ໄດອາຣີ່ຂອງ ຫລານເທວະດາ ມາແລ້ວ

ຂຽນເມື່ອ: ສ.ຫ.. 5, 2013 | ມີ 16 ຄຳເຫັນ ແລະ 0 trackback(s)

ໃນຊີວິດນີ້ ມັນຊ່າງມາອາພັບແທ້ເດ້ ມີແຕ່ເລື່ອງລາວສີ່່ງທີບໍ່ດີເຂົ້າມາໃນຊີວິດ

ຂ້ອຍຄິດບໍ່ອອກແລ້ວ ,ເມື່ອຍກາຍ ,ເມື່ອຍໃຈ....ໃຈຈະຂາດຕາຍຢູ່ແລ້ວ...... ຍາມທໍ້ແທ້ຄືສະພາບແບບນີ້

ຍາກໄດ້ໃຜຄົນໜື່ງເປັນກຳລັງໃຈ ຢືນຂ້າງກາຍ .....ຮ່ວມທຸກຮ່ວມສຸກ ຈະມີຫຼົງເຫຼືອຢູ່ບໍ? ຢາກໃຫ້ມັນພ່ານພົ້ນສີ່ງບໍ່ດີນີ້ໂດຍໄວ............ເມື່ອຍ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ຄວາມຮັກທີ່ (ອາດ) ຊື້ດ້ວຍເງິນ ແທ້ບໍ ?

ຂຽນເມື່ອ: ມິ.ຖ.. 9, 2013 | ມີ 11 ຄຳເຫັນ ແລະ 0 trackback(s)

ໜວດໝູ່: ຂ່າວສານບ້ານເມືອງ

ວັນທີ 22 ພຶດສະພາ 2013 - ເວລາ 10:31:26 ສົ່ງຂ່າວນີ້ໃຫ້ເພື່ອນ ພິມຂ່າວນີ້

ປັດຈຸບັນເກີດມີສຽງກະຊິບກະຊາບຈາກບັນດາຄົນໜຸ່ມໂສດ ມະນຸດເງິນເດືອນໃນຕົວເມືອງໃຫຍ່ທັງຫຼາຍ ທີ່ຈົ່ມເຖິງຄວາມນ້ອຍເນື້ອຕ່ຳໃຈວ່າ ຊົ່ວຊີວິດນີ້ຄົງບໍ່ມີໂອກາດຫາເງິນມາແຕ່ງງານໄດ້ອີກແລ້ວ ເຖິງແມ່ນວ່າຈະມີແຟນຮັກກັນພຽງໃດກໍຕາມ ເມື່ອຈະໝັ້ນໝາຍເອົາກັນເປັນຄູ່ຜົວເມຍແທ້ໆ ກັບໄປມີບັນຫາງໍ້ງ່ຽງຢູ່ບ່ອນງານລ້ຽງຫຼັງພິທີບາສີສູ່ຂວັນ ເຊິ່ງສ່ວນໃຫຍ່ເກືອບກາຍເປັນປະເພນີຫຼັກ ຄືຈັດງານລ້ຽງຢູ່ໂຮງແຮມ ພັດຕາຄານໃຫຍ່ ມີອາຫານ ເຄື່ອງດື່ມ ເຫຼົ້າຍີ່ຫໍ້ດັງຈາກຕ່າງປະເທດ ເພື່ອເປັນການຢືນຢັນເຖິງຄວາມມີໜ້າມີຕາ ແລະ ກຽດສັກສີ ສ່ວນການຈັດແບບປະຢັດທັດທ່ຽງຢູ່ເຮືອນ ຢູ່ບ້ານ ຕາມປະເພນີເດີມນັ້ນ ຍັງບໍ່ທັນມີຜູ້ພາເຮັດເປັນແບບຢ່າງເລີຍ ນອກຈາກເຮັດແບບອະພິມະຫາແຕ່ງງານກັນທັງນັ້ນ.

