ອາຕະມາ ເຫັນຄົນໄດ້ດິບໄດ້ດີ ທຸກຄົນສ່ວນຫຼາຍນັ້ນ ຕາມສັງເກດເບິ່ງມັກຈະເປັນຄົນດຸໝັ່ນ ຂະຫຍັນ ອົດທົນ ແລະເຈົ້າຣະບຽບ ແທບທຸກຄົນ ບໍ່ວ່າຈະແມ່ນການຮຽນສຶກສາຫາຄວາມ ຮູ້ວິຊາການ ກໍຄືປະກອບການງານຫາລ້ຽງຊີບ ນ້ອຍໃຫຍ່ ທັງທີ່ຢູ່ບ້ານນອກ ແລະໃນເມືອງ, ຮຽນສູງຮຽນຕໍ່າ ຫຼືບໍ່ໄດ້ຮຽນກໍຕາມ ຕ້ອງມີຄຸນສົມບັດອັນນັ້ນທຸກຄົນ.
ຄວາມດຸໝັ່ນ ຂະຫຍັນອົດທົນເປັນຄຸນສົມບັດຂອງບຸກຄົນແທ້ໆ ຂ້າເຈົ້າສັງເກດເບິ່ງໝູ່ຄົນໜຶ່ງ ສະໄໝຮຽນນຳກັນເຂົາມີນິໄສແປກໆ ຄືເປັນຄົນງຽບຂຶມ, ບໍ່ຄ່ອຍເວົ້າຈາພາທີ ແຕ່ເມື່ອໄດ້ເວົ້າແລ້ວໝູ່ຈະຕ້ອງໄດ້ສຽງຫົວ ແລະຮອຍຍິ້ມຕະຫຼອດ ເວລາສົນທະນາກໍມັກຈະເວົ້າ ມີລັກສະນະແບບປຶກສາຫາຣື ແລະໃຫ້ຄວາມເຫັນ. ນັບແຕ່ຮຽນນຳກັນມາ ເຂົາບໍ່ເຄີຍຂາດໂຮງຮຽນໂດຍໄຮ້ເຫດຜົນ, ເວລາອອກແຮງງານເຂົາກໍມັກຈະຕັ້ງໃຈເຮັດຢ່າງຈິງຈັງ, ຂ້າພະເຈົ້າເຄີຍຖືກຢູ່ໃນຈຸດຽວກັບເຂົາສະໄໝນັ້ນ ມັກຈະມີຊົ່ວໂມງກະສິກຳ ການເຮັດສວນຄົວ ໂຮງຮຽນປູກຜັກເຂົາຈະມັກຈະເຮັດໜານຜັກງາມ ແລະປູກຜັກເປັນ ຣະບຽບດີ ເວລາວັນເສົາ ອາທິດໂຮງຮຽນພັກ ເຂົາກໍຈະເປັນຜູ້ອາສາ ມາຫົດຜັກຂອງ ໂຮງຮຽນ ເຖິງບໍ່ແມ່ນຜຽນຂອງເຂົາກໍຍັງມາ ນອກຈາກໜານຜັກທີ່ເຂົາຮັບຜິດຊອບແລ້ວ ຫາກວ່າໜານຜັກຈຸອື່ນແຫ້ງ ເຂົາກໍຮັບຜິດຊອບຫົດໃຫ້ ໂດຍບໍ່ໃຫ້ຄົນອື່ນຮ້ອງຂໍ ນັກຮຽນນຳກັນຈຶ່ງຮັກເຂົາ, ຄອບຄົວຂອງເຂົາບໍ່ຄ່ອຍສົມບູນ ການນຸ່ງຖືຂອງມັກຈະມີຊຸດດຽວ ແຕ່ກໍສະອາດ ມີຣະບຽບ ເບິ່ງແລ້ວຄືຈັງວ່າງາມ ພໍດີກັບຕົວເຂົາ.
ຈົນພວກເຮົາຈົບອຸດົມ ໓ ແລ້ວ ພວກເຮົາກໍຍ້າຍໄປຮຽນຄົນຣະທີ່ ຍ້ອນເຂົາຮຽນເກ່ງ ແລະມີຄຸນສົມບັດດີ ເຂົາຈຶ່ງໄດ້ຖືກສັບຊ້ອນໄປຮຽນຕ່າງປະເທດ ຫາຍໜ້າຫາຍຕາໄປຫຼາຍປີ ຂ້າພະເຈົ້າກໍມາບວດ ສ້າງສາພັດທະນາວັດໄປ ແລະແລ້ວເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພົບເຂົາອີກຄັ້ງ ເຂົາໄດ້ເປັນພະນັກງານສັງກັດລັດແຫ່ງໜຶ່ງ ມີກຽດມີຍົດໃນສັງຄົມ ແລະ ເຂົາກໍຍັງທຳຕົນ ສະເໝີຕົ້ນສະເໝີປາຍ ຢູ່ໃນປະຕິປະທາຂອງເຂົາ ທີ່ເຄີຍທຳມາແລ້ວໃນອະດີດ.
ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າມາສະຫຼຸບເບິ່ງຊີວິດຂອງເຂົາແລ້ວ ຖືກຕ້ອງ ກັບຄຳທີ່ບູຮານວ່າມາແທ້ໆວ່າ “ດຸແລ້ວດີ ບໍ່ດຸບໍ່ດີ”.