ແບບວ່າມ້ຽນຫ້ອງ ແລ້ວໄປເຈິນິທານເລື່ອງນີ້ໂດຍບັງເອີນ...

ນິທານເລື່ອງນີ້ເກີດຂຶ້ນຍ້ອນຄວາມບໍ່ມີວຽກເຮັດຂອງມີ່ ທີ່ນັ່ງຢູ່ໃນຫ້ອງຮຽນຕອນ ມ.6 ແລ້ວເກີດໄອເດຍ ປິ໊ງໆ ຂຶ້ນໃນສະໝອງ ຈຶ່ງຂຽນບົດເລື່ອງປະໂຫຍກທຳອິດໃສ່ເຈ້ຍ 1 ເພົາ ກ່ອນຈະຫັນໄປຫາໝູ່ວ່າ “ເຮ້ຍ ເຮົາມາແຕ່ງນິທານຄົນລະແຖວກັນດີກວ່າ!! ຕາມກົດ ໃຫ້ຂຽນໄດ້ຄົນລະແຖວເທົ່ານັ້ນ ແລ້ວວຽນກັນແຕ່ງໄປເລື້ອຍໆ”

ດັ່ງນັ້ນຈຶ່ງຖືກຳເນີດເປັນນິທານເລື່ອງນີ້ຂຶ້ນມາ ໂດຍຄົນທີ່ແຕ່ງນຳກັນມີປະມານ 4 ຄົນ ຂໍແຍກຕາມສີຕົວອັກສອນເພື່ອໃຫ້ຮູ້ວ່າໃຜແຕ່ງປະໂຫຍກໃດແດ່

ປະກອບມີ... (ຂໍສະຫງວນຊື່ເປັນຊື່ທີ່ມີ່ຕັ້ງໃຫ້ເຂົາເຈົ້າເນາະ)

ສີຟ້າ - ເຈົ້າຂອງໄດນີ້ ມິມີ່

ສີສົ້ມ - ລູນະ ໝູ່ຄົນໜຶ່ງ ມັກເລື່ອງກ່ຽວກັບເວດມົນ

ສີຂຽວ - ປາໄຫຼ ໝູ່ອີກຄົນໜຶ່ງ ທີ່ບ້າສີຂຽວມາກໆ

ສີບົວ - ຊາກຸລະ ໝູ່ບ້າໆບໍໆອີກຄົນໜຶ່ງ ຮາາ





ໃນໝູ່ບ້ານທີ່ແສນສະຫງົບສຸກລຽບງ່າຍແຫ່ງໜຶ່ງ ມີ

ຄອບຄົວຂອງເດັກຍິງຄົນໜຶ່ງທີ່ແຕກຕ່າງຈາກຄົນທົ່ວໄປ, ຕໍ່ໜ້າບ້ານ

ມີໂມງໜ່ວຍໃຫຍ່ສີຂຽວອ່ອນເຊິ່ງເປັນໂມງທີ່ງາມຫຼາຍ ແລະເດັກຍິງຄົນນັ້ນກໍ່ມັກເບິ່ງໂມງຂອງລາວ

ເດັກຍິງຄົນນັ້ນມີຊື່ວ່າ ມະລິ ລາວມີຜົມຍາວສີນ້ຳຕານ

ຕາສີຂຽວສົດໃສ ແລະ ໃນເວລານີ້ລາວກຳລັງຂີ່ໄມ້ກວາດທີ່ແມ່ລາວມອບໃຫ້ໃນວັນ

ໜຶ່ງ ລາວຄິດວ່າລາວຈະເຫາະໄດ້ ແຕ່ໄມ້ກວາດທີ່ແມ່ເອົາໃຫ້ລາວກວາດເດີນບ້ານນັ້ນເປັນໄມ້ກວາດທຳມະດາ. ລາວເຂົ້າໂຮງຮຽນທີ່ວັດ

ແຫ່ງໜຶ່ງ, ມະລິເປັນເດັກຍິງທີ່ໃຝຝັນຢາກຈະເປັນແມ່ມົດ ແລະມື້ໜຶ່ງໃນຂະນະ

ທີ່ລາວກຳລັງຍ່າງໄປຫາໝູ່ຂອງລາວນັ້ນ ກໍມີເດັກຍິງຄົນໜຶ່ງເຂົ້າມາທັກທາຍລາວດ້ວຍສີໜ້າ

ທີ່ຍິນດີ ມະລິຄິດວ່າເຄີຍເຫັນເດັກຍິງຄົນນີ້ຢູ່ໃສນໍ້ ໃນຕອນເຊົ້າມື້ໜຶ່ງ ລາວໄດ້ແນມເບິ່ງໂມງຂອງລາວດົນເຕີບ ລາວກໍ່ເຫັນແສງປະຫຼາດ ແລະ

