ການຮຽນເປັນປັດໃຈ ອັນດັບ 1 ທີ່ຕັດສິນຄວາມຮູ້ ແລະ ຊີວິດຂອງຄົນເຮົາບໍ່ວ່າຈະຈາກປື້ມ, ຕຳລາ, ຄຳສອນ ຫຼື ປະສົບການ ລ້ວນແຕ່ແມ່ນການຮຽນຮູ້ທັງນັ້ນ ແຕ່ວ່າຢາກຂໍຄຳເຫັນນຳເພື່ອນໆໆໆໆໆໆທຸກຄົນວ່າຈະຮຽນຫຍັງດີ ລະຫວ່າງລັດ ແລະ ເອກະຊົນ, ພາຍໃນ ແລະ ຕ່າງປະເທດ ເຊິ່ງເລື່ອງຈະເລົ່າໃຫ້ຟັງວ່າ:

1 ຕອນນີ້ຈົບກຳລັງຈະຈົບປະລິນຍາຕີ(ຫວຽດນາມຢູ່ລາວ)

2 ຈະຮຽນຕໍ່ໂທຫຼືບໍ...

3 ຖ້າຮຽນ ຈະຮຽນນຳລັດ(ຫວຽດນາມ ມາສອນຢູ່ລາວ)ຫຼື ເອກະຊົນ(ລັດຕະນະ)ຄ່າໃຊ້ຈ່າຍ ແລະ ຜົນໄດ້ຮັບ

- ລັດ( ຫວຽດນາມສອນຢູ່ລາວ) ຄ່າເທີມປະມານ 20.ລ້ານກີບ ໄລຍະເວລາ 5 ເທີມ 1 ປີ ກວ່າ ແຕ່ລະເທີມຕ້ອງຂຽນບົດລາຍງານແປເປັນພາສາຫວຽດ ຕົກເປັນເງິນ 1.000.000 ກີບຕໍ່ເທີມ ຂຽນບົດວິທະຍານິພົນ ແປເປັນພາສາຫວຽດ 3.500.000 ກີບ ຄວາມຮູ້ຈາກເຂົາມີຫຼາຍອາຈານ ລາວແປ ເວລາບັຍລະຍາຍ

- ເອກະຊົນ(ລັດຕະນະ)ຄ່າເທີມປະມານ 25.ລ້ານກີບ ໄລຍະເວລາ 2 ປີ ກວ່າ ແຕ່ລະເທີມຕ້ອງໄດ້ຊື້ເອກະສານປະມານ 1 ແສນກວ່າຕໍ່ເທີມ ຂຽນບົດລາຍງານ ເປັນພາສາເຮົາເອງບໍ່ໄດ້ສີ້ນເປືອງ (ອາດຈະຈ່າຍຄ່າກວດຜ່ານນຳຄູອາຈານປະມານ 2-3ແສນຕໍ່ບົດ (ປະມານ 3-4 ບົດ) ທ້າຍເທີມຕ້ອງຂຽນບົດວິທະຍານິພົນເປັນພາສາລາວ ຂຽນເອງບໍ່ມີຄ່າໃຊ້ຈ່າຍ(ອາດຈ່າຍຄາກວດຜ່ານ ແລະ ປ້ອງກັນບົດປະມານ 5 ແສນ-1 ລ້ານກີບ)  ຄວາມຮູ້ເປັນພາສາລາວ ແລ້ວແຕ່ຄວາມສາມາດຂອງຜູ້ສອນ ແລະ ຜູ້ຮຽນເທົ່ານັ້ນ ທ່ານຄິດວ່າຮຽນຫຍັງດີ ຫຼືວ່າ ບໍ່ຕ້ອງຮຽນ

