ຈາກວັນທີ່ນັ່ງຢູ່ເທິງລົດເມໂດຍສານພ້ອມກັບຄວາມຝັນໃນກຳມື ດ້ວຍຄວາມປາຖະໜາອັນແຮງກ້າ ແລະ ຄຳສັນຍາທີ່ໃຫ້ກັບຕົວເອງທີ່ໜັກແໜ້ນໃນໃຈວ່າ ຈະສູ້ເພື່ອຝັນຢ່າງມີຄວາມຫວັງ ຈົນເດີນຕາມທາງຝັນມາໄດ້ຂ້ອນຄົນແລ້ວ! ອຸປະສັກນ້ອຍ - ໃຫຍ່ທີ່ຕັນທາງກໍຜ່ານຜ່າມາໄດ້ຈົນບໍ່ຈັກວ່າເທົ່າໃດຄັ້ງ? ແຕ່ກໍຍັງໄຮ້ວີ່ແວວຂອງປາຍຝັນ ຫຼືວ່າມັນບໍ່ມີຢູ່ຈິງ? ເປັນຄຳຖາມທີ່ຂ້ອຍຕອບໄດ້ທຸກຄັ້ງທີ່ຮູ້ສຶກທໍ້ຖອຍໃຈ ແລະ ມັນກໍເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍມີຄວາມຫວັງຂຶ້ນມາທຸກຄັ້ງໃນທັນທີ ເພາະຂ້ອຍຮູ້ດີວ່າປາຍຝັນມີຢູ່ຈິງ ແລະ ຂ້ອຍກໍຈະຕາມຫາມັນດ້ວຍພະລັງແຫ່ງຄວາມຫວັງຕໍ່ໆໄປ...