ຈາກຈຸດນີ້ ສະທ້ອນໄປເຖິງແນວຄິດຈິດໃຈຂອງຜູ້ຄົນຢູ່ບໍ່ໜ້ອຍ ເນື່ອງຈາກການຈັດແບບດັ່ງກ່າວ ຜູ້ໃດກໍເຮັດກັນມາແລ້ວ ຖ້າບໍ່ເຮັດຄື່ເພິ່ນ ຮູ້ສຶກວ່າມັນບໍ່ຄັກ ເບິ່ງອີກດ້ານໜຶ່ງ ຄືເປັນການບໍ່ໃຫ້ກຽດແກ່ຄູ່ຮັກຂອງຕົນ ບາງຄົນເພື່ອຜ່ານວົງລ້ອມຄວາມຄິດນີ້ ຈຳເປັນຕ້ອງຕັດສິນໃຈກູ້ໜີ້ຢືມສິນ ເພາະຊີວິດໜຶ່ງມີເທື່ອໜຶ່ງເທົ່ານັ້ນ ແນ່ນອນຜົນລັບສຸດທ້າຍອອກມາ ກໍຄືກາຍເປັນໜີ້ ທີ່ບໍ່ຍອມເປັນອະດີດຕາມມາແບບພວງພະນັງ ແທນທີ່ຈະໃຫ້ງານແຕ່ງມີລາສີ ກາຍເປັນລາຄີບັ້ນປາຍຊ້ຳ.

ສິ່ງທີ່ກ່າວມານັ້ນເປັນມຸມໜຶ່ງຂອງແບບແຜນຂອງການດຳລົງຊີວິດໃນ ຕົວເມືອງໃຫຍ່ ສ່ວນຢູ່ຕາມບ້ານຕາມຊົນນະບົດທົ່ວໄປ ກໍບໍ່ໄດ້ຖືໜ້າຕາເປັນບັນທັດຖານດອກ ອັນບັນທັດຖານແຫ່ງຄວາມຮັກທີ່ແທ້ຈິງ ແມ່ນມາຈາກຄວາມຈິງໃຈ ການເຂົ້າໃຈກັນ ການໃຫ້ກຽດເຊິ່ງກັນ ແລະ ກັນ ບໍ່ແມ່ນເຫັນແກ່ຊັບສິນເງິນຄຳ ຫຼື ສິນສອດ ຄ່າແກ່ວຄ່າດອງ ແລະ ໜ້າຕາປະການໃດ ສຳຄັນທີ່ກາຍເປັນຄວາມໝັ້ນຄົງໃຫ້ແກ່ປະເທດຊາດບ້ານເມືອງນັ້ນ ແມ່ນການຫຍັບຄອບຄົວພີ່ນ້ອງທັງສອງຝ່າຍ ເຊິ່ງບໍ່ຮູ້ກັນມາກ່ອນ ໄດ້ກາຍມາເປັນພີ່ນ້ອງທີ່ມີພັນທະຄວາມຮັກແພງຮ່ວມກັນ ດັ່ງນັ້ນ ຊາຍໜຸ່ມຍິງສາວຍຸກພວກເຮົາເວລານີ້ ກໍຄືຈະບໍ່ຄິດເອົາຄວາມຮັກຂອງຕົນທີ່ຕ້ອງໄປຝາກຢູ່ກັບກຽດສັກສີ ທີ່ເປັນນາມມະທຳ ຕ້ອງຖືເອົາຄວາມຮັກຄວາມຜູກພັນ ການເຂົ້າອົກເຂົ້າໃຈມາເປັນສິ່ງເບິ່ງກັນຍາວນານ ແຕ່ໃນນີ້ເລື່ອງຊັບສິນເງິນຄຳກໍສຳຄັນ ເພາະມັນເປັນພາຫະນະໃນການສ້າງຄວາມສະດວກຄ່ອງຕົວ ແຕ່ບໍ່ຄວນໃຫ້ມັນເປັນກຳແພງກີດກັນແຍກຄວາມຮັກ ທີ່ເກີດຈາກຄວາມຈິງໃຈໃຫ້ສິ້ນສຸດກັນໄປຊົ່ວກາລະນານ.

