2 ທັນວາມາຮອດແລ້ວ...............ວັນແວ່ນແກ້ວແຫ່ງຊາວລາວ
ສຽງລາວແວວວາວໃສ................ໃຕ້ການນຳພັກປະຊາລາວສ້າງ
ປວງຊົນລາວເອກອ້າງ................ຢູທ່າງສ້າງເມືອງບ້ານໃຫ້ເຮືອງຮຸ່ງ
ຊູຄັນທຸງວົງເດືອນຂຶ້ນ.................ເມືອງລາວນີ້ຮຸ່ງຈະເລີນ

ຂໍອັງເຊີນພອນແກ້ວ...................ທັງສີ່ປະການຄື ອາຍຸ ວັນນະ ສຸຂະ ພະລະ
ເພື່ອມອບແດ່ຜູ້ນຳເຮົາ................ພອນຈົ່ງໄປໜູນຍູ້
ທ່ານຜູ້ນຳທຸກທົ່ວໜ້າ..................ຈົ່ງເບີກບານຊ້ອຍຊື່ນ
ຄວາມສຸກມີໝື່ນລົ້ນ....................ຈົ່ງເກີດມີແກ່ທຸກທ່ານ ນັ້ນທ້ອນ!!!!

(ຂຽນໃນເວັບບອດ,,,,,,,,,,ກອັບມາໃສ່ໄດອະຣີ)

ຊາຍໄວກາງຄົນຜູ້ທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມໂລບ ໄດ້ມີໂອກາດລົມກັບພຣະ ຈຶ່ງສວຍໂອກາດຖາມດ້ວຍຄວາມຢາກຮູ້

ຊາຍໜຸ່ມ:         ນະມັດສະການທ່ານອາຈານ 100 ປີ ເມືອງມະນຸດຖ້າທຽບໃສ່ ເວລາເມືອງສະຫວັນ ຈະດົນປານໃດ

ພຣະ:                1 ນາທີເທົ່າເອງ

ຊາຍໜຸ່ມ:        ໂອໂຫ່,,,,,,,ແລ້ວ 100 ລ້ານກິບເດ່ລະ ພຣະອາຈານ

ພຣະ:               ເທົ່າ 1 ກີບເທົ່າດອກໂຍມ

ຊາຍໜຸ່ມ:       ວ້າວ,,,,,,,,ຖ້າຢ່າງນັ້ນ ຂະນ້ອຍຂໍເງິນພຣະອາຈານ ຜູ້ມີແຕ່ຄວາມເມດຕາຈັກ 5 ກີບ ໄດ້ບໍ່?

ພຣະ:              ໄດ້ ແຕ່ຕ້ອງຖ້າ 10 ນາທີ່ ນະໂຍມ

”ຄວາມສຸກ”ຢູ່ທີ່ຕົວເຮົາຄິດ

”ຊີວິດ”ຢູ່ທີ່ຕົວເຮົາປັ້ນ

”ຄວາມຝັນ”ຢູ່ທີ່ຕົວເຮົາສ້າງ

”ທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງຢູ່ທີ່”ຕົວເຮົາເອງ”

www.buddhanet.net/ebooks_s.htm

ຢ່າບູຊາສິ່ງທີ່ບໍ່ຄວນບູຊາ ເພາະຈະນຳໄປສູ່ຄວາມງົມງວາຍຫລົງຜິດຈິດຂຸ່ນມົວ ກາຍເປັນຄົນພານໄປເຊິ່ງຈິເຮັດໄດ້ດັ່ງນີ:

1. ຄວນບູຊາຄົນພານ ຄືບໍ່ຍ້ອງຍໍ ບໍ່ເຊີດຊູ ບໍ່ສົ່ງເສີມບໍ່ສະໜັບສະໜູນຄົນພານເຖິງຈະມີຍົດສັກ ສະຖານະພາບສູງສົ່ງ ປານໃດກໍຕາມ

2. ບໍ່ບູຊາສິ່ງທີ່ເນື່ອງດ້ວຍຄົນພານ ເຊັ່ນ: ຮູບປັ້ນ, ຜົນງານ, ສິ່ງຂອງເຄື່ອງໃຊ້ຕ່າງໆຂອງຄົນພານ

3. ບໍ່ບູຊາສິ່ງທີ່ບູຊາແລ້ວບໍ່ເຮັດໃຫ້ເກີດສິຣິມຸງຄຸນ ບໍ່ເຮັດໃຫ້ເກີດປັນຍາ ເຊັ່ນ: ປ້າຍໂຄສະນາກ່ຽວກັບອະບາຍຍະມຸກໆລໆ ຢ່ານຳມາປະດັບເອ້ບ້ານ ເອ້ເຮືອນ

4. ບໍ່ບູຊາສິ່ງທີ່ບູຊາແລ້ວໂວ່ເຊັ່ນ: ຕົ້ນໄມ້ໃຫຍ່ ພູເຂົາສູງ ສານພະພູມ ຫໍນາງທຽມ ໝໍຜີ ພູດຜີປີສາດ ໆລໆ

 ສຳລັບນັກຮຽນ ນັກສຶກສາ ຫລື ນັກປະຕິບັດທັມ ຄວນສຳນຶກສະເໝີວ່າ ສິ່ງທີ່ເຮົາຈະຮຽນຮູ້ນັ້ນ ຖ້າເຮົາເທີດທູນບູຊາ ຕັ້ງໃຈຄ້ຳຈູນຮັກສາຢ່າງດີບໍ່ນຳໄປລໍ້ຫລິ້ນ ຫລື ເວົ້າຫລິ້ນ ຜົນການສຶກສາຮຳ່ຮຽນ ຕະຫລອດຈົນການປະຕິບັດທັມຂອງເຮົາ ຍ່ອມມີຄວາມຈະເລີນກ້າວໜ້າປະສົບຜົນສຳເລັດໄດ້ຢ່າງໜ້າອັດສະຈັນ

