ສະບາຍດີທຸກທ່ານ

ຫຼັງຈາກລົບໄປເກັບໂຕຕັ້ງໂດນກາບໍ່ຢາກໄປດອກ ທີ່ໄປເພາະພັນລາວເຂົ້າບໍ່ໄດ້ ພໍມາກາມີເລື່ອງມາເວົ້າໃຫ້ຟັງໂລດ

ແລະເລື່ອງທີ່ຈະເລົ່າກາແມ່ນເລື່ອງຈິງ ຄືວ່າວັນທີ່ 30/6/2009 ເວລາ 2:07

ໃນຄະນະທີ່ຂ້ອຍກຳລັງນອນຫຼັບໄຫຼຢູ່ນັ້ນໄດ້ມີແຜ່ນດິນໄຫວຢ່າງແຮງແຕ່ບໍ່ຮູ້ວ່າຈັກເວັກເຕິ ຂ້ອຍຕື່ນທັງຫຼັບ, ທຳອິດຂ້ອຍ

ຄິດວ່າຊິບໍ່ແລ່ນໜີ ແຕ່ໂນຟຼາຍແມນ ພັດແລ່ນບໍ່ໃສ່ຮອດເກີບ ແລ່ນຄົນດຽວຍັງບໍ່ພໍຍັງຮ້ອງຊວນຂ້ອຍແລ່ນນຳ ແຕ່ຫ້ອງອື່ນ

ເຂົາກາແລ່ນຄືກັນເພາະຢ້ານຕຶກທະຫຼົມ ແຕ່ພໍໄປຮອດຊັ້ນສອງອາຈານໃຫຍ່ວ່າບໍ່ເປັນຫຍັງດອກກາເລີຍກັບມານອນ ໃຜກາຢ້ານ

ເພາະມັນບໍ່ໄຫວໂດນແລ້ວຊິໄດ້ປີແລ້ວ.

ຂອບໃຈທຸກທ່ານທີ່ເຂົ້າມາອ່ານໄດອາຣີ່ຂອງຄົນມາຈາກດິນຕາດຳໆ.

ສະບາຍດີທຸກຄົນ

ມື້ວານນີ້ຂ້ອຍໄດ້ໂທລະສັບໄປຫາແມ່ຕູ້ຂ້ອຍແລະຂ້ອຍຖາມເບີໂທໝູ່ຂ້ອຍນຳເພີ່ນ ແລ້ວເພີ່ນກໍ່ບອກຂ້ອຍ.

ຂ້ອຍ: ແມ່ຕູ້ເບີໂທບັກຈິດທໍ່ໃດ?

ແມ່ຕູ້: ເບີບັກຈິດຫວາຖ້າບຶດດຽວເນິ

ຂ້ອຍ: ໂດຍ

ແມ່ຕູ້: ຈົດເອົາເນິ

ຂ້ອຍ: ໂດຍ

ແມ່ຕູ້: 6543721 ອັນ 020 ຫັ້ນບໍ່ເວົ້າແຫຼະເນາະ

ຂ້ອຍ: ອ່ານຄືນດຸແມ່ຕູ້

ແມ່ຕູ້: 6543721 ອັນ 020 ບໍ່ເວົ້າແຫຼະເນາະ

ຂ້ອຍ: ແມ່ຕູ້ 020 ແມ່ຕູ້ວ່າບໍ່ເວົ້າ ຍັງຊໍ່ານີ້ລະ, ຄັນແມ່ຕູ້ເວົ້າ ຊິບໍ່ຮອດສີບເທື່ອລະບໍ່?

ແມ່ຕູ້: ໂອະແມ່ນໃດເນາະ

ຂ້ອຍ: ແຮແຮແຮ....

ຂໍອບໃຈ.

