ຂຽນເມື່ອ: ພ.ພ.. 9, 2009
| ມີ
8 ຄຳເຫັນ
ແລະ
0 trackback(s)
ເວລາທີ່ຄົນເຮົາຮູ້ສຶກເສົ້າ,ເບິ່ງຄືກັບວ່າຖ້າມີຄົນເປັນຮ້ອຍເປັນພັນມາຢືນຢູ່ທາງໜ້າເຮົາ.ມັນກະບໍ່ໄດ້ຊ່ວຍໃຫ້ເຮົາເບິ່ງມີຄຸ່ນຄ່າຫຍັງເດາະ.
ຈະເວົ້າໄປແລ້ວຄົນເຮົາກະແປກເນາະ ເວລາມີງານຫຍັງ, ເຫດການຫຍັງສຳຄັນ,ຄົນມີບົດບາດຂອງສັງຄົມເຣັດຫຍັງແລ້ວໃຜໆໆກະຢາກໄປຫຼິ້ນນຳ,
ໄປໃສ່ກະມີແຕ່ຄົນສ່ວນໃຈ.ເຮັດຫຍັງກະມີຄົນເອົາໃຈ.ຕ່າງຈາກຄົນບໍ່ດັ່ງທີ່ແມ້ແຕ່ຖືກເຊີນຍັງບໍ່ຄ່ອຍໄດ້ຍິນ.
ແມ້ແຕ່ຄຳເວົ້າກະຍັງເກືອບເປັນສາຍລົມທີ່ບໍ່ມີໃຜຢາກໄດ້ຍິນ (ເວົ້າສະໂອເວິ້ເລີຍຈູ +..-). ຢ່າແມ່ມັນເທາະ...ເລື່ອງກະເຈົ້າ.
-- ຊີວິດຄົນມັນກະແລ້ວແຕ່ໃຜຊິມັກແນວໃດ,ບາງຄົນໃຊ້ເວລາໄປກັບໝູ່ຄູ່(ຈົນບໍ່ຣູ້ວ່າຄັ້ງສຸດທ້າຍຢູ່ບ້ານມື້ໃດ).
-- ບາງຄົນກະມີຊີວິດທີ່ຣຽບງ່າຍຫຼາຍ,ມີວຽກທີ່ດີ,ມີຄົນທີ່ຮັກ,ມີຄອບຄົວທີ່ອົບອຸ່ນ,ທຸກຢ່າງບໍ່ໄດ້ວື້ຫວາ,ແຕ່ກະມີຄວາມສຸກໄດ້.
-- ບາງຄົນກະພໍໃຈກັບການຢູ່ຄົນດຽວ,ໂດຍທີ່ບໍ່ມີໃຜສົນໃຈຄວາມຮູ້ສຶກ(ແຕ່ກະຢູ່ໄປຈັງສັນແລະ).
-- ບາງຄົນກະບໍ່ພໍໃຈກັບສິ່ງທີ່ຕົນມີ,ໄຂວ່ຂ້ວາຫາສິ່ງທີ່ຄິດວ່າດີກວ່າຢູ່ຫັນແລະ(ປະມານວ່າ ຈູເກັ່ງເຮັດຫຍັງກະຢ່າ).
-- ບາງຄົນກະ.... ກະບໍ່ຮູ້ແລ້ວວວວວວວວວວວ.ແຄ່ນີ້ແລະ ຢາກນອນແຮງແລ້ວ.
ໜວດໝູ່:
ກັບໄປໄດອາຣີ່ຂອງ ╬═ ‡ November™ ‡ ╬═ ເລື່ອງເບື່ອໆຂອງຄົນເສຍອາລົມຈິດ., 'user_report.php?return_url=http%253A%252F%252Fpunlao.com%252Fblog.php%253Fuser%253DNovember%2526blogentry_id%253D4539&TB_iframe=true&height=300&width=450', '', './images/trans.gif');){kind=spacer}
ແຈ້ງເນື້ອຫາບໍ່ເໝາະສົມ