 ກົງກັນຂ້າມ ຖ້າເຮົາບໍ່ເຄົາລົບແຕ່ຫລົບຫລູ່ຄູອາຈານ ແລະ ສິ່ງທີ່ຈະຮຽນຮູ້ ຄວາມເຂົ້າໃຈ ຄວາມຊາບຊຶ້ງ ທີ່ຈະປະຕິບັດຕາມຄຳສອນນັ້ນໆ ກໍໝົດໄປ ເກີດຄວາມຮູ້ສຶກບໍ່ຢາກຮຽນບໍ່ຢາກສຶກສາ ແລະ ບໍ່ຢາກບູຊາ ເພາະຂາດສັດທາ ໃຈທີ່ຄວນຈະນຶກເຖິງບົດຮຽນ ກໍ່ມືດມົນເປັນການປິດກັ້ນຫົນທາງທີ່ຈະເຂົ້າເຖິງປັນຍາອັນຈະເປັນແສງສະຫວ່າງ ສອ່ງນຳຊີວິດ ໃຫ້ກ້າວໄປໃນທາງທີ່ຖືກທີ່ຄວນ ທີ່ຈະກ້າວໜ້າຍິ່ງຂຶ້ນໄປ

1. ທາງກາຍ ບໍ່ວ່າຈະ ຢືນ ຍ່າງ ນັ່ງ ນອນ  ຫລື ປະກອບກິດຈະການໃດໆກໍຕາມ ກໍຢູ່ໃນການສຳລວມ ເມື່ອຢູ່ຕໍ່ໜ້າທ່ານ ຫລື ສັນຍາລັກຕົວທນຂອງທ່ານ ເຊັ່ນຮູບປັ້ນດພາຍຖ່າຍ
2. ທາງວາຈາ ສັນລະເສີນ ຍ້ອງຍໍ ຄຸນງາມຄວາມດີຂອງທ່ານທັງຕໍ່ໜ້າແລະລັບຫລັງ ເຊັ່ນ: ການສູດມົນບູຊາພຣະຣັດຕະນະໄຕຣ ການນຳຄຸນງາມຄວາມດີຂອງທ່ານໄປສັນລະເສີນ ໆລໆ
3. ທາງໃຈ ຕາມລະລຶກນຶກເຖິງຄຳສັ່ງສອນຂອງທ່ານ ດ້ວຍຄວາມເຄົາລົບ ແລະ ຊາບຊຶ້ງ

ປະເພດຂອງການບູຊາ

1. ອາມິດຊະບູຊາ ຄືການບູຊາດ້ວຍສິ່ງຂອງ ເຊັ່ນ: ລູກລະນຶກເຖິງຄຸນຂອງພໍ່ແມ່, ສິດລະນຶກເຖິງຄຸນຂອງຄູອາຈານ ຈິ່ງບູຊາດ້ວຍການນຳຊັບສິນ ເງິນຄຳ ເຄື່ອງໃຊ້ ໆລໆ ໄປມອບໃຫ້ເປັນຕົ້ນ ການບູຊາພຣະຣັດຕະນະໄຕຣດ້ວຍດອກໄມ້ ທູບທຽນ ກໍ່ຈັດເປັນອາມິດສະບູຊາເຊັ່ນກັນ
2. ປະຕິບັດບູຊາ ຄືການບູຊາດ້ວຍການຕັ້ງໃຈ ປະພຶດປະຕິບັດຕາມຄຳສັ່ງສອນຕາມແບບຂອງທ່ານ ເຊັ່ນ: ພະຍາຍາມກຳຈັດຄວາມໂລບ, ຄວວາມໂກດ, ຄວາມຫລົງ ດ້ວຍການໃຫ້ທານ ຮັກສາສິນ ແລະ ຈະເລີນພາວະນາ ຕາມຄຳສັ່ງສອນຂອງທ່ານ ການປະຕິບັດບູຊານີ້ ຈັດເປັນ ການບູຊາສູງສຸດເພາະເປັນວິທີຈະເຮັດໃຫ້ ກາຍ ວາຈາ ແລະ ໃຈ ໃສສະອາດ ເປັນບັນດິດນຳທ່ານໄດ້ໂດຍໄວ

ນອກຈາກບຸກຄົນທີ່ກ່າວກ່ອນແລ້ວ ບັນດິດທີ່ມີເພດຖານະສູງເກີນກວ່າທີ່ຈະຄົບ ໃນຖານະຜູ້ສະເໝີກັນໄດ້ ລ້ວນຈັດເປັນບຸກຄົນທີ່ຄວນແກ່ການບູຊາທັງໝົດ

ວັດທີ່ເນື່ອງດ້ວຍທ່ານເຫລົ່ານີ້ ກໍຈັດເປັນສິ່ງທີ່ຄວນບູຊາເຊັ່ນເພາະເມື່ອເຮົາບູຊາວັດຖຸເຫລົ່ານີ້ແລ້ວ ກໍເຮັດໃຫ້ເຮົາລະນຶກເຖິງຄຸນງາມຄວາມດີຂອງບຸກຄົນທີ່ວັດຖຸນີ້ກ່ຽວຂ້ອງດ້ວຍ ຕົວຢ່າງ:

1. ວັດຖຸທີ່ເນື່ອງດ້ວຍພຣະພຸດທະເຈົ້າເຊັ່ນ: ພຣະທັມຄຳສອນຂອງພຣະອົງ ພຣະບໍລົມສາລີລິກະທາດ ສັງເວສະນິຍະສະຖານ
2. ວັດຖຸເນື່ອງດ້ວຍພຣະສົງ ເຊັ່ນ: ພຣະທາດ ພຣະສົງສາວົກ
3. ຄຳສັ່ງສອນ, ຮູບພາບຂອງບິດາມານດາ, ຄູບາອາຈານ, ຜູ້ບັງຄັບບັນຊາ, ຜູ້ນຳປະເທດ, ທີ່ຕັ້ງໃຈປະພຶດທັມ ເປັນບັນດິດ ຈັດເປັນວັດຖຸທີ່ຄວນບູຊາທັງນັ້ນ

ຄືບຸກຄົນທີ່ມີຄຸນງາມຄວາມດີ ຄວນຄ່າແກ່ການລະນຶກເຖິງ ແລະ ຍຶດຖືເອົາເປັນແບບຢ່າງໃນການປະຕິບັດຕາມ ໄດ້ແກ່ຜູ້ມີສິນ ສະມາທິ ປັນຍາ ສູງກວ່າເຮົາເອງ ເຊິ່ງຈະພໍສະຫລຸບໄດ້ດັ່ງນີ້

1. ພຣະພຸດທະເຈົ້າ ເປັນບັນດິດທີ່ປະເສີດທີ່ສຸດໃນໂລກ ຊົງໄວ້ດ້ວຍພຣະປັນຍາທິຄຸນ ພຣະກະລຸນາທິຄຸນ ແລະ ພຣະວິສຸດທິຄຸນ ຈັດເປັນບຸກຄົນທີ່ຄວນບູຊາຂອງພຸດທະສາສະນິກະຊົນທັງຫລາຍ
2. ພຣະສົງ ຜູ້ປະພຶດດີປະພຶດຊອບກ່ອນແລ້ວ ຈິ່ງສອນໃຫ້ຜູ້ອື່ນປະພຶດປະຕິບັດຊອບນຳເປັນແບບຢ່າງ ຈັດເປັນບຸກຄົນທີ່ຄວນບູຊາຂອງພຸດທະສາສະນິກະຊົນທັງຫລາຍ
3. ບິດາມານດາ ແລະ ຍາດຜູ້ໃຫຍ່ທີ່ມີຄວາມປະພຶດດີ ເປັນບັນດິດຢູ່ໃນຖານະເກີນກວ່າຈະຄົບ ຈັດເປັນບຸກຄົນທີ່ຄວນບູຊາ ຫລື ປູຊະນິຍະບຸກຄົນຂອງບຸດຫລານ
4. ຄູບາອາຈານທີ່ມີຄວາມຮູ້ ຄວາມສະຫລາດ ມີການປະພຶດດີ ເປັນບັນດິດ ຢູ່ໃນຖານະເພີນກວ່າລູກສິດຈະຄົບຫາ ຈັດເປັນບຸກຄົນທີ່ຄວນແກ່ການບູຊາຂອງລູກສິດ
5. ຜູ້ບັງຄົບບັນຊາທີ່ມີຄວາມປະພຶດດີ ຕັ້ງຢູ່ໃນທັມມະ ຈັດເປັນບຸກຄົນທີ່ຄວນແກ່ການບູຊາ ຂອງຜູ້ຢູ່ໃຕ້ບັງຄົບບັນຊາ

ຕົ້ນໄມ້ເມື່ອຍັງນ້ອຍເປັນເບ້ຍຢູ່ ຈຳເປັນຕ້ອງຫລັກຄ້ຳຊູໄວ້ ເພື່ອປ້ອງກັນບໍ່ໃຫ້ລົ້ມ ຮາກຂາດຕາຍເສຍກ່ອນ ສັນໃດ

ຜູ້ທີ່ຫວັງຄວາມຈະເຣີນກ້າວໜ້າ ກໍຈຳເປັນຕ້ອງບູຊາຄົນທີ່ຄວນບູຊາ ໄວ້ເປັນຕົວຢ່າງແຫ່ງການດຳເນີນຊີວິດທີ່ຖືກຕ້ອງເປັນຫລັກປ້ອງກັນຄວາມເຫັນຜິດ ແລະ ອະກຸສົນລະກຳຕ່າງໆ

ບໍ່ໃຫ້ຫວນກັບຄືນມາແຜ່ຂະຫຍາຍ ເກີດຂຶ້ນອີກໄດ້ ສັນນັ້ນ

ການບູຊາຄືຫຍັງ?