ສະບາຍດີທຸກຄົນ ມື້ນີ້ຂ້ອຍຊິມາເລົ່າເລື່ອງບິນຂ້ອຍໃຫ້ຟັງຄືວ່າ:

ມື້ນີ້ຂ້ອຍໄປບິນຝຶກຫັດກັບອາຈານຕອນກັບສະໝາມບິນຂ້ອຍບິນໃນຄວາມສູງ 1800m ມື້ນີ້ອາກາດບໍ່ຄ່ອຍດີ

ໃນລະຫວ່າງທາງກັບຂ້ອຍພົບເຝື້ອສະໜິດໜື່ງທີ່ອັນຕະລາຍທີ່ສຸດໃນວົງການບິນ ເຝື້ອສະໜິດນີ້ຮ້ອງສັ້ນວ່າ CB

ພໍແຕ່ແນມເຫັນອາຈານກໍ່ບອກຂ້ອຍລ້ຽວຫຼີກມັນຢ່າງໄວວາໂດຍບໍ່ສົນວ່າຍົນຊິງ່ຽງຊໍ່າໃດ, ທັງລ້ຽວທັງຕິດຕໍ່ຫໍຄອຍ

ບອກເຂົາເຈົ້າວ່າຂ້ອຍກຳລັງລ້ຽວຂວາ ແລະເຂົາເຈົ້າກໍ່ແນະນຳທາງໃຫ້ຂ້ອຍ, ເຝື້ອ CB ນີ້ແມ່ນເຝື້ອທີ່ກໍ່ໃຫ້ເກິດກະແສໄຟຟ້າ

ເຮັດໃຫ້ຟ້າເຫຼືອມຟ້າແມບ, ກ້ອນໃຫຍ່ແລະສູງ ຖ້າມີຍົນລຳໃດບິນເຂົ້າໄປສ່ວນຫຼາຍບໍ່ລ້ອດຈັກລຳ. 

ຂ້ອຍບິນມາຄາວໜື່ງກໍ່ພົບກັບຝົນຕົກໜັກ ແລະຫໍຄອຍກໍ່ບອກຂ້ອຍຫຼຸດຄວາມສູງລົງມາ 1000m ແລ້ວບໍ່ພໍທໍ່ໃດຂ້ອຍກໍ່ພົ້ນເຂດຝົນຕົກ

ໃນຕອນພົບເຝື້ອຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ສຶກຢ້ານເລີຍ, ທັງໆທີ່ຍົນຂ້ອຍຊັ່ນຄືລົດຕົກຂູມນີ້ລະ, ອາຈານບອກຂ້ອຍວ່າຖ້າເຫັນແບບນີ້ເຈົ້າຫຼີກໃຫ້ໄກເດິ ຢ່າບິນເຂົ້າໄປເດັດຂາດ!

ຂໍອບໃຈ.

ສະບາຍດີພີ່ນ້ອງ

ເລື່ອງຄືວ່າໂຟຼໄຟຂອງຂ້ອຍມີອັບເດດຄຳເຫັນໃນແບບສຳຫຼວດ ບາດຄຼິກໃສ່ພັດພັດບໍ່ເຫັນໂຕທີ່ອັບເດດມີແຕ່ແບບສຳຫຼວດທີ່ຂ້ອຍຂຽນໂຊຂື້ນມາທັງໝົດ ຂ້ອຍເລີຍງົງ

ອີກອັນງົງ ບອກວ່າມີສີບຄຳເຫັນໃນໄດອາຣີ່ ຄຼິກໃສ່ພັດບອກວ່າຂ້ອຍຍັງບໍ່ໄດ້ຂຽນ, ທັງໆທີ່ຂ້ອຍຂຽນໄປແລ້ວ ອັນນີ້ກາເຮັດໃຫ້ງົງອີກ....

ທ່ານຜູ້ອ່ານງົງບໍ່? ຂ້ອຍໄດ້ຕິຕໍ່ທີມງານແລ້ວເຂົາເຈົ້າຄົງຈະແກ້ໄຂໃຫ້....

ຂ້ອຍໄດ້ແຕ່ຫວັງວ່າຊິບໍ່ງົງອີກຕໍ່ໄປ.....

