ສີ່ງທີ່ມະນຸດມີຢ່າງຫຼວງຫຼາຍຈົນຄືບໍ່ມີມື້ໝົດນັ້ນຄື “ຄວາມຮັກ“

ແຕ່ສີ່ງທີ່ມະນຸດມີຈຳກັດ ຈົນເບີ່ງຄືວ່າເຫັນແກ່ຕົວນັ້ນຄື “ຄວາມອົດທົນ“

ແຮງຮັກຫຼາຍກໍ່ແຮງຕ້ອງ “ອົດທົນ“ ກັບບັນຫາຕ່າງໆຮອບຂ້າງໄວ້ ເພື່ອໃຫ້ຮັກນັ້ນ...ຍືດຍາວ

ແຕ່ໃນທິດທາງກົງກັນຂ້າມ ເມື່ອໃດທີ່ “ໝົດຮັກ“ ເມື່ອນັ້ນ “ຄວາມອົດທົນ“ ກໍ່ຫາມີບໍ່

ສີ່ງໃດທີ່ເຄີຍອົດທົນໄດ້ ກໍ່ກັບປ່ຽນໄປ ສີ່ງໃດທີ່ເຄີຍເຫັນດີເຫັນງາມ ກັບກາຍເປັນ ຂວາງຫູຂວາງຕາ

ທັ້ງໆທີ່ອີກຝ່າຍໜື່ງ ຍັງທຳກັບຕົນຢ່າງສະເໝີຕົ້ນສະເໝີປາຍ

ທ້າຍທີ່ສຸດ....................“ເຮົາ“ ເປັນຝ່າຍຖິ້ມ “ຮັກ“ ນັ້ນໃຫ້ຕ້ອງຈົບລົງ

ແຕ່ຍັງມີຄວາມຈິງອີກສີ່ງໜື່ງ ທີ່ຄົນເຮົາມັກຈະເບີ່ງຂ້າມກັນໄປ

ບາງເທື່ອຄວາມຮັກຂອງເຮົາອາດຈົບລົງ ທັ້ງໆທີ່ ຄວາມຮູ້ສືກຮັກຍັງມີຢູ່ເຕັມຫົວໃຈ

ພຽງແຕ່ການຖືກກະທຳ ຊ້ຳແລ້ວຊ້ຳອີກ ຈົນຮອດ “ຄວາມອົດທົນ“ ບອກໃຫ້ເຮົາຕ້ອງໄປ

ໄປທັ້ງໆທີ່ຍັງ “ຮັກ“

ເພາະ ຖ້າຮັກແລ້ວຕ້ອງເຈັບ ຕ້ອງຊ້ຳ ທາງເລືອກທີ່ດີທີ່ສຸດກໍ່ໜ້າຈະໝາຍເຖິງ

ການຈາກໄປໃນມື້ນີ້ ເພື່ອທີ່ຈະເຂົ້າແຂງແລະລຸກຂື້ນໄດ້ໃໝ່ໃນມື້ຂ້າງໜ້າ“

ແນວນັ້ນບໍ່ແມ່ນຫວະ