ເປັນສີຂາວ ຮຸ່ງຂຶ້ນໆ ຈົນສຸດທ້າຍກໍ່ກວມເອົາຕົວຂອງມະລິ ແລະພາບຂ້າງໜ້າທີ່ປະກົດ

ເຫັນກໍ່ຄືເມືອງໜຶ່ງ ທີ່ມີຄົນໃສ່ເສື້ອຄຸມສີດຳ, ໃສ່ໝວກແຫຼມໆ ແລະມີປ້າຍຂຽນວ່າ “ເມືອງແມ່ມົດ”

ແຕ່ທີ່ຈິງແລ້ວພວກຊາວເມືອງຂຽນໄວ້ຫຼອກຄົນອື່ນ ພວກເຂົາເປັນພຽງໝູ່ບ້ານທີ່ງາມແລະແປກຕາ ເປັນໝູ່ບ້ານຂອງຄົນແຄະ

ແຕ່ທີ່ຈິງແລ້ວແມ່ນມະລິຝັນໄປເທົ່ານັ້ນ ເມື່ອຕື່ນມາມະລິຮູ້ສຶກ

ວ່າຄວາມຝັນນັ້ນຊ່າງເໝືອນຄວາມຈິງເຫຼືອເກີນ ລາວຈຶ່ງໄຂປະຕູອອກໄປໜ້າບ້ານ

ແລ້ວລາວກໍ່ເຫັນໂມງລາວມີແສງປະຫຼາດຄືໃນຄວາມຝັນ ແລ້ວລາວກໍ່ເອົາມືໄປຈັບທີ່ໂມງນັ້ນ

ກໍ່ຫຼຸດໄປຢູ່ອີກມິຕິໜຶ່ງ ແລະລາວກໍ່ເຫັນເດັກຍິງທີ່ເຄີຍທັກທາຍລາວ. ເດັກຍິງຄົນນັ້ນເວົ້າວ່າ “ຍິນດີຕ້ອນຮັບສູ່ເມືອງ 12 ມໍລະກົດເດີ້”

ແຕ່ທີ່ລາວເຫັນເປັນພາບລວງຕາ ແຕ່ລາວເຫັນຢູນິຄອນຕົວໜຶ່ງທີ່ມີປະກາຍຂາວງາມ

ເດັກຍິງຄົນນັ້ນບອກວ່າ “ເຈົ້າຕ້ອງແກ້ປິດສະໜາທັງ 12 ຢ່າງໃນດິນແດນແຫ່ງນີ້ໃຫ້ໄດ້”

ເອົາລະ ເຮົາມາຊອກຫາປິດສະໜາດັ່ງກ່າວກັນດີກວ່າ. ດ່ານທີ 1 ແມ່ນລາວກຳລັງເລາະ

ຫຼິ້ນກັບຢູນິຄອນ ມັນໄດ້ພາລາວໄປແມ່ນ້ຳແຫ່ງໜຶ່ງທີ່ເປັນສີຂຽວອ່ອນຄ້າຍຄືກັບມໍລະກົດ ແຕ່ລາວໄປແຕະນ້ຳກໍ່ໄດ້ຍິນສຽງທີ່ເປັນປິດ

ປິດ! ປິດ! ແຕ່ເມື່ອລາວແນມເບິ່ງ ລາວກໍ່ເຫັນຄາທາສີສົ້ມປະກາຍທີ່ກຳລັງສົ່ງສຽງເອີ້ນເອົາ

ຢູນິຄອນທີ່ພາມະລິມາ ຢູນິຄອນກັບກາຍເປັນຜະລຶກແກ້ວຮູບນົກສີຂາວ ມະລິຮູ້

ວິທີແກ້ບັນຫາສຳລັບຊ່ວຍຢູນິຄອນໂດຍການທີ່ລາວຕ້ອງລວບລວມຄວາມກ້າຫານທັງໝົດແລ້ວເວົ້າວ່າ “ອາລີບາບາ ອີຕາລານີ” (ມັນໝົດແຖວກ່ອນ ເລີຍຕ້ອງໄດ້ຂ້າອອກ ຕາມກົດ 1ແຖວ 55)

“ເຈົ້າເປັນຫຍັງໄປ” ມັນຕອບ “ບໍ່ເປັນຫຍັງ ຂ້ອຍເປັນສັດທີ່ກາຍລ້າງເປັນຜະລຶກແກ້ວໄດ້” ແລະຢູ່ຫຼັງຜະລຶກແກ້ວນັ້ນລາວແນມເຫັນອັກສອນທີ່ຂຽນປິດສະໜາ