ການບູຊາ ຄືການເຫລື້ອມໃສ ຍົກຍ້ອງ ເຊີດຊູ ດ້ວຍກິຣິຍາອາການອັນສຸພາບທີ່ເຮົາສະແດງຕໍ່ຜູ້ທີ່ຄວນບູຊາ ທັງຕໍ່ໜ້າ ແລະ ລັບຫລັງການສະແດງຕໍ່ໜ້າເປັນການສະແດງໃຫ້ທ່ານຮູ້ວ່າ ເຮົາມີຄວາມເຄົາລົບແລະ ສຳນຶກຮູ້ໃນຄຸນນະທັມຄວາມດີທີ່ມີຢູ່ໃນຕົວຂອງທ່ານຢ່າງຈິງໃຈ ການສະແດງລັບຫລັງເປັນການເຕືອນເຮົາເອງ ໃຫ້ຜູກໃຈໄວ້ກັບຄຸນນະທັມອັນສູງສົ່ງຂອງທ່ານໃຫ້ເກີດຄວາມຮູ້ສຶກຢາກເຮັດນຳ ໃຈຂອງເຮົາຈະໄດ້ຍົກສູງຂຶ້ນ ແລະ ບໍ່ຫລົງໄຫລໄປໃນທາງທີ່ຊົ່ວຮ້າຍ

 ການບູຊາ ເປັນອຸບາຍຢ່າງໜຶ່ງ ສຳລັບໃຶກໃຈທີ່ຍັງຫຍາບກະດ້າງເພາະບໍ່ອາດຍອມຮັບຄຸນງາມຄວາມດີ ຂອງຜູ້ອື່ນໃຫ້ລະອຽດອ່ອນລົງ ຜູ້ທີ່ຍັງດ້ອຍປັນຍາ ຍັງບໍ່ເຂົ້າໃຈດີໃນຄຸນນະທັມຄວາມດີ ຂອງຜູ້ທີ່ຄວນບູຊາ ແຕ່ຫາກບໍ່ລື້ງເຄີຍກັບການບູຊາແລ້ວ ໃນທີ່ສຸດຍ່ອມສາມາດເບິ່ງເຫັນຄຸນນະທັມ ຄວາມດີທີ່ມີຢູ່ໃນຕົວຂອງຜູ້ທີ່ເຮົາເຄົາລົບບູຊາຢ່າງແທ້ຈິງ ຢາກເຮັດຄວາມດີໄປນຳທ່ານດ້ວຍ ຜູ້ໃຫຍ່ຈິ່ງຄວນສອນລູກຫລານ ໃຫ້ຮູ້ຈັກສູດມົນບູຊາພຣະລັດຕະນະໄຕຼ ເປັນການຝັງສັດທາຕັ້ງແຕ່ຍັງນ້ອຍ

ບັນດິດມີ 2 ປະເພດ ໄດ້ແກ່:

1. ບັນດິດພາຍນອກ ຄືບຸກຄົນທົ່ວໄປ ບໍວ່າໃຜກໍຕາມທີ່ເປັນຜູ້ປະພຶດດີມີຄຸນນະທັມ ດຳເນີນຊີວິດດ້ວຍປັນຍາອັນຊອບ.
2. ບັນດິດພາຍໃນ ຄືຕົວເຮົາເອງທີ່ຄິດດີ ເວົ້າດີ ແລະ ກະທຳດີນັ້ນເອງ ດັ່ງນັ້ນການຄົບບັນດິດພາຍໃນ ກໍຄືການພະຍາຍາມຝຶກຕົນໃຫ້ເປັນຜູ້ມີຈິດໃຈຜ່ອງໃສ ມີສະຕິສຳນຶກເຖິງແຕ່ຄວາມຄິດດີໆເພື່ອຄວາມສ້າງສັນ ມີຄຳເວົ້າດີໆ ເພື່ອຍົກຈິດໃຈຂອງຜູ້ເວົ້າ ແລະ ຜູ້ຟັງໃຫ້ສູງຂຶ້ນ ແລະ ມີການກະທຳດີໆ ເພື່ອປະໂຫຍດຕົນເອງແລະຜູ້ອື່ນ ເຊິ່ງເຮັດໄດ້ໂດຍການໝັ່ນຝຶກຝົນຕົນເອງ ໝັ່ນໃຫ້ທານ ຮັກສາສິນ ແລະ ຝຶກສະມາທິພາວະນາຢ່າງສະໝ່ຳສະເໝີ

• ຄຸນສົມບັດຂອງບັນດິດ

1. ກະຕັນຍູ ຮູ້ອຸປະກາລະຄຸນ ທີ່ເພິ່ນໄດ້ເຮັດຕໍ່ຕົນ
2. ອັດຕະບໍລິສຸດ ທຳຕົນໃຫ້ບໍລິສຸດຈາກບາບ
3. ປະລິສຸດທິ ເຮັດໃຫ້ຜູ້ອື່ນບໍລິສຸດຈາກບາບ
4. ສັງຄະຫະ ສົງເຄາະຊ່ວຍເຫລືອແກ່ຊຸມຊົນທັງຫລາຍ

• ວິທີສັງເກດບັນດິດ

ບັນດິດມັກເຮັດໃນສິ່ງຕໍ່ໄປນີ້:

