ສະບາຍດີທຸກຄົນມື້ນີ້ຂ້ອຍຈະມາເລົ່າເລື່ອງໃສຍະສາດໃຫ້ຟັງ

ເລື່ອງນີ້ເກີດຂື້ນກັບຜູ້ໃດແມ່ນບໍ່ລອດຈັກຄົນແຕ່ກັບຂ້ອຍແລ້ວແມ່ນລອດ

ເລື່ອງຄືວ່າ: ໃນຕອນຂ້ອຍເປັນເດັກນ້ອຍຄອບຄົວຂ້ອຍໄດ້ອາໃສຢູ່ໃນໝູ່ບ້ານແຫ່ງໜື່ງຢູ່ແຂວງຊຽງຂວາງ

ໃນໝູ່ບ້ານນັ້ນມີໝໍຜີຄົນໜື່ງທີ່ຄົນໃນໝູ່ບ້ານນັບຖື ເວລາເຈັບໄຂໄດ້ປ່ວຍກໍ່ຈະໄປໃຫ້ໝໍຜິຄົນນັ້ນປົວ ແລະກໍ່ດີ

ເພາະລາວຮູ້ຈັກຊອກຢາພື້ນເມືອງນຳອີກ, ຄັນຊິໄປໂຮງໝໍພັດຢູ່ໄກແລະເປືອງຫຼາຍຢ່າງ ແຕ່ໄປຫາໝໍຜີ

ແມ່ນເສຍຄ່າຕັ້ງຄາຍຈຳນວນໜື່ງເທົ່ານັ້ນ ດ້ວຍເຫດນີ້ຄົນໃນໝູ່ບ້ານຈິ່ງໄປຫາພໍ່ໝໍປົວໃຫ້, ເມື່ອຄົນໃດໄປປົວແລ້ວ

ກໍ່ຈະບໍ່ລອດຈັກຄົນ ແຕ່ສຳລັບຂ້ອຍແລ້ວມື້ນັ້ນບໍ່ສະບາຍແມ່ຂ້ອຍກໍ່ພາໄປຫາເພີ່ນ ພໍແລ້ວພິທີພໍ່ໝໍກໍ່ບອກຂ້ອຍວ່າ:

ຫ້າມລອດກ້ອງສ້າວຕາກເຄື່ອງເດິ, ແຕ່ຂ້ອຍຫຼີ້ນຈົນເພີນເລີຍແລ່ນໄປລອດກ້ອງສ້າວໂດຍບໍ່ຮູ້ສຶກໂຕ ພໍລອດແລ້ວ

ຈິ່ງຄິດພໍ້ຄຳທີ່ພໍ່ໝໍບອກ ແຕ່ຂ້ອຍກໍ່ບໍ່ເປັນຫຍັງ ສ່ວນຄົນອື່ນໆທີ່ໄປປົວນຳເພີ່ນແມ່ນບໍ່ມີໃຜລອດຈັກຄົນເພາະເຂົາເຈົ້າຈື່ໄດ້ດີວ່າ:

ຫ້າມລອດສາວຕາກເຄື່ອງ. ນັບແຕ່ນັ້ນມາຂ້ອຍກາລອດເປັນປະຈຳທີ່ເປັນທາງຜ່ານ.

ຂໍອບໃຈ.

ສະບາຍດີທຸກຄົນ ມື້ນີ້ຂ້ອຍຊິມາເລົ່າເລື່ອງອາດີດໃຫ້ຟັງ!

ເລື່ອງຄືວ່າ ບ້ານຂ້ອຍແມ່ນບ້ານນອກ ຊື່ບ້ານບໍ່ເຫຼັກຫຼືວ່າບ້ານຫຼັກ 36 ເມື່ອກ່ອນມີລົດເມບໍລິສັດລາວຍີປຸ່ນແລ່ນໂດຍສານແຕ່ຕະຫຼາດເຊົ້າຫາບ້ານຂ້ອຍ

ແຕ່ລະມື້ມີສາມຖ້ຽວ, ແຕ່ລະຖ້ຽວຄົນແຍ້ກັນປານຍັດອົ່ວ, ແອັດລົດໄດ້ແຂວນນຳລົດແລ້ວປອນຫົວອອກນອກພ້ອມທັງຮ້ອງເອົາຜູ້ໂດຍສານ

