ชื่อตอน (chapter) : สะดุดรักสลับร่างนายจอมป่วน ตอนที่ 1
1
เทพบุตรในดวงใจ
-------------------------------------
หัวใจของฉันมันเต้นรัวเร็วกว่าปกติตั้งแต่ลืมตาขึ้นมาในตอนเช้า จนรู้สึก
ว่าหายใจลำบาก
ฉันลุกขึ้นนั่งบนเตียง ลองสูดลมหายใจลึกๆดูเหมือนจะค่อยยังชั่วขึ้นบ้าง
อ๋อ...ทำไมใจมันถึงได้เต้นระทึกขนาดนี้น่ะหรอ
แหม...รู้แล้วอย่าเอ็ดไปนะ
ถ้าเป็นสาวๆที่กำลังมีความรักอยู่ล่ะก็....ต้องเข้าใจความรู้สึกนี้ดีแน่ๆเลยใช้ม้า~
-///-
มันเป็นเพราะว่า...วันนี้ฉันจะได้พบกับ 'เค้า' ผู้ชายที่เป็นรักแรกของฉันอีกครั้ง
หลังจากที่เราจากกันไปน๊านนาน ถึง 6 ปีเชียวนะ
แหมอธิบายตั้งนานลืมชื่อไปเลย หวัดดีค่ะ ฉันชื่อ เมอิ ยาสึนากะ อายุ 16 ปี
เรียนอยู่ชั้น ม.4 สูง 153 ซม.นิด น้ำหนัก...เป็นความลับ ( ไม่อ้วนนะจะบอกให้ แค่ยุ้ยๆ
เอง ) เป็นคนเรียบๆธรรมด๊า ธรรมดา จุดเด่นก็แค่มีผมดำสลวย ยาวเหยียดตรง ไม่ตรง
สงสัยหรอกว่าทำไมในรูปเป็นอย่างนั้นก็ฉันไปทำมันเองแหละ กับอุปนิสัยที่ร่าเริงแจ่มใส
เท่านั้นเอง
ครอบครัวอบอุ่นมาก...ถึงมากไปนีส มีกัน 3 คนคือฉันกับพ่อแม่ซึ่งเป็นเหมือน
คูเหมือนขนานแท้
แล้วนับจากวันนี้ไป ก็จะมีสมาชิกใหม่มาเพิ่มอีก 1 คน คือเค้าคนนั้นแหละ
รักแรกของฉันที่ขาดช่วงไป 6 ปี เต้าเป็นญาติทางฝ่ายแม่ชื่อ ซาสึกิ โมริคาว่า
ซาสึกิจังเป็นลูกพี่ลูกน้องอายุเท่ากับฉัน เคยอยู่บ้านใกล้เรือนเคียงกันมาจนถึง
เมื่อ 6 ปีก่อน อ้อ...ซาสึกิจังเค้าฉลาด สุขุม ยิ้มเก่ง เป็นสุภาพบุรุษที่น่ารักมากเลย
ตอนฉันสอบได้คะแนนไม่ดี หรือ ตอนโดนพวกผูชายในห้องเรียนรังแกเอา เค้าก็จะ
ปกป้องฉันทุกๆครั้ง เค้าเป็นเจ้าชายที่พึงได้เสมอสำหรับฉัน เวลาฉันร้องไห้...เค้าก็จะ
เอามือลูบผมฉันเบาๆและปลอบว่า
" โอ๋...อย่าร้องไห้นะเมอิ ร้องไห้มากเดี๋ยวไม่สวยนะ" แน่ะ..คำพูดของเด็กประถม
นะจ๊ะ คิดดูแล้วเค้าก็หวานมากไปนีส แต่ฉันก็ชอบให้เค้าปลอบอย่างนั้น ถึงมันจะหวาน
เกินไปก็เหอะ เพราะเค้าเป็นคนแบบนี้แหละเลยมีสาวๆมาปิ๊งเพียบ แต่ฉันซะอย่าง
ไม่ยอมให้หญิงอื่นให้เข้าใกล้เค้าหรอก เพราะซาสึกิจังเป็นของ เป็นของฉันพียงคน
เดียวเท่านั้น คิดถึงตอนนี้มันก็จิงแฮะ เด็กผู้หญิงที่กำลังมีความรักนี่ ไม่ยอมมองสิ่ง
