( ຕໍ່ຈາກ 2 )
ມັນເປັນວັນທີ່ນ້ອຍ ສຸດທີ່ເສຍໃຈ
ແສນອາໄລຄວາມຫຼັງ ເມື່ອແມ່ຍັງຄອຍລ້ຽງ
ບັດນີ້ຍັງພຽງສຽງໄຫ້ ວອນອາໄລຄິດຮອດແມ່
ມີພຽງແພເປັນເພື່ອນຂ້ອຍ ຄອຍໄວ້ເຊັດນ້ຳຕາ

ຄວາມຣັກແສນຄ່າລ້ານ ເຄີຍບານເບັ່ງໃນໃຈ
ຍັງເຫຼືອພຽງຄວາມອາໄລ ໃຫ້ເຮົາໄດ້ຊົມເສົ້າ
ຂ້ອຍເຫງົາຫຼາຍໃນວັນນັ້ນ ເຫງົາໃຈບໍ່ຮູ້ສວ່າງ
ຄິດຫາທາງອັນຮຸ່ງແຈ້ງ ບໍ່ເຫັນຮູ້ວ່າຢູ່ໃສ

ການສຶກສາໃນເມື່ອນັ້ນ ຂ້ອຍຮຽນຢູ່ມໍຫົກ
ຕົວນ້ອຍເກືອບເສັງຕົກ ເມື່ອທ້າຍປີຈົບຊັ້ນ
ດີແຕ່ໃນຕອນນັ້ນ ຕັດສິນໃຈຕັ້ງຕໍ່
ນ້ອຍຈຶ່ງພໍໄດ້ຍິ້ມ ຫຼັງມື້ປະກາດຜົນ

ຄວາມສຳເລັດຂັ້ນຕົ້ນ ພົ້ນຜ່ານສົດໃສ
ເຖິງໃຈຫວັງເສີມຍົກ ເພີ່ມວິຊາຄວາມຮູ້
ແຕ່ຂາດຄົນຄອຍຍູ້ ຊູຄວາມຫວັງໃຫ້ເຮົາຜ່ານ
ຄວາມອາພັບທີ່ໜ້າຢ້ານ ມັນທຳໃຫ້ຂ້ອຍສ່ຽງໄພ

ຊີວິດຂ້ອຍໃນເມື່ອນັ້ນ ເໝືອນໄຮ້ຄ່າຄວາມໝາຍ
ແສນເສຍດາຍການຮຽນ ແຕ່ບໍ່ມີຄວາມພ້ອມ
ຂ້ອຍຈຶ່ງຍອມໂຈະໄວ້ ຕັດສິນໃຈລາປ່ອຍ
ຄວາມມຸ່ງຫວັງແຫ່ງຂ້ອຍ ຄົງໝົດສິ້ນເສື່ອມສະຫຼາຍ

ນີ້ນໍໂຊກອັນໂຫດຮ້າຍ ມັນສ່າງທໍລະມານ
ກາຍເປັນຄົນພິການໃຈ ຕໍ່ສິ່ງເຄີຍຫວັງໄວ້
ມີພຽງໃຈອັນໝອງເສົ້າ ເຍົາວະມານຄອຍສາບແສ່ງ
ນະລົກຄອຍກັ່ນແກ້ງ ສະຫວັນນັ້ນຊ່ວຍບໍ່ທັນ

ໃຜຈັກຄົນແນ່ນັ້ນ ຈະຮູ້ຕໍ່ຄວາມເສຍໃຈ
ຄວາມຮູ້ສຶກໃນອາລົມ ທີ່ຂື່ນຂົມຂອງຂ້ອຍ
ຫຼາຍວັນຄືນທີ່ຕົວນ້ອຍ ນອນລະທົມຮ້ອງຮໍ່າ
ອົກຄໍ່າຄວນຢູ່ບໍ່ແລ້ວ ເພາະຄວາມແປ້ວປ່ວຍໃນ

ກວ່າສະຫງົບໃຈໄດ້ ນ້ອຍຕ້ອງຈ່ອຍຕົມຜອມ
ກວ່າທີ່ຈະຍອມຮັບ ສະພາບຄວາມເປັນຈິງນັ້ນ
ຫົວໃຈເຮົາມັນສະບັ້ນ ຢາກຈະຕາຍຕັ້ງຫຼາຍເທື່ອ
ແຕ່ເພື່ອຫວັງແມ່ມຸ່ງໃຫ້ ໃຈເຮົານັ້ນຈຶ່ງຄ່ອຍທົນ

ເກືອບໜຶ່ງປີຜ່ານພົ້ນ ທີ່ລາຫ່າງໂຮງຮຽນ
ເກືອບທຸກວັນຮຽມຍັງຂຽນ ອ່ານຕໍ່າລາຊຸມນັ້ນ
ມັນຍັງເປັນຄວາມຫວັງຂ້ອຍ ໃນການຮຽນເລີ່ມຕົ້ນໃໝ່
ຂ້ອຍຕ້ອງການເພື່ອຢາກໄດ້ ຄວາມຮູ້ທີ່ເດັ່ນດີ

ຂ້ອຍເຮັດວຽກຢູ່ບ່ອນນີ້ ກໍ່ເພື່ອຫາເງິນ
ມາຕາບຈູນຊີວິດ ທີ່ທຸກຈົນຂອງຂ້ອຍ
ມາຕາບຈູນຮອຍແປ້ວ ຂອງຄົນຈົນຂາດທີ່ເພິ່ງ
ຄົນທັງຫຼາຍອາດເບິ່ງຂ້ອຍ ເໝືອນສາວດິ້ງທົ່ວໆໄປ

                     ( ຍັງມີຕໍ່ )