ພາຍຫລັງຊ່ວງເຮັດວຽກແມ່ນເລື່ອງມິດຕະພາບໄວເດັກຖືກລົບໄປ,
ບາງຄັ້ງຄວາມຄິດຂອງຂ້ອຍກະເປັນຄືກັບເລື່ອງໂງ່ໆໆຂອງໃຜຫຼາຍໆໆຄົນ.
ຄຳຖາມທີ່ໄດ້ຍິນແລ້ວບໍ່ພູມໃຈທີ່ໄດ້ຟັງແມ່ນ "ຄຳຖາມໂງ່ໆໆ".
ເບື່ອພວກຝາກຊື້ແຕ່ບໍ່ເຄີຍຝາກເງີນ, ເບື່ອພວກມັກເພື່ອເຮັດນັ້ນເຮັດນີ,
ແຕ່ທີ່ຕົວ ມຶ ງ ເອງແລ້ວກູເພື່ອມຶ່ງເຮັດນັ້ນເຮັດນີ້ຄືນລະ ມຶ ງ ກະວ່າ "ບໍ່,ໄປເອງແມ້".
ມັນເປັນສິ່ງທີ່ຫຼີກລຽງບໍ່ໄດ້ແທ້ໆໆ(ເປັນຄວາມຈິ່ງກະວ່າແມ່ນ).
ເວລາທີ່ເຮົາມີບັນຫາຢາກລົມນຳໃຜຈັກຄົນ...ຄົນທີ່ເຮົາຄິດຫາທີ່ພໍຈະຊ່ວຍຮັບຟັງ,
ແຕ່ກະບໍ່ມີຈັກຄົນ.ໝູ່ທີ່ວ່າຫຼາຍໃນເວລາມີຄວາມສຸກ(ຫຼາຍຈົນວ່າຈື່ບໍ່ໄດ້).
ແຕ່ພໍເວລາເສົ້າ,ໝູ່ພວກນັ້ນກັບບໍ່ແມ່ນທາງເລືອກທີ່ດີພໍທີ່ຈະມາຮັບຟັງ.
ເຮົາແທບຈື່ບໍ່ໄດ້ວ່າ,ຜູ້ໃດແນ່ທີ່ຈະມາຮັບຟັງ..ພິຈະລາແລ້ວກະບໍ່ມີໃຜວ່າງຈັກຄົນ....
.---ມັນຊ່າງເປັນເລື່ອງໜ້າຫົວແລະສົມນ້ຳໜ້າຕົວເອງໄປພ້ອມໆໆກັນ----
ເພາະນັ້ນມັນໝາຍຄວາມວ່າ...ບໍ່ມີໃຜເປັນຕາສະແຕກຈັກຄົນລວມທັງເຮົານຳ.
ຕອນເຮົາມີບັນຫາກະບໍ່ເຫັນໃຜຊິກະຕື້ລື້ລົ້ນແລ່ນເຂົ້າມາຖາມ.
ແຕ່ພໍເຂົາເຈົ້າເປັນຫຍັງ,ໜຶ່ງໃນຕົວເລືອກສຸດທ້າຍຂອງເຂົາເຈົ້າຕ້ອງມີຊື່ເຣົາຕິດຢູ່ໃນນັ້ນ.
ລະເປັນຈັງໃດລະ???ກະເອີ....ກຸນີ້ແລະ.