1. ບັນດິດມັກຊັກນຳໃນສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງ ເຊັ່ນ: ການຊັກຊວນໃຫ້ເຊົາສູບຢາ ເຊົາດື່ມເຫລົ້າ ເຊົາຫລິ້ນການພະນັນ ຊວນໃຫ້ສູດມົນກ່ອນນອນ ໃຫ້ຮັກສາສິນ ໃຫ້ເຮັດວຽກການ ຫາກິນໃນທາງສຸດຈະຣິດ ເປັນຕົ້ນ
2. ບັນດິດມັກເຮັດແຕ່ສິ່ງທີ່ເປັນທຸລະ ເປັນການບໍ່ກໍ່ກວນໃຜໆ ຮີບຮ້ອນເຮັດໜ້າທີ່ຂອງຕົນໃຫ້ສຳເລັດລຸລ່ວງໄປດ້ວຍດ້ວຍດີ ບໍ່ປ່ອຍວາງໃຫ້ຄ້າງຄາ ແລະ ບໍ່ລ່ວງເກີນວຽກງານໜ້າທີ່ຂອງຄົນອື່ນເວັ້ນແຕ່ຖືກຮ້ອງຂໍໃຫ້ຊ່ວຍ ຫລື ເຮັດເພື່ອການສົງເຄາະ
3. ບັນດິດມັກເຮັດແຕ່ສິ່ງທີ່ຖືກທີ່ຄວນ ເຊັ່ນ: ມັກເວົ້າ ແລະ ເຮັດຢ່າງກົງໄປກົງມາ ມັກສົນທະນາທັມ ຊັງການນິນທາໃສ່ຮ້າຍປ້າຍສີ ມັກບຳເພັນຕົນໃຫ້ເປັນປະໂຫຍດທັງແກ່ຕົນເອງແລະຜູ້ອື່ນ ເປັນຕົ້ນ
4. ບັນດິດເມື່ອຖືກກ່າວຕັກເຕືອນໂດຍດີຍ່ອມບໍ່ຄຽດ ເຊັ່ນ: ມີນິດໄສຖືເອົາຄວາມຖືກ ຄວາມດີ ແລະ ຄວາມມີປະໂຫຍດເປັນທີ່ຕັ້ງ ບໍ່ຖືຕົວໂອີອວດ ດື້ດ້ານ ແຕ່ເຫັນວ່າຜູ້ທີ່ເຕືອນຕົນ ຄື ຜູ້ທີ່ຊີ້ບອກຂຸມຊັບໃຫ້ ແລ້ວພະຍາຍາມແກ້ໄຂປັບປຸງຕົນເອງໃຫ້ດີຂຶ້ນ ຕາມຄຳແນະນຳນັ້ນໆ ໂດຍບໍ່ຄິດລັງກຽດວ່າຜູ້ທີ່ຕັກເຕືອນຕົນຈະມີອາຍຸ ຖານະ ສູງ ຫລື ຕ່ຳກວ່າຕົນ ຫາກມີຜູ້ອື່ນເຂົ້າໃຈຜິດເວົ້າລ່ວງເກີນບໍ່ສົມຄວນ ກໍ່ອົດທົນໄວ້ ບໍ່ຄຽດຕອບແຕ່ພະຍາຍາມຫາໂອກາດຊີ້ແຈງ ໃຫ້ເຂົ້າໃຈພາຍຫລັງ ຈຶ່ງເປັນການສ້າງຄວາມອົບອຸ່ນໃຈ ແລະ ເຢັນໃຈໃຫ້ແກ່ທຸກຄົນ
5. ບັນດິດຍ່ອມຮັບຮູ້ລະບຽບວິໄນ ຮັກທີ່ຈະປະຕິບັດຕົນຕາມລະບຽບວິໄນຂອງໝູ່ຄະນະຢ່າງເຄັ່ງຄັດ ເພາະສຳນຶກວ່າວິໄນເປັນເຄື່ອງຍົກໝູ່ຄະນະໃຫ້ຈະເຣີນຂຶ້ນໄດ້ຢ່າງແທ້ຈິງ ເຮັດໃຫ້ໝູ່ຄະນະສະຫງົບຮຽບຮ້ອຍ ບໍ່ວຸ້ນວາຍ ເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມປະຫຍັດໄດ້ຢ່າງແທ້ຈິງ ໆລໆ ດັ່ງນັ້ນ ຈິ່ງຊັງຄວາມບໍ່ເປັນລະບຽບຮຽບຮ້ອຍ ຄວາມບໍ່ສະອາດ ເປິເປື້ອນ

(ຍາວໄປແດ່ອົດທົນອ່ານເອົານະ)

ເນື່ອງຈາກບັນດິດເປັນຜູ້ມີຈິດໃຈຜ່ອງໃສ ມີຄວາມເຫັນຖືກ ດຳເນີນຊີວິດດ້ວຍປັນຍາ ສະຫລາດໃນການຊອກຫາເຫດຜົນ ຈຶ່ງມີລັກສະນະພິເສດສູງກວ່າຄົນທັງຫລາຍ 3 ປະການຄື:

1. ມັກຄິດດີເປັນປົກກະຕິວິໄສ ໄດ້ແກ່ຄິດໃຫ້ທານຄິດໃຫ້ອະໄພຢູ່ສະເໝີ ບໍ່ຜູກພະຍາບາດ ຄິດເຫັນຖືກຕ້ອງຕາມຄວາມເປັນຈິງເປັນຕົ້ນ
2. ມັກເວົ້າດີເປັນປົກກະຕິວິໄສ ໄດ້ແກ່ເວົ້າຄວາມຈິງ ເວົ້າຄວາມຜູກໄມຕຣີ ເວົ້າແຕ່ຄຳທີ່ມີປະໂຫຍດ ເວົ້າຖືກຕ້ອງຕາມກາລະເທສະ ແລະ ເວົ້າດ້ວຍຈິດທີ່ປະກອບດ້ວຍເມດຕາ
3. ມັກສ້າງຄວາມດີເປັນປົກກະຕິວິໄສ ໄດ້ແກ່ ເວັ້ນຈາກການຂ້າກັນ ການລັກຂອງກັນ ບໍ່ປະພຶດຜິດໃນກາມ ພໍໃຈສະເພາະແຕ່ຄູ່ຄອງຂອງຕົນເທົ່ານັ້ນ

