ຄູບາອາຈານທັງຫຼາຍ ແລະ ພໍ່ແມ່ຜູ້ປົກຄອງ ໃຜກໍ່ເຄີຍສັ່ງສອນໃຫ້ລູກຫຼານຕົນເອງເປັນຄົນຮູ້ຈັກຄິດ, ຮູ້ຈັກບຸນຄຸນຂອງພໍ່ແມ່

ເຮົາທຸກຄົນເກີດມາໄດ້ກໍ່ຍ້ອນມີພໍ່, ແມ່. ບໍ່ແມ່ນເທວະດາ ພະອິນພະພົມເສກສັນປັ້ນແຕ່ງຄົນທີ່ເກີດຂຶ້ມມາກໍ່ມີທັງຄົນດີ ແລະ ຄົນຊົ່ວ.

ໃຜໆກໍ່ຢາກໃຫ້ລູກເກີດມາເປັນຄົນດີ, ແຂງແຮງ, ສະຫຼາດ ສາມາດເປັນທີ່ເພິ່ງຂອງພໍ່ແມ່ໄດ້. ແຕ່ມັນກໍ່ເປັນພຽງຄວາມໄຝ່ຝັນ

ເມື່ອໜຶ່ງຊີວິດເກີດຂຶ້ນມາ ສັນຊາດຕະຍານ ກໍ່ເປັນພຽງສັດຕົວໜຶ່ງ ແຕ່ຄົນເຮົາໄດ້ອົບຮົມບົ່ມສອນດ້ວຍຄວາມດີ ລ້ຽງດ້ວຍຄວາມຮັກ

ຄວາມແຕກຕ່າງຂອງບ່ອນທີ່ເກີດ ຖານະທີ່ເປັນ ສະພາບແວດລ້ອມສັງຄົມ ຍ່ອມຈະມີຜົນກະທົບຕໍ່ຄວາມຮັບຮູ້ ສ້າງຄວາມຄິດ

ໃຫ້ຊີວິດຕ້ອງເລືອກເດີນຕາມເສັ້ນທາງຂອງມັນເອງ ພໍ່ແມ່ເປັນແບບໜຶ່ງ ລູກເກີດມາກໍ່ເປັນອີກແບບໜຶ່ງ

ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າ ເມື່ອຂ້ອຍເກີດມາ ຂ້ອຍຄືຜົນຂອງກຳທີ່ພໍ່ແມ່ກໍ່ຂຶ້ນ ຂ້ອຍເປັນຄົນດີ ກໍ່ໝາຍຄວາມວ່າພໍ່ແມ່ກໍ່ໄດ້ສ້າງກຳດີ

ຖ້າຂ້ອຍເປັນຄົນຊົ່ວກໍ່ເໝືອນພໍ່ແມ່ຂ້ອຍໄດ້ສ້າງກຳບໍ່ດີ ຄວນຄິດພິຈາລະນາເບິ່ງວ່າ ຈະສ້າງຫຍັງ ຈະເຮັດຫຍັງເພື່ອພໍ່ ແລະ ແມ່

ຄວາມຮັກຂອງພໍ່ແມ່ທີ່ມີຕໍ່ລູກທຸກຄົນ ບໍ່ເທົ້າກັນແນ່ນອນ ນັ້ນກໍ່ຍ້ອນລູກທຸກຄົນເກີດມາບໍ່ຄືກັນ ທັງໃນດ້ານຮູບຮ່າງໜ້າຕາ

ຈິດໃຈ ແມ່ນແຕກຕ່າງ ຂ້ອຍຄິດໃນໃຈວ່າ ຂ້ອຍຢູ່ເພື່ອໃຜ ຂ້ອຍກໍ່ພົບຄຳຕອບວ່າ ຢູ່ເພື່ອຕົນເອງ

