ເພື່ອນໆ ຄົງຈະເຄີຍເປັນຄືກັນເນາະ ອາລົມແບບຂີ້ອາຍໆ ເວລາພົບກັບຄົນທີ່ ດົນໃຈ ຕອນໃໝ່ໆ ເຊິ່ງມັນແມ່ນເລື່ອງທີ່ຈະເລົ່າຕໍ່ໄປນີ້:

ບາງທີເຮົາຫລົງຮັກໃຜຜູ້ໜຶ່ງ ອາດເຮັດໃຫ້ເຮົາຂາດຄວາມໝັ້ນໃຈໄປເລີຍກໍ່ເປັນໄດ້ ໂດຍສະເພາະເວລາຢູ່ຕໍ່ໜ້າຂອງຄົນທີ່ເຮົາແອບປື້ມຢູ່. ຍ່າງໄປກໍ່ແນມ ມາກໍ່ແນມ(ລັກແນມ) ປະມານແບບວ່າ ຢາກເຫັນໜ້າເຂົາຕະຫລອດ,​ ແຕ່ພໍພົບໜ້າຊຶ່ງໜ້າແລ້ວ ກັບເປັນວ່າ ບໍ່ກ້າສູ້ໜ້າ ເຂີນໆ ແຕ່ພໍເຂົາທັກໜ້ອຍດຽວ ເຮັດໃຫ້ຍິ້ມຄ້າງເປັນມື້!             ບາງຄັ້ງມີໂອກາດທີ່ຈະເວົ້າ ຈະລົມ ແຕ່ກໍ່ເຮັດໃຫ້ໂອກາດນັ້ນເສຍໄປລ້າໆ ໂດຍຄາແຕ່ລັງເລໃຈ ຈະເຮັດໂຕແນວໃດ ແຕ່ງໂຕແນວໃດ ຈະເວົ້າຫຍັງກ່ອນ ເຂົາຈະຮູ້ສຶກແນວໃດເວລາໄດ້ຍິນ ແລະ ລວມໆແລ້ວກໍ່ຕຽມຄຳເວົ້າເປັນຄັນລົດ ພຸ້ນລະເພື່ອຈະໄປເວົ້າ. ແຕ່ພໍເອົາເຂົ້າຈັງໆ ພັດຄືເກົ່າ ບໍ່ກ້າຈະເວົ້າຫຍັງ ທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງຕຽມມາເພື່ອຈະເຮັດປະຕິບັດການໃນເຊີງບຸກ ກັບປ່ຽນເປັນເຊີງຖອຍຫລາຍກ່ວາ... ແລ້ວເວລາກໍ່ຜ່ານໄປ... ຜ່ານໄປ... ດົນປານໃດ ສະຖານະ ການປະພຶດກໍ່ຍັງຄົງຄືເກົ່າ... ຄຳວ່າ: **ຂີ້ອາຍ** ມັນຫາຢາປົວຍາກແທ້ໆ ເຮັດແນວໃດໆກໍ່ບໍ່ດີ ຂາດໄດ້.  ແຕ່ກໍ່ມີສິ່ງດີສຳລັບຮັກແບບນີ້ຢູ່ຄືກັນ ເພາະມັນເປັນຮັກທີ່ບໍລິສຸດແທ້ໆ ໂດຍບໍ່ເຄີຍມີເລ້ກົນໃດໆ ຫລື ບໍ່ເຮັດໃຫ້ຄົນອື່ນເດືອດຮ້ອນອີກ....

**ຖ້າໃຜກຳລັງມີຮັກແບບນີ້ ຫວັງວ່າ ວາເລັນທາຍນີ້ ຄົງຈະກ້າບອກເນາະ!**