ຂໍອບໃຈ.

ເລື້ອງກາຄືວ່າ:

ຕອນຂ້ອຍຮຽນຢູຫ້ອງປໍສາມ ແມ່ໄດ້ພາຂ້ອຍຍ້າຍໄປຢູ່ຊຽງຂວາງ ແລະມີຄົນໆໜື່ງປື້ມຂ້ອຍຫຼາຍແລະຢາກເປັນໝູ່ກັບຂ້ອຍ

ແລະສຸດທ້າຍລາວກາໄດ້ເປັນໝູ່ກັບຂ້ອຍແລະເປັນໝູ່ທີ່ດີແລະຮັກຂ້ອຍຫຼາຍ ແຕ່ຂ້ອຍທຳມະດາກັບລາວບາງຄັ້ງຂ້ອຍຍັງເຢັນຊາກັບລາວຊໍ່າ, ລາວເຮັດດີນຳຂ້ອຍຫຼາຍແລະຄົນໃນເຮືອນລາວກາຮັກຂ້ອຍຄືກັນ.

ລາວເປັນລູກຊາຍຫຼ້າ ຂ້ອຍເຮັດທຳມະດາກັບລາວ, ລາວມາຫຼີ້ນນຳກາຫຼີ້ນ ບໍ່ມາລະກາຢ່າ , ຖ້າລາວມີຫຍັງຂ້ອຍຕ້ອງຮູ້ແລະໄດ້ກິນມັນເປັນຄົນທຳອິດ ຫຼາຍຄັ້ງທີ່ລາວເຈັບໂຕແທນຂ້ອຍ ແລະລາວບອກວ່າລາວຮັກຂ້ອຍຫຼາຍຈົນຕາຍແທນກາໄດ້, ແຕ່ມື້ໜື່ງຂ້ອຍເກັບເອົາລະເບີດຢູ່ນຳທາງໄປຫຼີ້ນ ພໍເຫັນລາວຂ້ອຍກາເຮັດຢອກລາວ, ຂ້ອຍເວົ້າວ່າ: ເຮີຍໂຕຢາກຕາຍບໍ່? ແລ້ວກາແກວງລະເບີດໃສ່ລາວ ທ່ານຮູ້ບໍ່ວ່າລະເບີດແຕກແທ້ ລາວຕື່ນຈົນເສຍຂັວນແຕ່ບໍ່ເປັນຫຍັງແຕ່ໝູ່ອີກຄົນທີ່ຢູ່ຂ້າງຂ້ອຍບາດເຈັບສາຫັດ ຂ້ອຍກາຕື່ນຕົກໃຈແລ່ນໄປຮ້ອງຄົນມາຊ່ວຍໝູ່ຂ້ອຍ ແລະຮ້ອງຫາໝູ່ຄົນນັ້ນຄິດວ່າລາວຕາຍແລ້ວ ຂ້ອຍທັງຮ້ອງທັງໃຫ້ ແລະຄິດເປັນຫ່ວງລາວຫຼາຍ ພໍທຸກຢ່າງລົງຕົວລາວກາບໍ່ເອົາຜິດຫຍັງນຳຂ້ອຍຊິສູ່ຂັວນໃຫ້ລາວກາບໍ່ໃຫ້ສູ່  ຫຼັງຈາກນັ້ນຂ້ອຍກໍ່ຮັກລາວຫຼາຍ ແຕ່ມັນກາຊ້າເກີນໄປເພາະລາວຊັງຂ້ອຍແລ້ວ.

ນັບແຕ່ນັ້ນມາຂ້ອຍເລີຍຄິດມາຕະຫຼອດຖ້າມີໃຜມາຮັກຂ້ອຍ ຂ້ອຍກໍ່ຈະຮັກຄົນນັ້ນ, ຖ້າເຂົາເປັນເພື່ອນທີ່ດີກັບຂ້ອຍໆກໍ່ຈະເປັນເພື່ອນທີ່ດີກັບຜູ້ນັ້ນ.