ແຕ່ລາວອ່ານບໍ່ອອກ ເພາະມັນຂຽນເປັນພາສາໂລມັນ ລາວເລີຍຖາມວ່າ “ອ່ານແນວໃດ”

ຢູນິຄອນບອກວ່າ “ເຈົ້າຕ້ອງແກ້ປິດສະໜາດ້ວຍຕົນເອງ” ແລ້ວຄາທາສີສົ້ມນັ້ນກໍ່ເປັ່ງແສງສີ

ຟ້າສະຫວ່າງໃສ, ມະລິຈັບໄມ້ຄາທານັ້ນຂຶ້ນມາງ່ຽງໄປທາງຊ້າຍແລ້ວຈຶ່ງໄປທາງໜ້າພ້ອມທັງທ່ອງ (ຄາດວ່າລາວຢາກຂຽນວ່າທ່ອງຄາຖາ ຮາາ)

ທ່ຽວໄປໃນທົ່ງຫຍ້າ ລາວຄິດເຫັນອັກສອນທີ່ຂຽນໄວ້ ແລະກໍ່ໄດ້ຍິນສຽງວ່າ “ໃຈທີ່ບໍລິສຸດ ພົບເຫັນທຸກຢ່າງ ຫົນທາງທີ່ກ້າວໄປອາດສິ້ນຫວັງທໍ້ແທ້”

ແຕ່ລາວລະເມີດົນໄປແລ້ວ ລາວຄິດໃນໃຈ, ກັບມາອ່ານອັກສອນປິດສະໜາດີກວ່າ

ແລ້ວຢູ່ດີໆ ມະລິກໍ່ຄິດເຖິງແມ່ນ້ຳທີ່ເຫັນໃນຕອນນັ້ນ ລາວຍ່າງກັບໄປເບິ່ງແລ້ວກໍ່ປະກົດເປັນວ່າແມ່

ນ້ຳນັ້ນເປັນພຽງແມ່ນ້ຳຫວ່າງເປົ່າ ແຕ່ພໍໄປເບິ່ງໃກ້ໆກັບເຫັນບາງຢ່າງທີ່ຢູ່ທາງລຸ່ມອັນເລິກ

ລາວກໍ່ໄດ້ຍິນສຽງຕໍ່ຄຳກອນປິດສະໜາໃນຕອນນັ້ນວ່າ “ພູເຂົາແຫ່ງຄວາມເສົ້າ ແມ່ນນ້ຳທີ່ແສນຫວານ ວັນຄືນທີ່ເບີກບານຈະພົບທາງດ້ວຍໃຈ”

“ອ້ະ!” ມະລິສະດຸ້ງຂຶ້ນມາ ແລ້ວລາວກໍ່ແນມລົງໄປເບິ່ງໃນແມ່ນ້ຳ ກໍ່ເຫັນທາງລົງໄປ

ລາວບໍ່ຮູ້ວ່າລາວກ້າວລົງໄປຕອນໃດ ເມື່ອໄປເຖິງລຸ່ມສຸດ ລາວກໍ່ເຫັນເປັນຄືພະລາດຊະວັງສີຂຽວອ່ອນທີ່ເຫຼື້ອມຄືມໍລະກົດສີຂຽວ

ແຕ່ຄວາມຈິງແລ້ວເປັນພຽງເລື່ອງຫຼອກເດັກ ແຕ່ມັນເປັນພະລາດຊະວັງສີຟ້າຕ່າງຫາກ ເຊິ່ງຄື

ຈະເປັນແນວນັ້ນ ແຕ່ພໍເບິ່ງດີໆ ມະລິກໍ່ເຫັນວ່າ ສີຟ້າແລະສີຂຽວມັນສະຫຼັບກັນຢ່າງ

ສວຍງາມ ລາວເຫັນຍິງຄົນໜຶ່ງຍ່າງອອກມາ ລາວມີທ່າທາງຄືນາງພະຍານຸ່ງຊຸດສີຂຽວມົງກຸດສີຟ້າ ແລ້ວເວົ້າວ່າ “ນາມຂອງຂ້ອຍແມ່ນ ມິເຊວລິຟູເດຍ

“ເປັນສັບປະເລີ່ຢູ່ແຖວນີ້ມາໄດ້ປະມານ 15 ປິແລ້ວ” ເຊິ່ງຢູ່ທີ່ນີ້ມີໄມ້ຄາທາອັນໜຶ່ງທີ່ບໍ່ມີໃຜ

ຮູ້ເລີຍວ່າມັນຢູ່ໃສ (ສັບປະເລີ່ໃນທີ່ນີ້ ໝາຍເຖິງນາງຟ້າຜູ້ເຝົ້າ) ລາວວ່າ “ຂ້ອຍຕ້ອງການໃຫ້

