ຕິກະ ຄື ຫມວດ ໓ 

                        ຣັຕຕະນະ ໓ ຢ່າງ ຄື 

໑. ພຣະພຸດທະເຈົ້າ ຄື ທ່ານຜູ້ສອນຊຸມຊົນປະພຶດປະຕິບັດດີດ້ວຍກາຍວາຈາໃຈຕາມພຣະທັມວິໃນ

໒. ພຣະທັມ ຄື ຂໍ້ທີ່ເປັນຄໍາສັ່ງສອນຂອງພຣະພຸດທະເຈົ້າ

໓. ພຣະສົງ ຄື ຫມູ່ຊຸມຊົນທີ່ຟັງຄໍາສັ່ງສອນຂອງທ່ານແລ້ວປະຕິບັດດີປະຕິບັດຊອບຕາມພຣະທັມວິໃນ

  ພຣະພຸດ ພຣະທັມ ພຣະສົງນີ້ ຮຽກວ່າ ຣັຕຕະນະ ເພາະເປັນແກ້ວອັນປະເສິດຫາຄ່າບໍ່ໄດ້ ທຳໃຫ້ຊົນຜູ້ອື່ນເຫລື້ອມໃສເກິດຄວາມຍີນດີ ມີຄວາມສະງົບບໍ່ບຽດບຽນກັນແລະກັນແລະຈະຫາຊັບອື່ນປຽບສະເຫມີເຫມືອນບໍ່ມີ ເພາະປະເສິດກວ່າແກ້ວແຫວນເງິນທອງເພັດນິນຈິນດາທັງປວງ ຈຶ່ງລວມຮຽກວ່າ "ພຣະຣັຕຕະນະຕັຍ"

ຄະຕິທັມຝາກໃຫ້ຄິດ

® ຕົວຢ່າງທີ່ດີ              ດີກວ່າຍອດຄຳສອນ

ປະຕິບັດດີ     ດີກວ່າຂໍພອນ

 ທັມອັນທຳໃຫ້ງາມ ໒ ຢ່າງ ຄື 

໑. ຂັນຕິ ຄວາມອົດທົນ

໒. ໂສຣັດຈະ ຄວາມສະງົບສະງ່ຽມ

           ໑. ຂັນຕິນັ້ນມີ ໓ ຄື

໑. ອົດທົນຕໍ່ການລໍາບາກ ໄດ້ແກ່ອົດທົນຕໍ່ການຖືກທໍຣະມານຮ່າງກາຍເຊັ່ນທຳໂທດທຸບຕີຕ່າງໆພ້ອມທັງອົດທົນຕໍ່ການເຈັບໄຂ້

໒. ອົດທົນຕໍ່ການກາກກໍາ ໄດ້ແກ່ ອົດທົນທໍາງານຢ່າງບໍ່ຄິດເຖິງຄວາມລຳບາກທັງທົນຕໍ່ສະພາບດິນຟ້າອາກາດ ເຊັ່ນ ຫນາວລົມ ຮ້ອນ ແດດ ເປັນຕົ້ນ

໓. ອົດທົນຕໍ່ການເຈັບໃຈ ໄດ້ແກ່ ທົນຕໍ່ຄໍາເວົ້າດູຖູກຫຍຽດຍາມຫລືເວົ້າປະຊົດໃຫ້ເຈັບໃຈ

໒. ໂສຣັດຈະ ຄື ຄວາມສະງົບສະງ່ຽມບໍ່ສະແດງຄວາມໃນໃຈອອກມາໃຫ້ຜູ້ອື່ນຮູ້ເຫັນໃນເມື່ອຖືກເຂົາເວົ້າດູຖູກຫຍຽດຍາມ

ຫລືບໍ່ສະແດງຄວາມດີອົກດີໃຈຈົນເກີນໄປໃນເມື່ອໄດ້ຮັບຄຳຍົກຍ້ອງສັນລະເສີນ

ຄະຕິທັມຝາກໃຫ້ຄິດ

® ຊີວິດຈະຜິດຫວັງ                 ຖ້າມົວແຕ່ນັ່ງນອນຄອຍ

 ບຸກຄົນຫາໄດ້ຍາກ ໒ ຢ່າງ ຄື

໑. ບຸບພະກາຣີ ບຸກຄົນຜູ້ທໍາອຸປະກາຣະຄຸນມາກ່ອນ

໒. ກະຕັນຍູກະຕະເວທີ ບຸກຄົນຜູ້ຮູ້ອຸປະກາຣະຄຸນທີ່ຄົນອື່ນທໍາແລ້ວທໍາຕອບແທນ

ບຸບພະກາຣີ ໄດ້ແກ່ ຜູ້ທີ່ມີພຣະຄຸນມາກ່ອນໄດ້ທຳປະໂຫຍດແກ່ເຮົາມາກ່ອນ ຈຳແນກອອກເປັນ ໔ ຄື ພຣະພຸດທະເຈົ້າ ພຣະມະຫາກະສັດ ພຣະອຸປັດຊາອາຈານແລະບິດາມານດາ

ກະຕັນຍູກະຕະເວທີ ໄດ້ແກ່ ຜູ້ທີ່ໄດ້ຮັບອຸປະກາຣະຈາກທ່ານເຫລົ່ານັ້ນແລ້ວແລະພະຍາຍາມທຳອຸປະກາຣະຄຸນຕອບແທນທ່ານຈຳແນກອອກເປັນ ໔ ປະເພດຄື ພຸດທະບໍຣິສັດ ຣາດສະດອນ ສັດທິວິຫາຣິກ ແລະບຸດທິດາ

ຄົນທັງ ໒ ປະເພດນີ້ ທີ່ໄດ້ຊື່ວ່າ ບຸກຄົນທີ່ຫາໄດ້ຍາກ ເພາະປົກກະຕິແລ້ວມະນຸດທຸກຄົນ ຈະມີຄວາມເຫັນແກ່ສ່ວນຕົວ ຜູ້ທີ່ຈະເສຍສະລະຫລືທຳຄົນໃຫ້ເປັນປະໂຫຍດແກ່ຜູ້ອື່ນໂດຍບໍ່ຫວັງຜົນຕອບແທນແລະຜູ້ທີ່ຈະທຳຕອບແທນທ່ານຜູ້ມີອຸປະກາຣະມາກ່ອນກໍ່ຫາໄດ້ແສນຍາກ ຄົນສະໄຫມນີ້ຍາກທີ່ມີຄົນອຸປະກາຣະມາກ່ອນແລະກໍ່ຫາໄດ້ຍາກຄົນທີ່ຢາກຈະທຳຕອບແທນ ເພາະສະນັ້ນບຸກຄົນນສອງຢ່າງນີ້ມີຊື່ວ່າ ບຸກຄົນຫາໄດ້ຍາກ

ຄະຕິທັມຝາກໃຫ້ຄິດ

® ບຸນຄຸນຕ້ອງທົດແທນ        ຄວາມແຄ້ນຕ້ອງອະໄພ

 ທັມຄຸ້ມຄອງໂລກ ໒ ຢ່າງ ຄື

 ໑. ຫິຣິ ຄວາມລະອາຍແກ່ໃຈ

 ໒.ໂອຕຕັບປະ ຄວາມເກງກົວຢ້ານຕໍ່ບາບ

ຫິຣິ ຄື ຄວາມລະອາຍໃຈຕົນເອງເມື່ອຈະປະພຶດທຸຈະຣິດຕໍ່ການທຳບາບທຳຄວາມຊົ່ວກໍ່ບໍ່ກ້າທຳທັງທີ່ລັບແລະທີ່ແຈ້ງ ກຽດຕໍ່ການທຳບາບທຳຊົ່ວ ເຫມືອນຄົນມັກສະອາດກໍ່ບໍ່ຢາກແຕະຕ້ອງຂອງສົກກະປົກ

ໂອຕຕັບປະ ຄື ຄວາມເກງກົວຢ້ານຕໍ່ຜົນຂອງການທຳຊົ່ວໂດຍຄິດວ່າ ຄົນທຳດີໄດ້ດີ ຄົນທຳຊົ່ວໄດ້ຊົ່ວ ຈຶ່ງຢ້ານກົວຜົນຂອງກຳນັ້ນຈະຕາມສະຫນອງຈຶ່ງບໍ່ກ້າທຳຊົ່ວທັງໃນທີ່ລັບແລະທີ່ແຈ້ງ

ຫິຣິແລະໂອຕຕັບປະ ມີຊື່ວ່າທັມຄຸ້ມຄອງໂລກ ເພາະຖ້າມະນຸດທຸກຄົນມີທຳສອງຂໍ້ນີ້ໂລກກໍ່ຈະມີແຕ່ຄວາມສຸກຄວາມສະງົບບໍ່ບຽດບຽນກັນແລະກັນປາສະຈາກຄວາມລະແວງສົງໃສຕ່າງໆດັ່ງນັ້ນຈຶ່ງໄດ້ ຊື່ວ່າ ທັມຄຸ້ມຄອງໂລກ

ຄະຕິທັມຝາກໃຫ້ຄິດ

® ການປ່ອຍເວລາໃຫ້ຜ່ານໄປ             ເປັນການທຳລາຍອະນາຄົດ

 ທຸກກະ ຄື ຫມວດ ໒

ທັມມີອຸປະກະຣະ ໒ ຢ່າງຄື 

໑. ສະຕິ ຄວາມລະລືກໄດ້

໒. ສັມປະຊັນຍະ ຄວາມຮູ້ຕົວຫລືຄວາມຮູ້ເມື່ອຄີງ

     ສະຕິ ຄື ເມື່ອຈະທຳຈະເວົ້າຈະຄິດກໍ່ມີຄວາມນືກໄດ້ສະເຫມີວ່າ ເມື່ອຈະທຳຈະເວົ້າຫລືຄິດໄປແລ້ວຈະມີຜົນແບບໃດ ຈະດີຫລືບໍ່ດີ ມີປະໂຫຍດຫລືບໍ່ມີ ຖ້າຄົນມີສະຕິລະລືກໄດ້ເຊັ່ນນີ້ແລ້ວຈະທຳຈະເວົ້າຈະຄິດກໍ່ບໍ່ຜິດພາດ

     ສັມປະຊັນຍະ ຄື ຄວາມຮູ້ຕົວຮູ້ເມື່ອຄິງໃນຂະນະເວລາກຳລັງທຳຫລືເວົ້າຫລືຄິດເປັນເຄື່ອງສະຫນັບສະຫນູນສະຕິໄດ້ໃຫ້ສຳເລັດຕາມຄວາມຕ້ອງການ

     ສະຕິແລະສັມປະຊັນຍະນີ້ ມີຊື່ວ່າທັມມີອຸປະກະຣະຫລາຍ ເພາະຖ້າມີສະຕິແລະສັມປະຊັນຍະແລ້ວ ກິດຈະການງານອື່ນກໍ່ສຳເລັດໄດ້ໂດຍງ່າຍເພາະມີສະຕິແລະສັມປະຊັນຍະຄອຍຄວບຄຸມປະຄັບປະຄອງໄວ້ ເໝືອນຫາງເສືອເຮືອທີ່ຄອຍບັງຄັບໃຫ້ແລ່ນໄປຊື່ທາງສັນນັ້ນ

