ຄວາມຮັກທີ່ບໍໍ່ເປັນທຸກ

ຜູ້ສູງອາຍຸກວ່າໄວ້ວ່າ: ຜູ້ຍິງບາງທ່ານປຽບເໝືອນສຸນັກທີ່ຊື່ສັດຕໍ່ເຈົ້າຂອງ... ຜູ້ຊາຍບາງທ່ານປຽບ

ເໝືອນແມວທີ່ຊື່ສັດຕໍ່ເຈົ້າຂອງແຕ່ບໍ່ມັກດີ... ມັກຈະຕິດກັບສະພາບແວດລ້ອມຄື: ການງານ ການເງິນ ສັງຄົມ ແລະສຸນັກກັບແມວຢູ່ກັນໃຫ້ລົງໂຕໄດ້ນັ້ນ ຄົງຈະບໍ່ງ່າຍ. ສະນັ້ນຄົນບາງກຸ່ມຈິ່ງບໍ່ຄ່ອຍສັດທາຄຄວາມຮັກຂອງໜຸ່ມສາວ ສ່ນໃຫຍ່ມັກບໍ່ຄ່ອຍຢັ້ນຍືນ ເພາະເປັນການຮັກເພື່ອຕົນເອງ, ຮັກເພື່ອຕື່ມໃຫ້ເຕັມຊ່ອງວ່າງຂອງຄວາມຮັກ, ຮັກເພື່ອໜ້າຕາໃນສັງຄົມ ແລະຮັກເພາະຈຳເປັນຕ້ອງຮັກ... ສັງຄົມປັດຈຸບັນມັກມີຄ່ານິຍົມວ່າ ຊີວິດຈະໃຫ້ສົມບູນ... ກໍ່ຕໍ່ເມື່ອໄດ້ແຕ່ງງານ ແຕ່ກັບບໍ່ໃຫ້ຄວາມສຳຄັນຈຸດມຸ້ງໝາຍທີ່ແທ້ຈິງຂອງການເກີດເທົ່າໃດ...ນີ້ຄົງຈະເປັນເຫດຜົນໜື່ງມະນຸດຈິ່ງກັບມາວົນວຽນເກີດບໍ່ຮູ້ຈັກຈົບສີ້ນ ອັນທີ່ຈິງແລ້ວຄວາມຮັກ ຖ້າຈະຮັກເພື່ອການຄາດຫວັງ ຮັກເພື່ອສິ່ງຕອບແທນ ຮັກເພື່ອເປັນເຈົ້າຂອງ ລອງປ່ຽນຮັກມາເປັນແບບ ພຣົມວິຫາຣສີ່ ເຊັ່ນ: ຮັກລະຫວ່າງພໍ່ແມ່ລູກ ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງ ນາຍຈ້າງກັບລູກຈ້າງ ເພື່ອນຕໍ່ເພື່ອນ ແລະຄູ່ຮັກ...ຖ້າປະກອບໄປດ້ວຍ ເມດຕາ ກະຣຸນາ ມຸທິຕາ ອຸເປກຂາ ຈະເປັນຄວາມຮັກທີ່ໃສສະອາດ ທັງຜູ້ຮັກ ແລະຜູ້ຖືກຮັກ ກໍ່ຈະບໍ່ເປັນທຸກ ແລະໂລກຂອງເຮົາຈະຫງອກງານກວ່າທີ່ເປັນ...ສຳລັບຄົນທີ່ຫຼີກລຽງຄູ່ຊີວິດບໍ່ໄດ້ຈິງໆ ຜູ້ສູງອາຍຸສອນວ່າ: ໃຫ້ຫາຄູ່ທີ່ດີ ໃຫ້ຄົນນັ້ນມີ ສິນ ທານ ພາວະນາ ສະເໝີກັນກັບເຮົາ ໃຫ້ອະໄພຍະທານແກ່ກັນແລະກັນໃນຍາມວິກິດ ໃຫ້ກຽດຕາມຖານະຂອງຄວາມເປັນຊາຍຍິງ ພ້ອມພຽງກັນທຳບຸນປະຕິບັດທຳ ແລະພ້ອມພຽງກັນສ້າງສາພັດທະນາຄອບຄົວຈິ່ງຈະໄດ້ຊື່ວ່າ: ຄູ່ບຸນ ຫຼື ຄູ່ສ້າງ ຄູ່ສົມ. ບໍ່ແມ່ນ ຄູ່ບາບ ຫຼື ຄູ່ເວນ ທີ່ໄດ້ເຫັນຢູ່ທົ່ວໄປ.