ເວົ້າຖືກຂໍ້ ຂໍກິນກໍ່ບໍ່ຖີ່ ເວົ້າບໍ່ຖືກຂໍ້ ຂໍຊື້ກໍ່ບໍ່ຂາຍ ຂ້ອຍໄດ້ຍິນຄຳເວົ້າຂອງນັກທຸລະກິດເອກະລາດ(ສະມາຊິກຄັນເຊັນເກັນໂກ) ເວົ້າວ່າ: ຄົນໂຊກດີມັກຈະໄປຫາໂຊກ ແຕ່ຄົນໂຊກຮ້າຍ ມັກຈະໜີໂຊກສະເໝີ, ຊິລວຍເທົ່າໃດກໍ່ບໍ່ມີຄ່າ ຖ້າສຸຂະພາບບໍ່ແຂງແຮງ ok ຄຳຄົມເຈົ້າກໍ່ໃຊ້ໄດ້ ແຕ່ສິ່ງທີ່ໃຊ້ບໍ່ໄດ້ຄື: ລາວບອກວ່າ ມີມື້ໜຶ່ງທີ່ຂ້ອຍກຳລັງຈະສອບເສັງຈົບ ແຕ່ຂ້ອຍຍອມຂາດບໍ່ເສັງແລ້ວໄປປະຊຸມຄັນເຊັນເກັນໂກ Oh!.................ເປັນຫຍັງຈຶ່ງກ້າເວົ້າອອກມາ ມັນເປັນການເຊີນຊວນທີ່ຜິດພາດທີ່ສຸດ ຫຼື ອາດຈະຜິດກົດໝາຍດ້ວຍຊ້ຳໄປ ຮູ້ບໍບໍ່ມີຜູ້ໃດໃນໂລກທີ່ບໍ່ຮຽນແລ້ວຈະມີຊີວິດທີ່ດີຂື້ນ ຂ້ອຍຟັງແລ້ວ ມັນເປັນການເຊີນຊວນທີ່ຕິດລົບ ບໍ່ຢາກຟັງເສຍເວລາໄປຮຽນໜັງສື ຫຼື ພັກຜ່ອນດ້ວຍຊ້ຳໄປ ເອີຂ້ອຍຍອມຮັບວ່າຜູ້ເຮັດໄດ້ກໍ່ມີເງິນ ແຕ່ຜູ້ເຮັດນັ້ນກໍ່ຕ້ອງຊວນ ຫຼື ຂີ້ຕົວະຫາຜູ້ມາໜູນຫຼັງກ່ອນຈະໄດ້ ທ່ານກໍ່ຣູ້ສຶກໄດ້ເອງ(ຂໍໂທດສຳລັບຄວາມເຂົ້າໃຈແບບຜິດໆ) ຂ້ອຍຄິດວ່າຜິດ ທີ່ຕ້ອງຂາດເສັງໄປປະຊຸມຄັນເຊັນເກັນໂກ ມັນດີຂະໜາດນັ້ນບໍ...............ເອີຖ້າດີແທ້ ເປັນຫຍັງສຳນັກງານໃຫ່ຍຂອງຄັນເຊັນເກັນໂກ ປິດແລ້ວ

ຂ້ອຍຢາກຖາມ ແລະ ໃຫ້ຄວາມຄິດບັນດາທ່ານວ່າ:

1, ທຸລະກິດເຄືອຂ່າຍ(ຄັນເຊັນເກັນໂກ)ມີຜົນໄດ້ເສຍກັບສັງຄົມແນວໃດ?