ການທີ່ພໍ່ແມ່ຂອງເຮົາຈະມີຖານະຍາກຈົນ ຫຼື ຮັ່ງມີ ຂ້ອຍຄິດວ່າບໍ່ໄດ້ເສຍໃຈ ບໍ່ໄດ້ພາກພູມໃຈ

ເພາະຄົນເຮົາເລືອກເກີດບໍ່ໄດ້. ບາງຄົນຄິດແນ່ນອນ ຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ບໍ່ເພິງພໍໃຈ ທີ່ຕົນເອງເກີດມາໃນຄອບຄົວ

ທີ່ມີຖານະຍາກຈົນ ສ່ວນຄົນທີ່ເກີດໃນຖານະຮັ່ງມີກໍ່ມັກຈະອວດອົ່ງທະນົງຕົວສະເໝີ

ແຕ່ບາງຄົນກໍ່ຄິດວ່າ ບໍ່ຢາກຈະໄດ້ຊັບສົມບັດຈາພໍ່ແມ່ແຕ່ໜ້ອຍດຽວ ເພາະເຂົາຢາກຈະສ້າງດ້ວຍຄວາມສາມາດຂອງຕົນເອງ

ທຸກຄົນເກີດມາລ້ວນມີອຸປະສັກຂອງຕົນເອງ ບໍ່ວ່າຈະເກີດໃນຖານະໃດກໍ່ຕາມ ແຕ່ບໍ່ຄວນຖິ້ມຄວາມຜິດໄປທີ່ພໍ່ແມ່

ບໍ່ມີໃຜຢາກໃຫ້ລູກຕົນເອງເກີດມາທຸກ ພໍ່ແມ່ເປັນຜູ້ປະເສີດກໍ່ວ່າໄດ້ ຫຼື ຈະເວົ້າວ່າ ພໍ່ແມ່ເປັນຜູ້ສ້າງບາບເວນໃຫ້ເຮົາກໍ່ວ່າໄດ້

ເພາະເຂົາຄືຜູ້ສ້າງເຮົາມາ ທຸກສິ່ງທີ່ເປັນເລືອດເນື້ອຂອງເຮົາ ໄດ້ມາຈາກພໍ່ແມ່ ມີແຕ່ຈິດ ຫຼື ອັນທີ່ເປັນຄວາມຄິດຂອງເຮົາທີ່ເປັນ

ໂຕເຮົາແທ້ໆ ຂ້ອບໍ່ຈັຍກສິວ່າກະເລີຍວ່າໂຕເຮົາ ຄວາມຈິງແລ້ວ ຈິດບໍ່ມີຕົວຕົນ ມັນໄດ້ສິງຢູ່ໃນຮ່າງຄີງຂອງເຮົາເທົ່ານັ້ນ

ອາໄສຮ່າງກາຍເປັນພາຫະນະ ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ວ່າ ເມື່ອຮ່າງກາຍຂອງເຮົາຕາຍ ຈິດຂອງເຮົາຈະຍັງຄົງຢູ່ໄດ້ຫຼືບໍ່ ເພາະຂ້ອຍກໍ່ບໍ່ເຄີຍຕາຍ

ຂ້ອຍຄິດວ່າມັນຈະຕ້ອງດັບໄປພ້ອມຮ່າງຄີງເຮົານັ້ນລະ ສ່ວນທີ່ເຂົາວ່າ ເມື່ອຄົນເຮົາຕາຍໄປແລ້ວ ວິນຍານຈະຖືກຍົມມະບານ

ມານຳເອົາໄປຕັດສິນບາບບຸນຄຸນໂທດທີ່ເຮົາເຄີຍກໍ່ຍາມເປັນຄົນນັ້ນ ຂ້ອຍຄິດວ່າເປັນພຽງວິທີການສັ່ງສອນຈິດໃຈຄົນໃຫ້ມີຄວາມ

