ສອງພໍ່ລູກນັ່ງກິນເຂົ້າເຊົ້າແລະຕິດຕາມຂ່າວຄາວທາງໂທລະພາບກ່ຽວກັບກອງປະຊຸມໃຫ່ຽລະດັບຊາດ. ເບິ່ງດົນເຕີບລູກຊາຽນ້ຽກະເລີຽຖາມພໍ່ຂຶ້ນວ່າ:

ລູກຊາຽ:   ພໍ່ວານນີ້ ພໍ່ເວົ້າວ່າ ຜູ່ໃດກໍ່ຕາມຖ້າຫາກບໍ່ມັກເລົ່າ, ບໍ່ມັກທ່ອງຂຶ້ນໃຈ, ບໍ່ມັກເວົ້າ ຈະເຮັດໃຫ້ຄວາມຈຳສັ້ນລົງ ແມ່ນບໍ?

ພໍ່:            ແມ່ນແລ້ວລູກເອີຽ! ສະນັ້ນຕ້ອງໝັ່ນທ່ອງ, ໝັ່ນຈຳ ແລະໝັ່ນເວົ້າໃຫ້ມັນດຸໆ ເພື່ອຈະບໍ່ໄດ້ເປັນຄົນຄວາມຈຳສັ້ນ.

ລູກຊາຽ:   ຊັ້ນໃນກອງປະຊຸມທີ່ເຮົາກຳລັງເບິ່ງທາງທໍລະພາບຢູ່ນີ້   ແມ່ນກອງປະຊຸມຂອງຄົນຄວາມຈຳສັ້ນແມ່ນບໍ?

ພໍ່:           ອ້າວ! ລູກຄືເວົ້າຈັ່ງຊັ້ນ?

ລູກຊາຽ:   ອ້າວພໍ່! ເບິ່ງແມ໊ ຜູ່ໃດຂຶ້ນມາເທິງເວທີ ກໍ່ຈົກເຈັ້ຽມາອ່ານໂລດ. ຮຽນທ່ານນັ້ນ.... ຮຽນທ່ານນີ້... ແລະກໍ່ຕັ້ງໜ້າຕັ້ງຕາອ່ານໆໆໆໆ ແບບບໍ່ມີຄວາມຈຳເລີຽ!

ພໍ່:           ຢ່າເວົ້າຫຼາຽລູກ! ຈັກໜ່ຽເພິ່ນກະຊິໃຫ້ພໍ່ນີ້ຂຶ້ນໄປອ່ານໃນກອງປະຊຸມຄືກັນ.

ລູກຊາຽ:  ຊັ້ນກໍ່ສະແດງວ່າ ພໍ່ກະແມ່ນຄົນຄວາມຈຳສັ້ນຄືກັນແມ່ນບໍ? ໕໕໕໕໕໕໕໕

ພໍ່:           ລູກນໍລູກ!!!!!!!!!!!!!!!!!໕໕໕໕໕໕໕໕໕