ແຕ່ສຳລັບຄວາມຄິດໂງ່ໆ ຂອງຂ້ອຍຄິດວ່າ:

1, ເປັນບໍລິສັດທີ່ດີມີລາຍໄດ້

2, ເປັນບໍລິສັດທີ່ເຮັດໃຫ້ສັງຄົມຟຸມເຟືອຍ

3, ເປັນບໍລິສັດເຊີນຊວນທີ່ຜິດພາດ

4, ເປັນບໍລິສັດທີ່ເຮັດໃຫ້ຄົນອື່ນເສຍໂອກາດ(ສຶກສາຮຳຮຽນ)

5, ເປັນບໍລິສັດທີ່ເຮັດໃຫ້ຂາດຄວາມເປັນມິດໃນສັງຄົມ

ແນ່ນອນຜູ້ມີລາຍໄດ້ກໍ່ດີທີ່ສຸດ ແຕ່ຢ່າເວົ້າເລື່ອງນັ້ນດຽວໂດນຟ້ອງ

ໂອ໋ຍ! ອຸກໃຈແດ່ພີ່ນ້ອງ ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ວ່າຊິຕັດສິນອະນາຄົດຕົວເອງຈັ່ງໃດດີ ............ບັນຫາກໍ່ມີຢູ່ວ່າ: ຂ້ອຍຈະເຮັດວຽກ ຫຼື ຈະຮຽນ ຫຼືວ່າທັງເຮັດວຽກທັງຮຽນ ແລະ ຈະເຮັດວຽກນຳລັດ ຫຼື ເອກະຊົນ ຫຼື ເລີ້ມທຸລະກິດຂອງຕົນເອງດີ

ຂ້ອຍຮຽນຈົບຊັ້ນສູງສາຍການບັນຊີ-ການເງິນ ປີ 2009 ຈາກວິທະຍາໄລການເງິນພາກໃຕ້ ຂ້ອຍໄດ້ເຮັດວຽກເປັນນາຍບັນຊີຢູ່ບໍລິສັດເອກະຊົນຕ່າງປະເທດ(ໄທ) ເງິນເດືອນ ຕຳ໋ຫຼາຍຖ້າທຽບໃສ່ໝູ່ທີ່ເຮັດວຽກໃນຂະແໜງດຽວກັນຈາກບໍລິສັດອື່ນເຊິ່ງພຽງແຕ່ 100 ກວ່າໂດລາ. ເງິນສະຫວັດດີການກໍ່ບໍ່ມີ ແຕ່ວ່າມັນຢູ່ໃກ້ຕົວເມືອງປາກເຊ ຂ້ອຍໄດ້ມີໂອກາດຮຽນຕໍ່ສາຍພາສາອັງກິດ ເສົາ-ອາທິດ ແລະ ເຊື່ອມຕໍ່ປະລິນຍາຕີຂອງມະຫາວິທະຍາໄລການຕະຫຼາດໂຮ່ຈີມິນຂອງຫວຽດນາມທີ່ເຂົາມາສອນຢູ່ປາກເຊ ເຊິ່ງທຸກໆ3 ເດືອນ ຮຽນເດືອນ 1 ຕອນພາກຄຳ່ ຈັນຫາສຸກ ແລະ ເສົາ-ອາທິດ ແລະ ທຸກໆ 2 ເດືອນໃດຂ້ອຍຕ້ອງປ່ຽນຂາດຮຽນ ສາຍພາສາອັງກິດ ແລະ ຫວຽດນາມທຸກໆເສົາອາທິດ ສ່ວນກາງເວັນຈັນຫາສຸກແມ່ນໄປວຽກບໍລິສັດປົກະຕິ ແຖມວຽກກໍ່ຫຼາຍລົ້ນມື ພະນັກງານຫຼາຍຄົນຫວ່າງງານເພາະເຮັດບໍ່ເປັນ ຂ້ອຍເລີຍຕ້ອງເປັນຄົນຮັບຜິດຊອບແທນພວກເຂົາ ບັນຫາຫຍຸ້ງຫຼາຍກັບວຽກພົວພັນນຳພາກລັດອີກ.ຂ້ອຍເບື່ອແລ້ວ ເບື່ອທັງຮຽນທັງເຮັດວຽກ ທ່ານຄິດວ່າຄວນຈະເຮັດແນວໃດດີຊ່ວຍຕັດສິນໃຈຊ່ວຍແດ່ວ່າ:

1) ຂ້ອຍຈະຢູ່ແບບນີ້ຕໍ່ໄປບໍ

2) ໃຫ້ຂ້ອຍອອກຈາກວຽກແລ້ວຮຽນກ່ອນບໍ

3) ຂ້ອຍອອກຮຽນ ແລ້ວໄປເຮັດວຽກນັ້ນບໍ

4) ຂ້ອຍອອກຈາກ 2 ຢ່າງຂ້າງເທິງແລ້ວໄປເຮັດວຽກນຳລັດ( ມີບ່ອນລໍຖ້າຂ້ອຍຢູ່ ເປັນພະນັກງານອາກອນ ແຕ່ຢູ່ເມືອງຊົນນະບົດ)ບໍ

5) ໄປເຮັດວຽກນຳບໍລິສັດຂຸດຄົ້ນບໍ່ຄຳ(ມີບ່ອນລໍຖ້າຂ້ອຍຢູ່ ເປັນຜູ້ຊ່ວຍນາຍບັນຊີ)ເງິນເດືອນ 300 ກວ່າໂດລາ ແຕ່ຢູ່ຊົນນະບົດນັ້ນບໍ

6) ມີຜູ້ໃຫ້ທຶນໃຫ້ຂ້ອຍສ້າງຕັ້ງ ແລະ ເປັນຜູ້ບໍລິຫານໂຮງງານນ້ຳດື່ມແຕ່ຢູ່ຊົນນະບົດເອົາບໍ

ທັງໝົດນີ້ຂ້ອຍຄວນເຮັດແນວໃດດີຊ່ວຍບອກແດ່....

ນັກປາດຄົນໜຶ່ງເວົ້າວ່າ: ປະຢັດໄດ້ 1 ກີບເທົ່າກັບຫາໄດ້ 1 ກີບ ແມ່ນບໍ ຕອນແລກໆຂ້ອຍງົງ ເດົາບໍ່ອອກ ແຕ່ຕອນນີ້ເຂົ້າໃຈແລ້ວໜ້ອຍໜຶ່ງ ການທີ່ເຮົາປະຢັດບໍ່ໝາຍເຖິງການທີ່ບໍ່ໃຊ້ຈ່າຍຫຍັງເລີຍ ເພາະການທີ່ບໍ່ໃຊ້ຈ່າຍຫຍັງເລີຍເປັນການທີ່ບໍ່ຮັກຊີວິດຂອງຕົນເອງ ແຕ່ການໃຊ້ຈ່າຍເພື່ອຄວາມສຸກຂອງຊີວິດແມ່ນການທີ່ບໍ່ຮັກອະນາຄົດຂອງຕົນເອງ ບໍ່ຮູ້ຊິເຮັດແນວໃດດີ ແຕ່ການໃຊ້ຈ່າຍເພື່ອສຸຂະພາບ ແລະ ການສຶກສາເປັນຫົນທາງສູ່ການຕັ້ງທ່າແກ້ໄຂບັັນຫາຂອງຊີວິດຕົນເອງໃນອະນາຄົດ,,,,,,ຫຼາຍໆຄົນອາດຄິດຂ້າມໄປວ່າເງິນ 10,000 ກີບ ທີ່ເຕີມບັດໂທລະສັບໂທຫາໝູ່ຫາແຟນ ຫຼືເງິນ 7ຫາ8 ພັນກີບທີ່ຊື້ເບຍແຕ່ລະແກ້ວ ແລະ ອື່ນໆນັ້ນເປັນຄວາມສຸກຂອງຊີວິດທີ່ເຮົາເກີດມາຊາດໜຶ່ງຕ້ອງມີນຳເຂົາ ຕ້ອງມ່ວນນຳເຂົາ ມັນຄົງເປັນຄວາມຊິນເຄີຍ ຫຼື ຂໍ້ອ້າງຂອງຄົນມັກມ່ວນ ເຊິ່ງບໍ່ເຄີຍຄິດເສຍດາຍມັນ ຫຼື ບາງຄັ້ງອາດເສຍດາຍແຕ່ເຮັດຫຍັງບໍ່ໄດ້ ແຕ່ເວລາທີ່ເສຍດາຍທີ່ສຸດຄືເວລາບໍ່ມີເງິນຈັກກີບໃນກະເປົາ ເພື່ອທີ່ຈະຊື້ສິ່ງຈຳເປັນຂອງຊີວິດ ຫຼື ແມ່ນແຕ່ ເຂົ້າປາອາຫານ,,,,,,,,,,,,,ຕອນນີ້ຜູ້ອ່ານຄິດອອກບໍວ່າເລື່ອງການໃຊ້ຈ່າຍຂອງຕົນເອງເປັນແນວໃດ,,,ແມ່ນບໍເວລາປະຢັດໄດ້ 1 ກີບເທົ່າກັບໄດ້ 1 ກີບ,,,,,,ສະນັ້ນເຮົາຄວນເຮັດຫຍັງຫຼັງຈາກນີ້,,,,,,