ບັງເອີນມື້ນັ້ນຂ້ອຍເປັນຫວັດ, ຂ້ອຍໄດ້ຂີ່ແຕ່ຕະຫຼາດເຊົ້າຊິກັບບ້ານ ຂ້ອຍນັ່ງແຖວທາງໜ້າ, ຂ້ອຍໄອຕະຫຼອດ ຕອນນັ້ນຂີ້ກະເທິອອກຫຼາຍອົດບໍ່ໄດ້

ຂ້ອຍໄດ້ຖົ່ມຖິ້ມ, ລົດພັດແລ່ນໄວຂີ້ກະເທິເລີຍເຕັມປາກແອັດລົດພໍດີ ເພາະລາວກຳລັງຮ້ອງເອົາຜູ້ໂດຍສານຢູ່, ລາວກາໃຈຮ້າຍທັງຮ້ອງຂື້ນວ່າ:

ແມ່ນໃຜຂາກຂີ້ກະເທິມື້ກິ້ນີ້? ບໍ່ມີໃຜຕອບລາວ, ລາວກາມົ້ນຊອກຫາແຕ່ກາຫາບໍ່ເຈິ, ຂ້ອຍຢ້ານລາວຮູ້ພໍໃຈບໍ່ຂາດເພາະຕອນນັ້ນຂ້ອຍເປັນເດັກນ້ອຍ

ລາວໄດ້ແຕ່ຈົ່ມວ່າຢ່າໃຫ້ກູຮູ້ເດິ....ຫື....

ຂໍອບໃຈ.

ສະບາຍດີທຸກຄົນ ມື້ນີ້ຂ້ອຍຈະມາເວົ້າເຖີງຄວາມຮັກແລະຄວາມສົງສານຈາກຄົນອ້ອມຂ້າງ

ຕາມຂ້ອຍສັງເກດຈະເຫັນວ່າ ຄົນເຮົາຕອນຍັງເຍົາໄວແມ່ນມີຄົນຮັກແລະສົງສານຫຼາຍ ແຕ່ພໍໃຫຍ່ຂື້ນຄວາມຮັກຄວາມສົງສານໄດ້ຂາດຫາຍໄປກັບການເວລາ

ທ່ານລອງຄິດເບີ່ງວ່າຕອນທ່ານຍັງນ້ອຍ ຂ້ອຍເຊື່ອວ່າທ່ານຄົງໄດ້ຮັບຄວາມຮັກຄວາມສົງສານຈາກຜູ້ຄົນອ້ອມຂ້າງຫຼາຍທີ່ສຸດ ແຕ່ພໍທ່ານໃຫຍ່ຂື້ນມັນຈະຈືດຈາງ

ລົງເທົ່ານັ້ນ. 

ຖ້າທ່ານໃຫຍ່ແລ້ວສ່ວນຫຼາຍທ່ານຈະໄດ້ຮັບຄວາມຮັກຄວາມສົງສານຈາກບຸກຄົນໃນຄອບຄົວຫຼືຍາດພີ່ນ້ອງຂອງທ່ານ ແລະໄດ້ຮັບຈາກບຸກຄົນຂ້າງນອກຈຳນວນໜ້ອຍທີ່ສຸດ

ສະນັ້ນຂ້ອຍຈີ່ງສະຫຼູບແລະເຫັນໄດ້ຢ່າງຊັດເຈນວ່າ: ເມື່ອທ່ານໃຫຍ່ຂື້ນເທົ່າໃດ ກໍ່ຈະໄດ້ຮັບຄວາມຮັກຄວາມສົງສານຈາກຄົນອື່ນໜ້ອຍລົງເທົ່ານັ້ນ.

ຂໍອບໃຈ...

