" คุณหนูตื่นเถอะค่ะ เดี๋ยวไปโรงเรียนสายนะคะ "  เสียงแม่บ้านดังขึ้น

" ฮันริทราบแล้วค่ะ " ฉันตอบ พร้อมกับเดินเข้าห้องน้ำไปเตรียมตัวเพื่อไปโรงเรียน

จริงสิ ! วันนี้ฉันขึ้น ม.5 วันแรกนิหน่า ตื่นเต้น ! เมือฉันเตรียมตัวเรียบร้อย ก็ขึ้นรถ คันหรูทันที

" วันนี้คุณหนูสวยจังเลยนะครับ " คนขับรถประจำตระกูลพูดขึ้น

" ขอบคุณมากค่ะ "

เมื่อถึงโรงเรียน ฉันก็ เตรียมตัวที่จะไปดูบอร์ดว่าฉันเรียนห้องไหน

ฉันอยู่ห้อง A ห้องคิงนิหน่า

' กรี๊ดดดดดดดดด ! ' ฉันกรี๊ดในใจ

พอฉันเข้าห้องเรียนไปปุ๊บ ภายในห้องก็เงียบสนิท เอ๊ะ ! ฉันนั่งข้าง คายะ นิหน่า หนุ่มที่เย็นชาที่สุดในชั้นเรียน ตายแล้ว !

ติ๊งต๊อง ! ( เสียงแปลก ๆ นะ )

เสียงเตือนว่าการเรียนจะเริ่มขึ้นแล้ว !

" อ่าว สวัสดีนักเรียนที่น่ารักทุกคนจ้ะ วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรก ไม่มีอะไรมาก อาจารย์จะ... ฉอด ๆ ๆ "

ฉันนั่งฟังอาจารย์พูดจนหลับ และเสียงที่หนึ่งที่ดังออกมาทำให้ฉันออกมาจากฝัน

" เปิดเรียนวันแรก ก็มาหลับ แล้วจะเรียนรู้เรื่องได้ยังไง " เป็นเสียงที่เย็นชา และฉันรู้เลยว่าเป็นเสียงของใคร

" คายะ ! "

" รู้จักฉันด้วยหรอ ? "

" ใช่ ชื่อดังออกจะตายไป เป็นหนุ่มที่เย็นชาที่สุดในชั้นเรียน "

" แล้วไง " เสียงเย็นชา ที่ฟังแล้วน่ากลัว ทำให้ฉันน้ำตาคลอ ทำไมฉันต้องน้ำตคลอด้วย และตัวสั่นหงิก ๆ

" มะ ๆ ๆ ไม่มีอะไร " ฉันตอบด้วยเสียงสั่นไหว

" เธอเป็นอะไรน่ะ ทำไมถึงร้องไห้ "

" กะ ๆ กะ ก็ ฉัน . . "

" เฮ้อ ! เรียกร้องความสนใจล่ะสิไม่ว่า " เสียงแหลมปรี๊ด ของสาวซ่าที่ดในชั้นเรียนดังขึ้น

" ไม่ใช่นะ "

" หายเสียงสั่นแล้วหรอไง อยากให้คายะคุงสงสารหรอ ฝันไปเหอะ " แอลลีนพูดพร้อมกับผลักโต๊ะเรียนของฉันล้มลง

" ไปกันเถอะคายะคุง อยู่ที่นี่แล้วกลัว เชื้อ คุณหนูบ้าบอจะติดเอา " แอลลีนพูดอีกครั้งและควงแขนคายะไป

' คุณหนูบ้าบอ ' ฉันลองคิดทบทวนคำพูดของแอลลีนอีกครั้ง ฉันไปบ้าบอตอนไหนกัน

ติ๊งต๊อง !

เสียงเตือนเพื่อบอกให้ไปทานข้าวเที่ยง พอฉันออกมาจากห้องเสียงก็ได้ยินเสียง กรี๊ดกร๊าด กันใหญ่ ทำให้ฉันปวดหัวสมอง อ๊ะ !

" โอ๊ย ! " มีใครมีชนฉันเนี้ย เจ็บมากเลย

" ขอโทษค่ะ พี่เป็นอะไรหรือเปล่าคะ หนูไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษจริง ๆ นะคะ " เสียงใส ๆ ของเด็กมัธยมต้น ดังขึ้น

" พี่ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ แต่เท้าแพลงนิดหน่อย " ฉันตอบ

" เท้าแพลง ! ไม่นิดหน่อยนะคะ เดี๋ยวหนูจะพาไปห้องพยาบาล "

" ขอบใจจ้ะ "

ในระหว่างที่ฉันเดินกับรุ่นน้องคนนั้นไปฉันก็เห็นคายะ สวนกับฉัน แล้วมองตามฉันมาอย่างเป็นห่วง

' เป็นห่วง ! ' ฉันคิดไปเองล่ะมั้ง  - -

" พี่คะ ถึงห้องพยาบาลแล้วค่ะ แต่อาจารย์ประจำไม่อยู่ งั้นหนูจะพันขาให้นะคะ ^^ "

" อ่ะจ้ะ ว่าแต่ . . หนูชื่ออะไรล่ะเนี่ย "

" อายาโกะ ค่ะ ^^ "

พอเด็กคนนั้นตอบเสียงร่าเริงและเป็นกันเอง และชื่นใจ เพราะฉันไม่เคยได้ยินใครพูดกับฉันแบบนี้มานาน 6 เดือนแล้ว . .