รอบตัวซะจิงๆหนึ่งมันของฉันจึงเริ่มต้นขึ้นด้วยซาสึกกิคุง แล้วก็จบลงที่ซาสึกิคุงเสมอ
อย่างไรก้อตามแล้ววันอันแสนเศร้าที่ต้องพรากจากกันก็มาถึง
เมื่อพ่อเค้าต้องย้ายบ้านตามหน้าที่การงานไปซะไกลลิบหลี่ "เมือนตกนรก"
เป็นคำพูดที่ตรงกับความรู้สึกของฉันซะจิงๆในวันที่จะต้องจากกัน...T^T
ฉันร้องไห้น้ำตานองหน้า ร้องจนแทบจะไม่มีน้ำตาเหลือ ร้องเป็นเวรเป็นวรรค เอ๊ย
เป็นวรรคเป็นเวร(ดูมันยังจะเล่นอีก*คนเขียน)แหะๆ จะไม่ยอมให้เค้าไปจากฉัน
ถึงขนาดขอตามไปเป็นลูกบ้านซาสึกิคุงด้วยคน จนพวกผู้ใหญ่พากันกลุ้มใจไปตามๆกัน
คิดแล้วยังนึกขายหน้าอยู่เลยนะเนี่ย -*-
แต่ในที่สุดซาสึกิจังก็ทามให้ฉันยิ้มได้^______________^ เค้าปลอบฉันว่า
"แย่งร้องไห้นะเมอิแล้วฉันก็จะกลับมาอีกแน่ๆไม่ต้องร้องนะเราต้องได้พบกันอีก"
พอได้ฟังอย่างนั้น ฉันก้อเลยยอมเค้าแต่โดยดี นั่นสินะ ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้เจอกันอีก
แล้วนี่ซักวันจะต้องได้พบกันอีกแน่^___^ฉันเลยส่งยิ้มให้เค้าทั้งที่ใจหายวับไปเลยนะตอน
นั้น เราโบกมือลากัน แล้วหลังจากนั้น คืนวันก็ผ่านไปตั้ง 6 ปีแน่ะ แล้ววัน 1 หลังจากที่
จากกันนานแสนนาน ครอบครัวของซาสึกิจังก็จะมาเที่ยว
ถ้าพูดถึงความรู้สึกของฉันนั้นแล้วฉันรู้สึกว่าแทบจะมีปีกงอกขึ้นกลางหลัง บินขึ้น
ฟ้าไปได้เลยทีเดียวเชียวแหละ แต่คนแต่ง เอ๊ย พระเจ้า (เด๋ยวมีเฮๆมั่วจิง*คนแต่ง)
คงหมั่นไส้ในความกระดี๊กระด๊าของฉันมั้ง ระหว่างทางที่จะมาบ้านฉัน ครอบครัวเค้า
ประสบอุบัติเหตุกลาย เป็นโศกนาฎกรรมขึ้น เกิดอุบัติเหตุรถชนกันหลายคันซ้อน ตรงนั้น
เป็นที่รู้กันอยู่ว่า มักมีอุบัติเหตุเกิดขึ้นเป็นประจำมาหลายครั้งแล้ว จากเหตุการณ์นั้นเอง
พ่อกับแม่ของซาสึกิจังเสียชีวิตคาที่ ส่วนซาสึกิจังนั่งอยู่เบาะหลังสลบไปและรอดตายมา
ได้ราวปาฎิหาริย์ ทีนี้สรุปว่าบ้านฉันเลยขอรับอุปการะเลี้ยงดูซาสึกิจัง ซึ่งกลายเป็นเด็ก
กำพร้าไปซะแล้ว
สำหรับซาสึกิจัง มันคงเป็นความทรงจำที่เจ็บปวดอย่างแสนสาหัส แต่สำหรับฉัน
....กลับตื่นเต้นจนนอนไม่หลับทุกคืนเลย
-----------------------------------------
ຂຽນເມື່ອ: ທ.ວ.. 12, 2008
| ມີ
ໜວດໝູ່:
ລືມສະຕິ ແລ້ວລາວກະພານ້ອງມາແວ່ກິນ ຫມີ່ເປັດ ແຖວທາດຂາວຈາກນັ້ນກໍ່ຈື່ຄວາມບໍ່ໄດ້ 