ຄະຕິທັມຝາກໃຫ້ຄິດ

ຄວາມເປັນລະບຽບທຸກຊະນິດ         ເປັນສົມບັດຂອງຄົນດີ

 ແດ່ແມ່ຜູ້ໃຫ້ກຳເນິດ

            ເນື່ອງໃນວັນແມ່ສາກົນ ອາຕະມາ ຂໍບັນຍາຍ ອະທິບາຍຂະຫຍາຍເນື້ອຄວາມຕາມຄວາມເປັນຈິງກ່ຽວກັບພຣະຄຸນຂອງແມ່...ແນ່ນອນທຸກຄົນເກິດມາໃນໂລກນີ້ ຍ່ອມມີຜູ້ໃຫ້ກຳເນິດນັ້ນກໍ່ບໍ່ແມ່ນໃຜ ນອກຈາກຄຳວ່າ ແມ່ ແລະ ອາຕະມາກໍ່ໜຶ່ງໃນຈຳນວນນັ້ນດ້ວຍ ທ່ານມີບຸນຄຸນຕໍ່ເຮົາຢ່າງຫຼວງຫຼາຍສຸດທີ່ຈະຄະນານັບໄດ້  ຖ້າຈະເອົາແຜ່ນຟ້າທີ່ກວ້າງໃຫຍ່ມາເປັນປຶ້ມ ເອົາແມ່ນ້ຳມະຫາສະໝຸດມາເປັນໝຶກ ແລະ ເອົາ ພູ ຝາມາເປັນສໍ ກໍ່ບັນຍາຍບຸນຄຸນຂອງທ່ານບໍ່ໝົດ ແລະ ເຮົາກໍ່ບໍ່ສາມາດຕອບແທນບຸນຄຸນທ່ານໄດ້ໝົດທຸກຢ່າງ ຕັ້ງແຕ່ເຮົາແລກເລິ່ມ ມືນຕາອອກມາເບິ່ງໂລກ ຄົນທຳອິດທີ່ເຮົາໄດ້ສຳຜັດສາມາດຮັບຮູ້ໄດ້ວ່າທ່ານມີເມດຕາຕໍ່ເຮົາແລະເປັນມິດທີ່ດີ ທ່ານຄອຍຟຸມຟັກຮັກສາເຮົາຢ່າງຮິ້ນບໍ່ໃຫ້ໃຕ່ໄຮບໍ່ໃຫ້ຕອມ ບໍ່ໃຫ້ຫ່າງຈາກສາຍຕາ ຍາມກິນທ່ານກໍ່ຄອຍປ້ອນເຮົາ ຍາມນອນທ່ານກໍ່ເປັນຄົນກ່ອມ ທ່ານເປັນຄູຄົນທຳອິດຂອງຊີວິດເຮົາ ສອນໃຫ້ເຮົາຮູ້ຈັກເອິ້ນ ແມ່ ພໍ່ ລູງ ປ້າ ນ້າ ອາ ຮູ້ຈັກຜິດຖືກຊົ່ວດີ ຮູ້ຈັກສິ່ງທີ່ຄວນເຮັດບໍ່ຄວນເຮັດ ສິ່ງທີ່ຄວນສະແຫວງຫາຝັກໄຝ່ ແລະ ສິ່ງທີ່ຄວນຫຼີກເວັ້ນ ຍາມເຮົາບໍ່ສະບາຍທ່ານກໍ່ຢູ່ຄຽງຂ້າງບໍ່ຫ່າງໜີໄປໃສ ຍາມລູກເສົ້າໂສກເສຍໃຈທໍ້ຖອຍແມ່ເປັນຄົນປອບປະໂລມເອົາໃຈ ຍາມລູກທຸກແມ່ຍິ່ງທຸກກວ່າເປັນຮ້ອຍເທົ່າ ຍາມລູກມີຄວາມສຸກ ປະສົບຜົນສຳເລັດແມ່ກໍ່ພອຍດີໃຈ ແມ່ບໍ່ເຄີຍຫວັງຜົນຕອບແທນສິ່ງໃດ ໆ ຈາກລູກ ໆ ສິ່ງດຽວທີ່ທ່ານຫວັງນັ້ນກໍ່ ຄື ຢາກໃຫ້ລູກເປັນຄົນດີຂອງສັງຄົມ ເທົ່ານີ້ ທ່ານກໍ່ພໍໃຈແລ້ວ (ສິ່ງທີ່ແມ່ເປັນທຸກ ລູກຕາຍທ່ານກໍ່ມີຄວາມທຸກ ແຕ່ຄາວດຽວກໍ່ເຊົາ ທຸກເພາະລູກທຸກຈົນກໍ່ບໍ່ທຸກຫຼາຍປານໃດ ເທົ່າກັບທຸກທີ່ລູກເປັນຄົນບໍ່ດີຂອງສັງຄົມ) ທ່ານລ້ຽງເຮົາມາແຕ່ນ້ອຍຈົນຈວບເທົ່າປັດຈຸບັນ ຈົນເຮົາມີໜ້າທີ່ວຽກງານ ມີວຽກເຮັດງານທຳ ເປັນຄົນມີໜ້າມີຕາ ມີຄົນນັບໜ້າຖືຕາ ຄົນທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງທີ່ຄອຍຊຸບລ້ຽງເຮົາມາຈົນມີວັນນີ້ໄດ້ ແລ້ວຄົນ ໆ ນັ້ນຄືໃຜ...ຄົນ ໆ ນັ້ນທ່ານລືມໄປແລ້ວຫວາ ...

            ເນື່ອງໃນວັນແມ່ແຫ່ງຊາດເຮົາຄວນໄປກາບແທບເທົ່າທ່ານ ຂໍຂະມາຕໍ່ທ່ານບາງສິ່ງທີ່ເຮົາໄດ້ລ່ວງເກີນທ່ານທັງທີ່ເຈດຕະນາ ແລະ ບໍ່ເຈດຕະນາ ໄປຂໍພອນຈາກທ່ານ ເພາະທ່ານເປັນເທວະດາປະຈຳບ້ານ ຄວນແກ່ການກາບໄຫວ້ສັກກາລະບູຊາ ເທິດທູນໄວ້ເໜືອກວ່າສິ່ງໃດ ໆ ໃນໂລກ ແລະ ບໍ່ແມ່ນແຕ່ວັນສຳຄັນທີ່ເຮົາຈະເຮັດດີກັບທ່ານ ເຮັດດີກັບທ່ານທຸກ ໆ ວັນ ເພາະແມ່ເຮົາມີພຽງຄົນດຽວ ທີ່ໃຫ້ກຳເນິດເຮົາ ຈະເອົາຄົນອື່ນເປັນແມ່ຫຼາຍ ໆ ຄົນ ກໍ່ບໍ່ຄືຜູ້ທີ່ໃຫ້ກຳເນິດ ຕອນທີ່ທ່ານຍັງມີຊີວິດຢູ່ເຮົາຄວນຕອບແທນບຸນຄຸນທ່ານ ເອົາໃຈໃສ່ດູແລເບິ່ງແຍງທ່ານເປັນຢ່າງດີ ໃຫ້ສົມກັບທີ່ທ່ານລ້ຽງເຮົາມາ ຈະເລີນພອນ...

            ທາງພຣະພຸດທະສາສະໜາ ບິດາ ມານດາ ຖືວ່າ ເປັນທິດເບື້ອງໜ້າ ຄື ປຸລັດຖິມະທິດ ທີ່ຄວນກາບໄຫວ້ສັກກາລະບູຊາ ເປັນທິດທີ່ມີພຣະຄຸນສູງຍິ່ງ ດັ່ງນີ້

          ປຸລັດຖິມະທິດ ຄື ທິດເບື້ອງໜ້າ ມານດາ ບິດາ (ບຸດເພິ່ງບຳລຸງດ້ວຍສະຖານ 5)

1.ທ່ານໄດ້ລ້ຽງມາແລ້ວລ້ຽງທ່ານຕອບ

2.ເຮັດກິດຂອງທ່ານ(ກິດການງານ)

3.ດຳລົງວົງຕະກູນ

4.ປະພຶດຕົນໃຫ້ເປັນຄົນຄວນຮັບຊັບມໍລະດົກ

5.ເມື່ອທ່ານລ່ວງລັບໄປແລ້ວ ທຳບຸນອຸທິດໃຫ້ທ່ານ

          ມານດາບິດາໄດ້ຮັບບຳລຸງ ແບບນີ້ແລ້ວ (ຍ່ອມອະນຸເຄາະບຸດດ້ວຍສະຖານ 5)

1.ຫ້າມບໍ່ໃຫ້ເຮັດຄວາມຊົ່ວ

2.ໃຫ້ຕັ້ງຢູ່ໃນຄວາມດີ

3.ໃຫ້ສຶກສາສິນລະປະວິທະຍາ

4.ຫາພັນລະຍາ/ສາມີທີ່ສົມຄວນໃຫ້

5.ມອບຊັບໃຫ້ໃນສະໃໝ(ເວລາອັນຄວນ)

            ໃນເມື່ອທ່ານໄດ້ຮູ້ຢ່າງນີ້ແລ້ວ ທ່ານຄວນຫຼືບໍ່ທີ່ຈະເຮັດຄວາມດີ ຕໍ່ ພໍ່ ແມ່ ຜູ້ມີພຣະຄຸນທີ່ໃຫ້ກຳເນິດເຮົາມາ ແລະ ກໍ່ຫວັງວ່າທ່ານໄດ້ເຮັດແລ້ວໃນສິ່ງທີ່ຂຽນມາ...

ຄະຕິທັມຝາກໃຫ້ຄິດ

® ຫຍາດເຫື່ອຂອງພໍ່ແມ່        ຄືກະແສແຫ່ງຄວາມຫວັງ 

ຄວາມສຳເລັດຂອງລູກ            ຄືຄວາມສຸກຂອງພໍ່ແມ່ 

 ຄຳວ່າ  ການສຶກສາ ມາຈາກຄຳວ່າ ສິກຂາ ໂດຍທົ່ວໄປໝາຍເຖິງ ກະບວນການຮຽນຮູ້  ການເຝິກອົບຮົມ ການຄົ້ນຄົ້ວ ການພັດທະນາ ແລະການຮູ້ແຈ້ງເຫັນຈິງໃນສິ່ງທັງປວງ ຈະເຫັນໄດ້ວ່າການສຶກສາໃນພຣະພຸດທະສາສະໜາມີຫຼາຍລະດັບ ຕັ້ງແຕ່ລະດັບຕ່ຳສຸດເຖິງລະດັບສູງສຸດ ເມື່ອ

ແບ່ງລະດັບຢ່າງກວ້າງ ໆ ມີ 2 ປະການ ຄື

          1.  ການສຶກສາລະດັບໂລກີຍະ ມີຄວາມມຸ່ງໝາຍເພື່ອດຳລົງຊີວິດໃນທາງໂລກ

          2.   ການສຶກສາລະດັບໂລກຸດຕະລະ ມີຄວາມມຸ່ງໝາຍເພື່ອດຳລົງຊີວິດເໜືອກະແສໂລກ

                                          ຄຳສັບພຣະພຸດທະສາສະໜາ

            ສັບເປັນຊື່ບຸກຄົນທາງສາສະໜາ ທີ່ມີສ່ວນກ່ຽວຂ້ອງກັບການສຶກສາ ສາມາດພິຈາລະນາໄດ້ດັ່ງນີ້

          1.  ຄຳວ່າ ໂພທິສັດ ແປວ່າ ຜູ້ຜູກພັນຢູ່ກັບຄວາມຮູ້ ໝາຍເຖິງຜູ້ສະແຫວງຫາຄວາມຮູ້  ຜູ້ຝຶກຝົນຕົນເອງ ເພື່ອເຂົ້າເຖິງຄວາມຮູ້  ຜູ້ຄົ້ນຫາຄວາມຮູ້ທີ່ຖືກຕ້ອງ ຜູ້ກຳລັງພັດທະນາຕົນເພື່ອເຂົ້າເຖິງ ຄວາມຮູ້ທີ່ສູງສຸດ ຫລື ຜູ້ດຳເນິນຊີວິດເພື່ອໄດ້  ຕຣັສຣູ້  ດັ່ງນັ້ນ ຈິ່ງເຫັນວ່າ ພຸດທະສາສະໜາ ກ່ຽວຂ້ອງກັບການສືກສາ ຕັ້ງແຕ່ພຣະໂພທິສັດ ເລິ່ມສ້າງບາລະມີ ເພື່ອຕຣັສຣູ້

          2.  ຄຳວ່າ ພຸດທະ ແປວ່າ ຜູ້ຮູ້  ເມື່ອເປັນຊື່ຂອງສາສະໜາວ່າ ພຸດທະສາສະໜາ  ຈິ່ງແປວ່າ ສາສະໜາຜູ້ຮູ້  ທາງພຣະພຸດທະສາສະໜາ ໄດ້ກ່າວເຖິງ ພຸດທະໄວ້ 3 ປະການ ຄື

1) ສຳມາສຳພຸດທະ ໝາຍເຖິງ ຜູ້ຕຣັສຣູ້ ຖືກຕ້ອງດ້ວຍຕົນເອງ ຢູ່ໃນຖານະເປັນສາສະດາເອກຂອງໂລກ ມີຄຸນສົມບັດພຽບພ້ອມໃນການກໍ່ຕັ້ງພຣະພຸດທະສາສະໜາ

2) ປັດເຈກພຸດທະ ໝາຍເຖິງ ຜູ້ຮູ້ສະເພາະຕົນ  ບໍ່ຢູ່ໃນຖານະເປັນສາສະດາຜູ້ກໍ່ຕັ້ງສາສະໜາ

3) ອະນຸພຸດທະ ຫລື ສາວົກພຸດທະ ຄື ຜູ້ຮູ້ຕາມ ໝາຍເຖິງ ຜູ້ໄດ້ຟັງຄຳສອນຂອງພຣະສາສະດາ ແລ້ວນຳມາປະຕິບັດ

            ຄຳວ່າ ສາວົກ ຫລື ສາວິກາ  ແປວ່າ ຜູ້ຟັງ ຫລື ຜູ້ສືກສາ ສາວົກ ໝາຍເຖິງ ຜູ້ສືກສາຝ່າຍຊາຍ ສາວິກາ ໝາຍເຖິງ ຜູ້ສືກສາຝ່າຍຍິງ ໂດຍບໍ່ຈຳກັດວ່າເປັນນັກບວດ ຫລື ຄະລືຫັດ ສະແດງວ່າ  ພຣະພຸດທະສາສະໜາເປິດໂອກາດໃຫ້ການສືກສາທາງສອງຝ່າຍສະເໝີພາກກັນ ບໍ່ໄດ້ເລືອກວ່າຈະໃຫ້ສຳຫລັບນັກບວດເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຍັງເປິດໂອກາດໃຫ້ຄະລືຫັດ ອິກດ້ວຍ