ມື້ວານນີ້ຂ້ອຍອອກໄປກິນເຂົ້ານອກກັບໝູ່ຄົນຈີນແລະຜູ້ໃຫຍ່ຈຳນວນໜື່ງ

ພໍກິນໄປກິນມາຂ້ອຍໄດ້ກິນນຳເຂົາເຈົ້າຜູ້ລະສາມຈອກ, ຄົນຕັ້ງເປັນຊາວກ່ວາຄົນ ເຂົາເຈົ້າຢາກທົດສອບຄໍທອງແດງຂອງຂ້ອຍ

ໂດຍຕົວະຂ້ອຍວ່າມັນແມ່ນທຳນຽມຂອງຈີນ, ເຂົາເຈົ້າຄິດຈະມອມຂ້ອຍໃຫ້ເມົາ ແຕ່ມັນບໍ່ງາຍດັ່ງທີ່ຄິດ ຂ້ອຍໄດ້ດືມນຳເຂົາເຈົ້າຈົນຄົນຈີນເມົາຮາກໃສ່ໂຮງແຮມໝາກຫຼູໆ

ຂ້ອຍກໍ່ຍັງດືມໄດ້ຕໍ່ ແຕ່ພໍເຂົາເຈົ້າກັບໝົດຂ້ອຍກໍ່ກັບ ເລື່ອງທີ່ບໍ່ຄາດຄິດກໍ່ເກິດຂື້ນ ຂ້ອຍໄດ້ຮາກໃສ່ລົດທີ່ແສນງາມຂອງເຂົາເຈົ້າທີ່ມາສົ່ງຂ້ອຍ

ຕອນທຳອິດເຂົາຈະບອກຂ້ອຍແລ້ວວ່າເຂົາຂີ້ຕົວະແຕ່ຄ່າບ່ອນວ່າຄົນທີ່ຕົວະໄດ້ພາສາພັດບໍ່ຢູ່ຂ້ອຍເລີຍຕ້ອງເມົາ

ພໍຕົກຕອນເຊົ້າເຂົາເຈົ້າຍັງມາຂໍໂທດທີ່ຕົວະແລະສະແດງຄວາມນັບຖືທີ່ສາມາດລົ້ມເຂົາເຈົ້າໄດ້ໝົດທຸກຄົນ

ແຕ່ຂ້ອຍກາຊິເອົາໂຕບໍ່ລອດ ໄປບິນບໍ່ໄດ້ຕັ້ງມື້ໜື່ງ

ຂໍໄປກິນອີກກ່ອນ, ບ່າຍ...

ສະບາຍທຸກຄົນ

ມື້ນີ້ຂ້ອຍມີບາງຢ່າງມາບັນລະຍາຍກ່ຽວກັບຄວາມເຫົງາ

ຕາມທີ່ຂ້ອຍໄດ້ພົບກັບຄວາມເຫງົາ ແລະຂ້ອຍກໍ່ໄດ້ຄິດແລະວິເຄາະຄວາມເຫງົາ, ມັນໄດ້ທຳຮ້າຍເຮົາແບບໃດຂ້ອຍກໍ່ຮູ້ດີ ເພາະຂ້ອຍໄດ້ຢູ່ກັບມັນມາເປັນເວລາຍາວນານແລະປະຈູບັນກາຍັງຢູ່

ຂ້ອຍຮູ້ວ່າມັນທຳຮ້າຍເຮົາແຕ່ເປັນຫຍັງຂ້ອຍຈິ່ງເຫງົາ ເພາະບໍ່ມີໃຜທີ່ໜີຄວາມເຫງົາໄດ້  ບໍ່ມື້ໃດກາມື້ໜື່ງມັນຈະມາຫາເຈົ້າ, ຕ່າງແຕ່ວ່າເຈົ້າຈະລົບມັນອອກໄປໄດ້ໄວຫຼືຊ້າເທົ່ານັ້ນ

ຄວາມຮັກແມ່ນມີສ່ວນຮ່ວມຫຼາຍທີ່ເຮັດໃຫ້ຄວາມເຫງົາມາທັກທາຍເຮົາ, ມີຮັກກໍ່ມີເຫງົາ ມັນເປັນເລື່ອງທີ່ຄູ່ກັນ ແລະເຈົ້າຄິດວ່າມັນຊິເປັນໄປໄດ້ບໍ່ທີ່ເຮົາຈະຢູ່ໄດ້ໂດຍທີ່ບໍ່ຮັກໃຜເລີຍ

ແລະມັນຊິເປັນໄປໄດ້ບໍ່ທີ່ເຮົາຮັກໃຜແລ້ວຈະບໍ່ມີການສູນເສຍຫຼືຜິດຫວັງ.