ສະບາຍດີທຸກຄົນ

ມື້ນີ້ຂ້ອຍມີເລື່ອງໃນໄວເດັກມາເລົ່າສູ່ທ່ານຟັງ ຄືວ່າຕອນຂ້ອຍອາຍຸປະມານແປດຂວບ ໃນຍາມດຳນາຂ້ອຍແລະພໍ່ແມ່ນອ້າຍເອື້ອຍຂອງຂ້ອຍໄດ້ລົງໄປນອນນາ, ຂ້ອຍໄປລ້ຽງງົວຄົນດຽວ ສ່ວນຄົນອື່ນແມ່ນດຳນາ ມື້ນັ້ນມີລົມພັດຜ່ານເຢັນດີ ຂ້ອຍກໍ່ນຳກົ້ນງົວດ້ວຍຄວາມເພີດເພີນທັນໃດນັ້ນຂ້ອຍໄດ້ຍິນສຽງໃມ້ສີກັນທີ່ດັງແຮງ ຂ້ອຍຢຸດຟັງສຽງນັ້ນພັດມິດໄປ ພໍຂ້ອຍກ້າວຂາມັນກາດັງມາອີກ ໃຈຂ້ອຍເລີມເຕັ້ນແຮງແລະຂ້ອຍກໍ່ກວດສາຍຕາໄປລອບໆແລະກໍ່ເຫັນໃມ້ຂັດກັນ ຂ້ອຍກໍ່ກ້າວຂາຕໍ່ໄປມັນພັດດັງອີກຂ້ອຍເລີຍຢຸດມັນພັດມິດ ກ້າວຂາບາດໃດມັນພັດດັງບາດນັ້ນ ຂ້ອຍເລີມຢ້ານຫຼາຍແລະຮ້ອງໃຫ້ຢ່າງແຮງ ມັນພັດມິດ ຂ້ອຍກາຢຸດຮ້ອງໃຫ້ ມັນພັດດັງຂື້ນອີກ ຂ້ອຍກາເລີຍຮ້ອງໃຫ້ຈົນເປັນຊົ່ວໂມງຈິ່ງມີຄົນມາພົບຂ້ອຍ, ເຂົາເຈົ້າດຳນາຢູ່ແຖວນັ້ນໄດ້ຍິນສຽງໃຫ້ກາເລີຍມາເບີ່ງ,  ຄັນເພີ່ນບໍ່ມາພໍ້ ຂ້ອຍຢ້ານນໍ້າຕາຖວມຫຼັງຕີນຢູ່.  ງົວຂ້ອຍໄປທາງໃດ້ເລີຍກາບໍ່ຮູ້, ກໍ່ຂ້ອຍຊິຢ້ານຫຼາຍເພາະກ້ອງຕົ້ນໃມ້ແມ່ນຫຼູມຝັງສົບຄວາຍ.

ຂໍອບໃຈທີ່ບັນດາທ່ານສະລະເວລາອ່ານໃຫ້ຂ້ອຍ.

ສະບາຍດີທຸກຄົນ...

ທີ່ຂ້ອຍມັກຂຽນເລື່ອງກ່ຽວກັບຊາວໄຮ່ຊາວນາ  ກ່ຽວກັບຊົນນະບົດເພາະຂ້ອຍເປັນຄົນບ້ານນອກ ຖານະຍາກຈົນ

ຊີວິດບໍ່ຄ່ອຍຫຼູຫຼາຄືຄົນອື່ນ, ສ່ວນຫຼາຍຈະມີຄົນລວຍບາງຈຳພວກມັກດູຸຖູກຂ້ອຍມາຕະຫຼອດ,  ແຕ່ຂ້ອຍຄົບຫາກັບໝູ່ເພື່ອນດ້ວຍຄວາມຈິງໃຈ

ບໍ່ຂີ້ໂກງຄືຄົນບາງຄົນ, ຂ້ອຍຄົບໄດ້ກັບທຸກຄົນທີ່ຢາກຄົບກັບຂ້ອຍ.