          3. ຄຳວ່າ ສິກຂາ ໃນພາສາ ສັນສະກິດຂຽນເປັນ ສືກສາ ມີຄວາມໝາຍຄອບຄຸມພຣະພຸດທະສາສະໜາທັງສິ້ນ ບໍ່ວ່າຈະເປັນການປະຕຶບັດທາງ ສີລ ສະມາທິ ຫລື ປັນຍາ ຢູ່ໃນຂອບເຂດຂອງຄຳວ່າ  ສິກຂາ ທັງສິ້ນ ໃນການຮັບກຸນລະບຸດເຂົ້າບວດເປັນພິກສຸ ພຣະອຸປັດຊາອາຈານ ສອນໃນເຊິງປະຖົມນິເທດຄືເທື່ອທຳອິດ ຈົບລົງດ້ວຍຄຳວ່າເພິ່ງສືກສາ

          4. ຄຳວ່າ ສິປປະ ພາຫຸສັດຈະ  ສິປປະ ຄື ສິນລະປະ ພາຫຸສັດຈະ ຄື ການໄດ້ສືກສາຫຼາຍໃນວິຊາຫຼາຍດ້ານ

          5. ຄຳວ່າ ຈັກສຸປັນຍາວິຊາຍານະອາໂລກະ  ຄຳເຫຼົ່ານີ້ ໝາຍເຖິງ ຄວາມຮູ້ທັງສິ້ນ ປັນຍານັ້ນມີຂອບເຂດ ໝາຍເຖິງຄວາມຮູ້ໄດ້ທຸກລະດັບທີ່ເປັນພື້ນຖານຂອງປັນຍາ ເມື່ອພຣະພຸດທະສາສະໜາເປັນກະບວນການແຫ່ງຄວາມຮູ້ຍ່ອມເປັນການແນ່ນອນວ່າ ພຣະພຸດທະສາສະໜາໄດ້ກ່າວສັນລະເສິນຄວາມຮູ້ໄວ້ຫຼາກຫຼາຍເປັນຕົ້ນວ່າ ແສງສະວ່າງສະເໝີດ້ວຍປັນຍາບໍ່ມີເປັນການຍືນຍັນວ່າ  ບັນດາແສງສະວ່າງທີ່ມີຢູ່ໃນໂລກນີ້ ບໍ່ມີແສງສະວ່າງໃດເທົ່າທຽມກັບປັນຍາໄດ້

            ການທີ່ຄວາມຮູ້ເປັນເຫດໃຫ້ເກິດສຸຂ  ເປັນຂໍ້ຄວາມຍືນຍັນວ່າ ຄວາມສຸຂທີ່ມະນຸດໄດ້ຮັບມານັ້ນໄດ້ຈາກຄວາມຮູ້ໂດຍກົງ ບຸກຄົນບໍລິສຸດໄດ້ດ້ວຍປັນຍາ  ຂໍ້ນີ້ຄືການຢືນຢັນວ່າ  ຄວາມບໍລິສຸດເກິດຈາກສິນລະປະ ຂອງການໃຊ້ ປັນຍາປະການໜຶ່ງ

ຄະຕິທັມຝາກໃຫ້ຄິດ

ການສູນເສຍທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດໃນຊີວິດ    ຄື ການສູນເສຍ ເວລາ

ເພາະບໍ່ສາມາດຮຽກຮ້ອງເວລາທີ່ເສຍໄປ  ໃຫ້ກັບຄືນມາໄດ້

 ຫລັກ ການສືກສາທາງພຣະພຸດທະສາສະໜາ ຄວບຄູ່ກັບການປະຕິບັດດ້ວຍກັນສະເໝີ ຜູ້ທີ່ເອົາແຕ່ຮຽນຢ່າງດຽວ ໂດຍບໍ່ປັບປຸງໂຕເອງໃຫ້ດີຂຶ້ນໃນພາກປະຕິບັດ ພຸດທະສາສະໜາເອິ້ນວ່າ  ຄົນຕຳລາເປົ່າ ຄົນຄຳພີເປົ່າ  ໃນປັດຈຸບັນຈະເອິ້ນວ່າ ຄົນປະລິນຍາຕຣີເປົ່າ  ແລະການກ່າວທຽບວ່າ ຄືຈອງບໍ່ິຮູ້ລົດຂອງແກງ ຄືຄົນຮັບຈ້າງລ້ຽງໂຄ (ໄດ້ຮັບແຕ່ຄ່າຈ້າງ ແຕ່ບໍ່ໄດ້ດື່ມນົມໂຄ) ມີຄ່າເທົ່າກັບບໍ່ໄດ້ສືກສາຢ່າງແທ້ຈິງພຣະພຸດທະສາສະໜາກຳໜົດອົງປະກອບຂອງການສືກສາ ພຣະພຸດທະສາສະໜາອອກເປັນ 3 ປະການ ຄື

          1. ປະລິຍັດ  ໄດ້ແກ່  ການສືກສາຮ່ຳຮຽນ

          2. ປະຕິບັດ  ໄດ້ແກ່  ການນຳເອົາຫລັກທິດສະດີ ແນວຄິດຈາກການສືກສາຮ່ຳຮຽນມາປະຫຍຸກໃຊ້ໃຫ້ເປັນແນວທາງປະຕິບັດໃນວິຖີຊີວິດຂອງຕົນ

          3. ປະຕິເວດ  ໄດ້ແກ່  ຜົນຂອງການປະຕິບັດ ເຊັ່ນ ໄດ້ຮັບຄວາມສຸຂ ໃນຊີວິດ ເປັນຕົ້ນ

            ການສືກສາຕາມອົງປະກອບທັງ 3 ແລ້ວ ຍັງຕ້ອງມີສ່ວນປະກອບອື່ນ ໆ ທີ່ສຳຄັນຂອງການສືກສາອີກຫຼາຍປະການ ຄື

            1.  ການມີຄວາມຮູ້ຄວາມເຂົ້າໃຈໃນສະພາວະຂອງສິ່ງທັງຫລາຍ  ຕາມຄວາມເປັນຈິງ  ເພື່ອປະໂຫຍດໃນການປັບໂຕໃນສັງຄົມ ແລະ ສິ່ງແວດລ້ອມຢ່າງຖືກຕ້ອງ ວ່າສິ່ງໃດຄວນປັບ  ຄວນປັບຢ່າງໃດ ບ່ອນໃດ ເປັນຕົ້ນ

            2. ການປັບໂຕເພື່ອເພິ່່ມພູນຄວາມສາມາດ ໃນການດຳລົງຢູ່ໂດຍ

2.1  ພັດທະນາອົງປະກອບພາຍໃນທາງດ້ານຮ່າງກາຍໃຫ້ມີຄວາມສາມາດ ແລະ ຄວາມພ້ອມໃນການດຳລົງຢູ່ດ້ວຍດີ ເຊັ່ນ ໃຫ້ຈະເລີນເຕີບໂຕຢ່າງແຂ໊ງແຮງ ມີສຸຂະພາບດີ ເປັນຕົ້ນ

2.2  ພັດທະນາອົງປະກອບພາຍໃນທາງດ້ານຈິດໃຈໃຫ້ແຂ໊ງກ້າ ສາມາດຍິ່ງຂຶ້ນ ເຊັ່ນ ມີສະຕິປັນຍາຫລາຍ ຂຶ້ນ ມີຕຸນນະທຳ ອື່ນ ໆ ເຊັ່ນ ເມຕຕາ ກະຮຸນາ ສູງຂຶ້ນ ເປັນຈົ້ນ

          3. ການຮູ້ຈັກກ່ຽວຂ້ອງສຳພັນຕະຫລອດຈົນປັບສິ່ງແວດລ້ອມໃຫ້ເປັນປະໂຫຍດແກ່ຕົນໂດຍ

3.1 ​ຮູ້ຈັກເລືອກກ່ຽວຂ້ອງ ແລະ ຖືປະໂຫຍດຈາກສິ່ງແວດລ້ອມທີ່ມີຢູ່

3.2  ບໍ່ທຳລາຍ ຫລື ເຮັດຕົນໃຫ້ເປັນອັນຕະລາຍ  ແກ່ສິ່ງແວດລ້ອມທີ່ເກື້ອກູນແກ່ຊີວິດ

3.3  ເຮັດຕົນໃຫ້ເກື້ອກູນແກ່ສິ່ງແວດລ້ອມ ເພື່ອໃຫ້ຕົນເປັນສ່ວນປະກອບຫນຶ່ງ ເຊິ່ງຮ່ວມສ້າງສິ່ງແວດລ້ອມທີ່ດີ ອັນເປັນປະໂຫຍດຮ່ວມກັນ

3.4  ຮູ້ຈັກຈັດສິ່ງແວດລ້ອມຕ່າງ ໆ ແລະສ້າງສິ່ງແວດລ້ອມໃຫມ່ ໆ ທີ່ອຳນວຍປະໂຫຍດແກ່ຊີວິດ  ຖ້າພິຈາລະນາສືກສາໃນຄວາມໝາຍຊອງການ ພັດທະນາ

            ການພັດທະນາດ້ານຕ່າງ ໆ ລວມຢູ່ໃນຂອບເຂດຂອງໄຕຣສິກຂາທັງສິ້ນ ແລະ ຫລັກໄຕຣສິກຂານັ້ນກໍ່ຄືຫຼັກການພັດທະນາ ກ່າວ ຄື

          1.  ສີລ  ຄື ການພັດທະນາທາງດ້ານພຶດຕິກຳ

          2.  ສະມາທິ ຄື ການພັດທະນາທາງດ້ານສະພາບຈິດໃຈ

          3.  ປັນຍາ ຄື ການພັດທະນາທາງດ້ານວຸດຖິພາວະທາງປັນຍາ ແລະ ການມີທັດສະນະທີ່່ຖືກຕ້ອງ  ການພັດທະນາທາງດ້ານພຶດຕິກຳເປັນບໍ່ເກິດຂອງການດຳເນິນຊີວິດ ທີ່ສະອາດໃນສັງຄົມ  ການພັດທະນາທາງດ້ານຈິດໃຈເປັນບໍ່ເກິດຂອງສຸຂະພາບຈິດທີ່່ດີທີ່ເໝາະສົມ  ການພັດທະນາທາງດ້ານປັນຍາ ເປັນບໍ່ເກິດຄວາມຮູ້ ຄວາມສາມາດ  ການມີຄວາມຮູ້ທີ່ຖືກຕ້ອງ  ແລະ  ການມີທັດສະນະທີ່ບໍ່ເປັນອັນຕະລາຍ

ຄະຕິທັມຝາກໃຫ້ຄິດ

ທະເລຈະສວຍເພາະມີຄື່ນ          ຊີວິດຈະລາບລື້ນເພາະມີອຸປະສັກ

ອຸປະສັກແລະປັນຫາ                 ເປັນທີ່ມາຂອງຄວາມສຳເລັດ

   ວິທີການຮຽນຮູ້ທົ່ວໄປ  ພຮະພຸດທະເຈົ້າຕຣັສໄວ້ 5 ປະການ ຄື

          1.  ການຟັງ ໝາຍເຖິງ ການຈັ້ງໃຈສືກສາຮ່ຳຮຽນໃນຫ້ອງຮຽນ

          2.  ການຈຳໄດ້  ໝາຍເຖິງ  ການໃຊ້ວິທີການຕ່າງ ໆ ເພື່ອໃຫ້ຈຳໄດ້

          3.  ການສາທະຍາຍ ໝາຍເຖິງ  ການທ່ອງ ການທົບທວນຄວາມຈຳເລື້ອຍ ໆ

          4.  ການເພັ່ງພິນິດ ດ້ວຍໃຈ ໝາຍເຖິງ  ການຕັ້ງໃຈຈິນຕະນາການ ເຖິງຄວາມຮູ້ນັ້ນໄວ້ສະເໝີ

          5.  ການແທງຊອດດ້ວຍການເຫັນ  ໝາຍເຖິງ  ການເຂົ້າເຖິງຄວາມຮູ້ຢ່າງຖືກຕ້ອງ ເປັນຄວາມຮູ້ຢ່າງແທ້ຈິງ  ບໍ່ແມ່ນແຕ່ພຽງຄວາມຈຳເທົ່ານັ້ນ  ແຕ່ເປັນຄວາມຮູ້ຄວາມຈຳທີ່ສາມາດນຳມາປະພຶດປັຕິບິດໄດ້

                        ອຸປະສັກຂອງການຮຽນຮູ້

            ນອກຈາກພຣະພຸດທະເຈົ້າຊົງຊີ້ແນະວິທີການຮຽນຮູ້ໃນລັກສະນະຕ່າງ ໆ ແລ້ວ ຍັງໄດ້ຊົງສະແດງເຖິງ ອຸປະສັກຂອງການຮຽນຮູ້ອີກ 7 ປະການ ຄື

1.  ການມັກເຮັດການງານຫຼາຍກວ່າການຮຽນ

2.  ການມັກເວົ້າຫຼາຍກວ່າການຮຽນ

3.  ການມັກນອນຫຼາຍກວ່າການຮຽນ

4.  ການມັກໄປຫາໝູ່ເພື່ອນຫຼາຍກວ່າການຮຽນ

5.  ການປ່ອຍຕົນໃຫ້ເປັນຄົນຄິດໄປທາງອື່່ນ

6.  ການເຫັນແກ່ການກິນຫຼາຍກວ່າການຮຽນ

7.  ການບໍ່ສັງລວມຕົນວ່າ ອັນໃດຮຽນແລ້ວ ອັນໃດຍັງບໍ່ທັນຮຽນອີກປະການໜຶ່ງ ພຣະພຸດທະເຈົ້າຍັງໄດ້ຊົງສະແດງ

