ມັນເປັນພຽງເລື້ອງຊວນຫົວ ຢ່າຄິດຫຼາຍ....

ເລີ້ມເລີຍເນາະ....

ມີແມ່ໝ້າຍຄົນໜຶ້ງ ອາໃສຢູ່ຄົນດຽວລໍາຟັງຜົວຂອງນາງຕາຍປະດົນແລ້ວ ລູກເຕົ້າ ພີ່ນ້ອງກໍ່ບໍ່ມີ

ຊີວິດນາງແສນອ້າງຫວ້າງ... ແຕ່ລະຄືນແຕ່ລະວັນ ມີແຕ່ຄວາມເຫົງາ ໂດດດ່ຽວ ປ່ຽວຝອຍ...ດໍາລົງຊີວິດດ້ວຍການເຮັດສວນ ຂ້າງເຮືອນນາງປູກກົກພ້າວກົກໝາກຮຸ່ງ

ປູກຜັກປູກແຕງອຶ້ນໆ....

ຄໍາມືດມາ ຍ້ອນ ເຮືອນນາງເປັນເຮືອນຕູບຫຼັງນ້ອຍຝາແອ້ມດ້ວຍແຕະໄມ້ເຮ້ຍທັງໂດກທັງຫຽ້ນເປັນຮູຈົ່ງໂປ່ງ......

ຄືນໜຶ໋ງເປັນຄືນເດືອນເພັງແມ້ວ່າເປັນຍາມຄໍ່າຄືນ ທ້ອງຟ້າກໍ່ຍັງແຈ້ງສະຫວ່າງດ້ວຍແສງເດືອນ(ແສງຈັນ)....

ສາວແມ່ໝ້າຍກິນເຂົ້າແລງແລ້ວກໍ່ເຂົ້ານອນແຕ່ຫົວຄໍາ...ນາງພິກຂ້າງໄປສະແຄງຂ້າງມາກໍ່ນອນບໍ່ລັບ

ແມ່ໝ້າຍ:ນາງຄິດໃນໃຈ... ໂອຍເປັນຫັຍງ ນໍສັງມານອນບໍ່ລັບ...ຫຼືວ່າ....ເປັນຍ້ອນ ຮູເໝັ້ນນີ້...ນາງທັງຄິດທັງຈົກມືເຂົ້າຫາໂນນຍຸມ້ຍະຂອງຕົວເອງ

ໂຍ....ແນວໄປແຕ້ ໄປລູບ  ມັນເນາະ ອາລົມບູບບາບມັນກໍ່ຄ່ອຍໆເຮັດໃຫ້ນາງບໍ່ຢາກວາງມືອອກຈາກບ່ອນນັ້ນ ນາງທັງລູບທັງຄໍາ ທັງຈົກເຂົ້າໄປດ້ວຍຈັງຫວະອາລົມພາໄປ...

ແມ່ໝ້າຍ:ຄິດໃນໃຈ...ນອນບໍ່ລັບກໍ່ຍ້ອນ ມັນນີ້ແລະ...ນາງທັງຄິດ ທັງລຸງຂຶ້ນ ແລ້ວຍ່າງໂກ່ງໂກ້ຍໄປຂ້າງເຕົາໄຟ.....ນາງຈັບໄດ້ໝາກແຕ່ງໜ່ວຍໜຶ້່ງພໍເໝາະພໍດີມືື...

ແມ່ໝ້າຍ: ກັບມານອນທີ່ນອນຄືເກົ່າ ...ບໍ່ໄດ້ຊັກຊ້າ  ອາລົມຂ້າງ...ເຮັດໃຫ້ນາງ ພ້າວ ເອົາໝາກແຕງ ທີ່ນາງຈັບມາແຕ່ເຮືອນຄົວ ສູບໃສ່ ຮູເໝັນຂອງນາງ

ຄ່ອຍໆບັນເລງເພງ  ໂຍກ ຂື້ນລົງ ຍັດເຂົ້າ  ຖ່ອຍອອກຍ່າງມີຈັງຫວະ ລີລາ ທັງລັບຕາ ທັງກັດ ແຂ້ວ ຍັງບໍ່ແລ້ວ ....