ບັນດິດຄື ຄົນທີ່ມີຈິດໃຈຜ່ອງໃສເປັນປົກກະຕິວິໄສ ເຮັດໃຫ້ມີຄວາມເຫັນຖືກ ຍຶດຖືຄ່ານິຍົມທີ່ຖືກຕ້ອງ ສາມາດດຳເນີນຊີວິດຢູ່ໄດ້ດ້ວຍປັນຍາ

• ເປັນຜູ້ຮູ້ດີ ຄືຮູ້ວ່າອັນໃດດີ ອັນໃດຊົ່ວ
  
• ເປັນຜູ້ຮູ້ຖືກ ຄືຮູ້ວ່າອັນໃດຖື ອັນໃດຜິດ
  
• ເປັນຜູ້ຮູ້ຊອບ ຄືຮູ້ສ່າອັນໃດເປັນບຸນ ອັນໃດເປັນບາບ

ບັນດິດເປັນໃຜກໍໄດ້ເຊັ່ນ: ອາດເປັນຜູ້ອ່ານໜັງສືບໍ່ອອກ ເປັນຊາວໄຮ່ຊາວນາ ອາດເປັນຄົນທີ່ມີການສຶກສາສູງ ຫລື ອາດເປັນຍາດຕິພີ່ນ້ອງຂອງເຮົາກໍໄດ້ ແຕ່ບໍ່ວ່າຈະເປັນໃຜກໍຕາມ ຈະຕ້ອງເປັນຜູ້ທີ່ມີຈິດ

ໃຈຜ່ອງໃສຢູ່ສະເໝີ ແລະ ດຳເນີນຊີວິດຢູ່ໄດ້ດ້ວຍປັນຍາຄືເປັນຄົນດີນັ້ນເອງ ຄົນທົ່ວໄປມັກເເຂົ້າໃຈວ່າຜູ້ທີ່ຮຽນໜັງສືຈົນໄດ້ຮັບປະຣິນຍານັ້ນຄືບັນດິດ ແທ້ຈິງແລ້ວນັ້ນເປັນພຽງບັນດິດທາງໂລກເທົ່ານັ້ນ

ຍັງບໍ່ແມ່ນບັນດິດທີ່ແທ້ຈິງເພາະຜູ້ທີ່ຮັບປະຣິນຍາແລ້ວຖ້າປະພຶດບໍ່ດີອາດໄປຕິດຄຸກຕິດຄາໄດ້ ແຕ່ບັນດິດທີ່ແທ້ຈິງຍ່ອມເປັນຜູ້ທີ່ັຕັ້ງໃຈລະຊົ່ວປະພຶດຊອບປະກອບແຕ່ຄວາມດີ ຄວາມຖືກຕ້ອງ ຄວາມສຸດຈະລິດ ສາມາດປ້ອງກັນຕົນ ໃຫ້ພົ້ນຈາກທຸກໄພ ຈາກຫ້ອງຂັງຕະຫລອດຮອດນາຣົກນຳດ້ວຍ

”ບັນດິດ ບໍ່ແມ່ນ ຜູ້ມີພຽງແຕ່ ປະຣິນຍາເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ແມ່ນຄົນ ທີ່ອຸດົມດ້ວຍສິນ ສະມາທິ ປັນຍາຕ່າງຫາກ”

4. ການຮັກສາວິໄນ ຕ້ອງຄິດສະເໝີວ່າ ເຮົາເປັນພຣະໄດ້ເພາະມີວິໄນຖ້າຖອດວິໄນອອກແລ້ວ ເຖິງຈະໂກນຫົວນຸ່ງຜ້າເຫລືອງກໍ່ບໍ່ແມ່ນພຣະແລ້ວ ຊາວພຸດຍັງຖືວ່າພວກນີ້ເປັນໂຈນຜຸ້ນສາສະໜາອີກດ້ວຍ ບໍ່ດັ່ງນັ້ນສິກອອກມາກໍ່ຈະມາເສຍໃຈຈົນຕາຍວ່າ ບວດເສຍຜ້າເຫລືອງຊື່ໆ

5. ການປະພຶດທັມ ຄວນໃຊ້ເວລາທັງໝົດໃນການສຶກສາພຣະທັມວິໄນ ແລະ ເຮັດສະມາທິ ສຶກສາທັມມະ ງົດເວັ້ນການສົນທະນາໂອ້ລົມເຮຮາບໍ່ມີສາລະ

6. ການສົງເຄາະສັງຄົມ ພຣະບວດ 3 ເດືອນ ຄວນເນັ້ນປະໂຫຍດສ່ວນຕົນຄື ການປະພຶດປະຕິບັດທັມເປັນຫລັກ ແລະ ກໍຫາເວລາຊ່ວຍເຫລືອງານໝູ່ຄະນະພ້ອມ ແຕ່ຕ້ອງບໍ່ໃຫ້ເສຍການປະຕິບັດທັມ ຖ້າຈະສົງເຄາະຍາດໂຍມກໍ່ຂໍໃຫ້ຕັ້ງໃຈປະຕິບັດຕົວໃຫ້ດີ ບິນທະບາດກໍ່ໃຫ້ເປັນລະບຽບ ຈະຍ່າງຈະເດີນກໍ່ໃຫ້ມີກິລິຍາສຳລວມເປັນທີ່ຕ້ັງແຫ່ງສັດທາ ໃຫ້ຍາດໂຍມເຂົາເຫັນເປັນຕົວຢ່າງໃນຄວາມມີວິໄນແລະຄວາມສຳລວມຕົນ

ບໍ່ຄົບຄົນພານ

ໃບໄມ້ທີ່ຫໍ່ປາເນົ່າ ຍ່ອມຕິດແປດ ຍ່ອມເປື້ອນເປິ ເນົ່າເໝັນໄປນຳກັນ ສັນໃດ ຜູ້ທີ່ຄົບຄັນພານກໍ່ຍ່ອມຖືກເສຍຊື່ສຽງຕິດຄວາມເປັນພານເສື່ອມເສຍເດືອດຮ້ອນໄປດ້ວຍກັນ ສັນນັ້ນ

ຄົນພານແມ່ນໃຜ?

