ເລື່ອງມັນມີຢູ່ວ່າ ວັນພຸດທີ່ ໑໒ ເດືອນນີ້ເອງ ໃນເວລາແລງ ຂ້າພະເຈົ້າກະກຽມເພື່ອທີ່ຈະໄປເປີດຮ້ານ ກໍ່ໄດ້ພາພະນັກງານຂອງຮ້ານໄປນຳຄົນໜຶ່ງ ເພື່ອທີ່ຈະໄປສົ່ງຂ້າພະເຈົ້າແລ້ວເອົາລົດກັບມາ ໂດຍທີ່ຂ້າພະເຈົ້າເປັນຄົນຂັບໃນຂາໄປ...

ແລະດ້ວຍປະມາດ ດ້ວຍເຫັນວ່າ ໄລຍະທາງລະທີ່ຈະໄປນັ້ນ ເປັນໄລຍະທາງສັ້ນ ໆ ບໍ່ຮອດ ໑ ກິໂລແມັດ ຈຶ່ງໄດ້ລະເລີຍບໍ່ໃສ່ໝວກກັນກະທົບທັງຄົນຂັບ ແລະຄົນຊ້ອນທ້າຍ ເມື່ອໄປຮອດໄດ້ເຄິ່ງທາງປະກົດໄດ້ຍິນສຽງອັນອັດສະຈັນໃຈ ທີ່ບໍ່ເຄີຍຄຶດຝັນມາກ່ອນວ່າຈະໄດ້ຍິນ ແລະປະສົບກັບຕົນເອງ... ນັ້ນຄື...!!! ສຽງເປົ່າໝາກຫວີດ..!!!

ປີ໊ດດດດດດດ!!!!

ໂອ!! ອະນິດຈາ... ຄວາມຊວຍອັນປະເສີດໄດ້ບັງເກີດຂຶ້ນກັບຂ້າໃນບັດນີ້ພະເຈົ້າແລ້ວ!!! ແຕ່ບໍ່ເປັນຫຍັງ ຂ້າພະເຈົ້າຕ້ອງພະຍາຍາມເຮັດໃຈຮົ່ມ ໆ ໄວ້ ພ້ອມທັງຄຶດຮອດບຸນກຸສົນຄຸນງາມຄວາມດີທີ່ສັ່ງສົມມາຕັ້ງແຕ່ອະດີດຊາດ ຈົນຮອດປັດຈຸບັນຊາດ ແລ້ວກໍ່ຈອດລົດ ຍ່າງລົງໄປຫາຕຳຫຼວດຈາລະຈອນ...ທີ່ຮັກແລະເຄົາລົບ...

ຕຳຫຼວດຈາລະຈອນຄົນທີ່ເປົ່າຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເອີ່ຍປາກຂຶ້ນວ່າ ໃຫ້ໄປຫາຫົວໜ້າ ເຊິ່ງຫົວໜ້າກໍ່ຢູ່ຫ່າງອອກໄປອີກປະມານ ໖-໗ ແມັດ. ໄປຮອດ ຫົວໜ້າລາວກໍ່ຖາມວ່າ ຂໍເບິ່ງໃບທະບຽນລົດ ແລະໃບຂັບຂີ່ແດ່. ຂ້າພະເຈົ້າກໍ່ເລີຍຍ່າງກັບໄປລົດ, ໄປເອົາປື້ມຫົວສີເຫຼືອງໃຫ້ຫົວໜ້າຕຳຫຼວດເພິ່ນ; ເພິ່ນກໍ່ຖາມຫາໃບຂັບຂີ່ຕໍ່ ແລ້ວກໍ່ຖາມໃບທະບຽນ .. ຕອນນັ້ນງົງ ຄຶດວ່າປື້ມຫົວສີເຫຼືອງແມ່ນໃບທະບຽນລົດ. ເພິ່ນບອກບໍ່ແມ່ນ ອືມ.. ບໍ່ແມ່ນກໍ່ບໍ່ແມ່ນ ຕໍ່ຈາກນັ້ນກໍ່ເລີຍຖາມເພິ່ນວ່າ ອ້າວ.. ເປັນຫຍັງລົດຄັນອື່ນມື້ກີ້ກາຍໄປ ເຂົາບໍ່ໃສ່ໝວກຄືບໍ່ເປົ່າ (ຖາມກວນxີນ) ເພິ່ນກໍ່ບໍ່ໄດ້ຖືຊາຫຍັງນຳເດັກນ້ອຍ ກໍ່ຕອບວ່າ ຕຳຫຼວດພວກເຮົາມີນ້ອຍ ຈະໃຫ້ເປົ່າລົດຈົນໝົດຫຼວງພະບາງກໍ່ເຮັດບໍ່ໄດ້ ... ໂອ .. ແມ່ນຄວາມເພິ່ນ..

ສະຫຼູບແລ້ວກໍ່ຈັດການເຊັ່ນຊື່ຮັບສາລະພາບວ່າໄດ້ລະເມີດກົດລະບຽບຈາລະຈອນ ແລ້ວກໍ່ກຽມໄປເອົາໃບຂັບຂີ່ຄືນໃນວັນຈັນ ເຊິ່ງກໍ່ແມ່ນມື້ນີ້ພໍດີ

ດຽວອອກໄປເອົາກ່ອນ Y_Y