6

มันคือเรื่องจริง

     วินาทีนั้นเองสติของฉันก็ขาดผึง  อ้าปากจะร้องกรี๊ดเพราะจู่ๆก็มีอะไรบ้างอย่าง

มาอุดปากฉันไว้

     "ชู่ว...อย่าเอ็ดไป..."เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นข้างๆหูมือที่อุดปากฉันไว้ข้างนั้น  อ้อม

มาจากด้านหลังเป็นมือของซาสึกินั่นเอง แต่เมื่อกี๊เนื้อตัวเค้าเย็นชืดไปหมดจริงๆนี่

นา  แต่ขณะนี้ท่อนแขนแข็งแรงที่โอบกอดฉัน  รวมทั้งฝ่ามือที่อุดปากอยู่ตอนนี้มัน

ก็อบอุ่น  จนน่าคิดว่าเมื่อสักครู่คงเป็นแค่ความฝัน  แต่ทำไมล่ะ...ในเมื่อฉันยังตื่น

อยู่แท้

     "ถ้าขืนเอะอะ  จะจูบซะเลยนะ"แน่ะ อีตาโรคจิตนี่  แต่พอเจอไม้นี่เข้า  ฉันก็เลย

ต้องยอมแต่โดยดี  ซาสึกิปล่อยมือจากปากฉัน แล้วถอนหายใจดังเฮือกพูดกลั้น

หัวเราะเบาๆว่า

     "ดึกดื่นป่านนี้มีธุระอะไรกับฉันหรอ?  หรือว่าจะมา...."เค้าพูดพลางชวนให้คิด

ลึก  ตาบ้าเอ๊ย-///-

      "ฮั่นแน่ๆหน้าแดงแปร๊ดเลย 5 5 5"เค้าพูดพลางหัวเราะชอบใจ

     " ไอ้บ้า"ฉันพูดในขณะที่หน้ายังแดงอยู่(จะย้ำทำไม-///-)แต่แล้วก็เห็นเข้าอีกจน

ได้  จะอะไรซะอีก  ก็พวกดวงวิญญาณเหล่านั้นน่ะสิ  ซาสึกิทำปั้นหน้าเครียด

(เปลี่ยนอารมณ์ไวจริ๊ง)พร้อมกับรวบตัวฉันเอาไว้ในอ้อมกอดอันแสนอบอุ่น เฮ้ย

ไม่ใช่เวลาที่จะมาเคลิ้ม  อ้อมแขนไว้อย่างแน่นหนา  ทำท่าราวกับว่าจะปกป้อง

นางเอกจากผู้ร้ายซะงั้น  แต่นี่มันเป็นผีนะ  แล้วก็ฉันก็เป็นนางเอกด้วย

     "ถึงจะทำอะไรฉันได้ก็ไม่มีประโยชน์หรอก  ไปซะเหอะ"เขาตะโกนขึ้น  ทันใด

นั้นดวงวิญญาณเหล่านั้นก็ลอยวนอ้อยอิ่งไปรอบๆคล้ายจะเสียดาย  ก่อนจะหาย

วับไป ฉันขวัญบินไปถึงไหนก็ไม่รู้  ไม่เข้าใจอะไรเลย  ได้แต่ตัวสั้นงกๆ  ลืมแม้

กระทั่งว่ากำลังอยู่ในอ้อมกอดสนิทแน่นของซาสึกิพอตั้งสติได้  ฉันก็ผละออกจาก

อ้อมอกของซาสึกิ หมุนไปตั้งหลัก  เอาหลังชนฝาพร้อมกับร้องถาม

     "นี่มันเรื่องอะไรกัน  ดวงวิญญาณเมื่อกี๊มันมาได้ยังไง  แล้วทำไมตัวเธอถึงได้

เย็นชืดเป็นศพยังงั้น  นี่อย่าก้าวเข้ามานะ  บอกมาก่อน"ซาสึกิยิ้นขันกับท่าทาง

ของฉัน

    "น่ากลัวจังแฮะ  นี่ใช่คนเดียวกันกับคนที่ยอมให้ฉันกอดดีอยู่เมื่อตะกี๊รึป่าวน้า...

เมอิ  รู้ตัวมั้ย  เมื่อกี๊เธอน่ารักซะจนฉันอยากจะรักแล้วล่ะสิ^______^">///< ไอ้บ้า < ไอ้บ้า