ຄົນພານແມ່ນຄົນທີ່ມີຈິດໃຈຂຸ່ນມົວເປັນປະຈຳ ເປັນຜົນໃຫ້ມີຄວາມເຫັນຜິດໆ ແລະ ມີນິດໄສເສຍ ຄືບໍຮູ້ອັນໃດດີ ອັນໃດຊົ່ວ ອັນໃດຄວນ ອັນໃດບໍ່ຄວນເຊັ່ນ ບັນດິດເຫັນ ເຫລົ້າ ວ່າເປັນຂອງຈັງໄຮ ຮັດໃຫ້ຂາກສະຕິ ນຳຄວາມເສື່ອມເສຍມາໃຫ້ນາໆປະການ ແຕ່ຄົນພານກັບເຫັນເປັນຂອງອັນເລີດເປັນເຄື່ອງເຮັດໃຫ້ມິດຕະພາບມີຄວາມແໜ້ນແຟ້ນ ດັ່ງນີ້ເປັນຕົ້ນ

ຄົນພານເປັນຄົນຄືກັນກັບເຮົາຄື ມີຮ່າງກາຍ ປະກອບດ້ວຍເລືອດເນື້ອຄືກັບເຮົາແລະ ອາດມີຄວາມສຳພັນກ່ຽວຂ້ອງກັບເຮົາກໍໄດ້ ເຊັ່ນວ່າ: ຍາດພີ່ນ້ອງກັນ, ເປັນສາມີພັນລະຍາ, ຄູບາອາຈານ ໆລໆ ອາດເປັນຜູ້ມີການສຶກສາສູງ ອາດມີຕຳແໜ່ງການງານສູງ ອາດມີພັກພວກຫລວງຫລາຍ ຫລື ອາດເປັນນັກບວດ ເປັນພຮະພິກຂຸສົງກໍເປັນໄດ້ໆລໆ ແຕ່ບໍ່ວ່າຈະເປັນຫຍັງກໍຕາມມີຄວາມສຳພັນກັບເຮົາຫລືບໍ່ກໍຕາມ ຂຶ້ນຂື່ວ່າ ເປັນຄົນພານແລ້ວເຖິງແມ່ນຈະມີຄວາມຮູ້, ມີຄວາມສາມາດກໍບໍ່ໃຊ້ຄວາມຮູ້ຄວາມສາມາດໄປໃນທາງທີ່ຖືກ ທີ່ຄວນ ເພາະເຂົາຕ້ານຕໍ່ຄວາມດີ ຄືກັນກັບຄົນໄຂ້ຈັບໜາວຕ້ານຕໍ່ຄວາມເຢັນ

ຄົນລາວຊາວພຸດນິຍົມບັນພະຊາອຸປະສົມບົດ ເທື່ອອາຍຸຄົບ 20 ປີ ຈັດເປັນການຝຶກການປະພຶດພົມມະຈັນທີ່ໄດ້ຜົນດີວິທີໜຶ່ງ ຈິ່ງຄວນທີ່ພວກເຮົາຈະໄດ້ຮູ້ເລື່ອງກ່ຽວກັບການບັນພະຊາອຸປະສົມບົດໄວ້ແດ່ ດັ່ງນີ້:

1. ອາຍຸຂະນະບວດ ພວກເຮົາຖ້າມີເວລາຄວນຫາໂອກາດບັນພະຊາເປັນສາມະເນນ ຫລື ຈົວຈັກໄລຍະໜຶ່ງ ຄື ອາຍຸລະຫວ່າງ 15-20 ປີ ເພາະໄລຍະນີ້ພາລະໜ້າທີ່ຍັງໜ້ອຍຢູ່ ຍັງບໍ່ມີຄວາມກັງວົນຫລາຍ ຈະມີຄວາມກ້າວໜ້າໃນການປະພຶດທຳໄວ ຫລື ບໍ່ດັ່ງນັ້ນກໍຄວນຫາເລາທີ່ເໝາະສົມໃນການບວດພຣະ ເມື່ອອາຍຸ 20-25 ປີ ຫລື ເວລາອືນທີ່ສະດວກ ແຕ່ບໍ່ຄວນລໍຖ້າຈົນອາຍຸແກ່ຫລາຍເກີນໄປ ເພາະສັງຂານຈະບໍ່ອຳນວຍ ຈະລຸກຈະນັ່ງຈະຝຶກສະມາທິກໍບໍ່ສະດວກ ຍິ່ງກວ່ານັ້ນອາຍຸແກ່ແລ້ວມັກຈະມີທິດຖິ ຖືວ່າຜ່ານມາຫລາຍໂລກ ເວົ້າຍາກສອນຍາກຄື ກັບໄມ້ແກ່ກາຍເບັດ