ແຕ່ເຖິງຢ່າງໃດກໍດີ ຈົ່ງເຂົ້າໃຈວ່າ ອະນາຄົດປະເທດຊາດຢູ່ໃນກຳມືເຮົາ ຖ້າເຮົາປະພຶດໃນທາງຖືກຕ້ອງກໍຄົງບໍ່ມີໃຜເວົ້າວ່າທານຂວັນປະການ ໃດ ກົງກັນຂ້າມ ຖ້າເຮົາຫາກແລ່ນຕາມກະແສບໍລິໂພກນິຍົມເກີນຕົວ ບາງທີກໍບໍ່ແນ່ວ່າຈະສົມຫວັງທຸກຄົນ ຢ່າລືມວ່າປະເທດທີ່ພັດທະນາແລ້ວ ງານລ້ຽງພິທີແຕ່ງດອງກໍບໍ່ໄດ້ໃຫຍ່ໂຕລະໂຫຖານ ພໍປະມານເຂົາເຊີນແຕ່ຍາດຕິພີ່ນ້ອງ ເພື່ອນມິດໃກ້ຊິດເທົ່ານັ້ນ ເພື່ອເປັນສີລິມຸງຄຸນ ສັກຂີພະຍານ ບໍ່ມີເຈດຕະນາຈະໃຫ້ກາຍເປັນວິວາພານິດປະການໃດ ບາງເທື່ອຖ້າຈັດແບບກະທັດຮັດປະຢັດພໍດີ ຈະເປັນການດີຊ້ຳ ເພາະຈັດໃຫຍ່ເກີນຕົວເປັນການຝືນຄວາມຮູ້ສຶກ ເນື່ອງຈາກວ່າ ປະເທດເຮົາຍັງເປັນປະເທດທຸກຍາກ ບໍ່ທັນຫຼຸດພົ້ນອອກຈາກສະພາບດ້ອຍພັດທະນາ ບາງເທື່ອຄົນຕ່າງປະເທດມາເຫັນທາງພິທີການແລ້ວ ອາດຈະຊົມເຊີຍ ແຕ່ທາງຈິດໃຈບາງທີອາດຈະວ່າແນວໃດແນວໜຶ່ງກໍອາດເປັນໄດ້ ສິ່ງສຳຄັນບໍ່ຢາກໃຫ້ເລື່ອງນີ້ ກາຍເປັນພຶດຕິກຳປະຈຳຕົວ ເປັນຮີດຄອງ ກໍຕ້ອງມີຜູ້ພາເຮັດ ມີລະບຽບຄັກແນ່.

ຂາຍງົວ...ສົ່ງເງິນມາໃຫ້ຄວາຍຮຽນ

ຂຽນເມື່ອ: ກ.ພ.. 27, 2013 | ມີ 11 ຄຳເຫັນ ແລະ 0 trackback(s)

ໜວດໝູ່: ຂ່າວສານບ້ານເມືອງ

ເປັນຄຳເວົ້າຕິດຫູໃນໝູ່ນັກສຶກສາ ມ.ຊ ທີ່ເອີ່ຍເຖິງນັກສຶກສາຈາກຕ່າງແຂວງ ຫຼື ນະຄອນຫຼວງ ທີ່ບໍ່ຕັ້ງໃຈຮ່ຳຮຽນສົມກັບ

ການຊຸກຍູ້ສົ່ງເສີມຈາກພໍ່ແມ່ບັງເກີດເກົ້າ.

