ເລື່ອງລາວນີ້ ແມ່ນຈະເວົ້າເຖິງຄວາມຮັກ ແລະ ການໃຫ້ອະໄພ ເຊິ່ງຕົວລະຄອນເອກ ໃນເລື່ອງນີ້ ສ່ວນຫລາຍແມ່ນແຕ່ຄົນທີ່ຫລົງຜິດ ຫລື ຜິດໂດຍມີຄວາມຈຳເປັນ ຍ້ອນເຫດຜົນນັ້ນ ສັງຄົມຈຶ່ງຍອມຮັບບໍ່ໄດ້ ແຕ່ໃນທີ່ສັງຄົມແຫ່ງນັ້ນຍັງມີຄົນອີກຈຳນວນໜຶ່ງຊຶ່ງ ຮູ້ໄດ້ເຊິ່ງສາເຫດຂອງການກະທຳທີ່ແທ້ຈິງ ແລະ ຍອມໃຫ້ໂອກາດໃຫ້ປັບຕົວອີກຄັ້ງ. ຟັງເລື່ອງຫຍໍ້ແລ້ວ ອາດຄ້າຍໆ ເປັນເລື່ອງນ້ຳເນົ່າ ແຕ່ຖ້າລອງຄິດເບິ່ງໃນຍຸກປະຈຸບັນ ມັນມີຄວາມໃກ້ຄຽງຄວາມເປັນຈິງທີ່ສຸດ....
ເອົາລະ ບໍ່ຂໍເວົ້າຫລາຍ ຂໍເຂົ້າລາຍລະອຽດຂອງເລື່ອງເລີຍກໍ່ແລ້ວກັນ..................ໃນສັງຄົມທີ່ທຸກຍາກ ມີຜູ້ຄົນອຶດຫິວເປັນຈຳນວນຫລວງຫລາຍ ທ້າມກາງການແຂ່ງຂັນ ກັນທາງດ້ານອຸດສາຫະກຳຂອງນາຍທືນທີ່ລ້ຳລວຍ ທີ່ກົດຂີ່ຂູດຮີດແຮງງານຂອງປະຊາຊົນຜູ້ອອກແຮງງານຢ່າງໜັກໜ່ວງ ຈົນເຮັດໃຫ້ຊີວິດຂອງພວກເຂົາມີຄ່າປຽບເໝືອນ ວັດຖຸຊະນິດໜຶ່ງໄຮ້ຫົວໃຈ,​ ໄຮ້ຈິດສຳນຶກ ທີ່ມີຄ່າບໍ່ເທົ່າໃດໃນສາຍຕາຂອງຜູ້ຄົນຮັ່ງມີ ກໍ່ຄືນາຍທືນນັ້ນເອງ..... ເຮັດວຽກຫລາຍໆ ຊົ່ງໂມງແຕ່ໄດ້ຮັບຄ່າຈ້າງໜ້ອຍໆ ຈົນບໍ່ພໍທີ່ຈະປະຄອງຊີວິດຂອງຕົນເອງ ແລະ ຄອບຄົວໃຫ້ຢູ່ລອດໄດ້... ຍ້ອນເຫດການດັ່ງກ່າວນັ້ນເອງ ຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ເກີດມີກຸ່ມຄົນຂີ້ລັກງັດແງະເກີດຂື້ນ ເພື່ອເຮັດແນວໃດເຂົາເຈົ້າຈຶ່ງຈະມີຊີວິດຢູ່ ລອດໃນໂລກທີ່ໂຫດຮ້າຍອັນນີ້ຕໍ່ໄປ ເພື່ອໜີຈາກຄວາມອຶດຫິວນັ້ນເອງ ແຕ່ວ່າ ທຸກຄົນທີ່ເປັນໂຈນນັ້ນ ເຂົາເຈົ້າລ້ວນແລ້ວແຕ່ຮູ້ດີວ່າ ບົດລົງໂທດທີ່ເຂົາເຈົ້າຈະໄດ້ຮັບຕອບແທນຄືນມານັ້ນ ແມ່ນຫຍັງ?.... ເຊັ່ນ: ອາດຈະຖືກຕັດນິ້ວມື້, ກັກຂັງ, ທຸບຕີ, ຫລື ອາດຈະຖືກແຂວນຄໍປະຈານຕໍ່ໜ້າຝຸ່ງຊົນ ແຕ່ເຂົາເຈົ້າກໍ່ບໍ່ມີທາງເລືອກ.... ປາສເຊ່ (ນາມສົມມຸດ) ເຊິ່ງເປັນຊາຍໜຸ່ມທີ່ ເຕັມໄປດ້ວຍເຫື່ອແຮງ ແລະ ອຸດົມການ ແຕ່ຖືກກົດຂີ່ຢູ່ໃຕ້ອຳນາດຂອງຜູ້ໃຊ້ແຮງງານຢ່າງປ່າເຖື່ອນນັ້ນ ເຊັ່ນກັນ.... ປາສເຊ່ ກໍ່ແມ່ນໜຶ່ງໃນຈຳນວນສະມະຊິກກຸ່ມໂຈນ ທີ່ພວກນາຍທືນໄດ້ຂື້ນບັນຊີດຳໃຫ້ຈັບຕົວມາລົງໂທດ... (ຕິດຕາມຕອນທີ 2)