1

เทพบุตรในดวงใจ

-------------------------------------

         หัวใจของฉันมันเต้นรัวเร็วกว่าปกติตั้งแต่ลืมตาขึ้นมาในตอนเช้า จนรู้สึก

ว่าหายใจลำบาก

ฉันลุกขึ้นนั่งบนเตียง  ลองสูดลมหายใจลึกๆดูเหมือนจะค่อยยังชั่วขึ้นบ้าง

             อ๋อ...ทำไมใจมันถึงได้เต้นระทึกขนาดนี้น่ะหรอ

                 แหม...รู้แล้วอย่าเอ็ดไปนะ

             ถ้าเป็นสาวๆที่กำลังมีความรักอยู่ล่ะก็....ต้องเข้าใจความรู้สึกนี้ดีแน่ๆเลยใช้ม้า~

-///-

             มันเป็นเพราะว่า...วันนี้ฉันจะได้พบกับ 'เค้า' ผู้ชายที่เป็นรักแรกของฉันอีกครั้ง

หลังจากที่เราจากกันไปน๊านนาน ถึง  6  ปีเชียวนะ

            แหมอธิบายตั้งนานลืมชื่อไปเลย หวัดดีค่ะ  ฉันชื่อ เมอิ ยาสึนากะ อายุ 16 ปี

เรียนอยู่ชั้น ม.4  สูง 153 ซม.นิด น้ำหนัก...เป็นความลับ ( ไม่อ้วนนะจะบอกให้ แค่ยุ้ยๆ

เอง ) เป็นคนเรียบๆธรรมด๊า ธรรมดา จุดเด่นก็แค่มีผมดำสลวย ยาวเหยียดตรง ไม่ตรง

สงสัยหรอกว่าทำไมในรูปเป็นอย่างนั้นก็ฉันไปทำมันเองแหละ กับอุปนิสัยที่ร่าเริงแจ่มใส

เท่านั้นเอง

           ครอบครัวอบอุ่นมาก...ถึงมากไปนีส  มีกัน 3 คนคือฉันกับพ่อแม่ซึ่งเป็นเหมือน

คูเหมือนขนานแท้

           แล้วนับจากวันนี้ไป  ก็จะมีสมาชิกใหม่มาเพิ่มอีก 1 คน  คือเค้าคนนั้นแหละ

รักแรกของฉันที่ขาดช่วงไป 6 ปี เต้าเป็นญาติทางฝ่ายแม่ชื่อ ซาสึกิ โมริคาว่า

          ซาสึกิจังเป็นลูกพี่ลูกน้องอายุเท่ากับฉัน  เคยอยู่บ้านใกล้เรือนเคียงกันมาจนถึง

เมื่อ 6 ปีก่อน อ้อ...ซาสึกิจังเค้าฉลาด  สุขุม  ยิ้มเก่ง  เป็นสุภาพบุรุษที่น่ารักมากเลย

ตอนฉันสอบได้คะแนนไม่ดี หรือ ตอนโดนพวกผูชายในห้องเรียนรังแกเอา เค้าก็จะ

ปกป้องฉันทุกๆครั้ง เค้าเป็นเจ้าชายที่พึงได้เสมอสำหรับฉัน เวลาฉันร้องไห้...เค้าก็จะ

เอามือลูบผมฉันเบาๆและปลอบว่า

          " โอ๋...อย่าร้องไห้นะเมอิ ร้องไห้มากเดี๋ยวไม่สวยนะ" แน่ะ..คำพูดของเด็กประถม

นะจ๊ะ  คิดดูแล้วเค้าก็หวานมากไปนีส  แต่ฉันก็ชอบให้เค้าปลอบอย่างนั้น  ถึงมันจะหวาน

เกินไปก็เหอะ  เพราะเค้าเป็นคนแบบนี้แหละเลยมีสาวๆมาปิ๊งเพียบ แต่ฉันซะอย่าง

ไม่ยอมให้หญิงอื่นให้เข้าใกล้เค้าหรอก  เพราะซาสึกิจังเป็นของ เป็นของฉันพียงคน

เดียวเท่านั้น  คิดถึงตอนนี้มันก็จิงแฮะ เด็กผู้หญิงที่กำลังมีความรักนี่ ไม่ยอมมองสิ่ง