ຖ້າຂ້ອຍເວົ້າຫຍັງບໍ່ມ່ວນຂໍອະໄພນຳໝູ່ເພື່ອນຫຼາຍໆ.

ຂໍຂອບໃຈ

ສະບາຍດີທຸກຄົນ ມື້ນີ້ບໍ່ມີເລື້ອງຫຍັງມາເລົ່າພຽງແຕ່ຢາກມາບອກທຸກຄົນວ່າ:

ມື້ນີ້ແມ່ນວັນທີ່ 12 / 5 ເປັນມື້ແຜ່ນດິນໄຫວຢູ່ ໃນປີ  2008 / 5 / 12 ເປັນມື້ທີ່ເຄາະຮ້າຍສຳລັບປະຊາຊົນຈີນ

 ເພາະເປັນມື້ທີ່ແຜ່ນດິນໄຫວຢູ່ຈີນແລະແຜນດິນໄຫວຄັ້ງນັ້ນຂ້ອຍກໍ່ຢູ່ຈີນ ແລະປະຊາຊົນຈີນເສຍຊີວິດຫຼາຍຊີວິດ, ອາຄານຫຼາຍຫຼັງໄດ້ຖະຫຼົມ ມື້ນີ້ເປັນມື້ທີ່ຊາວຈີນຈົດຈຳຕະຫຼອດໄປ.

ຂ້ອຍຂໍສະແດງຄວາມເສຍໃຈນຳຜູ້ປະສົບເຄາະຮ້າຍຄັ້ງໃນຄັ້ງນັ້ນດ້ວຍ.

ມື້ພັກປີໃໝ່ຈີນຂ້ອຍກັບລາວໄປຢາມບ້ານ,  ແລ້ວອອກໄປຫຼີ້ນກັບຜູ້ສາວຂ້ອຍເລີຍພົບຝຣັງຄົນໜື່ງເຂົາຫາຂ້ອຍເປັນກ້າຍໃຫ້  ກາພາລາວໄປຫາບ້ານພັກແລ້ວໄປກິນກາເຟຢູ່ແຖວນໍ້າພຸ່ ໃນຄະນະທີ່ຂ້ອຍປຸງກາເຟນັ້ນຂ້ອຍໄດ້ລົມນຳຝຣັງແລະຜູ້ສາວຂ້ອຍໄປນຳ ເລີຍເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຫຼົງເທເກືອໃສ່ກາເຟຄິດວ່ານໍ້າຕານ, ຂ້ອຍແຮ່ງເປັນຄົນມັກຫວານຢູ່ແລ້ວ ຝຣັງແນມເບີ່ງຂ້ອຍແລ້ວຖາມຂ້ອຍເປັນພາສາອັງກິດ ແປລາວວ່າ: ເຈົ້າໃສ່ເກືອຫຼາຍແທ້.  ຂ້ອຍແນມເບີ່ງແມ່ນເກືອບາດມາຊີມຊິພູ່ຖີ້ມກາບໍ່ກ້າເລີຍອົດກືນກິນລະກາພາກັນຫົວ...ຮ່າຮ່າຮ່າ

ຂ້ອຍທັງຢາກຫົວທັງອາຍ.

ເຮືອນຫຼັງນີ້ສ້າງຂື້ນໃນຖໍ້າ

ນີ້ແມ່ນພາບເລັກນ້ອຍເກັບມາປັນໝູ່ເພື່ອນໄດ້ເບີ່ງ....

ມີເດັກນ້ອຍໃນປະເທດເບຣຊີ້ນຕາຍຫຼັງຈາກກິນ  Mentos  ແລະດື່ມ   Coke   ພ້ອມກັນ

ໃສ່ແຫວນເວລາຫຼີ້ນໂບລີ້ງ