມຮູ້ບຸນຄຸນອອກມາຕໍ່ຍາທ່ານ.
ອະໂຫສີກຳໃຫ້ຂ້າພະພຸດທະເຈົ້າດ້ວຍເຖີດ, ອອກຕົນໄດ້ຜິດໄປແລ້ວ ໄດ້ເຈດຕະນາຂ້າຍາທ່ານ ເພື່ອກອບໂກຍເອົາເງິນ ອັນເປັນເພາະຄວາມທຸກຍາກລຳເຄັນຂອງອອກນີ້ເອງ ແລ້ວຈຶ່ງພາໃຫ້ອອກເກີດມີຄວາມໂຫດຫ້ຽມກໍ່ບາບກຳອັນມະຫາສານ.
ແມ່ນແລ້ວ - ຄົນເຮົາເກີດມາ ພ້ອມກັບຫົວໃຈທີ່ບໍລິສຸດໝົດທຸກຄົນ ແຕ່ວ່າຊີວິດສ້າງຄວາມເບື່ອເມົາໃຫ້ແກ່ມັນ. ຄວາມທຸກຈົນເປັນທີ່ປຶກສາຄວາມຊົ່ວຊ້າທີ່ສຸດ, ມັນຈຳໃຫ້ຄົນຈົນກະທຳໄປທາງທີ່ອັບປະມຸງຄຸນ ເຊິ່ງພາຍຫຼັງມາກໍ່ຮູ້ສຶກກິນແໜງແຄງໃຈ.
ດຽວນີ້ ຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກທຸກໂສກດ້ວຍຄວາມກິນແໜງ. ຂໍໃຫ້ຂ້ານ້ອຍໄດ້ລ້າງບາບກຳຂອງຂ້າ ນ້ອຍດ້ວຍການມອບເງິນຄືນໃຫ້ຍາທ່ານທົບເທົ່າດ້ວຍ.
ບໍ່ຈຳເປັນເລີຍອອກເຮີຍ - ອັດຕະມາບໍ່ຕ້ອງການມັນອີກແລ້ວ ພະພຸດທະເຈົ້າສ້າງສຳເລັດຮຽບ ຮ້ອຍແລ້ວ.
ຂໍໃຫ້ຍາທ່ານຮັບເອົາມັນໄປ ໃນຖານະທີ່ເປັນຂອງທານດ້ວຍເຖີດ ເພື່ອໃຫ້ອອກໄດ້ຫາຍຄວາມກິນແໜງແຄງໃຈ ແລະ ຄວາມທຸກໂສກ ຫາກວ່າພະພຸດທະຮູບສ້າງສຳເລັດແລ້ວ ກໍ່ຂໍໃຫ້ຍາທ່ານເອົາໄປແຈກແກ່ຄົນທຸກຍາກດ້ວຍ.
ຈາກນັ້ນພໍ່ຄ້າ ໂຕກູເບະ ກໍ່ມີສຸຂະພາບແຂງແຮງຂຶ້ນ ແລະ ມີຄວາມສະຫງົບທາງຈິດໃຈ. ເຂົາໄດ້ປະພຶດຕົນເປັນຄົນດີ ມີສິນທຳເພື່ອແຜ່ເອື້ອອາລີແກ່ຄົນທຸກຈົນ. ບາງຄັ້ງຄາວບາງຜູ້ຄົນຍັງໄດ້ຍິນລາວພຶມພຳອອກມາວ່າ: “ ນະມຸ ອະມິຕະ ພຸດສຸ ນະມຸ ອະມິຕະ ພຸດສຸ ”.
ຕົວລະຄອນ ເນື້ອໃນຫຍໍ້
ຂຽນເມື່ອ: ພ.ຈ.. 30, 2014
| ມີ
ໜວດໝູ່:
ກັບໄປໄດອາຣີ່ຂອງ Thao Meuangphene, 'user_report.php?return_url=http%253A%252F%252Fpunlao.com%252Fblog.php%253Fuser%253DKPT%2526blogentry_id%253D25296&TB_iframe=true&height=300&width=450', '', './images/trans.gif');){kind=spacer}
ແຈ້ງເນື້ອຫາບໍ່ເໝາະສົມ
