ຫຼາຍຄົນຕ່າງກໍ່ເວົ້າ                     ຕອບຕໍ່ເປັນສຽງດຽວ
" ສອງຖ້ຽວຄົນທຳອິດ                  ແລະຜູ້ທີສອງນັ້ນ
ຄົນທີ່ສາມ ຂະຫຍັນໜ້ອຍ           ຂົນໄປໄດ້ຖ້ຽວໜຶ່ງ "
ແລ້ວອາຈານຈຶ່ງຍິ້ມ                    ຈາຂຶ້ນ " ເກັ່ງທຸກຄົນ

ແຕ່ວ່າຜົນທີ່ໄດ້                          ຄິດໄລ່ແນວໃດ ? "
ບໍ່ມີໃຜພໍຄົນ                               ກ້າອ້າງໃນວິທີແກ້
ມີແຕ່ ບົວສະບາ ອ້າງ                  ເອົາບົດຂຽນໄປໃຫ້ເບິ່ງ
ອາຈານເຍິງເຈ້ຍຂຶ້ນ                   ແລ້ວຈາເວົ້າ " ນ້ອງເກັ່ງຫຼາຍ

ບົດເລກແກ້ງ່າຍນີ້                       ວິທີໄລ່ມີຫຼາຍ
ພວກມໍປາຍມໍຫົກ                       ອາດຊິຕົກໝົດຊັ້ນ
ເພາະວ່າພາກັນແກ້                     ຕາມວິທີທີ່ຍາກກວ່າ
ສາມຕົວລັບ ສົມຜົນກຳນົດບໍ່ໄດ້    ພາກັນແກ້ໄລ່ຈັ່ງໃດ ? "

ພໍທຸກຄົນໄດ້ເບິ່ງແລ້ວ                 ເລກງ່າຍໆຍັງເຈັບຫົວ
ພາກັນມົວເມົາຄິດ                       ໄລ່ຈົນເຕັມເຈ້ຍ
ສຸດທ້າຍມາເສຍໜ້າ                   ເດັກມໍສາມຮູ້ດີກວ່າ
ຮຽນຂຶ້ນຫ້ອງລ້າໆ                      ຄວາມຮູ້ໂລດບໍ່ມີ

" ບັດນີ້ຖາມຂໍ້ທ້າຍ                      ໄລ່ງ່າຍໆມັນໆ
ຈົ່ງພາກັນຟັງຄຳຖາມ                  ແລ້ວຈຶ່ງຂຽນວິທີແກ້
' ລົດບີບແກຄົນຂຶ້ນ                     ຊາຍລື່ນຍິງສາມເທື່ອ
ພໍເມື່ອລົດຈອດປ້າຍ                    ຊາຍລົງຫ້າຍິງຂຶ້ນສອງ

ພໍລອງນັບອີກຄັ້ງ                        ຜູ້ຊາຍລື່ນສາມຄົນ
ຖາມວ່າຄົນໂດຍສານ         ຂຶ້ນທຳອິດຈັກຄົນນີ້ ? "
ມາລາໃຈ ມີຮອຍຍິ້ມ                   " ຮຽນອາຈານ ນ້ອງຕອບວ່າ
ຄົນຂີ່ມາກ່ອນຈອດປ້າຍ              ຊາວຄົນແທ້ແນ່ນອນ "

ສາຍຕານາງສົ່ງຢ້ອນ                  ແນມມາເບິ່ງ ບົວສະບາ
ຍິກຫາງຕາເບົາໆ                       ຍິ້ມໃສ່ເຂົານິດໜ້ອຍ
ສຸມາລີ ຄອຍຈ້ອງ                       ຂີນຕາເອົາແທ້ວ່າ
ບົວສະບາ ກໍ່ຍິ້ມ                         ນິດໜ້ອຍສົ່ງຄືນ

ສຸມາລີ ຂົມຂື່ນເນື້ອ                     ກັບພາບຖັ່ງດວງໃຈ
ນາງເດ່ມືໄປບິດຂາ                     ເຮັດໃຫ້ຕົວເຂົາຮ້ອງ
ບົວສະບາ ແນມມອງໜ້າ             ສົບຕາແລ້ວເວົ້າວ່າ
" ບິດຂາຂ້ອຍເຊັ່ນນີ້                    ຫວງຂ້ອຍແມ່ນບໍ ? "