ຊີວິດຄົນເຮົາມັນບໍ່ໄດ້ສົມບູນທຸກຢ່າງ, ສວ່ນຫຼາຍໄດ້ຢ່າງໜື່ງມັນກາຕ້ອງເສຍຢ່າງໜື່ງເຊັ່ນກັນ.

ແຕ່ກາມີຄົນຈຳນວນໜື່ງທີ່ຕໍ່ສູ້ກັບຄວາມເຫງົາໄດ້ບາງສ່ວນ ເລີຍເຮັດໃຫ້ຄວາມເຫງົາເຂົ້າມາຫາເຂົາເຈົ້າໜ້ອຍທີ່ສຸດ ແລະຂ້ອຍກໍ່ບໍ່ຮູ້ວ່າເຂົາເຈົ້າເຮັດແບບໃດ? ສຳລັບຂ້ອຍແມ່ນມັນຢູ່ນຳຂ້ອຍຕະຫຼອດທຸກທີ່ທຸກເວລາ. ແລະເຈົ້າລະເປັນແນວໃດ?

ຂໍອບໃຈ.

ມື້ໜື່ງຂ້ອຍສົ່ງຂໍ້ຄວາມຫຼີ້ນແບບເພີນໆ ເພາະໃຊ້ເບີທີໂກ ໄດ້ພັນສະບັບ, ຂ້ອຍໄດ້ສົ່ງຂໍ້ຄວາມທີ່ວ່າໄປໃຫ້ໝູ່ແຕ່ລະຄົນ ເພື່ອຢອກເຂົາເຈົ້າຫຼີ້ນ ແລະຂໍ້ຄວາມເວົ້າວ່າ: 

" ບໍ່ກ້າບອກຄວາມຈິງຢ້ານທຸກສີ່ງຈະປ່ຽນຜັນ ຂໍອະນຸຍາດບອກທາງຂໍ້ຄວາມແລ້ວກັນ ເພີ່ນໃສ່ໂສງສະຫຼິບຫົວຍານແມ່ນບໍ່? "

ບັງເອີນໝູ່ຂ້ອຍຄົນໜື່ງລາວໃສ່ສະຫຼິບຫົວຍານອີ່ຫຼີ ພໍຕົກຕອນເຊົ້າຂອງມື້ໃໝ່ລາວກາໄປຊື້ສະຫຼີບໃໝ່ແລ້ວສົ່ງຂໍ້ຄວາມມາຫາຂ້ອຍວ່າຊື້ສະຫຼິບໃໝ່ລະເດິບໍ່ໄດ້ໃສ່ສະຫຼິບຫົວຍານລະເດິ, ຂ້ອຍຢາກຫົວເວົ້າຫຼີ້ນຊື່ໆລາວເລີຍອາຍວ່າຂ້ອຍຮູ້ໄດ້ແນວໃດ ຮ່າຮ່າຮ່າ.

ຂໍອບໃຈ

ສະບາຍດີທຸກຄົນ ຂ້ອຍຢາກບອກວ່າອາດິດແກ້ໄຂບໍ່ໄດ້ແມ່ນແນ່ນອນຢູ່ແລ້ວແຕ່ເຮົາກາບໍ່ຄວນລືມມັນເຊັ່ນກັນ

ແລະຂ້ອຍກໍ່ເຊື່ອວ່າທຸກຄົນລວນແຕ່ມີອາດິດແລະເບື້ອງຫຼັງທີ່ບໍ່ດີຢູ່ແລ້ວ ເຖີງວ່າເຮົາຈະກັບໄປແກ້ໄຂອາດິດບໍ່ໄດ້ແຕ່ເຮົາກໍ່ສາມາດເຮັດປະຈຸບັນໃຫ້ດີໄດ້

ຂ້ອຍຜູ້ໜື່ງທີມີອາດິດທີ່ບໍ່ຄ່ອຍປະທັບໃຈ ແຕ່ຂ້ອຍກໍ່ແກ້ໄຂປະຈຸບັນໃຫ້ດີໄດ້

ແລະການແກ້ໄຂນັ້ນກໍ່ແມ່ນນຳເອົາອາດິດຫັ້ນແຫຼະມາເປັນບົດຮຽນແກ້ໄຂ. ສະນັ້ນເຮົາບໍ່ຄວນລືມອາດິດ ແລະຢ່າໃຫ້ອາດິດມາທຳຮ້າຍເຮົາ.