ລະບຽບກົດໝາຍ ແລະ ຄວາມເປັນຈິງຂອງປະເທດລາວ ໃນແງ່ມູມມອງຂອງຂ້ອຍ,  ສາເຫດທີ່ປະເທດລາວພັດທະນາຊ້າກວ້າປະເທດອື່ນຍ້ອນ: ການຄຸ້ມຄອງ ແລະ ນຳໃຊ້ບຸກຄະລາກອນຂອງອຳນາດລັດ

1) ການນຳໃຊ້ລະບຽບກົດໝາຍຂອງລັດ ແມ່ນຖືກນຳໃຊ້ບໍ່ເຖິງ 10% ຂອງລະບຽບທີ່ລັດວາງອອກ: ມາດຕະການຕໍ່ພະນັກງານລັດ ແລະ ອົງການຈັດຕັ້ງລັດ ທີ່ສວຍໃຊ້ໜ້າທີ່ຕຳແໜ່ງແມ່ນ 0% ທີ່ນຳໃຊ້ ເພາະວ່າ ພະນັກງານ ແລະ ອົງການຈັດຕັ້ງສວຍໃຊ້ໂອກາດໜ້າທີ່ຕຳແໜ່ງ ແມ່ນບໍ່ເຄີຍປະຕິດບັດວິໄນແຕ່ຍັງຍ້າຍໄປເຮັດວຽກບ່ອນອື່ນ ຫຼື ຍ້າຍຕຳແໜ່ງທີ່ດີກວ່າ, ອັນເປັນສາເຫດຫຼັກຂອງການຄຸ້ມຄອງທີ່ບໍ່ໜ້າເຊື່ອຖືຈາກສາກົນ

2) ການຄຸ້ມຄອງໂດຍໃຊ້ເຄື່ອງມື IT ຂອງລັດເກືອບບໍ່ເຄີຍມີ ເຮັດໃຫ້ເສຍເວລາໃນການເຮັດວຽກ ຕ້ອງເຮັດວຽກຊ້ຳຊ້ອນ ແລະ ບໍ່ຕໍ່ເນື່ອງ ເຊັ່ນວ່າ: ການຄຸ້ມຄອງການເກັບພາສີອາກອນ ຕ້ອງມີລະບົບແບບອອນໄລບໍ່ໃຫ້ມີການເສຍຊ້ຳຊ້ອນ, ເຊື່ອງອຳ ແລະ ເສຍເວລາໃນການກວດສອບ ຕົວຢ່າງ: ບໍລິສັດໜຶ່ງກ່ອນທີ່ພວກເຂົາຈະຂື້ນ ຫຼື ທະບຽນດຳເນີນທຸລະກິດໄດ້ ຕ້ອງມີເງິນໃຕ້ໂຕະ, ຈ່າຍບ່ອນນັ້ນບ່ອນນີ້ ເຮັດໃຫ້ຄ່າໃຊ້ຈ່າຍສູງທັງເສຍເວລາເປັນປີ ແທນທີ່ຈະຈ່າຍບ່ອນດຽວແບບອອນໄລ ທີ່ອົງການຈັດຕັ້ງອື່ນທີ່ກ່ຽວຂ້ອງສາມາດເບິ່ງເຫັນ,