ສຸມາລີ ບໍ່ຊ້າ                               ບິດຕໍ່ທັນທີ
" ຂ້ອຍເຈັບໃດ ສຸມາລີ                 ເຈົ້າຈົ່ງເຊົາຢ່າບິດຂ້ອຍ "
ເຂົາປ່ອຍວາຈາເວົ້າ                    ວອນນາງຢ່າງຄ່ອຍໆ
ນາງປ່ອຍມືອອກແລ້ວ                 ຕາເລັງຈ້ອງໃສ່ເຂົາ

ນາງຄ່ອຍວາຈາເວົ້າ                   ອ່ອນໆຫວານໆ
" ແມ່ນໃຜຫວະອຸທານ                ວ່າຢ່າບິດຂາຂ້ອຍ
ພຽງຂ້ອຍຊູນນິດໜ້ອຍ                ທຳມາຍາອ້ອນອິ່ນ
ທັງແຜ່ນດິນຍົກຍ້ອງ                   ຜູ້ຊາຍກ້າແກ່ນແຂງ

ແຕ່ເຈົ້າ ມາສະແດງໃຫ້ຕົວຂ້ອຍ ເຫັນຈຸດອ່ອນຄວາມເປັນຊາຍ
ເຈັບນິດດຽວບໍ່ເຖິງຕາຍ               ກໍ່ໜ້າອົດທົນໜ້ອຍ
ເຮັດສຳອອຍແນວນີ້                    ເສຍສັກສີໝົດຄ່າ
ຂ້ອຍວ່າ ເຈົ້າສົມຄວນໄປນຸ່ງສິ້ນ ຖ້າໃຈເຈົ້າອ່ອນແອ "

ບົວສະບາ ແລດູໜ້າ                    ບໍ່ເວົ້າວ່າຄຳໃດ
ເຂົາຮູ້ສຶກບໍ່ພໍໃຈ                         ຕໍ່ຄຳນາງຫຍາມເວົ້າ
ກໍ່ເພາະເຮົາເຫັນເຈົ້າ                  ສະໜິດກັນມາກກວ່າ
ຂ້ອຍຈຶ່ງວ່າເຊັ່ນນີ້                       ແຕ່ຕົວເຈົ້າຄິດຫຼາຍ

ເລີຍເຫັນຂ້ອຍໃນແງ່ຮ້າຍ           ໄຮ້ຄ່າສັກສີເສຍ
ກາຍເປັນຊາຍຈິດເພຍ                ອ່ອນແອໃຈທໍ້
ຂ້ອຍກໍ່ສຳອອຍຫຼິ້ນ                     ພຽງລົມກັນເທົ່ານີ້ນ່າ
ຍັງຕູ່ຫາຂ້ອຍໄດ້                        ໃຫ້ເປັນເລື້ອງເສື່ອມສິນ

ຂ້ອຍໄດ້ຍິນເຈົ້າເວົ້າ                   ປະນາມດ່າຄວາມເປັນຊາຍ
ເຫັນຂ້ອຍໝົດຄວາມໝາຍ          ຢູ່ໃນສາຍຕາເຈົ້າ
ຕໍ່ແຕ່ນີ້ ຂ້ອຍຈະບໍ່ຈາເວົ້າ            ຄຳອ່ອນແອໃຫ້ເຈົ້າວ່າ
ຈະບໍ່ທຳທ່າຂີ້ອ້ອນ                     ໃຫ້ຕົວເຈົາມິ່ນຫຍາມ

ບົວສະບາ ສຸດຫັກຫ້າມ               ຕໍ່ຄຳກ່າວຂອງນາງ
ເຂົາລຸກຍ່າງອອກຫ້ອງໄປ           ບໍ່ກ່າວລາພໍນ້ອຍ
ສຸມາລີ ຄອຍແນມຈ້ອງ                ທັງໃຈກໍ່ຄິດວ່າ
' ບໍ່ໜ້າເລີຍຊາຍດັ່ງເຈົ້າ              ຊິໃຈນ້ອຍໄຮ້ເຫດຜົນ '

( ຍັງມີຕໍ່ )