            ສິ່ງທີ່ເປັນອຸປະສັກຕໍ່ປະສິດທິພາບອັນດີງາມຂອງ  ສິນລະປະວິຊາການ  ໄດ້ດ້ວຍປະມວນກ່າວເປັນຂໍ້ ໆ ໄດ້ດັ່ງນີ້

1.​​  ການຂາດສິນທຳ  ຂາດຈະລິຍະທຳໃນພາກປະຕິບັດ  ເປັນເຫດໃຫ້ໃຊ້ສິນລະປະວິທະຍາການນັ້ນກໍ່ໃຫ້ເກິດໂທດແກ່ຜູ້ອື່ນ

2.  ການໄດ້ຮັບການສືກສາຫຼາຍ ທີ່ຂາດຈະລິຍະທຳ ເຖິງຈະໄດ້ຮັບການສັນເສິນວ່າເປັນຄົນມີຄວາມຮູ້ດີ ກໍ່ຖືກຕຳໜິວ່າ ເປັນຄົນປະພຶດບໍ່ດີ

ຄະຕິທັມຝາກໃຫ້ຄິດ 

ດີຢູ່ທີ່ລະ            ພຣະຢູ່ທີ່ໃຈ

ບໍ່ຫຍຸດບໍ່ເຖິງພຣະ          ບໍ່ລະບໍ່ເຖິງທັມ

 ອະລິຍະສັດ 4 ກ່ຽວກັບມັກ ໃນຫຼັກທົດສະພິຣາດຊະທຳ

        ທົດສະພິຣາດຊະທຳ (Royal virdtues)

               ທົດສະພິຣາດຊະທຳ ຄື ຄຸນນະທຳຂອງຜູ້ປົກຄອງ ຫຼື ຣາດຊະທຳ (ທຳຂອງພຣະຣາຊາ 10 ປະການ) ດັ່ງນີ້

            1.  ທານ ໝາຍເຖິງ ການໃຫ້ ແລະ ແບ່ງປັນໃຫ້ມວນປະຊາ ຄື ບຳເພັນຕົນ ເປັນຜູ້ໃຫ້ໂດຍມຸ່ງປົກຄອງ ຫຼື ທຳງານເພື່ອໃຫ້ກັບມວນປະຊາ ເອົາໃຈໃສ່ຈັດສັນສະວັດດິການ ການໃຫ້ການສົງເຄາະອະນຸເຄາະ ໃຫ້ປະຊາລາດ ໄດ້ຮັບປະໂຫຍດສຸກ ຄວາມສະດວກປອດໄພຕະຫຼອດຈົນການໃຫ້ຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອແກ່ຜູ້ເດືອດຮ້ອນປະສົບທຸກ ແລະໃຫ້ຄວາມສະໜັບສະໜຸນແກ່ຄົນທຳຄວາມດີ

            2.  ສີລ ໝາຍເຖິງ ຮັກສາຄວາມສຸຈະລິດ ຄື ປະພຶດດີງາມສຳລວມກາຍແລະວະຈີ ປະກອບການຢ່າງສຸດຈະລິດປະພຶດຕົນໃຫ້ເປັນແບບຢ່າງ ແລະ ເປັນທີ່ເຄົາລົບນັບຖືຂອງປະຊາລາດ

            3.  ປະລິດຈາຄະ ໝາຍເຖິງ ບຳເພັນກິດດ້ວຍເສີຍສະລະ ຄື ສາມາດເສີຍສະລະຄວາມສຸກສຳລານ ເປັນຕົ້ນ ຕະຫຼອດຈົນເສີຍສະລະຊີວິດຂອງຕົນເອງໄດ້ເພື່ອປະໂຫຍດສຸກຂອງປະຊາຊົນ ແລະ ຄວາມສະຫງົບຮຽບຮ້ອຍຂອງບ້ານເມືອງ

            4.  ອາຊະວະ ໝາຍເຖິງ ປະຕິບັດພາລະໂດຍຊື່ຕົງ ຄື ຊື່ຕົງ ບໍ່ມີມານຍາ ປະຕິບັດພາລະກິດໂດຍສຸດຈະລິດ ມີຄວາມຈິງໃຈບໍ່ຫຼອກລວງປະຊາຊົນ

            5.  ມັດທະວະ ໝາຍເຖິງ ມີຄວາມອ່ອນໂຍນເຂົ້າເຖິງຄົນ ຄື ມີອັດທະຍາໃສ ບໍ່ເຍີ້ຫຍິ່ງຫຍາບຄາຍກະດ້າງຖືໂຕ ມີຄວາມງາມສະຫງ່າເກິດແຕ່ທ່ວງທີ ກິລິຍາສຸພາບ ນຸ່ມນວນ ລະມຸນລະໄມ ຄວນໄດ້ຄວາມຮັກພັກດີ

            6.  ຕະປະ ໝາຍເຖິງ ພົ້ນຈາກການມົວເມົາໂດຍເຜົາກິເລດ ຄື ຕັດກິເລດຕັນຫາ ບໍ່ໃຫ້ເຂົ້າມາຄອບງຳຈິດໃຈ ລະງັບຍັບຍັ້ງຂົ່ມໃຈໄດ້ບໍ່ໃຫ້ຫຼົງໃຫຼໝົກໝຸ້ນໃນຄວາມສຸກສຳລານ ແລະ ໝັ່ນແຕ່ບຳເພັນພຽນທຳກິດໃນໜ້າທີ່ໃຫ້ສົມບູນ

            7.  ອັກໂກທະ ໝາຍເຖິງ ບໍ່ໂກດ ຄື ບໍ່ຄຽດ ບໍ່ຮ້າຍ ບໍ່ວິນິດໃສ ແລະ ກະທຳການດ້ວຍອຳນາດຄວາມໂກດ ມີເມດຕາປະຈຳໃຈໄວ້ລະງັບຄວາມຂຸ່ນເຄືອງ ວິນິດໃສຄວາມ ແລະ ກະທຳການດ້ວຍຈິດອັນສຸຂຸມລາບລຽບຕາມທຳ

            8.  ອະວິຫິງສາ ໝາຍເຖິງ ບໍ່ບຽດບຽນ ຄື ບໍ່ຫຼົງອຳນາດ ບໍ່ບີບຄັ້ນກົດຂີ່ ມີຄວາມກະລຸນາບໍ່ຫາເຫດບຽດບຽນລົງໂທດອາດຊະຍາແກ່ປະຊາລາດຜູ້ໃດ ດ້ວຍອາໃສຄວາມອາຄາດກຽດຊັງ

            9.  ຂັນຕິ ໝາຍເຖິງ ຄວາມອົດທົນ ຄື ອົດທົນຕໍ່ງານທີ່ຕາກຕຳ ອົດທົນຕໍ່ຄວາມເມື່ອຍຍາກ ອົດທົນຕໍ່ການບຳເພັນກໍລະນີຍະກິດໂດຍຊອບທຳ

            10.  ອະວິໂລທະນະ ໝາຍເຖິງ ຄວາມບໍ່ຄາດທຳ ຄື ການປະພຶດຢູ່ໃນທຳອັນຖືປະໂຫຍດສຸກ ຄວາມດີງາມຂອງລັດ ແລະ ລາດສະດອນ ເປັນທີ່ຕັ້ງ ສິ່ງໃດທີ່ປະຊາລາດປາດຖະໜາໂດຍຊອບທຳກໍ່ບໍ່ຂັດຂືນ ການທີ່ຈະເປັນໄປໂດຍຊອບທຳ ເພື່ອປະໂຫຍດສຸກຂອງປະຊາລາດ ກໍ່ບໍ່ຂັດຂວາງ ວາງອົງເປັນຫຼັກໜັກແໜ້ນໃນທຳ ຄົງທີ່ບໍ່ມີຄວາມເອນອ່ຽງຫວັ່ນໄຫວ ເພາະຖ້ອຍຄຳດີຮ້າຍ ລາບສັກກາລະ ຫຼື ອາລົມທີ່ປາດຖະໜາ ແລະ ບໍ່ປາດຖະໜາ ໃດ ໆ ມີຄວາມທ່ຽງທຳແລະມີນິຕິທຳ ຄື ມີລະບຽບແບບແຜນ ມີຫຼັກໃນການປົກຄອງ ຕະຫຼອດຈົນປະພຶດຕົນຢູ່ໃນຂະນົບທຳນຽມປະເພນີອັນດີງາມ

            ທົດສະພິຣາດຊະທຳ ຫຼື ຣາຊາທຳ 10 ປະການນີ້ ທາງພຣະພຸດທະສາສະໜາຖືວ່າເປັນຫົວໃຈໃນການປົກຄອງອົງພຣະມະຫາກະສັດ ຫຼື ຜູ້ປົກຄອງບ້ານເມືອງ ໄດ້ຊົງເຄົາລົບແລະຍຶດເປັນແນວທາງໃນການບໍລິຫານປະເທດຕະຫຼອດມາ ບຸກຄົນໃດກໍ່ຕາມ ຫາກປະພຶດປະຕິບັດຕາມຫຼັກທຳ 10 ປະການນີ້ ຍ່ອມໄດ້ຮັບການຍົກຍ້ອງເທິດທູນ ວ່າເປັນຜູ້ປົກຄອງໂດຍທຳ ແລະ ຈະເປັນທີ່ເຄົາລົບ ສັກກາລະຂອງປະຊາຊົນ ແລະປະຊາຊົນຈະຖວາຍຄວາມຈົງຮັກພັກດີເປັນຢ່າງຍິ່ງ ແລະ ສົ່ງຜົນໃຫ້ສັງຄົມນັ້ນສະຫງົບສຸກໃນທີ່ສຸດ

ຄະຕິທັມຝາກໃຫ້ຄິດ

® ຄຸນນະທຳຂອງຜູ້ນຳ

1.ມີເມດຕາ            2.ຮັກສາໄມຕີ

          3.ຍິນດີເສຍສະຫຼະ   4.ລົດລະຄວາມຂັດແຍ້ງ

5.ແບ່ງປັນລາບຜົນ

www.******.com/profile/pouthapod   http://www.******.com/group/0mih30yxmynkb

 ອະລິຍະສັດ 4 ກ່ຽວກັບມັກ ໃນຫຼັກສາຣານີຍະທຳ 6

        ສາຣານີຍະທຳ 6 (States of conciliation)

          ສາຣານີຍະທຳ ໝາຍເຖິງ ທຳເປັນທີ່ຕັ້ງແຫ່ງຄວາມລະເລິກເຖິງ ໝາຍເຖິງ ມີຄວາມປາດຖະໜາດີຕໍ່ກັນ ເອື້ອເຟື້ອເກື້ອກູນກັນ ດັ່ງນີ້

          1.  ເມດຕາກາຍະກຳ ໄດ້ແກ່ ການເຂົ້າໄປຕັ້ງກາຍະກຳ ປະກອບດ້ວຍ ເມດຕາ ນັ້ນຄື ການຢູ່ດ້ວຍກັນດ້ວຍການກະທຳທີ່ດີຕໍ່ກັນ ບໍ່ບຽດບຽນທຳຮ້າຍກັນ ບໍ່ກໍ່ສົງຄາມ ແຕ່ມຸ້ງເນັ້ນການສ້າງຄວາມຮ່ວມມືກັນ ເພື່ອຄວາມຜາສຸກຂອງມວນມະນຸດເປັນຕົ້ນ

            2.  ເມດຕາວະຈີກຳ ໄດ້ແກ່ການເຂົ້າໄປຕັ້ງວະຈີກຳປະກອບດ້ວຍເມດຕາ ຄື ໃຊ້ຫຼັກການທູດ ໂດຍການເຈລະຈາໃຫ້ເຂົ້າໃຈກັນ ບໍ່ກ່າວຮ້າຍສຽດສີ ເປັນຕົ້ນ

            3.  ເມດຕາມະໂນກຳ ໄດ້ແກ່ການເຂົ້າໄປຕັ້ງມະໂນກຳປະກອບດ້ວຍເມດຕາ ຄື ການບໍ່ຄິດທຳຮ້າຍເຊິ່ງກັນແລະກັນ ມີຄວາມຊື່ສັດເຄົາລົບໃນຄວາມຄິດເຫັນຊຶ່ງກັນແລະກັນ ມີຈິດເມດຕາຕໍ່ກັນ ເປັນຕົ້ນ

            4.  ແບ່ງປັນຜົນປະໂຫຍດທີ່ໄດ້ມາດ້ວຍຄວາມຊອບທຳແກ່ເພື່ອນມະນຸດ ໄດ້ແກ່ ການແບ່ງປັນຊ່ວຍເຫຼືອເຊິ່ງກັນແລະກັນ ທາງໃນດ້ານອາຫານ ເຄື່ອງອຸປະໂພກບໍລິໂພກ ເຄື່ອງມືການກະເສດຕະຫຼອດຈົນວິທະຍາການຄວາມຮູ້ຕ່າງ ໆ ໃຫ້ແກ່ ເພື່ອນມະນຸດຕະຫຼອດເຖິງການຮູ້ຈັກໃຊ້ຊັບພະຍາກອນທຳມະຊາດຮ່ວມກັນ ບໍ່ທຳລາຍລະບົບນິເວດ ສິ່ງແວດລ້ອມທີ່ກໍ່ໃຫ້ເກິດຜົນກະທົບຕໍ່ມວນມະນຸດ ເປັນຕົ້ນ