3) ການຄຸ້ມຄອງພົນລະເມືອງລາວ, ຄົນຕ່າງດ້າວ, ຄົນຕ່າງປະເທດ ຕ້ອງແບບອອນໄລ ສາມາດໃຫ້ຄົນຕ່າງແຂວງ ຕໍ່ ຫຼື ຂຶ້ນທະບຽນໄດ້ ໂດຍບໍ່ຕ້ອງມີເອກະສານຢັ້ງຢືນຈາກອຳນາດການປົກຄອງທີ່ເຂົາຢູ່ ເພາະສາມາດເບິ່ງເຫັນປະຫວັດຂອງບຸກຄົນນັ້ນຈາກອອນໄລ

4) ຄ່າແຮງງານຂັ້ນຕຳ່ຍັງຕໍ່າຫຼາຍເຮັດໃຫ້ລັດບໍ່ໄດ້ບຸກຄົນທີ່ເກັ່ງມາເຮັດວຽກກັບລັດ ຫຼື ປະເທດຂອງຕົນເອງ ພວກເຂົາຈະໄປເຮັດວຽກຢູ່ຕ່າງປະເທດ  ອີກຢ່າງໜຶ່ງກໍ່ຈະເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາມີຄວາມຄິດ ສໍ້ໂກງລັກໂລບລາຍໄດ້ຂອງລັດຖະບານ

5) ຄວາມຮູ້ທີ່ນັກສຶກສາລາວຮຽນຮູ້ມາບໍ່ໄດ້ນຳໃຊ້ເພາະບໍ່ມີເສັ້ນສາຍເພື່ອທີ່ຈະເຂົ້າເຮັດວຽກນຳລັດ

6) ລັດຖະບານບໍ່ລົງຮາກຖານຕົວຈິງບໍ່ຮູ້ຮອດຊີວິດການເປັນຢູ່ຂອງພົນລະເມືອງ ເຮັດໃຫ້ວິທີການວາງແຜນການພັດທະນາປະເທດຜິດພາດ,,,,,,,,

