ມື້ວານນີ້ ວັນຈັນ ທີ20ກັນຍາ2010. ເຮົາໄດ້ເລີ່ມຮຽນພາສາຈີນ ລະດັບເລີ່ມຕົ້ນ ນຳສະຖາບັນພາສາຈີນ ຂົງຈື້ ໃນ ມະຫາວິທະຍາໄລແຫ່ງຊາດ.

ດ້ວຍຄວາມຕື່ນເຕັ້ນ ເຮົາກະເລີຍມາຖ້າແຕ່ຕອນຫົກໂມງຍັງສິບຫ້າ, ຄົນມາລວມຕົວກັນຢູ່ກະດານແຈ້ງຊື່ ບັກຫຼາຍໆສະ, ມີທັງພະນັກງານ ມີທັງນັກຮຽນນັກສຶກສາ. ເຮົາກະຫ້ອງເຮົາ (ເພາະຕອນເຊົ້າ ແມ່ໄດ້ມາເອົາປຶ້ມແບບຮຽນກັບເບິ່ງຫ້ອງໃຫ້ແລ້ວ) ເຮົາໄດ້ຖືກຫ້ອງ ແຊັດສູນຫ້າ, ໝວດຮຽນເຊສອງ.

ຕອນໄປຮອດຫ້ອງ, ຄົນໃນຫ້ອງບໍ່ທັນຫຼາຍເທື່ອ ມີປະມານ ສອງສາມຄົນ. ເຮົາກະເລີຍຈອງໂຕະທີ່ໜຶ່ງໃນແຖວທຳອິດ ເຮົາມັກຢູ່ທາງໜ້າໝູ່ ຈັ່ງໄດ້ບັງຄົນຕົວຕ່ຳ (ຮິຮິ). ພໍຮອດ ຫົກໂມງຕົງປຸ໊ບ, ຄົນກະເຮ່ກັນເຂົ້າຫ້ອງປັບ ພໍດີມີຈຳນວນ ສິບຫ້າຄົນ. ໜ້ອຍໜຶ່ງ ສາວຄູກໍ່ເຂົ້າມາໃນຫ້ອງຮຽນ.

ລາວເປັນສາວຄູທີ່ງາມຄົນໜຶ່ງ ຮ່າງຕ່ຳ ມີຊວດຊົງອົງແອວຄັກແນ່, ລາວກໍຈັດກຽມເອກະສານລາວປະມານສາມນາທີນີ້ລະ ແລ້ວກໍ່ເວົ້າພາສາລາວວ່າ: ສະບາຍດີ (ສຳນຽງຄົນຈີນ). ພວກເຮົາກໍຕອບກັບສະບາຍດີ, ບາງຄົນທີ່ຮູ້ພາສາຈີນມາກ່ອນ ກະວ່າ ໜີຮ່າວ ກັບຄືນ. ລາວແນະນຳຕົວເອງແລະຂຽນຊື່ໃສ່ກະດານເປັນຕົວອັກສອນລາຕິນວ່າ: Wei Qin. ເຮົາອ່ານໃນໃຈວ່າ ເວີຍຄິນ, ແຕ່ສາວຄູພັດອອກສຽງວ່າ ເວີ້ຍຈິນ. (ເອົາລະຕົ້ວ ບາດນິ ທຳອິດກະອອກສຽງຜິດແລ້ວ ຄິດໃນໃຈ) 

ບັນຍາກາດການຮຽນກະສະບາຍສະບາຍ ບໍ່ຕຶງຄຽດ: ເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍການໃຫ້ນັກຮຽນແນະນຳຕົວເອງ ຊື່ຫຍັງ ມາແຕ່ໃສ ເປັນຫຍັງຈັ່ງຮຽນພາສາຈີນ. ນັກຮຽນແຕ່ລະຄົນ ກໍແນະນຳຕົວເອງ ສ່ວນຫຼາຍແມ່ນນັກສຶກສາມະຫາວິທະຍາໄລແຫ່ງຊາດ, ຕໍ່ມາກໍ່ແມ່ນ ເດັກນ້ອຍຈາກອຸດົມວຽງຈັນ, ຄູບາອົງໜຶ່ງ ແລະ ຄູສອງຄົນ(ນັບທັງເຮົາເອງ). ເຫດຜົນທີ່ມາຮຽນພາສາຈີນ ມີຫຼາກຫຼາຍ: ບາງຄົນກໍ່ຍ້ອນຢາກໂອ້ລົມກັບຄົນຈີນ, ຄ້າຂາຍກັບຄົນຈີນ, ໄປຮຽນຕໍ່ ແລະ ພິເສດ ແຕ່ງງານກັບຄົນຈີນ (ເຂົາເຈົ້າເວົ້າຢອກກັນ)

ການຮຽນແມ່ນກ່ຽວກັບການອອກສຽງຫຼາຍກວ່າ ຮຽນຕົວPingying ຕົວອອກສຽງຢ່າງດຽວເລີຍ. ຈົນຮອດແປດໂມງກາງຄືນ ສາວຄູກໍພາເລີກຮຽນ.

ເນື້່ອໃນການຮຽນ ແລ້ວຈະວ່າໃຫ້ຮູ້ໃນຕອນຕໍ່ໄປ