ຜູ້ຂຽນສັງເກດເບິ່ງວ່າ ຄຳເວົ້ານັ້ນມີສ່ວນຖືກໃນບາງກໍລະນີທໍ່ນັ້ນ ແຕ່ມີອີກສ່ວນຫຼວງຫຼາຍແມ່ນຕັ້ງໃຈຮ່ຳຮຽນບຸກບືນແທ້ໆ...

ແຕ່ກໍໜ້າເຫັນໃຈນັກສຶກສາສະໄໝນີ້ ມັນມີຄວາມຕ້ອງການໃຊ້ເງິນຫຼາຍ ເພາະການຮຽນດຽວນີ້ ບໍ່ຄືແຕ່ກ່ອນ ສະແດງອອກ

ຈະແຈ້ງແມ່ນຈຳນວນນັກສຶກສາມີຫຼາຍ ແຕ່ຄູ-ອາຈານມີໜ້ອຍ.

ມີນັກສຶກສາປີສຸດທ້າຍເລົ່າສູ່ຟັງວ່າ: ການທີ່ຈະເສັງຜ່ານວິຊາໃດໜຶ່ງລຳບາກ ກວ່າຈະໄດ້ຕ້ອງໃຊ້ທຸກວິທີທາງ ບໍ່ຊັ້ນບໍ່ມີ

ເງື່ອນໄຂຂຽນບົດຈົບຊັ້ນ ອາຈານບາງທ່ານໃຈດີ ! ບາງທ່ານກໍມີເງື່ອນໄຂ ສະນັ້ນ ປະຕິເສດບໍ່ໄດ້ທີ່ຈະມີການໃຊ້ຈ່າຍຢ່າງ

ໜ້ອຍສຸດກໍໂຮມເງິນກັນລ້ຽງເຂົ້າ ກະເກນກັນໄປອອກແຮງງານຊ່ວຍວຽກຄອບຄົວເພິ່ນ.

ຫຼັງຈາກນັ້ນ ກໍຕ້ອງຊອກຫາອາຈານທີ່ປຶກສາເພື່ອຂຽນບົດ ? ຊອກລົງເຝິກຫັດເກັບກຳຂໍ້ມູນເພື່ອຂຽນບົດ ສະຫຼຸບແລ້ວມີແຕ່

ການໃຊ້ເງິນທັງນັ້ນ ! ບໍ່ຫຼາຍກໍໜ້ອຍ ປະຕິເສດຍາກ.

ອັນນັ້ນແມ່ນເງື່ອນໄຂທີ່ຕ້ອງປະຕິບັດນໍ ? ສ່ວນສະພາບແວດລ້ອມກໍບໍ່ແມ່ນຂອງຄ່ອຍ ! ມີໂອກາດໄປສຳພັດ ຜູ້ຂຽນກໍເຫັນ

ວ່າ ຮ້ານຄ້າ-ຂາຍ ເປັນຕົ້ນ ເຄື່ອງດື່ມມຶນເມົາ ຍັງມີຫຼາຍອ້ອມຫໍພັກ ມ.ຊ ວິທະຍາເຂດດົງໂດກ ຕົກຕອນຫົວແລງຄ້ອຍຄ່ຳ

ຈະເຫັນພວກນັກສຶກສາທະຍອຍເຂົ້າມານັ່ງກິນ-ນັ່ງດື່ມ ຮ້ອງລຳທຳເພງ ໂດຍສະເພາະແລງວັນສຸກ ຫຼາຍກວ່າວັນອື່ນໆ ແຕ່

ດຽວນີ້ປ່ຽນ ບໍ່ນຸ່ງຊຸດນັກສຶກສາ ແຕ່ນຸ່ງໂສ້ງຂາສັ້ນ (ຜູ້ຍິງ) ເປັນສ່ວນຫຼາຍ ດື່ມນ້ຳເມົາ... ການນຸ່ງຖືຍົ້ວຍວນກວນໃຈ ກໍເປັນ

ອີກສາເຫດໜຶ່ງຂອງປະກົດການຫຍໍ້ທໍ້.