2. ໄລຍະເວລາທີ່ບວດ ອາດບວດໃນຍາມເຂົ້າພັນສາຈັກ 3 ເດືອນ ຫລື ບວດໃນຍາມພັກພາກຮຽນ 1-2 ເດືອນ ບວດໃນເວລາທີ່ສະດວກລາພັກການໄດ້ ຫລື ບວດຕະຫລອດຊີວິດກໍໄດ້ ແຕ່ຄວນບວດຫລາຍກວ່າ 1 ເດືອນ ເພາະຈະໄດ້ມີເວລາສຶກສາພຣະທັມວິໄນພໍສົມຄວນ

3. ການເລືອກສຳນັກບວດ ຂໍ້ນີ້ສຳຄັນຫລາຍ ການບວດຈະໄດ້ຜົນພຽງໃດຂຶ້ນຢູ່ກັບສຳນັກບວດນັ້ນເອງ ການເລືອກສຳນັກບວດຄວນເລືອກສຳນັກທີ່ມີການເຂັ້ມງວດເຄັ່ງຄັດໃນການປະພຶດທັມ ແລະ ເຄັ່ງຄັດຕໍ່ພຣະທັມວິໄນ ສຳນັກທີ່ດີພຣະອຸປັດຊາອາຈານມີການອົບຮົມສັ່ງສອນພຣະໃໝ່ຢູ່ຕະຫລອດ ມີການໃຫ້ໂອວາດຊຸກຍູ້ໃນການປະຕິບັດທັມ ມີການໃຫ້ໂອວາດທີ່ຂ້ຽວເຂັນໃຫ້ປະພຶດທັມຈົນບໍ່ມີເວລາໄປຟຸ້ງຊ່ານກັບເລື່ອງອື່ນ ແບບນີ້ຈິ່ງດີ ສ່ວນສຳນັກໃດປ່ອຍປະລະເລີຍບວດແລ້ວບໍ່ສົນໃຈ ປ່ອຍໃຫ້ຕາມສະບາຍ ບາງເທື່ອ ຕັ້ງແຕບວດຈົນສິກພຣະບວດໃໝ່ບໍ່ໄດ້ສົນທະນາທັມກັບພຣະອຸປັດຊາເລີຍ ແບບນີ້ໃຊ້ບໍ່ໄດ້ເສຍເວລາໃນການບວດຊື່ໆ ການທີ່ເຮົາບວດກໍ່ເພື່ອມຸ່ງຫວັງ ຈະຝາກຕົນໃຫ້ທ່ານອົບຮົມສັ່ງສອນ ຖ້າທ່ານບໍ່ເອົາໃຈໃສ່ເຮົາແລ້ວ ຈະບວດໄປເຮັດຫຍັງ ບຸນກຸສົນບໍ່ໄດ້ຢູ່ທທີ່ຜ້າເຫລືອງເທົ່ານັ້ນ(ຕິດຕາມສະບັບໜ້າ)

ມຸງຄືຫຍັງ?

ຄຳວ່າ ມຸງຄຸນ ຮວມຄວາມໄດ້ວ່າ ເຫດແຫ່ງຄວາມສຸກຄວາມຈະເຣີນກ້າວໜ້າຂອງທຸກຊີວິດ

ເຫດທີ່ຕ້ອງຮຽນຮູ້ມຸງຄຸນຊີິວິດ

ມີສິ່ງທີ່ຕ້ອງຄິດຢູ່ຢ່າງໜຶ່ງຄື: ການເກີດມາເປັນຄົນ ແລະ ກໍພຽງແຕ່ສຶກສາຫາຄວາມຮູ້ສູງໆເພື່ອໃຫ້ມີສະຕິປັນຍາ ທີ່ຈະຫາລ້ຽງຊີບໃຫ້ສະດວກສະບາຍໂດຍບໍ່ຂັດຂ້ອງເທົ່ານີຍັງບໍ່ພໍ ເພາະຍັງບໍ່ແນ່ໃຈວ່າຈະຫາຄວາມສຸກໄດ້ຫລືບໍ່? ເພາະຄວາມຮູ້ທີ່ມີຢູ່ໃນໂລກໂດຍທົ່ວໄປແລ້ວ ເປັນພຽງຄວາມຮູ້ພຽງແຕ່ລ້ຽງປາກລ້ຽງທອ້ງຄື: ລ້ຽງສ່ວນທີ່ເປັນຮ່າງກາຍເທົ່ານັ້ນ  ແຕ່ສ່ວນທີ່ເປັນໃຈນັ້ນຍັງບໍ່ໄດ້ລ້ຽງເທື່ອ

ເນື່ອງໃຈາກຄົນເຮົາມີເລື່ອງສຳຄັນຢູ່ 2 ສ່ວນຄື ກາຍກັບໃຈ ໃນເມື່ອກາຍຕ້ອງການອາຫານໄປລ້ຽງເພື່ອໃຫ້ພົ້ນຈາກຄວາມຫີວ ແລະ ບຳລຸງຮ່າງກາຍໃຫ້ເກີດຄວາມຈະເຣີນເຕີບໂຕໃຫຍ່ຂຶ້ນ ໃຈກໍ່ເຊັ່ນດຽວກັນຕ້ອງກາອາຫານຄືທັມມະມາຫລໍ່ລ້ຽງ ເພື່ອເປັນເຄື່ອງຍຶດໝັ້ນໃຫ້ພົ້ນຈາກຄວາມໂລບ, ຄວາມໂກດ, ຄວາມຫລົງ ແລະ ເພື່ອຍົກລະດັບຈິດໃຈຂອງເຮົາໃຫ້ສູງຂຶ້ນ ຈະໄດ້ພົບຄວາມສຸກຄຽງຄູ່ກັນໄປກັບການປະກອບອາຊີບ ດຳລົງຊີບິດປະຈຳວັນ