ຂໍອບໃຈ.

ຄືນຕໍ່ມາຂ້ອຍກໍ່ໄດ້ໄປຫຼີ້ນບຸນຢ່າງສົມໃຈແຕ່ຮູ້ສຶກວ່າມັນເປັນຂັດໆຂອງໆຈັງໃດບໍ່ຮູ້ ເພາະຄົນຢູ່ໃນເຮືອນຂ້ອຍພາກັນນອນຂ້ອຍໄດ້ມາຄົນດຽວ, ເຮືອນຂ້ອຍແມ່ນຢູ່ໄກຈາກໝູ່ບ້ານ ຜ່ານປ່າແລະທົ່ງນາຈິ່ງຮອດເຮືອນຂ້ອຍ.

ຂ້ອຍກໍ່ໄດ້ຫຼີ້ນຢ່າງມ່ວນຊື່ນ ພໍຕົກຕອນເດີກຜູ້ຄົນກໍ່ທະຍອຍກັນກັບ ຂ້ອຍວ່າຊິຫຼີ້ນຈົນຊອດແຈ້ງແຕ່ບໍ່ມີໃຜຫຼີ້ນນຳຂ້ອຍຕ່າງຄົນຕ່າງກັບເຮຶອນໃຜເຮືອນມັນ ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຕ້ອງກັບໄປນອນ  ແຕ່ໄລຍະທາງກັບເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຢ້ານກົວ ແລ້ວຄິດວ່າຈະກັບດີບໍ່ ນັ່ງຄິດຢູ່ເດີ່ນວັດ ກັບໜາບັກຕູມທີ່ຢູ່ວັດມານັ່ງເປັນໝູ່, ຄິດອີກຢ່າງຄັນບໍ່ກັບ ກາຊິນອນໃສ ຄັນຊິນອນນຳຈົວກາຢ້ານຜີ ນັ່ງຄິດໂດດເຕີບ ກໍ່ຕັດສິນໃຈກັບ.

ພໍໄປຮອດກາງທາງຈິດໃຈຂອງຂ້ອຍຫວາເຫວ ຄວາມຢ້ານກົວເຂົາມາຢາມ ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍທັ່ງຍ່າງທັ່ງແລ່ນຈົນຮອດເຮືອນດ້ວຍຄວາມລຳບາກແລະຢ້ານກົວ.

ຂໍອບໃຈ.

ຄືນໜື່ງທ້ອງຟ້າສວຍງາມ ເປັນຄືນທີ່ເດືອນເຕັມດວງແລະອ້ອມຮອບດ້ວຍໝູ່ດາວເປັ່ງແສງລະຍິບລະຍັບ

 ຂ້ອຍນັ່ງຢູ່ເທີງເຮືອນຄົນດຽວ, ສົ່ງສາຍຕາລົງມາເດີ່ນບ້ານເຫັນແສງຂອງເດືອນສາດຊ່ອງຜ່ານໃບພ້າວເປັນເຫງົາຢ່າງສວຍງາມ ເລີຍເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍລົງມາຫຼີ້ນເດີ່ນບ້ານ

ແຕ່ຈິດໃຈຂ້ອຍໃນຕອນນັ້ນຮູ້ສຶກໂດດດ່ຽວຫຼາຍ ເພາະຖືກບັງຄັບໃຫ້ຢູ່ເຮືອນຄົນດຽວ ສ່ວນຄົນອື່ນອອກໄປຫຼີ້ນບຸນບ້ານຢ່າງມ່ວນຊື່ນ ເຫຼືອພຽງແຕ່ຂ້ອຍກັບໝານ້ອຍທີ່ຂໍໄທບ້ານມາລ້ຽງນັ່ງເປັນໝູ່ທີ່ເຝົ້າເຮືອນກັບຂ້ອຍ