ສັງລວມແລ້ວນັກສຶກສາຜູ້ໜຶ່ງກວ່າຈະຮຽນຈົບຕ້ອງທຸ່ນທ່ຽງ ແລະ ອົດທົນທີ່ສຸດ ເພາະໄດ້ຕໍ່ສູ້ກັບຊີວິດທີ່ລຳບາກແລະ ຍາກ

ທີ່ຈະຜ່ານຜ່າອອກມາເປັນບັນດິດຜູ້ໜຶ່ງ... ຫຼາຍຄົນໄປບໍ່ສຸດທາງ... ເພາະສູ້ກັບການຈ່າຍເງິນ ສູ້ກັບສະພາບແວດລ້ອມທີ່

ຈະແກ່ດຶງລົງເຫວ-ລົງຂຸມນາຮົກ.

ເປັນຫ່ວງທີ່ສຸດແມ່ນເພດຍິງ ! ສົງສານທີ່ສຸດແມ່ນຜູ້ຂາຍຄວາຍ.

ໂດຍ: ແນວລາວ

(ຄັດຈາກວຽງຈັນໃໝ່ອອນລາຍ)

ເລື່ອງແບບນີ້ ບໍ່ຄວນໃຫ້ເກີດຂຶ້ນອີກ

ຂຽນເມື່ອ: ມ.ກ.. 16, 2013 | ມີ 18 ຄຳເຫັນ ແລະ 0 trackback(s)

ໜວດໝູ່: ຂ່າວສານບ້ານເມືອງ

ວັນທີ 03 ມັງກອນ 2013 - ເວລາ 11:34:42
ຄັດຈາກໜັງສືພີມວຽງຈັນໃໝ່ ອອນລາຍ

ເກີດເຫດນັກຮຽນມັດທະຍົມໂພນຕ້ອງຕີກັນ ແລ້ວໃຊ້ມີດແທງກັນເສຍຊີວິດ ຜູ້ເຄາະຮ້າຍຊື່ທ້າວ ສີປະພອນ ອາຍຸ 15 ປີ ນັກຮຽນຊັ້ນ

ມ2 ບ້ານດົງໝ້ຽງ ເມືອງຈັນທະບູລີ ເຫດການບໍ່ຄາດຄິດນີ້ເກີດຂຶ້ນເວລາປະມານ 12:00 ໂມງຂອງວັນທີ 14 ທັນວາ 2012 ທີ່ຜ່ານມາ

ຜູ້ລົງມືກໍ່ເຫດຊື່ທ້າວ ວິຈິດ ອາຍຸ 14 ປີ ນັກຮຽນ ມ3 ຢູ່ ບ້ານໜອງທາໃຕ້ ເມືອງຈັນທະບູລີ ນະຄອນຫຼວງວຽງຈັນ.

ເຈົ້າໜ້າທີ່ກອງສືບສວນ-ສອບສວນຄະດີອາຍາ ປກສ ເມືອງຈັນທະບູລີ ໄດ້ໃຫ້ຮູ້ວ່າ: ໃນມື້ເກີດເຫດເວລາ 9:00 ໂມງ ທ້າວ ສີປະພອນ

(ຜູ້ເສຍຊີວິດ) ໄດ້ເຕະກະຕໍ້ກັບໝູ່ທີ່ເດີ່ນຂອງໂຮງຮຽນ ໃນເວລານັ້ນ ທ້າວ ວິຈິດ ກໍໄດ້ຢືນເບິ່ງຢູ່ໜ້າຫ້ອງຮຽນ ແລະ ເກີດມີການເວົ້າສຽດ

ສີກັນ ພ້ອມທັງໃຊ້ຄຳເວົ້າບໍ່ສຸພາບ ຈາກນັ້ນ ທ້າວ ວິຈິດ ໄດ້ຍ່າງໄປຖາມທ້າວ ສີປະພອນ ວ່າ: ໄດ້ເວົ້າໃຫ້ຂ້ອຍແມ່ນບໍ່ ? ທ້າວ ສີປະ