         ບັງເອີນຄືນນັ້ນເດັກນ້ອຍໄວ້ລຸ້ນຂີ້ລັກ ເກາະກຸ່ມກັນພາກັນຫາລັກ...... ຄວາມຈິງເຂົາກໍ່ບໍ່ໄດ້ຫັວງ ທີ່ຢາກຈະລັກຫັຍງດອກ ....

ສິ່ງທີ່ເດັກນ້ອຍຢາກລັກກໍ່ຄືໝາກພ້າວທີ່ດົກໜ້າເປັນແຊງຢູ່ເທິງກົກຂ້າງເຮືອນແມ່ມ້າຍນັ້ນເອງ...

ເດັກນ້ອຍ:  ຫຼັງຈາກປຶກສາກັນແລ້ວກໍ່ຄ່ອຍ ຈອບເຂົ້າຫາກົກພ້າວ ...

ບັກໜຶ່ງຄ່ອຍຊິມ່ໃສ່ຫູໝູ່ຕົນ ລະວັງເດີຄ່ອຍປິນຂຶ້ນໄປ  ກູສອງຄົນຊິຖ້າມຶງຢູ່ນີ້.....

ແມ່ໝ້າຍ:ນາງບໍ່ໄດ້ສົນຝົນຈະຕົກຟ້າຈະຮ້ອງກໍ່ບໍ່ໄດ້ສົນວ່າຊັ້ນສາ ນາງຍັງຄົງບັນເລັງເພງຂອງລາວຕໍ່ໄປ...

ເດັກນ້ອຍ:ພໍຕົກລົງກັນແລ້ວບັກໜ່ຶ່ງກໍ່ຄ່ອຍໆປີນຂຶນໄປ...ທັງປິນທັງຟັງສຽງຢ້ານເຈົ້າຂອງເຮືອນ(ແມ່ໝ້າຍຮູ້)

ແມ່ໝ້າຍ:ຍ້ອນອິນ ກັບໝາກແຕງ ແລະຈັງຫວະ ໂຍກຂຶ້ນລົງ ນາງກໍ່ຄ່ອຍໆຄວນຄາງອອກມາຄ່ອຍໆ...ຄືຄົນແທ້ເດ...ຄືຄົນແທ້ເດ....

ເດັກນ້ອຍ:ມິສະຕິຢູ່ແລ້ວ ຍ້ອນໄປຂີ້ລັກ  ເຖິງແມ້ໝ້າຍຈະຄວນຄ້າງອອກມາຄ່ອຍໆມັນກໍ່ພໍໄດ້ຍິນ...ບັກປິນຕົ້ນພ້າວຢຸດປິນມັນຫຼຽວໜ້າໄປຫາເຮືອນແມ່ໝ້າຍ ກັ້ນໃຈ ກອດຕົ້ນພ້າວໂອ້ນໂຕ້ນຢູ່ກາກກົກ. ແຕ່ບໍ່ຍອມລົງມັນຍັງຄົງຟັງສຽງເຈົ້າຂອງເຮືອນຢ່າງຈົດຈໍ່.........

ແມ່ໝ້າຍ:ມີຄວາມສຸກແຮງ  ໃກ້ຊິເຖິງຈຸດສຸດຍ້ອນ ...ຈາກທີ່ເຄີຍຄາງຄ່ອຍໆ ກໍ່ເປັງສຽງອອກມາພ້ອມທັງໂຍກຂື້ນລົງບາດຖີ່ໆວ່າ ຄືຄົນແທ້ເດ...ຄືຄົນແທ້ເດ...ຄົນນນນໆໆໆໆໆ....

ເດັກນ້ອຍ:ບັກປິນຕົ້ນພ້າວ ຖາມຕົວເອງ ມັນເຫັນກູ ແລ້ວຕົວະ...  ພ້າວຕະລູດເອົາເອີກຖູກົກພ້າວລົງມາກະໂດດແລ່ນຍ່າງບໍ່ຄິດຊີວິດ....ຈົບ...............