            5.  ຮັກສາຄວາມປະພຶດ(ສິລ) ສະເໝີກັນ ໄດ້ແກ່ ການດຳເນິນນະໂຍບາຍຕ່າງ ໆ ຕ້ອງເປັນໄປໃນທິດທາງດຽວກັນກັບມະຕິສາກົນ ຫຼື ຫຼັກອົງການສະຫະປະຊາຊາດ ຫຼື ອົງການລະຫວ່າງປະເທດບໍ່ຝ່າຝືນມະຕິ ຫຼື ຫຼັກການນັ້ນອັນຈະກໍ່ໃຫ້ເກີດຄວາມຫວາດລະແວງ ບໍ່ໄວ້ເນື້ອເຊື່ອໃຈກັນ

            6.  ມີຄວາມເຫັນຮ່ວມກັນ ບໍ່ວິວາດເພາະມີຄວາມເຫັນຜິດກັນ ໄດ້ແກ່ ການຢູ່ຮ່ວມກັນຈະຕ້ອງຍອມຮັບໃນກົດກະຕິກາທາງສັງຄົມທີ່ກຳໜົດໄວ້ ບໍ່ກະທຳຕົນສະເໝືອນວ່າເປັນການຝ່າຝືນມະຕິຂອງສັງຄົມໂລກ ບໍ່ເອົາລັດເອົາປຽບກັນ ຫຼື ຂົ່ມເຫັງກີດກັນຜູ້ອື່ນ ມີແຕ່ຈະສ້າງຄວາມເດືອດຮ້ອນໃຫ້ແກ່ຕົນເອງ ແລະ ສັງຄົມທີ່ຕົນອາໃສຢູ່ດ້ວຍ

ຄະຕິທັມຝາກໃຫ້ຄິດ

ຖ້າຜູກໃຈເຈັບຈະເຈັບໃຈເຮົາ       ຖ້າເມດຕາເຂົາໃຈເຮົາສະບາຍ

 ອະລິຍະສັດ 4 ກ່ຽວກັບມັກ ໃນຫຼັກອະທິປະໄຕ 3

            ອະທິປະໄຕ 3 (Dominant influence) ຄື ຮູ້ຫຼັກຄວາມເປັນໃຫຍ່ 3 ປະການ ດັ່ງນີ້

            1. ອັດຕາອະທິປະໄຕ ຖືຕົນເປັນໃຫຍ່ ຄື ຖືເອົາຕົນເອງ ຖານະ ສັກສີ ກຽດຕິພູມ ຂອງຕົນເປັນໃຫຍ່ ຝ່າຍທີ່ເປັນກຸສົນໃນດ້ານນີ້ ຄື ການເວັ້ນຈາກການທຳຄວາມຊົ່ວ ມຸ່ງເຮັດຄວາມດີ ດ້ວຍການເຄົາລົບຕົນເອງ

            2.  ໂລກາທິປະໄຕ ຖືໂລກເປັນໃຫຍ່ ຄື ຖືເອົາຄວາມນິຍົມຂອງໂລກເປັນໃຫຍ່ ຫວັ່ນໄຫວໄປຕາມສຽງນິນທາ ສັນລະເສີນ ເປັນຕົ້ນ ຝ່າຍທີ່ເປັນກຸສົນໄດ້ແກ່ ເວັ້ນຈາກການທຳຄວາມຊົ່ວ ມຸ່ງເຮັດຄວາມດີ ດ້ວຍການເຄົາລົບສຽງຂອງຊົນໝູ່ມາກ

            3.  ທຳມາທິປະໄຕ ຖືທຳເປັນໃຫຍ່ ຄື ຖືຫຼັກການ ຄວາມຈິງ ຄວາມຖືກຕ້ອງ ຄວາມດີງາມ ເຫດຜົນເປັນໃຫຍ່ ກະທຳດ້ວຍການຄຳນຶງເຖິງ ສິ່ງທີ່ໄດ້ສຶກສາ ໄດ້ກວດສອບ ຂໍ້ເທັດຈິງ ແລະ ຍອມຮັບຟັງຄວາມຄິດເຫັນຂອງຜູ້ອື່ນ ການຮູ້ຈັກພິຈາລະນາຢ່າງທ່ອງແທ້ ຕາມກຳລັງສະຕິປັນຍາ ແລະ ມຸ່ງຄິດພິຈາລະນາ ດ້ວຍຄວາມບໍລິສຸດໃຈ ເປັນໄປໂດຍຊອບທຳ ແລະ ເພື່ອຄວາມດີງາມຕາມຫຼັກໂດຍທົ່ວໄປໄດ້ແກ່ ການຮູ້ຈັກເຄົາລົບຫຼັກການ ກົດລະບຽບ ກະຕິກາ ແລະ ຂໍ້ບັງຄັບທາງສັງຄົມຫຼື ອົງກອນຕ່າງ ໆ ດັ່ງນັ້ນຖ້າເຮົາຖືເອົາຄວາມຖືກຕ້ອງເປັນໃຫຍ່ ຈະຕ້ອງຢຶດຫຼັກທຳຂອງທຳມາທິປະໄຕໂດຍບໍ່ໄດ້ຖືຕົນ ຫຼື ຖືໂລກເປັນໃຫຍ່

ຄະຕິທັມຝາກໃຫ້ຄິດ

ຄົນບໍ່ຮຽນ ຄື ຄົນພານ       ຄົນບໍ່ເຮັດການງານ ຄື ຄົນຮົກໂລກ

ຄົນເກິດວັນອາທິດ ພຣະປາງຖວາຍເນດ

        ບົດໄຫວ້ພຣະປະຈຳວັນເກິດ

ອຸເທຕະຍັນຈະຂຸມາ ເອກະຮາຊາ ຫະລິດສະວັນໂນ ປະຖະວິບປະພາໂສ ຕັງຕັງນະມັດສາມິ ຫະລິດສະວັນນັງ ປະຖະວິບປະພາສັງ ຕະຍັດຊະ ຄຸດຕາ ວິຫາເມລຸ ທິວະສັງ ເຍ ພຣາຫະມະນາ ເວທະຄຸ ສັບພະທຳເມ ເຕ ເມ ນະໂມ ເຕ ຈະ ມັງ ປາລະຍັນຕຸ ນະມັດຖຸ ພຸດທານັງ ນະມັດຖຸ ໂພທິຍາ ນະໂມ ວິວຸດຕາມັງ ນະໂມ ວິມຸດຕິຍາ ອິມັງ ໂສ ປະລິດຕັງ ກັດຕະວາ ໂມໂລ ຈະລະຕິ ເອສະນາ ຯ

        (ໃຊ້ພາວະນາມື້ລະ 6 ຈົບ ປ້ອງກັນໂຕ ຈະໄດ້ມີຄວາມສຸກຄວາມຈະເລີນປາສາຈາກໄພອັນຕະລາຍຕ່າງ ໆ ຖ້າມີພຣພຸດທະຮູບປາງຖວາຍເນດໄວ້ສັກກາລະ ເປັນການດີແລຯ)

ຄະຕິທັມຝາກໃຫ້ຄິດ

ຄົນຖືແຕ່ໂຊກ ຄື ຄົນປະໝາດ      ຄົນທີ່ສະຫຼາດ ຄື ຄົນສ້າງຕົນເອງ

ຄົນເກີດວັນຈັນ ພຣະປາງຫ້າມຍາດ

       ບົດໄຫວ້ພຣະປະຈຳວັນເກິດ

ຍັນທູນນິມິດຕັງ ອະວະມັງຄະລັນຈະ  ໂຍຈາມະນາໂປ ສະກຸດນັດສະ  ສັດໂທ ປາປັກຄະໂຫ ທຸດສຸປິນັງ ອະກັນຕັງ ພຸດທານຸພາເວນະ ວິນາສະເມນຕຸຯ ຍັນທູນນິມິດຕັງ ອະວະມັງຄະລັນຈະ  ໂຍຈາມະນາໂປ ສະກຸດນັດສະ  ສັດໂທ ປາປັກຄະໂຫ ທຸດສຸປິນັງ ອະກັນຕັງ ທຳມານຸພາເວນະ ວິນາສະເມນຕຸຯ ຍັນທູນນິມິດຕັງ ອະວະມັງຄະລັນຈະ  ໂຍຈາມະນາໂປ ສະກຸດນັດສະ  ສັດໂທ ປາປັກຄະໂຫ ທຸດສຸປິນັງ ອະກັນຕັງ ສັງຄານຸພາເວນະ ວິນາສະເມນຕຸຯ

        (ຄາຖານີ້ສຳຫຼັບຜູ້ເກີດວັນຈັນ ພາວະນາ ມື້ລະ 15 ຈົບ ຈະໄດ້ມີຄວາມສຸກຊິ້ນການລະນານ ແລະ ນອນເປັນສຸກ ບໍ່ຝັນເຫັນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ ທ່ານຄວນມີພຣະພຸດທະຮູບປາງຫ້າມຍາດ ໄວ້ສັກກາລະບູຊາດ້ວຍ ຍິ່ງດີແລຯ)

             ຄະຕິທັມຝາກໃຫ້ຄິດ

ຄວາມຮູ້ໃຫ້ຄວາມສະຫຼາດ ຫາກຂາດທຳມະກໍ່ໃຫ້ໂທດ

ຄົນເກີດວັນອັງຄານ ພຣະປາງໄສຫຍາດ

       ບົດໄຫວ້ພຣະປະຈຳວັນເກິດ

ຍັດສານຸພາວະໂຕ  ຍັກຂາ ເນວະ ທັດເສນຕິ ພິງສະນັງ ຍຳຫິ ເຈວານຸຍຸນຊັນໂຕ ລັດຕິນທິວະມະຕັນຕິ ສຸຂັງ ສຸປະຕິ ສຸດໂຕ ຈະ ປາປັງ ກິນຈິ ນະ ປັດສະຕິ ເອວະມາທິຄຸນູເປຕັງ ປະລິດຕັງຕຳພະນາມະເສ ຯ

    (ເປັນຄາຖາສຳຫຼັບຜູ້ເກິດວັນອັງຄານພາວະນາ ມື້ລະ 8 ຈົບຈະໄດ້ມີຄວາມກະເສມສຸກປາສະຈາກພູດຜີປີສາດບຽດບຽນ ນອນປ່ານອນດົງຢ່າລືມພາວະນາ ຄາຖາບົດນີ້ ແລະ ຄວນມີພຣະພຸດທະຮູບປາງໄສຫຍາດໄວ້ບູຊາດ້ວຍ ຍິ່ງດີແລ ຯ

ຄະຕິທັມຝາກໃຫ້ຄິດ

ຄົນສະຫຼາດຂາດຄວາມດີ   ກໍ່ເປັນຄົນອັບປີຂອງສັງຄົມ

ຄົນເກີດວັນພຸດກາງເວັນ ພຣະປາງອຸ້ມບາດ

       ບົດໄຫວ້ພຣະປະຈຳວັນເກີດກາງເວັນ

ສັບພາສີວະຊາຕິນັງ ທິບພະມັນຕາທະຄັງ ວິຍະ ຍັນນາເສຕິ ວິສັງໂຄລັງ ເສສັນຈາປິ ປະລິດສາຍັງ ອານັກເຂດຕຳຫິ ສັບພັດຖະ ສັບພະທາ ສັບພະປານິນັງ ສັບພະໂສປິນັງ ນິວາເລຕິ ປະລິດຕັນຕຳພະນາມະເສ ຯ

       (ເປັນຄາຖາສຳຫຼັບຄົນເກີດວັນພຸດກາງເວັນ ໃຊ້ສູດພາວະນາປະຈຳໃຫ້ໄດ້  ມື້ລະ 17 ຈົບ ຈະໄດ້ມີຄວາມສຸກ ມີລາບ ລ້ຳລວຍ ຄວນມີພຣະພຸດທະຮູບປາງອຸ້ມບາດໄວ້ບູຊາ ດີຍິ່ງແລ ຯ)

ຄະຕິທັມຝາກໃຫ້ຄິດ

ຕົ້ນໄມ່ໄຮ້ແສງອາທິດ          ເໝືອນຊີວິດໄຮ້ການສຶກສາ

ຄົນເກີດວັນພຸດກາງຄືນ ພຣະປາງປ່າເລໄລ

 ບົດໄຫວ້ພຣະປະຈຳວັນເກີດກາງຄືນ (ພຣະລາຫູ)

ກິນນຸ ສັນຕະລະມາໂນ ວະລາຫຸ ສຸລິຍັງ ປະມຸນຈະສິ ສັງຄິກຄະລູໂປ ອາຄຳມະ ກິນນຸ ພີໂຕ ວະຕິດຖະສີຕິ. ສັດຕະທາ ເມຜະເລ ມຸດທາ ຊີວັນໂຕ ນະ ສຸຂັງ ລະເພ ພຸດທາຄາຖາພິຄີໂຕມະຫິໂນເຈ ມຸຍເຈວະ ສຸລິຍັນຕິ. ກິນນຸ ສັດຕະລະມາໂນ ວະລາຫຸ ຈັນທັງ ປະມຸນຈະສິ ສັງວິຄະລູໂປ ອາຄຳມະ ກິນນຸພີໂຕ ວະຕິດຖະສີຕິ. ສັດຕະທາ ເມຜະເລ ມຸດທາ ຊີວັນໂຕ ນະ ສຸຂັງ ລະເພ ພຸດທະຄາຖາພີຄີໂຕມະຫິ ໂນເຈ ມຸຍໄຈຍະ  ຈັນທິມັນຕິ.

