ໃນກາລະຄັ້ງໜຶ່ງນານມາແລ້ວ....ມີຄູກັບລູກສິດນັ່ງຢູ່ກ້ອງຮົ່ມໄມ້ໃຫຍ່ຊຶ່ງຢູ່ໃກ້ສະຫນາມ

ຫຍ້າອັນກວ້າງໃຫຍ່ທັນໃດນັ້ນລູກສິດຄົນໜຶ່ງກໍ່ຖາມຂື້ນມາວ່າ:

ລູກສິດ: ນາຍຄູຂອງຖາມແນ່ໄດ້ບໍ່? ເປັນຫຍັງຄົນເຮົາບາງຄົນຈິງບໍ່ພົບຄົນຮັກ.

ນາຍຄູ: ນາຍຄູງຽບໄປພັກໜຶ່ງກ່ອນທີ່ຈະຕອບ....ອື່...ມັນເປັນຄຳຖາມທີ່ຍາກ

             ໃນຂະນະດຽວກັນມັນກໍ່ເປັນຄໍາຖາມທີ່ງ່າຍເໝືອນກັນ.....

ລູກສິດ: (ນັ່ງຄິດຢ່າງໜັກ) ງົງໆບໍ່ເຂົ້າໃຈ.

ນາຍຄູ: ໂອເຄ ຊັ້ນນະເຈົ້າລອງແນມໄປທາງນັ້ນເບິງ ຢູ່ທາງນັ້ນມີຫຍ້າຢ່າງຫຼວງຫຼາຍແມ່ນບໍ່?

ໃຫ້ເຈົ້າຢ່າງໄປຫ້າຕົ້ນຫຍ້າທີ່ງາມທີ່ສຸດແລ້ວເດັດມັນມາໃຫ້ຄູເບິ່ງ ໃຫ້ເອົາຕົ້ນດຽວເທົ່ານັ້ນ.

ມີຂໍ້ຫ້າມຢູ່ວ່າໃຫ້ເຈົ້າຢ່າງໄປຂ້າງໜ້າເລື່ອຍໆຫ້າມຖ່ອຍຫຼັງຈົນກວ່າຈະຳໍໄດ້ຕົ້ນຫຍ້າທີ່ຕ້ອງການເຂົ້າໃຈບໍ່?

ລູກສິດ: ໄດ້ເລີຍນາຍຄູ ລູກສິດຄົນນັ້ນກໍ່ຢ່າງໄປ ບໍ່ພໍເທົ່າໃດເຂົາກໍ່ກັບມາ.

ນາຍຄູ: ອື່...ຕົ້ນຫຍ້າເດນາຍຄູຖາມ...ເຈົ້າຄືບໍ່ເດັດຫຍ້າມາ.....

ລູກສິດ: ອໍ...ຄືວ່າ..ຕອນທີ່ຫຼານຢ່າງໄປນັ້ນແລ້ວໄດ້ພໍຕົ້ນຫຍ້າງາມໆ..ກໍ່ເລີຍຄິດວ່າດຽວກໍ່

ພໍຕົ້ນທີ່ງາມກວ່ານີ້....ກໍ່ເລີຍເດັດແລ້ວກໍ່ຖິ້ມ ແລະຢ່າງໄປເລື່ອຍໆເພື່ອຈະເດັດຕົ້ນໃໝ່....

ຢ່າງໄປເລື້ອຍໆພໍຮູ້ຕົວອີກເທື່ອໜຶ່ງມັນກໍ່ສຸດສະຫນາມຫຍ້າແລ້ວ ຈະກັບມາເອົາຕົວເກົ່າກໍບໍ່ໄດ້ເພາະວ່າຄູບໍ່ໃຫ້ກັບຫັ້ນເດ.

ນາຍຄູ: ນັ້ນແຫຼະຄືສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນໃນຊີວິດຈິງ....ເລື່ອງນີ້ສື່ໃຫ້ເຫັນວ່າຕົ້ນຫຍ້າກໍ່ຄືຄົນທີ່ຢູ່ຮອບໆຕົວເຮົາ ຕົ້ນຫຍ້າທີ່ສວຍງາມ

ກໍ່ຄືຄົນທີ່ເຮົາມັກ...ສ່ວນທົ່ງຫຍ້າກໍຄືເວລາ...ເວລາທີ່ຈະຫາຄູ່ແທ້ຂອງເຮົາ...ຢ່າມົວແຕ່ປຽບທຽບ ແລະຄິດວ່າຈະມີດີກວ່ານີ້

ເພາະຖ້າເຮົາມົວແຕ່ປຽບທຽບ..ເຮົາຈະເສຍເວລາໄປໂດຍປ່າວປະໂຫຍດ..ຢ່າລືມວ່າ “ເວລາບໍ່ເຄືຍຍ້ອນກັບໄດ້”

                 (ຈົ່ງຮັກ ແລະໄຂວ່ຄວ້າໂອກາດທີ່ເຮົາມີໃນຂະນະນີ້ຢ່າມົວແຕ່ເສຍເວລາ,

                                ບາງຄັ້ງຄົນເຮົາມີໂອກາດເລືອກພຽງຄັ້ງດຽວເທົ່ານັ້ນ)

ແມ່ນຫຼືບໍ່ແມ່ນ ຖືກຫຼືບໍ່ຖຶກ ຂໍໂທດເດີ.