ຮຽນເອົາຄວາມຮູ້ ເສັງເອົາຄະແນນ ມັນເປັນເລື່ອງຈິງທີ່ທຸກຄົນຮັບຮູ້ຍອມຮັບ ແລະ ເຄີຍໄດ້ຍິນ ແລະ ເຄີຍປະຕິບັດມາແລ້ວຂອງຄົນບາງຄົນ ບາງໂຮງຮຽນ ບາງສະຖາບັນ ແຕ່ມາມື້ນີ້ ມີບາງຄົນ ບາງໂຮງຮຽນ ບາງສະຖາບັນກໍ່ເຮັດກົງກັນຂ້າມກັນ ຮຽນເພື່ອໃຫ້ຄົນອື່ນຮູ້ວ່າຕົນເອງຮຽນ ສອນເພື່ອໃຫ້ຄົນອື່ນຮູ້ວ່າຕົນເອງເປັນອາຈານ ເສັງໃຫ້ຄະແນນດີໆ ເພື່ອໃຫ້ຄົນອື່ນຮູ້ວ່າໂຮງຮຽນ ຫຼື ສະຖາບັນນັ້ນສອນດີສອນເກັ່ງ ແຕ່ຄວາມເປັນຈິງແລ້ວ ມັນມີອີ່ຍັງທີ່ບໍ່ມີໃຜຮູ້ດອກ ຖ້າບໍ່ໄດ້ໄປສຳພັດ,,,ຕົວຢ່າງ: ມີວິທະຍາໄລໜຶ່ງ(ວິທະຍາໄລຂອງລັດທີ່ສະໜອງຄວາມຮູ້ທາງດ້ານການເງິນການບັນຊີການທະນາຄານ) ເປັນສະຖາບັນສະໜອງຄວາມຮູ້ເພື່ອສ້າງເສດຖະກິດແຫ່ງຊາດໂດຍກົງກໍ່ວ່າໄດ້ ເລື່ອງ ມີຢູ່ວ່າ: ນັກສຶກສາເສັງຈົບຊັ້ນສູງ ແບບເສັງປາກເປົ່າໂດຍໃຫ້ບົດເສັງທັງໝົດ 50 ຂໍ້ ໃຫ້ນັກຮຽນເອົາໄປເລົ່າ ເວລາເສັງນັກຮຽນຈົກຖືກຂໍ້ໃດເອົາຂໍ້ນັ້ນ ແນ່ນອນຢູ່ແລ້ວຜູ້ທີ່ບໍ່ເຄີຍມາຮຽນແຕ່ໄດ້ເສັງ ມັນກໍ່ຕ້ອງເລົ່າໄດ້ ອັນໆ 50 ຂໍ້ ປະມານ 5 ໜ້ານັ້ນນາ ໃບປະກາດ ແລະ ໃບຄະແນນທີ່ໄດ້ມາດີຄະແນນເຕັມ ເກຣດ A ແຕ່ຄວາມຮູ້ບໍ່ໄດ້ຫຍັງ ຜົນເສຍຫາຍທີ່ຕາມມາຄື:

1) ເສຍສະຖາບັນສອນບໍ່ໄດ້ຄຸນນະພາບ ຫຼື ວ່າຄູສອນບໍ່ເປັນ

2) ສ້າງໃຫ້ຜູ້ຮຽນຂີ້ຄ້ານບໍ່ຕ້ອງຮຽນຮອດຍາມເສັງເລົ່າເອົາກໍ່ໄດ້

3) ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຮຽນຕ້ອງຮຽນຮູ້ແບບຄຳພີຈຳເອົາເໝືອນເດັກນ້ອຍຈຳຄວາມ ບໍ່ມີຄວາມຄິດໃໝ໋ທີ່ພັດທະນາຂຶ້ນ

4) ເສຍໂອກາດການຮຳ່ຮຽນຂອງຜູ້ຮຽນເປັນເວລາຫຼາຍປີ

5) ເສຍປຽບຜູ້ທີ່ຮຽນຈາກໂຮງຮຽນອື່ນທີ່ເກັ່ງແຕ່ໄດ້ຄະແນນຕຳ່

6) ເສຍໂອກາດຜູ້ຈ້າງງານທີ່ຕ້ອງເລືອກເອົາຜູ້ທີ່ໄດ້ ຄະແນນສູງ ແຕ່ບໍ່ມີຄວາມຮູ້

7) ເຮັດໃຫ້ປະເທດຊາດຕ້ອງມີບຸກຄະລາກອນທີ່ບໍ່ມີຄຸນນະພາບ,

( ຂໍໂທດເດີ ຈຸດດີຂອງການສອບເສັງແບບນີ້ ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ຮູ້ກໍ່ເລີຍບໍ່ໄດ້ເອົາມາສະເໜີເພື່ອຮ່ວມຄວາມຄິດເຫັນ ) ແຕ່ຄິດວ່າສາກົນເຂົາບໍ່ເຄີຍເຮັດດອກທີ່ຈະໃຫ້ນັກສຶກສາຈົບວິທະຍາໄລມາເສັງປາກເປົ່າເອົາໃບປະກາດ ລອງສຳຫຼວດ ແລະ ຫາຂໍ້ມູນເບິ່ງເດີ