        (ໃຊ້ພາວະນາກ່ອນເຂົ້ານອນເປັນການສະເດາະເຄາະຮ້າຍ ເມື່ອມີໝໍດູທຳນາຍວ່າມີພຣະສຸກ ພຣະເສົາແຊກພຣະຄາຖານີ້ຂໍຮຽນວ່າແໝແຕ່ທ່ານທີ່ບໍ່ໄດ້ເກີດວັນດັ່ງກາວ ຈະໃຊ້ຄາຖານີ້ພາວະນາກ່ອນເຂົ້ານ້ອນທ່ານວ່າ ກໍ່ສາມາດປ້ອງກັນໄພອັນຕະລາຍທີ່ບັງເກີດແກ່ຕົນແລະຄອບຄົວໄດ້ ໂດຍສະເພາະທ່ານທີ່ເກີດວັນນີ້ຄວນມີພຣະພຸດທະຮູປປາງປ່າເລໄລ ເພື່ອທຳການສັກກາລະບູຊາ ແລະ ພາວະນາພຣະຄາຖານີ້ ມື້ລະ 12 ຈົບ ຫາກໃຜຖືຍຶດໝັ້ນຈະເກິດລາບ ຍົດ ສັນລະເສີນ ສຸກ ປະຕິພານທະນະສານສົມບັດກວ່າຄົນທັງມວນ ສັກສິດຍິ່ງນັກແລ ຯ)

ຄະຕິທັມຝາກໃຫ້ຄິດ

ຄວາມພຽນ            ເປັນສົມບັດຂອງນັກຕໍ່ສູ້

ຄວາມຮູ້ເປັນ                     ສົມບັດຂອງນັກປາດ

ຄວາມສະຫຼາດ        ເປັນສົມບັດຂອງນັກຂົບຄິດ

ຄົນເກີດວັນພະຫັດ ພຣະປາງຕຣັສຮູ້ ຫຼື ປາງສະມາທິ

       ບົດໄຫວ້ພຣະປະຈຳວັນເກີດ

ປູເລນຕຳໂພທິສຳພາເລ ນິບພັດຕັງ ວັດຕະຊາຕິຍັງ ຍັດສະ ເຕເຊນະ ທາວັກຄິ ມະຫາສັດຕັງ ວິຊັດຊະຍິ ເຖລັດສະ ສາລີປຸດຕັດສະ ໂລກະນາເຖນະ ພາສິຕັງ ກັບປັດຖາຍິ ມະຫາເຕຊັງ ປະລິດຕັນຕັງພະນາມະ ເຫ.

        (ເປັນຄາຖາສຳຫຼັບຜູ້ເກີດວັນພະຫັດ ໃຊ້ສູດພາວະນາ ມື້ລະ 19 ຈົບ ຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງຫຍິ່ງ ໆ ຂຶ້ນ ພຣະພຸດທະຮູບທີ່ທ່ານຄວນມີໄວ້ປະຈຳໂຕ ຄື ພຣະພຸດທະຮູບປາງສະມາທິ ຫຼື ປາງຕຣັສຮູ້ ເພື່ອທຳການສັກກາລະບູຊາ ຫຼື ນຳຕິດໂຕໄປ ໄດ້ສະດວກແລ ຯ)

ຄະຕິທັມຝາກໃຫ້ຄິດ

ເຮັດດີບໍ່ໄດ້ຜົນ        ເພາະເຮັດຕົນບໍ່ຖືກດີ

ເຮັດຄວາມດີແລ້ວຕາຍ      ດີກວ່າຢູ່ສະບາຍແລ້ວບໍ່ເຮັດປະໂຫຍດ

ຄົນເກີດວັນສຸກ ພຣະປາງລຳພຶງ

       ບົດໄຫວ້ພຣະປະຈຳວັນເກີດ

ອັບປະສັນເນຫິ ນາຖັດສະ ສາສະເນ ສາທຸ ສຳມະເຕ ອະມະນຸດເນຫິ ຈັນເທຫິ ສະທາ ກິບພິ ສະກາລິພິ ປະລິສານັນຈະ ຕັດສັນນັງ ມະຫິງສາຍະ ຈະ ຄຸດຕິຕາ ຍັນເທເສຫິ ມະຫາວີໂລ ປະລິດຕັນຕຳພະນາມະ ເຫ ຯ

            (ເປັນຄາຖາສຳຫຼັບຜູ້ເກີດວັນສຸກ ໃຊ້ສູດພາວະນາ ມື້ລະ 21 ຈົບ ຈະມີຄວາມສຸກສຳລານເນື່ອງນິດ ແລະປ້ອງກັນຍັກຜີປີສາດຕ່າງ ໆ ພຣະພຸດທະຮູບທີ່ທ່ານຄວນມີໄວ້ປະຈຳໂຕ ຄື ພຣະພຸດທະຮູບປາງລຳພຶງ ໄວ້ສັກກາລະບູຊາໃນບ້ານເປັນສິລິມຸງຄົນ ດີຍິ່ງແລ ຯ

ຄະຕິທັມຝາກໃຫ້ຄິດ

ສິດດີເພາະມີຄູ                   ສິດກະຕັນຍູຄູຊື່ນໃຈ

ສິດດື້ຄູຕີຶ ສິດດີຄູຮັກ                 ລູກດື້ພໍ່ແມ່ຕີ ລູກດີພໍ່ແມ່ຮັກ

ຄົນເກີດວັນເສົາ ພຣະປາງນາກປົກ

       ບົດໄຫວ້ພຣະປະຈຳວັນເກີດ

ຍະໂຕຫັງ ພະຄິນິ ອະລິຍາຍະ ຊາຕິຍາ ຊາໂຕ ນາພິຊານາມິ ສັນຈິດຈະ ປານັງ ຊີວິຕາ ໂວໂລເປຕາ ເຕນະ ສັດເຈນະ ໂສດຖີ ເຕ ໂຫນຕຸ ຄັບພັດສະ ຯ

            (ເປັນຄາຖາສຳຫຼັບຜູ້ເກີດວັນເສົາ ໃຊ້ພາວະນາເປັນປະຈຳ ມື້ລະ 10 ຈົບ ຈະໄດ້ມີຄວາມວັດຖະນາຖາວອນດ້ວຍອາຍຸ ວັນນະ ສຸຂະ ພະລະຕໍ່ໄປ ພຣະພຸດທະຮູບທີ່ທ່ານຄວນມີໄວ້ປະຈຳໂຕ ແລະ ສັກກາລະ ຄື ພຣະພຸດທະຮູບປາງນາກປົກ)

ຄະຕິທັມຝາກໃຫ້ຄິດ

ສິດບໍ່ມີຄູ              ຄືງູບໍ່ມີພິດ

ສິດດີຕ້ອງມີຄຸນນະທຳ          ສິດລະຍຳຄຸນນະທຳບໍ່ມີ

ພຣະຄາຖາບູຊາພຣະເກດ (ວັນທັງເຈັດ)

ຊະຍັນໂຕ ໂພທິຍາ ມູເລ ສັກກະຍານັງ ນັນທິວັດຖະໂນ ເອວັງ ຕະວັງ ວິຊະໂຍ ໂຫຫິ ຊະຍັດສຸ ຊະຍະມັງຕະເລ ອະປະລາຊິຕະປັນລັງເກ ສີເສ ປະຖະວິໂປກຂະເລ ອະພິເສເກ ສັບພະ ພຸດທານັງ ອັກຄັບປັດໂຕ ປະໂມທະຕິ ຯ ສຸນັກຂັດຕັງ ສຸມັງຄະລັງ ສຸປະພາຕັງ ສຸຫຸດຖິຕັງ ສຸຂະໂນ ສຸມຸຫຸດໂຕ ຈະ ສຸຍິດຖັງ ພຣົມມະຈະລິສຸ ປະທັກຂິນັງ ກາຍະກຳມັງ ວາຈາກຳມັງ ປະທັກຂິນັງ ປະທັກຂິນັງ ມະໂນກຳມັງ ປະນິທີເຕ ປະທັກຂິນາ ປະທັກຂິນານິ ກັດຕະວາ ລະພັນຕັດເຖ ປະທັກຂິເນ ຯ

(ຜູ້ທີ່ຈຳວັນເກີດບໍ່ໄດ້ ໃຫ້ບູຊາພຣະເກດ)

        ພຣະພຸດທະຮູບປາງສະມາທິເພັດນີ້ ພຣະເກດສະເຫວີຍອາຍຸມີກຳລັງ 9 ຜູ້ທີ່ເກີດວັນນີ້ ເພິ່ງສູດພຣະຄາຖານີ້ 9 ຈົບ ກ່ອນເຂົ້ານອນ ພຣະປາງນີ້ໃຊ້ເພື່ອທຳການສັກກາລະບູຊາໄດ້ໂດຍທົ່ວໄປ ຄື ຫາຊົມໄດ້ຍາກ ແລະ ມີຜູ້ສ້າງນ້ອຍຈະມີເຫັນຢູ່ບາງເທື່ອ ແຕ່ກ່າມີຂະໜາດນ້ອຍ ເອິ້ນວ່າ ພຣະນິລັນຕະລາຍ ແລະ ພຣະນິໂລຄັນຕະລາຍ

ຄະຕິທັມຝາກໃຫ້ຄິດ

ສອນຕ້ອງມີພິດ       ສິດຕ້ອງມີຄູ

ສິດມີຄູ                     ເຫມືອນງູມີພິດ

                                            ບໍ່ປະໝາດໃນໄວອາຍຸ 

1.  ປະຖົມມະໄວ ຕັ້ງແຕ່ອາຍຸ 1-25 ປີ ເປັນໄວທີ່ຕ້ອງໃຊ້ເວລາໃນການສຶກສາຮ່ຳຮຽນວິຊາຄວາມຮູ້ ນອກຈາກນັ້ນຈະຕ້ອງຊ່ອຍພໍ່ແມ່ເຮັດວຽກງານ ປະກອບອາຊີບ ແລະ ບຳເພັນກຸສົນຕາມໂອກາດອັນຄວນ

2.  ມັດຊິມາໄວ ຕັ້ງແຕ່ອາຍຸ 26-50 ປີ ເປັນໄວທີ່ຈະຕ້ອງປະກອບອາຊີບ ເພື່ອລ້ຽງຄອບຄົວແລະຕົນເອງ ໃຫ້ຢູ່ເຢັນເປັນສຸຂ ຈະຕ້ອງຫາຄວາມຮູ້ແລະປະສົບການເພິ່ມເຕິມ ແລະ ຈະຕ້ອງບຳເພັນກຸສົນຕາມໂອກາດອັນຄວນອີກດ້ວຍ

3.  ປັດສິມມະໄວ ຕັ້ງແຕ່ອາຍຸ 51 ປີ ຂຶ້ນໄປ ໄວນີ້ສັງຂານເລິ່ມຊຸດໂຊມ ເພາະການເຮັດວຽກເຮັດງານ   ສົມຄວນຈະພັກຜ່ອນຕາມສົມຄວນ ເຮັດບຸນກຸສົນໄວ້ ແລະ ຈະຕ້ອງອອກກຳລັງກາຍຕາມຄວນແກ່ໄວ

              ບຸກຄົນຜູ້ປະຕິບັດຕາມໄວທັງ 3 ນີ້ ຈັດໄດ້ວ່າເປັນຜູ້ບໍ່ປະໝາດ ມະນຸດຜູ້ບໍ່ປະໝາດໃນໄວ ຍ່ອມປະສົບຜົນ 3 ຢ່າງ ຫລື ມະນຸດສົມບັດ ສະຫວັນສົມບັດ ແລະ ພຣະນິບພານສົມບັດ 

            ມະນຸດສົມບັດ ຈະຕ້ອງບໍ່ປະໝາດ ໃນທຳ 4 ປະການ ຄື 

1.  ເຖິງພ້ອມດ້ວຍຄວາມຂະຫຍັນໝັ່ນພຽນ (ອຸດຕະຖານະສຳປະທາ) ເຖິງພ້ອມດ້ວຍຄວາມໝັ່ນ ໃນການປະກອບກິດຈະການງານເພື່ອລ້ຽງຊີບ ໃນການສຶກສາຮ່ຳຮຽນ ແລະ ການເຮັດໜ້າທີ່ວຽກງານຂອງຕົນ

2.  ເຖິງພ້ອມດ້ວຍການຮັກສາ (ອາຣັກຂາສຳປະທາ) ຄື ຮັກສາຊັບສົມບັດທີ່ສະແຫວງຫາມາໄດ້ ດ້ວຍຄວາມໝັ່ນພຽນ ບໍ່ໃຫ້ເປັນອັນຕະລາຍ ຮັກສາການງານຂອງຕົນ ບໍ່ໃຫ້ເສື່ອມເສຍ ເປັນຕົ້ນ