ຂ້ອຍໄດ້ແຕ່ນັ່ງຈ້ອງເບີ່ງເດືອນຢູ່ຕັ່ງນັ່ງໜ້າບ້ານ ແລະຮູ້ສຶກງ່ວມເຫງົາ ຢາກໄປຫຼີ້ນພໍໃຈບໍ່ຂາດ ຂ້ອຍໄດ້ແຕ່ຄິດວ່າມື້ອື່ນຊິໄປຫຼີ້ນຈົບຊອດແຈ້ງເລີຍ ແລະກໍ່ວາດຝັນເລື້ອງມື້ອື່ນໄປເລື້ອຍເປື່ອຍຈົນຫຼັບຍາມໃດບໍ່ຮູ້ເມື່ອ

ພໍຮູ້ເມືອເພີ່ນກໍ່ປຸກຂ້ອຍໄປນອນໃນເຮືອນ ແລະຫຼັງຈາກນັ້ນຂ້ອຍກໍ່ຫຼັບອີກຄັ້ງຈົນຮຸ່ງເຊົ້າ ແລ້ວກໍ່ຕ່າງຄົນຕ່າງແຕກກັນໄປຕາມຄວາມຕ້ອງການຂອງໃຜມັນ.

ຂໍອບໃຈ.

ຕໍ່ໄປນີ້ແມ່ນຮູບຕົວຢ່າງຄ້າຍໆກັບສະໃໝຂ້ອຍໄປລ້ຽງງົວແລ້ວຢ້ານຜີ, ພວກຂ້ອຍມັກຫຼີ້ນນໍ້າຂີ້ຕົມແບບນີ້ແຫຼະ

ຫຼີ້ນໍ້າຂີ້ຕົມແລ້ວລະກາໄປອາບນໍ້າໃສ ແຮແຮແຮ

ຄໍ່າລະກາໄລ່ຄວາຍກັບໄປເຮືອນ

ມື້ໜື່ງຂອງວັນພັກວຽກໃນຍາມເຂົ້ານາປີກຳລັງຂຽວ ຂ້ອຍອອກໄປບ້ານແລ້ວໄດ້ໄປໃສ່ເບັດກົບຢູ່ນາຂ້ອຍຄົນດຽວ ເຊີ່ງໄກຈາກບ້ານສີ່ຫຼັກ ຂ້ອຍໃສ່ເບັດດ້ວຍຄວາມເພີດເພີນ, ພໍມືດແລ້ວຂ້ອຍກໍ່ເລາະຢາມເບັດໄດ້ກົບຫຼາຍເຕີບ ພໍຢາມແລ້ວຂ້ອຍກໍ່ມາແຕ່ງກິນຫຼັງຈາກນັ້ນຂ້ອຍກໍ່ໄປຢາມອິກເມື່ອຍແລ້ວຂ້ອຍກໍ່ມານອນ, ຄືນນັ້ນອາກາດເອົ້າຜິດປັກກະຕິ ພໍຫຼັບໄດ້ຄາວໜື່ງຂ້ອຍກໍ່ຮູ້ສືກເຢັນໆ ແລະສຽງລົມພັດໃບໃມ້ກໍ່ດັງຂື້ນເລື້ອຍໆ ຫຼັງຈາກນັ້ນກໍ່ມີສຽງຟ້າຮ້ອງຟ້າຫຼຽມສຽງດັງແຮງສົມຄວນ, ແລະຝົນກໍ່ຕົກລົງມາຢ່າງແຮງ, ຂ້ອຍນອນຢູ່ດຽວພ້ອມກັບກັບລົມພັດຖຽງນາກວຍໄປກວຍມາເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຢ້ານຫຼາຍຊິລົງຖຽງຝົນພັດຕົກແຮງ ໄດ້ແຕ່ຮ້ອງຫາຄຸນພໍ່ຄຸນແມ່ ສິ່ງສັກສິດທັງຫຼາຍພ້ອມກັບຫົມຜ້າປົກຫົວນອນຂົດດ້ວຍຄວາມຢ້ານກົວ.

ນັບແຕ່ນັ້ນມາຂ້ອຍກໍ່ບໍ່ກ້າໄປນອນນາຄົນດຽວອີກ.

1. ເຮັດປະຈຸບັນໃຫ້ດີແລ້ວອານາຄົດກໍ່ຈະດີເອງ.