ພອນ ເລີຍຕອບວ່າແມ່ນແລ້ວ ແລະ ຍັງໄດ້ທ້າທາຍໃສ່ຜູ້ກ່ຽວວ່າ “ມຶງຊີຕີດ່ຽວບໍ່? ” ຫຼັງຈາກນັ້ນ ທ້າວ ວິຈິດ ບໍ່ຕອບຫຍັງ ແລ້ວຍ່າງກັບ

ຫ້ອງຮຽນ ແລະ ບອກໃຫ້ທ້າວ ຄຳສອນ ຍ່າງໄປບອກທ້າວ ສີປະພອນ ວ່າ: “ ສິ່ງທີ່ຜ່ານມາແລ້ວກໍໃຫ້ມັນແລ້ວໄປ” ແຕ່ຜູ້ກ່ຽວບໍ່ຍອມ

ຈາກນັ້ນ ທ້າວ ວິຈິດ ໄດ້ຍ່າງໄປຫາຜູ້ຕາຍ ແລະ ຖາມວ່າ: “ຊີຕີດ່ຽວກັບກູ້ແທ້ບໍ່?” ຈາກນັ້ນທັງສອງຈຶ່ງໄດ້ນັດຕີກັນຢູ່ສະໜາມຕີດອກ

ປີກໄກ່ໃກ້ກັບໂຮງຮຽນ ຫຼັງຈາກນັ້ນ ທ້າວ ວິຈິດ ໄດ້ກັບບ້ານໄປເອົາມີດ ພໍຮອດເວລາເລີກຮຽນ ທ້າວ ວິຈິດ ໄດ້ມາຢືນຖ້າຢູ່ຈຸດນັດກັນ

ເມື່ອທ້າວ ສີປະພອນ ມາຮອດກໍໄດ້ເລີ່ມລົງມືຕີ ເຊິ່ງຕ່າງຝ່າຍກໍຕ່າງທຸບຕີກັນ ແລະ ມີໝູ່ມາຢືນເບິ່ງ ແຕ່ໃນຂະນະນັ້ນ ທ້າວ ວິຈິດ ໄດ້

ຈົກເອົາມີດອອກມາແທງເຂົ້າໜ້າເອິກຂອງທ້າວ ສີປະພອນ ຈົນເລືອດໄຫຼອອກຫຼາຍ ແລະ ຜູ້ກ່ຽວກໍໄດ້ເສຍຊີວິດໃນເວລາທີ່ກຳລັງນຳ

ສົ່ງໄປໂຮງໝໍ.

ຄະດີຄາດຕະກຳລາຍນີ້ ເຈົ້າໜ້າທີ່ກອງສືບສວນ-ສອບສວນຄະດີອາຍາ ປກສ ເມືອງຈັນທະບູລີ ຈະໄດ້ມີການສອບສວນຢ່າງລະອຽດ

ຕື່ມ ເພື່ອສະຫຼຸບສຳນວນຄະດີສົ່ງໄອຍະການສັ່ງຟ້ອງສານຕັດສິນຕາມກົດໝາຍ.

ນັກຮຽນຊົນະບົດ

ຂຽນເມື່ອ: ມ.ກ.. 3, 2013 | ມີ 14 ຄຳເຫັນ ແລະ 0 trackback(s)