3.  ມີໝູ່ເພື່ອນເປັນຄົນດີ (ກັນລະຍານະມິດຕະຕາ) ບໍ່ຄົບຄົນຊົ່ວເປັນມິດ

4.  ລ້ຽງຊີບຕາມສົມຄວນ (ສະມະຊີວິຕາ) ຄື ລ້ຽງຊີບຕາມກຳລັງຊັບ ທີ່ຫາມາໄດ້ ຫລື ຕາມກຳລັງກາຍຂອງຕົນທີ່ມີຢູ່ບໍ່ໃຫ້ຝືດເຄືອງ ຫຼື ຟຸ່ມເຟືອຍຫຼາຍເກິນໄປ 

            ສະຫວັນສົມບັດ ຕ້ອງບໍ່ປະໝາດໃນທຳ 4 ປະການ ຄື  

1.  ເຖິງພ້ອມດ້ວຍສັດທາ (ສັດທາສຳປະທາ) ຄື ເຊື່ອໃນສິ່ງທີ່ຄວນເຊື່ອ

2.  ເຖິງພ້ອມດ້ວຍສີລ (ສີລະສຳປະທາ) ຄື ປະພຶດດີທັງ ທາງກາຍ ວາຈາ ແລະ ໃຈ

3.  ເຖິງພ້ອມດ້ວຍການບໍລິຈາກທານ (ຈາຄະສຳປະທາ) ຄື ການໃຫ້ປັນສິ່ງຂອງ ບໍລິຈາກຊັບ ແລະໃຫ້ຄວາມຮູ້ເປັນທານ

4.  ເຖິງພ້ອມດ້ວຍປັນຍາ (ປັນຍາສຳປະທາ) ຄື ຮູ້ຈັກບາບ ບຸນ ຄຸນ ໂທດ ເປັນປະໂຫຍດ ແລະ ບໍ່ເປັນປະໂຫຍດ ເປັນຕົ້ນ

            ນິບພານສົມບັດ ສົມບັດ ຄື ພຣະນິບພານ ໝາຍເຖິງ ການພົບກັບຄວາມສຸຂສູງສຸດ ເອິິ້ນວ່າ ບໍລົມມະສຸຂ ດ້ວຍການປະກອບຕາມຫຼັກຂອງໄຕຼສິກຂາ  ບຸນກິລິຍາວັດຖຸ 3 (ການເຮັດບຸນດ້ວຍການໃຫ້ທານ  ການເຮັດບຸນດ້ວຍການຮັກສາສີລ ແລະ ການເຮັດບຸນດ້ວຍການຈະເລິນພາວະນາ) ແລະ ມັກມີມີອົງ 8 ຢ່າງ   

                        ໂທດຂອງຄວາມປະໝາດ 

            ຕາມຫຼັກຂອງພຣະພຸດທະສາສະໜາ ກ່າວວ່າ ຜູ້ປະໝາດຈະກໍ່ໃຫ້ເກິດໂທດທັງໃນພົບນີ້ແລະພົບໜ້າ ດັ່ງນີ້

1.  ໂທດໃນພົບນີ້ມີ 5 ປະການ ຄື ເຮັດໃຫ້ເສຍຊັບ ເຮັດໃຫ້ເສຍອະໄວຍະວະ ເຮັດໃຫ້ເສຍຊີວິດ ເຮັດໃຫ້ເສຍເວລາ ແລະ ເຮັດໃຫ້ຖຶກຈອງຈຳໂທດ

2.  ໂທດໃນພົບໜ້າ ຄື ອະບາຍຍະພຸມ 4 ໄດ້ແກ່ ຕົກນະຮົກ ກຳເນິດເປັນເດລະສານ ເປັນເປດ ແລະ ເປັນອະສຸລະກາຍ

            ຫຼັກຂອງຄວາມບໍ່ປະໝາດ ຕາມແນວທາງພຣະພຸດທະສາສະໜາ ຈະສາມາດສ້າງມະນຸດໃຫ້ສົມບູນໄດ້ ເຮັດການງານປະການໃດກໍ່ປະສົບຜົນສຳເລັດ ມີຄວາມຈະເລີນກ້າວໜ້າ ແລະ ດຳລົງຊີວິດຢູ່ໄດ້ດ້ວຍຄວາມສຸຂ 

ຄະຕິທັມຝາກໃຫ້ຄິດ

ທຸກມີເພາະຍຶດ                  ທຸກຍືດເພາະຢາກ

ທຸກຫຼາຍເພາະຄອຍ                  ທຸກນ້ອຍເພາະຫຍຸດ

ທຸກຫຼຸດເພາະປ່ອຍ 

                                 ພຣະພຸດທະສາສະໜາເຝີກຕົນບໍ່ໃຫ້ປະໝາດ

 ຄວາມບໍ່ປະໝາດ ໄດ້ແກ່ ການດຳເນິນຊີວິດໂດຍມີສະຕິ ຄື ລະລຶກໄດ້ວ່າ ຊີວິດຂອງເຮົາເກີດໄດ້ຢ່າງໃດ ຈະດຳລົງຊີວິດ ຢູ່ແບບໃດຈຶ່ງຈະມີຄວາມສຸຂ ຄວາມຈະເລີນ ແລະ ຕາຍໄປແລ້ວຈະເປັນຢ່າງໃດຈຶ່ງຈະດີທີ່ສຸດສຳຫຼັບຕົນເອງ ເມື່ອມີສະຕິປະຈຳໂຕຢູ່ສະເໝີ  ເຮັດໃຫ້ເກິດ ສຳປະຊັນຍະ ຄື ຮູ້ສະພາບຂອງຕົນເອງ ໄດ້ດີໄດ້ຖືກຕ້ອງຂຶ້ນ ວ່າເຮົາບໍ່ແມ່ນຜູ້ຢູ່ເໜືອທຳມະຊາດ ເຮົາສາມາດ ເຈັບ ຕາຍ ໄດ້ທຸກເວລາ ໃນທຸກຂະນະທຸກເວລາ  ແມ່ນຫຍັງເປັນສິ່ງທີ່ດີທີ່ສຸດຂອງມະນຸດຕ້ອງຟ້າວເຮັດຄວາມດີ ເຊັ່ນ ການຮັກສາສີລ ການລະເວັ້ນຄວາມຊົ່ວ ການເຮັດຈິດໃຈໃຫ້ສະອາດບໍລິສຸດ ການເຮັດໃຫ້ຕົນເອງມີປັນຍາ ມີຄວາມຮອບຮູ້  ໃນສິ່ງທັງຫລາຍຕາມຄວາມເປັນຈິງ ເພື່ອຈະນຳມາໃຊ້ໃນການດຳເນິນຊີວິດໃຫ້ຖືກຕ້ອງ ເປັນປະໂຫຍດທີ່ສຸດແກ່ຊີວິດທັງໃນຊາດນີ້ແລະຊາດໜ້າ  ເພື່ອຈະໄດ້ບໍ່ເປັນເຫຍື່ອຂອງຄົນຊົ່ວ ແລະ ເປັນທາດຂອງຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ ເຮັດໃຫ້ເຮົາບໍ່ຂາດສະຕິສຳປະຊັນຍະ ບໍ່ມົວເມົາໃນຊີວິດ ບໍ່ຫຼົງທາງໃນການດຳເນິນຊີວິດ ບໍ່ເປັນຊີວິດທີ່ໄຮ້ປະໂຫຍດໄຮ້ຄຸນຄ່າ ມີຈຸດໝາຍຂອງຊີວິດ ທັງໃນຊາດນີ້ແລະຊາດໜ້າ ນອກຈາກນີ້ແລ້ວ ຄວາມບໍ່ປະໝາດຍັງໝາຍເຖິງ ການກະທຳໂດຍຄວາມເຄົາລົບ ການເຮັດຫຍັງທີ່ຖືກຕ້ອງແລະຕ້ອງເຮັດໃຫ້ຕໍ່ເນື່ອງ ໃຫ້ສະໝ່ຳສະເໝີ ບໍ່ໃຫ້ຢໍ່ຢ່ອນ ບໍ່ໃຫ້ຂາດຫາຍມີຄວາມພໍໃຈ ມີຈິດໃຈທີ່ຕັ້ງໝັ້ນ ແນ່ວແນ່ ແລະ ປະກອບຢູ່ເລື້ອຍ ໆ ກະທຳໃຫ້ຫຼາຍ ໃນເລື່ອງບຸນກຸສົນ

                                          ປະໂຫຍດຂອງຄວາມບໍ່ປະໝາດ  

            ຄວາມບໍ່ປະໝາດ ເປັນເຫດໃຫ້ມະນຸດເກິດປັນຍາ ເກິດຄວາມຮູ້ ເກິດຄວາມຈະເລິນ ຮຸ່ງເຮືອງໃນຊີວິດ ແລະຄວາມປອດໄພໃນຊີວິດ ເກິດການສ້າງສັນສິ່ງທີ່ດີງາມໃຫ້ແກ່ມະນຸດ ຄວາມບໍ່ປະໝາດມີປະໂຫຍດດັ່ງນີ້ ຄື

1.  ເຮັດກຸສົລທຳທີ່ຍັງບໍ່ເກິດໃຫ້ເກິດຂຶ້ນໃນຕົນເອງ

2.  ເຮັດກຸສົລທຳທີ່ເກິດຂຶ້ນແລ້ວ ບໍ່ໃຫ້ເສື່ອມ ມີແຕ່ໃຫ້ຈະເລິນຍິ່ງ ໆ ຂຶ້ນໄປ

3.  ເຮັດໃຫ້ຕົນເອງມີຄວາມຈະເລິນຮຸ່ງເຮືອງ ໃນຊີວິດແລະການງານ

4.  ເຮັດໃຫ້ຕົນເອງ  ຄົນໃນຄອບຄົວ ແລະ ຄົນໃນສັງຄົມມີຄວາມສະຫງົບສຸຂຮ່ວມກັນ

5.  ເປັນວິທີການປ້ອງກັນຄວາມເສື່ອມ ແລະ ຄວາມເດືອດຮ້ອນບໍ່ໃຫ້ເກິດຂຶ້ນກັບຕົນເອງແລະຜູ້ອື່ນ

6.  ເຮັດໃຫ້ມະນຸດ ແລະ ໂລກ ດຳລົງຢູ່ໄດ້ຢ່າງມີສັນຕິສຸຂຕະຫລອດໄປ

7.  ເຮັດໃຫ້ເປັນຕົ້ນເຫດໃຫ້ບັນລຸຈຸດມຸ່ງໝາຍອັນສູງສຸດຂອງຊີວິດ ໃນລະດັບໂລກີຍະ(ປຸຖຸຊົນ) ຄື ຄວາມສຸຂ ສະຫງົບໃນຊີວິດ  ໃນລະດັບໂລກຸດຕະລະ ຄື ນິບພານ ຄວາມບໍ່ປະໝາດຄືຄວາມມີສະຕິ ຄວາມບໍ່ຫຼົງລືມ ຄວາມບໍ່ປ່ອຍຈິດ ໃປໃນກາຍທຸຈະລິດ ວະຈີທຸຈະລິດ ມະໂນທຸຈະລິດ ຫລື ໃນກາມມະຄຸນທັງ 5​ ແລະຄວນເຮັດຄວາມບໍ່ປະໝາດໃນທີ່ 4 ສະຖານ ຄື

1.  ໃນການລະກາຍທຸຈະລິດ ປະພຶດກາຍສຸດຈະລິດ

2.  ໃນການລະວະຈີທຸຈະລິດ ປະພຶດວະຈີສຸດຈະລິດ

3.  ໃນການລະມະໂນທຸຈະລິດ ປະພຶດມະໂນສຸດຈະລິດ

4.  ໃນການລະຄວາມເຫັນຜິດ ເຮັດຄວາມເຫັນໃຫ້ຖືກອີກ ຢ່າງໜຶ່ງກໍ່ຄື

1.  ລະວັງໃຈບໍ່ໃຫ້ກຳໜັດໃນອາລົມເປັນທີ່ຕັ້ງແຫ່ງຄວາມກຳໜັດ

2.  ລະວັງໃຈບໍ່ໃຫ້ຂັດເຄືອງໃນອາລົມເປັນທີ່ຕັ້ງແຫ່ງຄວາມຂັດເຄືອງ

3.  ລະວັງໃຈບໍ່ໃຫ້ຫຼົງໃຫຼໃນອາລົມເປັນທີ່ຕັ້ງແຫ່ງຄວາມຫຼົງ

4.  ລະວັງໃຈບໍ່ໃຫ້ມົວເມົາໃນອາລົມ ເປັນທີ່ຕັ້ງແຫ່ງຄວາມມົວເມົາ

ຄະຕິທັມຝາກໃຫ້ຄິດ   

ຢາກຈຶ່ງຍາກ     ຍິ່ງຢາກ    ກໍ່ຍິ່ງຍາກ  

ຫຍຸດຢາກ      ຍາກກໍ່ຫຍຸດ 

   ຄຸນຄ່າຂອງພຣະສົງ ເອິ້ນວ່າສັງຄະຄຸນ ໝາຍເຖິງ ພຣະຄຸນຂອງພຣະສົງ ເປັນ ການລະນຶກເຖິງຄຸນງາມຄວາມດີ ຂອງພຣະສົງ 9 ປະການ ແບ່ງອອກເປັນ ຄວາມດີຂອງພຣະສົງທີ່ເປັນເຫດ 4 ປະການ ແລະ ຄວາມດີຂອງພຣະສົງທີ່ເປັນຜົນ 5 ປະການດັ່ງນີ້ ຄື