ເຈົ້າເປັນຜູ້ຊອກຫາຄາທາສີສົ້ມ ທີ່ອາໃສຢູ່ແມ່ນ້ຳແຫ່ງນີ້ ແລະແຫວນມໍລະກົດສີຂຽວ ແລະກຳໄລສີຟ້າ ເພາະມັນ...” ນາງຟ້າເວົ້າຮອດນີ້ກໍ່ຢຸດ

...ແລ້ວນາງກໍ່ໜ້າຂຽວຂຶ້ນ ແລ້ວລວບລວມກຳລັງສຸດທ້າຍແລ້ວເວົ້າວ່າ “ຂ້ອຍປວດຂີ້

ຂິ ໆ ໆ~ ຂາ!  ຊ່ວຍຂ້ອຍແດ່! ໂອຍ? ເປັນນຳຂ້ອຍເປີດຊ່ອງນ້ຳໃຫ້ເຈົ້າ

ເຂົ້າມາ ຂ້ອຍຕ້ອງໄປແລ້ວ ໂອຍ!” ແລ້ວນາງຟ້າສັບປະເລີ່ກໍ່ຫາຍຕົວໄປ

(ມະລິເອງຍັງບໍ່ທັນຫາຍຈາກຄວາມຕະລຶງເທື່ອ) “ຮື່? ແລ້ວຂ້ອຍຈະອອກໄປແນວໃດ

ສຸດທ້າຍແລ້ວ ມະລິເລີຍຕັດສິນໃຈທີ່ຈະເດີນທາງໄປຕໍ່ ເບື້ອງໜ້າຂອງລາວນັ້ນ

ເປັນອຸໂມງນ້ອຍໆພໍແຕ່ສອງຄົນຍ່າງ ເປັນອຸໂມງທີ່ຍາວສຸດສາຍຕາ

ລາວຕັດສິນໃຈຍ່າງເຂົ້າໄປ ຍ່າງໄປເລື້ອຍໆ ແລະເລື້ອຍໆ ແຕ່ກໍ່ບໍ່ມີຫຍັງ

ລາວຢຸດແລະນັ່ງລົງເຊົາເໝື່ອຍ ເຂ່ຍຂີ້ດິນຫຼິ້ນ ເລີຍເຫັນວ່າພື້ນຂອງ

ຖ້ຳນັ້ນ ປະກົດມີຫຍັງບາງຢ່າງ...


ຈົບຕອນພຽງເທົ່ານີ້

ປະມານວ່າ ຄົນໜຶ່ງຢາກໃຫ້ມັນເປັນແມ່ມົດໃຫ້ໄດ້ ອີກຄົນບໍ່ຢາກໃຫ້ເປັນ ອີກຄົນກະຂຽນນອກເລື້ອງອອກທະເລ ສ່ວນມີ່ ຢາກໃຫ້ມັນເບິ່ງເປັນນິທານທີ່ມັນອ່ານເຂົ້າໃຈແນ່ ມັນເລີຍອອກມາໂຄດມົ້ວ 555+

ໃຜຢາກອ່ານຕໍ່ ຕິດຕາມອ່ານໄດ້ໃນຊາດໜ້າ (ຫ໊ະ?!?) ເນື່ອງຈາກວ່າຄົນແຕ່ງ(ທັງ 4) ປັດຈຸບັນກະຈັກກະຈາຍໄປຄົນລະທິດ ບາງຄົນກະຫາຍສາບສູນ ຫາໂຕບໍ່ເຈິ ເລື່ອງຂອງມະລິເລີຍຈົບລົງແຕ່ພຽງເທົ່ານີ້ ຮາາ

ຢາກໃຫ້ເຂົາເຈົ້າມາອ່ານຢູ່ ແຕ່ໃນນັ້ນຫາເຈິແຕ່ 2 ຄົນ, 1 ໃນນັ້ນກະບໍ່ຄ່ອຍປະກົດຕົວ ສົງໃສຮຽນໜັກ

ໃຜອ່ານແລ້ວບໍ່ເຂົ້າໃຈ ບໍ່ຕ້ອງຫ່ວງ ເພາະມີ່ເອງກະຍັງບໍ່ເຂົ້າໃຈຄືກັນ ຮາາ

ດ໋ຽວເອົາໄວ້ມື້ໜ້າຈະຂຽນນິຍາຍປົກກະຕິມາລົງ

ສຸດທ້າຍນິ... ຂໍຂອບໃຈທຸກໆທ່ານທີ່ອ່ານມາຈົນຈົບ ມີ່ຮູ້ວ່າບາງຄົນອ່ານບໍ່ໝົດ ຢ່າມາຊຶນເດເຣະ! ຮຸຮຸ ' w '