ໜວດໝູ່: ຄວາມຮູ້ທົ່ວໄປ

ຄັ້ງໜື່ງໄດ້ໄປເຮັດວຽກຢູ່ເມືອງໜື່ງຂອງແຂວງພາກໃຕ້ລາວເຮົາ .ນີ້ແມ່ນສີ່ງທີ່ຂພຈ ນຳມາໃຫ້ເພື່ອນໆໃນພັນລາວເຮົາໄດ້ຊື່ນຊົມ .ເວົ້າລວມແລ້ວສປປລາວຂອງພວກເຮົາ ການພັດທະນາລະຫວ່າງໃນເມືອງແລະຊົນນະບົດ ແມ່ນລຸດໂຕນກັນຫຼາຍ,ເວົ້າສະເພາະແມ່ນຂອບເຂດການສຶກສາ ,ຄົມະນາຄົມ ແລະອື່ນໆ ,ສຳລັບເມືອງ,ບ້ານທີຂພຈໄປເທື່ອນີ້ ແມ່ນຕິດກັບຫວຽດນາມ ຕ້ອງໃຊ້ເວລາຕັ້ງສອງວັນເຕັມໆຈີ່ງໄປຮອດ ເສັ້ນທາງທຸລະການດານ ,ໄຟ້າ,ສັນຍານໂທບໍ່ມີ .ສາທາ ອຸປະໂພກຕ່າງໆບໍ່ຕ້ອງເວົ້າເຖີງເລີຍ .ຕາມການເລົ່າຂອງຊາວບ້ານຢາກໄດ້,ຊື້ຫຍັງກໍ່ຕ້ອງຢ່າງໄປຫວຽດນາມໃຊ້ເວລາຢ່າງປະມານສອງວັນຈີງຮອດ,ຖ້າຢ່າງມາຕົວເມືອງຟ່າຍລາວຕ້ອງໃຊ້ເວລາ15ວັນຈີງຮອດ.ຄວາມຈີງກໍ່ແມ່ນເຊັ່ນນັ້ນແທ້ໆ .ຂະໜາດຂພຈ ຂີ່ລົດບຸນ້ຳບຸຕົມ2ວັນເຕັມໆຈີ່ງຮອດ ,ສີ່ງນີ້ຢາກໃຫ້ພັກລັດເຮົາເອົາໃຈໃສ່ແດ່ ກັບຊົນະບົດ ຢ່າເບີ່ງແຕ່ທາງເຂົ້າບ້ານຂອງຕົນແລະພັກພວກຫຼາຍ .ສົງສານເດັກນ້ອຍ ລູກຫລານຊົນະບົດແດ່...

(ຂໍຂອບໃຈທຸກຄຳເມັ້ນ)

ຫລານເທວະດາ ມາແລ້ວ

ເບິ່ງທັງໝົດ

ອ່ານຄືນຫຼັງ

2013 (5)
2012 (7)

ໝວດໝູ່

ໝາຍເຫດ: ບົດຄວາມ, ຂໍ້ຂຽນ, ຄຳເຫັນຕ່າງ ໆ ທີ່ມີໃນໜ້ານີ້ ຖືກສົ່ງເຂົ້າມາໂດຍສາທາລະນະຊົນ ແລະຖືກເຜີຍແຜ່ໂດຍອັດຕະໂນມັດ ບໍ່ໄດ້ຜ່ານການກວດສອບຈາກທີມງານ ດັ່ງນັ້ນ ຈຶ່ງຂໍໃຫ້ທ່ານຜູ່ອ່ານຈົ່ງໃຊ້ວິຈາລະນະຍານ ແລະຖືຄະຕິ ກາລາມະສູດ : ພິຈາລະນາກ່ອນເຊື່ອ ໃນການຮັບຮູ້ຂໍ້ມູນຕ່າງ ໆ ທີ່ມີໃນໜ້າເວັບນີ້ ຫາກທ່ານພົບວ່າມີຂໍ້ຄວາມໃດທີ່ບໍ່ເໝາະສົມ ຫຼືຜິດຕໍ່ລະບຽບກົດໝາຍ ທ່ານສາມາດແຈ້ງເນື້ອຫາບໍ່ເໝາະສົມໄດ້ ຫຼືຕິດຕໍ່ທີມງານພັນລາວໂດຍກົງ ຂໍຂອບໃຈ.