2. ຢ່າປ່ອຍໃຫ້ໂອກາດຜ່ານໄປໂດຍທີ່ບໍ່ໄດ້ເຮັກຫຍັງເລີຍ.

3. ເບີ່ງໂລກໃນແງ່່່ດີແລ້ວຊີວິດຈະມີຄວາມສຸກ.

4. ເມື່ອຄິດຈະເຮັດຫຍັງ? ຖ້າຄິດຫຼາຍມື້ໃດຈະໄດ້ລົງມື.

5. ຈິດໃຈຈະສະຫງົບໄ້ຈັ່ງໃດ ເມື່ອໃສ່ໃຈແຕ່ຄຳເວົ້າຂອງຄົນອື່ນ.

ຂໍ້ຄິດນ້ອຍໆ ແຕ່ຄວາມໝາຍໃຫຍ່:

1. ວຽກໜັກປານໃດກໍ່ຕາມ ຖ້າເຮົາເຮັດດ້ວຍໃຈກໍ່ຈະມ່ວນ ແລະຄວາມອິດເມື່ອຍກໍ່ຈະໜ້ອຍລົງ.

2. ອາດິດເປັນສິ່ງທີ່ບໍ່ຄວນລືມ ແຕ່ຕ້ອງໃຊ້ໃຫ້ມັນເປັນ ເກັບເອົາໄວ້ເປັນບົດຮຽນ ແຕ່ຢ່າໃຫ້ມັນກັບມາທຳຮ້າຍເຮົາໄດ້.

3. ຄວາມກະຕັນຍູຮູ້ບຸນຄຸນ ແມ່ນຄຸນຄ່າຂອງຄົນທີ່ໜ້ານັບຖື.

4. ຄົນທີ່ຕາຍໄປແລ້ວ ແຕ່ຍັງມີຄົນຄິດຮອດແລະຈົດຈຳ ກໍ່ຊໍ່າກັບຍັງບໍ່ໄດ້ຕາຍ ແຕ່ຄົນທີ່ຍັງມີຊີວິດ ພັດບໍ່ມີຄົນຄິດຮອດແລະຈົດຈຳ ກໍ່ຊໍ່າກັບຕາຍແລ້ວ.

5. ເວົ້າໃຫ້ຄົນ ຊັງງາຍທີ່ສຸດ ແຕ່ເວົ້າໃຫ້ຄົນຮັກຍາກສຸດໆ.

ເລື້ອງຂອງເລື້ອງກາຄືວ່າ: ມີອາຈານສອນຜູ້ໜື່ງຈົບດອກເຕີສາຍພາສາອັງກິດມາແຕ່ຕ່າງປະເທດ, ລາວມາສອນຢູ່ມະຫາໄລແຫ່ງໜື່ງ, ລາວຖືກສອນຫຼາຍຊັ້ນລວມທັງປີກຽມ.

ມື້ໜື່ງລາວໄປຂື້ນປີກຽມເລີມຕົ້ນຊົ່ວໂມງຮຽນລາວກໍ່ໄດ້ທົດສອບຄວາມຮູ້ນັກຮຽນດ້ວຍການຖາມນັກຮຽນ.

ອາຈານ: teach ແມ່ນຫຍັງ?

ນັກຮຽນ: ສອນ

ອາຈານ: ເກັ່ງຫຼາຍ, teacher ແມ່ນຫຍັງ?

ນັກຮຽນ: ຄູສອນ.

ອາຈານ: speak  ແມ່ນຫຍັງ?

ນັກຮຽນ: ເວົ້າ

ອາຈານ: speaker ແມ່ນຫຍັງ?

ນັກຮຽນ: ຜູ້ເວົ້າ.

ອາຈານ: dog ແມ່ນຫຍັງ?

ນັກຮຽນ: dog ແມ່ນໝາ.

ອາຈານ: doctor ແມ່ນຫຍັງ?

ນັກຮຽນ: doctor ແມ່ນໝາວໍ້.

ງົງອາຈານງົງ, ໝົດໂມງຮຽນພໍດີ.

ສະບາຍດີທຸກຄົນ, ພາບຕ່າງໆລຸ່ມນີ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຄິດຮອດຕອນເປັນເດັກນ້ອຍ.