                        ຄວາມດີຂອງພຣະສົງທີ່ເປັນເຫດ

            ຄຸນງາມຄວາມດີຂອງພຣະສົງທີ່ເປັນຄຸນສົມບັດສະເພາະຕົນ ຫຼື ຄວາມດີທີ່ເປັນເຫດໃຫ້ຄົນອື່ນແນມເຫັນແລະຍົກຍ້ອງ ນັບຖື ເລື່ອມໃສເຄົາລົບບູຊາ ມີ 4 ປະການ ຄື

1.  ສຸປະຕິປັນໂນ ໝາຍເຖິງເປັນຜູ້ປະຕິບັດດີ ຄື ພຣະສົງເປັນຜູ້ປະຕິບັດຕາມແນວທາງແຫ່ງອະລິຍະອົງ 8 ປະຕິບັດຕາມທຳມະວິໃນ

2.  ອຸຊຸປະຕິປັນໂນ ໝາຍເຖິງ ເປັນຜູ້ປະຕິບັດກົງ ຄື ພຣະສົງເປັນຜູ້ບໍ່ປະຕິບັດຫຼອກລວງ ບໍ່ຄົດໂກງ ບໍ່ເວົ້າເທັດ ເປັນຄົນກົງ ປາກກັບໃຈຕົງກັນ

3.  ຍາຍະປະຕິປັນໂນ ໝາຍເຖິງ ເປັນຜູ້ປະຕິບັດທຳມະ ຄື ພຣະສົງເປັນຜູ້ປະຕິບັດທີ່ມຸ່ງທຳ ຫຼືປະຕິບັດຖືກທາງເພື່ອໃຫ້ເກີດຄວາມຮູ້ ເຫັນສະພາວະທັງຫຼາຍຕາມເປັນຈິງ(ຮູ້ແຈ້ງໃນທຳ)

4.  ສາມີຈິປະຕິປັນໂນ ໝາຍເຖິງ ເປັນຜູ້ປະຕິບັດສົມຄວນ ຄື ພຣະສົງເປັນຜູ້ປະຕິບັດໜ້າຍົກຍ້ອງນັບຖື ສົມຄວນໄດ້ຮັບຄວາມເຄົາລົບ ກາບໄຫວ້ ເພາະດີພ້ອມທຸກຢ່າງ ບໍລິສຸດຕາມພຣະທຳມະວິໃນ ທ່ານເຮັດຄວາມດີໂດຍບໍ່ຫວັງຜົນປະໂຫຍດຕອບແທນໃດ ໆ ທັງສິ້ນ

                        ຄວາມດີຂອງພຣະສົງທີ່ເປັນຜົນ

            ຄຸນງາມຄວາມດີຂອງພຣະສົງທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບບຸກຄົນອື່່ນຫຼືຄວາມດີທີ່ເປັນຜົນ ໃຫ້ຄົນອື່ນແນມເຫັນແລ້ວປະຕິບັດຕໍ່ທ່ານຢ່າງເໝາະສົມ ໃຫ້ຄວາມເຄົາລົບກາບໄຫວ້ ໃຫ້ຄວາມອະນຸເຄາະແລະອຸປະຖຳທ່ານ ໃນເລື່ອງການບຳລຸງດ້ວຍປັດໃຈ 4 ແລະໃນເລື່ອງອື່ນ ໆ ແກ່ທ່ານມີ 5 ປະການ ຄື

1.  ອາຫຸໃນໂຢ ໝາຍເຖິງ ພຣະສົງເປັນຜູ້ຄວນແກ່ການສັກກາລະບູຊາ

2.  ປາຫຸໃນໂຍ ໝາຍເຖິງ ພຣະສົງເປັນຜູ້ຄວນແກ່ການຕ້ອນຮັບ

3.  ທັກຂິໃນໂຢ ໝາຍເຖິງ ພຣະສົງເປັນຜູ້ຄວນຮັບຂອງທີ່ເຂົານຳມາເຮັດບຸນ

4.  ອັນຊະລີກາລະນີໂຢ ໝາຍເຖິງ ພຣະສົງເປັນຜູ້ຄວນແກ່ການກາບໄຫວ້

5.  ອະນຸດຕະລັງ ປຸນຍັກເຂດຕັງ ໂລກັດສະ ໝາຍເຖິງ ພຣະສົງເປັນເນື້ອນາບຸນຂອງຊາວໂລກ ຄື ເປັນແຫຼ່ງເຜຍແຜ່ຄວາມດີທີ່ຢອດຢ້ຽມຂອງໂລກ

            ພຣະທຳທີ່ພຣະພຸດທະເຈົ້າ ຊົງສັ່ງສອນນັ້ນ ເປັນຫຼັກໃຫ້ແກ່ການດຳເນິນຊີວິດຂອງເຮົາ ເມື່ອເຮົາປະຈິບັດຖືກຕ້ອງຕາມນັ້ນ ສັກກະຍະພາບ ແຫ່ງຄວາມເປັນມະນຸດຂອງເຮົາ ກໍ່ຈະ ໆ ເລີນປະກົດອອກມາ ຈົນເຂົ້າເຖິງຄວາມຈິງຂອງທຳມະຊາດ ມີຊີວິດທີ່ດີງາມມີຄວາມສຸຂຢ່າງແທ້ຈິງ ແຕ່ການທີ່ຈະເຂົ້າເຖິງພຣະທຳໄດ້ນັ້ນ ຈະຕ້ອງອາໃສພຣະສົງ ເຊິ່ງຖືວ່າເປັນຊຸມຊົນທີ່ດີງາມ ມີປັນຍາ ມີຄຸນນະທຳ ແລະ ຖືວ່າເປັນຜູ້ທີ່ພັດທະນາຕົນເອງໃຫ້ບໍລິສຸດສົມບູນແລ້ວ ຊ່ອຍເກື້ອໜຸນໃຫ້ເພື່ອນມະນຸດ ໂດຍການອົບຮົມສັ່ງສອນ ຕາມຫຼັກທຳພຣະພຸດທະສາສະໜາ ທາງໃນດ້ານ ປະລິຍັດ ປະຕິບັດ ແລະປະຕິເວດ

            ດ້ວຍເຫດນີ້ ພຣະພຸດທະເຈົ້າ ຈຶ່ງຊົງ ສັງຄະ ຂຶ້ນໃຫ້ເປັນຊຸມຊົນອັນປະເສິດ ເຊິ່ງບຸກຄົນຜູ້ຕັ້ງຢູ່ໃນທຳ ຈະມາປະກອບເຂົ້າເປັນຊຸມຊົນນັ້ນ ຊຸມຊົນທີ່ເອິ້ນວາ ສັງຄະນີ້ ກໍ່ຈະເປັນແຫຼ່ງທີ່ຊ່ອຍດຳລົງຮັກສາທຳມະ ທີ່ພຣະພຸດທະເຈົ້ານັ້ນຊົງສັ່ງສອນນັ້ນໄວ້ ແລະເປັນທີ່ຈະເລິນງອກງາມ ແຫ່ງຄຸນງາມຄວາມດີທັງຫຼາຍ ເປັນແຫຼ່ງເຊິ່ງມີກັນລະຍານະມິດ ທີ່ຈະຊ່ອຍເກື້ອກູນໃຫ້ຜູ້ທີ່ເຂົ້າມາ ສາມາດຈະເລິນງອກງາມໄປໃນທຳ ຈົນກະທັ້ງເຂົ້າເຖິງທຳນັ້ນໂດຍສົມບູນ ຊຸມຊົນນີ້ ຄື ສັງຄະ ເຊິ່ງເປັນລັດຕະນະໄຕຼທີ 3 ໃນພຣະລັດຕະນະໄຕຼ

  ຄະຕິທັມຝາກໃຫ້ຄິດ  

ຖ້າທ່ານເປັນຄົນດີຄົນໜຶ່ງແລ້ວ  ໂລກນີ້ຈະລົດແຖວ  ຄົນທີ່ຊົ່ວ

ຖ້າອ່ານແລ້ວຍັງໂງ່ເຂົາ  ຍັງເມົາມົວ  ຢາກເປັນບົວໃຕ້ຕົມກໍ່ຕາມໃຈ  

  ຄຳວ່າ ສັງຄະ ກໍ່ຄື ສົງ  ແປວ່າ ໝູ່ ຫຼື ຊຸມຊົນ ດັ່ງນັ້ນຄຳວ່າພຣະສົງ ຄື ຊຸມຊົນອັນປະເສິດ ເຊິ່ງເກິດຈາກທ່ານຜູ້ຮູ້ ຜູ້ດຳເນິນຕາມ ຢ່າງພຣະພຸດທະເຈົ້າມາຢູ່ຮ່ວມກັນ ເປັນແຫຼ່ງທີ່ດຳລົງຮັກສາທຳ ແລະເປັນແຫຼ່ງກັນລະຍານະມິດ ທີ່ຈະຊ່ອຍເກື້ອໜຸນໃຫ້ຜູ້ສຶກສາຈະເລີນ ງອກງາມຂຶ້ນໄປໃນຊີວິດອັນປະເສິດ ຈົນສາມາດເຂົ້າເຖິງທຳ ຕາມຢ່າງພຣະພຸດທະເຈົ້າ

            ພຣະສົງແບ່ງອອກເປັນ 2 ປະເພດ ຄື  

1.  ພຣະອະລິຍະສົງ ຄື ພິກສຸ ຜູ້ຮູ້ແຈ້ງ ທຳ ຜູ້ປະຕິບັດຕາມຄຳສອນຂອງພຣະສຳມາສຳພຸດທະເຈົ້າ ໄດ້ບັນລຸເຖິງຄວາມຮູ້ແຈ້ງ ສາມາດກຳຈັດກິເລດ ຕັນຫາອຸປະທານໄດ້ ຕາມພູມຊັ້ນຂອງຕົນ ໄດ້ແກ່ ພຣະໂສດາບັນ ພຣະສະກະທາຄາມີ ພຣະອະນາຄາມີ ແລະພຣະອະລະຫັນ ຕາມລຳດັບ

2.  ສົມມົດຕິສົງ ຄື ພຣະພິກສຸຜູ້ຮູ້ໄດ້ຮັບການ ອຸປະສົມບົດ ຖືກຕ້ອງຕາມທຳມະວິໃນ ແລ້ວອຸທິດຕົນເພື່ອການສຶກສາ ແລະປະຕິບັດຕາມພຣະທຳມະວິໃນ ຕາມຄວາມສາມາດຂອງຕົນ ແຕ່ຍັງບໍ່ບັນລຸຜົນ

          ໃນການປະກອບພິທີກຳຕ່າງ ໆ ທາງພຣະພຸດທະສາສະໜາ ພຣະສົງ ສາມາດປະກອບພິທີກຳຕ່າງ ໆ ໄດ້ໂດຍແບ່ງອອກເປັນ 4 ໝວດ ຄື

1.  ສົງຈະຕຸວັກ ຄື ໝູ່ພິກສຸຕັ້ງແຕ່ 4 ຮູປ ສາມາດປະກອບພິທີກຳໄດ້ທຸກຢ່າງ ຍົກເວັ້ນ ການປະວາລະນາ ການທອດກະຖິນ ການອຸປະສົມບົດ ແລະ ການອັບພານ(ພິທີກຳຂອງສົງທີ່ຜິດອາບັດ)

2.  ສົງປັນຈະວັກ ຄື ໝູ່ພຣະພິກສຸຕັ້ງແຕ່ 5 ຮູປ ຂຶ້ນໄປ ສາມາດເຮັດປາວາລະນາ ໃຫ້ຜ້າກະຖິນ ແລະ ການ ອຸປະສົມບົດ ໃນປັດຈຸບັນ ສາມາດອຸປະສົມບົດໄດ້ (ສະຖານທີ່ຂາດແຄນພຣະສົງ ເຊັ່ນ ໃນເຂດ ຊົນນະບົດ)

3.  ສົງທະສະວັກ ຄື ໝູ່ພິກສຸຕັ້ງແຕ່ 10 ຮູບຂຶ້ນໄປ ສາມາດໃຫ້ການອຸປະສົມບົດໃນມັດທະຍົມປະເທດ(ສະຖານທີ່ບໍ່ຂາດແຄນ ພຣະສົງເຊັ່ນ ໃນເຂດເມືອງ) ໄດ້

4.  ສົງວິສະຕິວັກ ຄື ໝູ່ພິກສຸຈຳນວນ 20 ຮູບ ຂຶ້ນໄປ ສາມາດເຮັດອັບພານໄດ້

ຄະຕິທັມຝາກໃຫ້ຄິດ

ຊ່າງເໝືອງ ຍ່ອມໄຂນ້ຳເຮັດລະຫັດ   ຊ່າງດັດ ດັດລູກສອນໃຫ້ຢູ່ທີ່

 ຊ່າງຖາກ ຍ່ອມຖາກໄມ້ໃຫ້ຮູບດີ  ທ່ານຜູ້ມີວັດງາມ ປາບປາມຕົນ