รอบตัวซะจิงๆหนึ่งมันของฉันจึงเริ่มต้นขึ้นด้วยซาสึกกิคุง  แล้วก็จบลงที่ซาสึกิคุงเสมอ

อย่างไรก้อตามแล้ววันอันแสนเศร้าที่ต้องพรากจากกันก็มาถึง

          เมื่อพ่อเค้าต้องย้ายบ้านตามหน้าที่การงานไปซะไกลลิบหลี่ "เมือนตกนรก"

เป็นคำพูดที่ตรงกับความรู้สึกของฉันซะจิงๆในวันที่จะต้องจากกัน...T^T

ฉันร้องไห้น้ำตานองหน้า ร้องจนแทบจะไม่มีน้ำตาเหลือ ร้องเป็นเวรเป็นวรรค เอ๊ย

เป็นวรรคเป็นเวร(ดูมันยังจะเล่นอีก*คนเขียน)แหะๆ  จะไม่ยอมให้เค้าไปจากฉัน

ถึงขนาดขอตามไปเป็นลูกบ้านซาสึกิคุงด้วยคน จนพวกผู้ใหญ่พากันกลุ้มใจไปตามๆกัน

คิดแล้วยังนึกขายหน้าอยู่เลยนะเนี่ย -*-

          แต่ในที่สุดซาสึกิจังก็ทามให้ฉันยิ้มได้^______________^ เค้าปลอบฉันว่า

          "แย่งร้องไห้นะเมอิแล้วฉันก็จะกลับมาอีกแน่ๆไม่ต้องร้องนะเราต้องได้พบกันอีก"

          พอได้ฟังอย่างนั้น ฉันก้อเลยยอมเค้าแต่โดยดี นั่นสินะ ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้เจอกันอีก

แล้วนี่ซักวันจะต้องได้พบกันอีกแน่^___^ฉันเลยส่งยิ้มให้เค้าทั้งที่ใจหายวับไปเลยนะตอน

นั้น เราโบกมือลากัน แล้วหลังจากนั้น คืนวันก็ผ่านไปตั้ง 6 ปีแน่ะ แล้ววัน 1 หลังจากที่

จากกันนานแสนนาน  ครอบครัวของซาสึกิจังก็จะมาเที่ยว

           ถ้าพูดถึงความรู้สึกของฉันนั้นแล้วฉันรู้สึกว่าแทบจะมีปีกงอกขึ้นกลางหลัง บินขึ้น

ฟ้าไปได้เลยทีเดียวเชียวแหละ  แต่คนแต่ง  เอ๊ย พระเจ้า (เด๋ยวมีเฮๆมั่วจิง*คนแต่ง)

คงหมั่นไส้ในความกระดี๊กระด๊าของฉันมั้ง ระหว่างทางที่จะมาบ้านฉัน ครอบครัวเค้า

ประสบอุบัติเหตุกลาย เป็นโศกนาฎกรรมขึ้น เกิดอุบัติเหตุรถชนกันหลายคันซ้อน ตรงนั้น

เป็นที่รู้กันอยู่ว่า มักมีอุบัติเหตุเกิดขึ้นเป็นประจำมาหลายครั้งแล้ว จากเหตุการณ์นั้นเอง

พ่อกับแม่ของซาสึกิจังเสียชีวิตคาที่ ส่วนซาสึกิจังนั่งอยู่เบาะหลังสลบไปและรอดตายมา

ได้ราวปาฎิหาริย์  ทีนี้สรุปว่าบ้านฉันเลยขอรับอุปการะเลี้ยงดูซาสึกิจัง ซึ่งกลายเป็นเด็ก

กำพร้าไปซะแล้ว

            สำหรับซาสึกิจัง  มันคงเป็นความทรงจำที่เจ็บปวดอย่างแสนสาหัส  แต่สำหรับฉัน

....กลับตื่นเต้นจนนอนไม่หลับทุกคืนเลย

-----------------------------------------