ຢ້ານກົວທີ່ຈະກະທຳຄວາມຊົ່ວ ແຕ່ເວນ, ບາບ, ບຸນ, ຄຸນ, ໂທດ ແມ່ນມີຈິງໃນໂລກມະນຸດເຮົານີ້ລະ ຈຸດຈົບສຸດທ້າຍຄືຄວາມຕາຍ

ແຕ່ຜົນກຳທີ່ເຮົາກໍ່ບໍ່ໄດ້ຕາຍໄປນຳ ຄືດັ່ງທີ່ພໍ່ແມ່ສ້າງເຮົາມາ ເມື່ອພໍ່ແມ່ຕາຍຈາກໄປ ເຮົາກໍ່ຍັງຄົງຢູ່ໄດ້. ການກະທຳຂອງເຮົາ

ຄວນຄິດຕຶກຕອງໃຫ້ດີ ເຮົາເຮັດຫຍັງລົງໄປ ຈະມີຜົນດີ ຜົນຮ້າຍຕໍ່ໃຜແດ່ ແລະ ມັນຈະຄົງຢູ່ດົນປານໃດ ບາງຄົນຄິດວ່າ

ເຂົາຕາຍກະຢ່າ ແຕ່ຕ້ອງເຮັດໃຫ້ຜູ້ອື່ນເດືອດຮ້ອນນຳ ເພາະເຂົາມີຄວາມຄຽດແຄ້ນ ມີວຄາມອິດສາ ມີຄູ່ອາຄາດບາດໝາງ

ຄືດັ່ງທີ່ມີການວາງລະເບີດສະຫຼະຊີບ ຜູ້ເຄາຮ້າຍນຳເຫດການ ມີທັງຄົນບໍລິສຸດທີ່ບໍ່ກ່ຽວຂ້ອງກໍ່ມີ ຖືວ່າເປັນຜູ້ທີ່ໄດ້ຮັບຜົນກຳ

ທີ່ຕົນເອງບໍ່ໄດ້ກໍ່ ຄົນທີ່ຕາຍບໍ່ມີຫຍັງແລ້ວ ແຕ່ຄົນທີ່ບາດເຈັບ ຄົນພິການ ກາຍເປັນຜູ້ທີ່ໄດ້ຮັບຄວາມທຸກທໍລະມານ ຫຼື ໄດ້ຮັບເວນ

ເຖິງຈະຮູ້ພຽງໃດກໍ່ຕາມ ບາງຄົນກໍ່ຕັ້ງພາໂລເຮັດ ກໍ່ບາບກໍ່ເວນ ຫຼື ກະທຳຄວາມຊົ່ວຕໍ່ຄົນອື່ນບໍ່ເລີກບໍ່ແລ້ວ ແລະ ມັນກະຍັງລອຍນວນ

ຜູ້ໄດ້ຮັບຜົນສະທ້ອນກໍ່ຄິດຢາກໃຫ້ມັນຖືກໂທດ ແຕ່ມັນກໍ່ບໍ່ຖືກ, ຄິດຢາກໃຫ້ມັນຕາຍ ແຕ່ມັນກໍ່ບໍ່ຕາຍ ຕາບໃດທີ່ຄົນເຮົາຍັງຫວັງໄດ້

ຫວັງດີແກ່ຕົນເອງ ຄົນຊົ່ວກໍ່ຍັງຄົງມີຢູ່ ຄືດັ່ງທີ່ເຂົາເຄີຍວ່າ ຈົນຕໍ່ຈົນ ບໍ່ມີທາງອອກ ຍ່ອມເຮັດໄດ້ທຸກຢ່າງ ອັນນີ້ມີແທ້

“ທີ່ຂຽນມາລ້ວນມາຈາກຄວາມຄິດຂອງຂ້ອຍ ຖ້າຫາກມັນຜິດ ຫຼື ແຕະຕ້ອງເຖິງຈິດໃຈ ກໍ່ຂໍອະໄພດ້ວຍ”